Scan barcode
niels_013's review against another edition
adventurous
challenging
dark
funny
sad
fast-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? No
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.0
A very interesting story and a way of story telling I havent seen before
tirabeesu's review against another edition
dark
emotional
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.0
houyhnhnm64's review against another edition
4.0
Moskou op sterk water is ‘de ultieme drankroman’, zo staat op de achterflap. Zoals Leaving Las Vegas de ultieme drankfilm is, wellicht. Ik vond Under the volcano ook een mooie drankroman, trouwens.
Maar, bij Jerofejev wasemt de drank echt van de (slechts 140) pagina’s. De hoofdpersoon, die dezelfde naam heeft als de auteur, is in het verhaal onderweg van Moskou naar de buitenwijk Petoesjki, naar zijn geliefde: 'Wat staat me te wachten? Wie staat er in Petoesjki op het perron? Op het perron wachten me een paar rossige wimpers, boven zediglijk dichtgeslagen ogen en een vlecht van nek tot billen.’
Gedurende de treinreis schenkt Venitsjka zich van alles in. Twee flessen Koebanski wodka, twee kwartlitertjes Rossijski wodka, zoete rosé, is alleen al de voorraad die hij zelf meeneemt, en dan zijn er nog de medepassagiers, met wie hij in gesprek raakt en die ook allemaal graag innemen en waarvan sommigen ook weer drank mee hebben.
Gaandeweg de rit raakt iedereen steeds benevelder en voert de hoofdpersoon filosofische gesprekken met een scala aan wonderlijke medepassagiers. Daarbij laat Jerofejev op speelse wijze blijken dat hij goed belezen is. Marx, Engels, Lenin, Schiller, Goethe, Sartre, De Beauvoir, Shakespeare, ze komen voorbij en worden te kakken gezet, evenals allerlei wereldleiders zoals Mosje Dajan en Ben Goerion . Op het laatst verschijnen satan, de sfinx, wraakgodinnen (Erinyen), zijn huisknecht Pjotr, in een aaneenschakeling van hallucinerende passages.
Het is een geoudehoer in dit boek waar Gerard Reve een punt aan zou kunnen zuigen. ('Een wijnglas is even gauw gevuld als een kinderhand, en de rest is slechts een kwestie van opheffen, met de vrije hand loom het teken des kruizes maken, en de vloeistof 'van het ene vat in het andere gieten', waarbij 'de vorm verandert, maar het volume ongewijzigd blijft’, was een passage die mij in herinnering kwam.)
Je moet er wel van houden, maar als dat zo is, dan heb je ook wat. ‘Nou ja, natuurlijk vindt iedereen mij een slecht mens. ’s Morgens, en als ik een kater heb, denk ik ook zo over mezelf. Maar je kunt toch niet afgaan op de mening van iemand die nog geen tijd heeft gehad om een paar opkikkers te nemen! Nee, dan moet je me ’s avonds zien - dan verzet ik bergen! Aangenomen natuurlijk dat ik hem overdag flink heb geraakt - dan verzet ik ’s avonds gewoon bergen!’
Of: ‘Ik mag dat wel. Ik mag het wel dat de mensen in mijn land van die lege, uitpuilende ogen hebben. Dat boezemt me een gevoel van gerechtvaardigde trots in, Ik kan me wel voorstellen wat voor een ogen ze dáár hebben. Waar voor geld alles te koop is:… daar heb je diep weggescholen, bijna onzichtbare, hebzuchtige en doodsbange ogen… Devaluatie, werkloosheid, verpaupering… Daar kijken ze knorrig en wantrouwig en altijd en eeuwig ligt er iets bezorgds en gekwelds in hun blik - zulke ogen heb je in de wereld van Handje Contantje…’
Deze passage laat wel zien dat het niet alleen maar gezwets is, dit boek, het gezwets is een dekmantel voor een bijtende satire over zijn eigen land. Op het einde vraagt Venja zich vertwijfeld af waar hij is, en waarom het zo donker is. Dat kan toch niet? Hij was om zestien over acht vertrokken en de reis naar Petoesjki duurt maar zo’n 2 uur. Op dat moment is Venja net verwikkeld is een hallucinaire conversatie met satan. Die vraagt hem: 'En waarom bevalt dat donker je dan niks? Donker is donker, daar doe je niks aan. Donker wordt afgewisseld door licht, en licht door donker - zo zie ik het. En of mijn zienswijze je nu zint of niet - aan dat donker verander je toch niks. En dus blijft er maar één oplossing over: dat donker accepteren’.
Het loopt niet goed af met Venitsjka, dat laat zich raden. Met de belofte van het paar rossige wimpers, de zediglijk dichtgeslagen ogen en de vlecht van nek tot billen wordt het ook niks. Evenmin als de bevrijding van het proletariaat er is gekomen. Overbodig te zeggen dat dit boek lange tijd verboden was in Rusland.
Maar, bij Jerofejev wasemt de drank echt van de (slechts 140) pagina’s. De hoofdpersoon, die dezelfde naam heeft als de auteur, is in het verhaal onderweg van Moskou naar de buitenwijk Petoesjki, naar zijn geliefde: 'Wat staat me te wachten? Wie staat er in Petoesjki op het perron? Op het perron wachten me een paar rossige wimpers, boven zediglijk dichtgeslagen ogen en een vlecht van nek tot billen.’
Gedurende de treinreis schenkt Venitsjka zich van alles in. Twee flessen Koebanski wodka, twee kwartlitertjes Rossijski wodka, zoete rosé, is alleen al de voorraad die hij zelf meeneemt, en dan zijn er nog de medepassagiers, met wie hij in gesprek raakt en die ook allemaal graag innemen en waarvan sommigen ook weer drank mee hebben.
Gaandeweg de rit raakt iedereen steeds benevelder en voert de hoofdpersoon filosofische gesprekken met een scala aan wonderlijke medepassagiers. Daarbij laat Jerofejev op speelse wijze blijken dat hij goed belezen is. Marx, Engels, Lenin, Schiller, Goethe, Sartre, De Beauvoir, Shakespeare, ze komen voorbij en worden te kakken gezet, evenals allerlei wereldleiders zoals Mosje Dajan en Ben Goerion . Op het laatst verschijnen satan, de sfinx, wraakgodinnen (Erinyen), zijn huisknecht Pjotr, in een aaneenschakeling van hallucinerende passages.
Het is een geoudehoer in dit boek waar Gerard Reve een punt aan zou kunnen zuigen. ('Een wijnglas is even gauw gevuld als een kinderhand, en de rest is slechts een kwestie van opheffen, met de vrije hand loom het teken des kruizes maken, en de vloeistof 'van het ene vat in het andere gieten', waarbij 'de vorm verandert, maar het volume ongewijzigd blijft’, was een passage die mij in herinnering kwam.)
Je moet er wel van houden, maar als dat zo is, dan heb je ook wat. ‘Nou ja, natuurlijk vindt iedereen mij een slecht mens. ’s Morgens, en als ik een kater heb, denk ik ook zo over mezelf. Maar je kunt toch niet afgaan op de mening van iemand die nog geen tijd heeft gehad om een paar opkikkers te nemen! Nee, dan moet je me ’s avonds zien - dan verzet ik bergen! Aangenomen natuurlijk dat ik hem overdag flink heb geraakt - dan verzet ik ’s avonds gewoon bergen!’
Of: ‘Ik mag dat wel. Ik mag het wel dat de mensen in mijn land van die lege, uitpuilende ogen hebben. Dat boezemt me een gevoel van gerechtvaardigde trots in, Ik kan me wel voorstellen wat voor een ogen ze dáár hebben. Waar voor geld alles te koop is:… daar heb je diep weggescholen, bijna onzichtbare, hebzuchtige en doodsbange ogen… Devaluatie, werkloosheid, verpaupering… Daar kijken ze knorrig en wantrouwig en altijd en eeuwig ligt er iets bezorgds en gekwelds in hun blik - zulke ogen heb je in de wereld van Handje Contantje…’
Deze passage laat wel zien dat het niet alleen maar gezwets is, dit boek, het gezwets is een dekmantel voor een bijtende satire over zijn eigen land. Op het einde vraagt Venja zich vertwijfeld af waar hij is, en waarom het zo donker is. Dat kan toch niet? Hij was om zestien over acht vertrokken en de reis naar Petoesjki duurt maar zo’n 2 uur. Op dat moment is Venja net verwikkeld is een hallucinaire conversatie met satan. Die vraagt hem: 'En waarom bevalt dat donker je dan niks? Donker is donker, daar doe je niks aan. Donker wordt afgewisseld door licht, en licht door donker - zo zie ik het. En of mijn zienswijze je nu zint of niet - aan dat donker verander je toch niks. En dus blijft er maar één oplossing over: dat donker accepteren’.
Het loopt niet goed af met Venitsjka, dat laat zich raden. Met de belofte van het paar rossige wimpers, de zediglijk dichtgeslagen ogen en de vlecht van nek tot billen wordt het ook niks. Evenmin als de bevrijding van het proletariaat er is gekomen. Overbodig te zeggen dat dit boek lange tijd verboden was in Rusland.
dongchiot's review
dark
emotional
funny
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? No
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.5
lauradepasqual's review against another edition
challenging
funny
sad
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
mouhy's review against another edition
4.0
If you've ever wondered what it would be like to ride a Moscow train in Soviet Russia while completely drunk out of your mind then this is the book for you. You're in for a treat full of drunken musings, hallucinations and epiphanies about life, politics and work, complete with Keynesian diagrams to boot! This is a uniquely Russian book replete with that famous self-deprecating black Soviet humor that is unique to the period. The ramblings get more and more incoherent as our protagonist gets closer and closer to his destination -- or does he? I guess that is the question.
fantine525's review against another edition
dark
emotional
reflective
sad
medium-paced
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? It's complicated
4.75
fitbooks's review
adventurous
dark
funny
reflective
sad
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? No
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.5
dajna's review against another edition
3.0
Finito, finalmente, e sono confusa. Il viaggio in treno diventa pian piano un viaggio nel delirium tremens di un alcolista acculturato, con deliri da classicista.
Ci sono passaggi decisamente ilari, altri tristi; c'è il piacere dell'attesa, del viaggio, e l'angoscia della sua conclusione, su un treno che si trasforma in oniriche montagne russe.
Il piacere del bere lascia il tempo a discussioni filosofiche sulle donne e a una dichiarazione di guerra alla Norvegia, ma la realtà è che l'alcolismo non porta al lieto fine. Immagino che per il nostro garrulo protagonista, un uomo che ha dato risposte a tutti i compagni di viaggio, finire così nell'incertezza sia stato angosciante.
Omaggino da Youtube: https://www.youtube.com/watch?v=WHvNN0r_A8w
Ci sono passaggi decisamente ilari, altri tristi; c'è il piacere dell'attesa, del viaggio, e l'angoscia della sua conclusione, su un treno che si trasforma in oniriche montagne russe.
Il piacere del bere lascia il tempo a discussioni filosofiche sulle donne e a una dichiarazione di guerra alla Norvegia, ma la realtà è che l'alcolismo non porta al lieto fine. Immagino che per il nostro garrulo protagonista, un uomo che ha dato risposte a tutti i compagni di viaggio, finire così nell'incertezza sia stato angosciante.
Omaggino da Youtube: https://www.youtube.com/watch?v=WHvNN0r_A8w