The design and UX isn't done, Rob and Abbie, okkurrrr! 😌
milanx's review against another edition
reflective
sad
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? No
- Loveable characters? No
2.25
Een ietwat warrig verhaal met als thematiek coping mechanisms na het verlies van geliefden. Oordeel: 2,25/5 sterren.
Kleine bekentenis: deze recensie is het resultaat van achterstallig onderhoud. Ik las deze uit in het begin van januari, en ik kan het helaas niet anders zeggen: dit eerste boek van 2023 was een milde teleurstelling.
Een slecht boek was het absoluut niet: er zat duidelijk veel moeite en energie in, dus om nou te zeggen dat het zooitje was, nope, dat zou onterecht zijn. En verborgen achter alle symboliek zit er vast een mooie boodschap achter en ik hoop dat andere mensen die wel kunnen vinden.
Maar om even wat verder de diepte in te gaan: ik kon hier weinig chocola van maken. Om te beginnen was het boek voor 90 procent flashbacks, en hoewel het idee wel kan werken, was de uitvoering een stuk minder goed dan gehoopt. Dat komt vooral door de hoeveelheid hoofdpersonen in dit boek: dat waren er gewoon echt teveel. Niet alleen is het lastig om al die namen uit elkaar te houden, maar ook hebben niet alle personages hun eigen stem. En dan is het moeilijk om te vermijden dat je als lezer iedereen door elkaar gaat halen.
Bovendien leken die terugblikken leken best willekeurig gekozen. Bij een boek dat geen bundel van short stories is, mag je als lezer wel verwachten dat er op z’n minst een rode draad in de verhaallijn zit, maar juist omdat de flashbacks van de hak op de tak gingen én het leeuwendeel van de tekst uitmaakten, is er weinig samenhang te ontdekken in het overkoepelende thema. Zeker omdat veel van de secundaire personages imho niet altijd evenveel bijdroegen aan de verhaallijn. Sterker nog, hun terugblikken leidden af van de thematiek in het boek en haalden de boodschap lichtelijk onderuit.
Why should a pair of twins, born into this world only minutes apart, have fates so far apart?
Over de personages gesproken: de manier waarop de hoofdpersonen met elkaar te maken hadden, bleef enorm vaag. Normaliter komen de diverse lijnen van personages bijeen op een bepaald punt in het verhaal en krijg je als lezer te zien wat ze met elkaar te maken hebben – maar in dit geval bleven ze mijlenver van elkaar verwijderd en bleef onduidelijk wat ze precies met elkaar van doen hadden. Er zijn duidelijk 2 hoofdpersonages, maar de rest bleef op z’n minst verwarrend. Sure, sommige bijpersonages hadden best een beetje invloed op de hoofdpersonen, en ik kon best inzien hoe. Maar anderen leken gewoon hun eigen leven te leiden zonder dat ze het verhaal vooruit hielpen of de boodschap van het boek versterkten. Sterker nog, sommige personages hadden hun eigen boodschap die, zoals gezegd, van de hoofdthematiek van het boek afleidden.
Snel zijweggetje: ik vond de personages ook niet bijzonder interessant – er waren er maar weinig die echt mijn aandacht hadden. Om eerlijk te zijn was alleen Atile’i fascinerend, vanwege zijn culturele achtergrond en zijn bijzondere gewoontes. De rest van de personages waren vlak en zeer minimaal uitgewerkt, en sommigen waren niet veel meer dan een naam op een pagina. Dat voelt voor mij altijd pijnlijk – omdat ik weet wat er allemaal kan en hoe veel diepgang er mogelijk is. Met zo’n kort boekje had hier echt meer energie in gemogen en was er genoeg ruimte voor wat uitbreiding, zelfs al waren de personages niet altijd even relevant.
Her house was by the sea. But since when had the sea gotten that close?
Dan het verhaal zelf, dat a) heel traag op gang kwam, b) vooral heel wazig was, en c) me flink in de war achterliet. De milieu-activistische thema’s zijn op zichzelf prima te begrijpen en ik heb daar ook absoluut niks op tegen – het kan een prachtig boek opleveren als de boodschap op de juiste manier wordt uitgewerkt. Maar de relatie met Alice’s verhaallijn blijft me onduidelijk. Een gokje: misschien heeft die activistische boodschap net als haar eigen primaire verhaallijn een invloed op haar persoonlijkheid. Maar daar blijft het ook bij – een gok.
Bovendien zijn er te veel perspectieven en flashbacks om het idee klimaatverandering goed in beeld te brengen en de boodschap vorm te geven. Sure, het is prachtig als je de invloed van klimaatverandering kunt weergeven met de invloed die het heeft op een hoofdpersoon en zeker als je daarbij de meest kwetsbare samenlevingen verkent, zoals eilanden die als eerste in het vizier van zeespiegelstijging komen. Maar met zoveel flashbacks en perspectieven in het verhaal is het onmogelijk om alle personages zo diepgaand uit te werken en ze een duidelijke persoonlijkheid te geven – laat staan dat ook nog eens de ontwikkeling van die persoonlijkheid als gevolg van klimaatverandering goed naar voren komt.
“It’s just that the sea isn’t the same as it used to be,” Anu said.
Naast een milieu-activistische boodschap en te veel vertelperspectieven, zat dit boek ook tot de nok toe vol met symboliek. Normaliter is dat hartstikke mooi, maar niet als het verhaal voor driekwart uit symboliek lijkt te bestaan en de helft ervan onbegrijpelijk is. Dan wordt het toch behoorlijk lastig om het verhaal te volgen. Wellicht is er in de vertaling een heleboel verloren gegaan en heeft de tekst niet langer de nuance die het heeft in de originele taal, waardoor symboliek onjuist overkomt en het eindresultaat een warboel is van verwijzingen die eigenlijk nergens meer op slaan.
Over symboliek gesproken, het einde was een groot vraagteken. Dat kan heel mooi zijn en goed werken – een soort traktatie of dessert zelfs nadat het boek terug naar de bieb (of Scribd, Audible, of welk medium je ook gebruikt) is gegaan. Er valt genoeg te zeggen voor een boodschap die nog lang in je hoofd blijft resoneren en die je bezighoudt nog weken naderhand – graag zelfs! Maar in dit geval had ik zelf weinig zin om nog langer mijn hoofd over dit verhaal te breken, vooral omdat ook de rest van het boek mij absoluut niet kon boeien.
Even een heel korte recap van de thematiek in het einde: het lijkt erop dat de auteur verkende wat je eigen waarnemingen doen met je perceptie van de werkelijkheid en dat er misschien geen één waarheid is. Trauma’s en andere levensgebeurtenissen die flink wat impact op je hebben, kunnen je voor de gek houden en je brein ertoe aanzetten een minder pijnlijke herinnering ervoor in de plaats te maken – als beschermingsmechanisme. Dat kan heel goed werken. Ik vind het prachtig als de menselijke psyche (en dan vooral deuken en barsten daarin, count me in) onder een vergrootglas wordt gelegd. Maar in dit boek werkte het net niet goed genoeg om me over de streep te trekken. Vooral omdat het idee pas tegen het einde van het boek vorm kreeg en er in de rest van het verhaal weinig hints waren die op dit thema duidden. En daardoor gaven de thema’s waarheid en je eigen gezond verstand kunnen vertrouwen pas heel laat een spanningsboog aan het boek.
Het origineel is vast begrijpelijker dan de vertaling, want zoals anderen me erop hebben gewezen, in de vertaling gaan sommige dingen toch onvermijdelijk verloren. Maar dat neemt niet weg dat deze Engelse editie voor mij vooral underwhelming was en ik al snel de draad kwijtraakte. The man with the compound eyes is een warrig boek met oppervlakkige personages zonder veel samenhang, met nastrevenswaardige en fascinerende thematiek die helaas wordt ondergesneeuwd door symboliek en ogenschijnlijk irrelevante flashbacks.
Content Warnings
Graphic: Grief
Moderate: Suicidal thoughts
aileend's review against another edition
adventurous
emotional
inspiring
mysterious
reflective
sad
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? It's complicated
4.5
Content Warnings
Moderate: Grief, Child death, and Suicidal thoughts
More...