Reviews with content warning for Suicide - Spinner

Reviews tagging 'Suicide'

magdamagbuecher's review

dark emotional sad medium-paced

Plot- or character-driven? Character
Strong character development? It's complicated
Loveable characters? Yes
Diverse cast of characters? It's complicated
Flaws of characters a main focus? Yes

3.25

Dies ist jetzt mein drittes Buch von Benedict Wells und wahrscheinlich, das was ich am wenigsten mochte.

Nicht das es grauenvoll war, immerhin habe ich ihm 3 Sterne gegeben, jedoch war es für mich echt schwer mit dem Hauptcharakter Jesper zu sympathisieren. Man wollte ihn zwischendurch einfach nur schütteln und ihn zum Aufwachen bewegen.

Jedoch finde ich die Situation in der er sich befindet durchaus nachvollziehbar:
Diese Perspektivlosigkeit und das Gefühl, dass man gefangen ist, in seinem eigenen Käfig und nichts dagegen tun kann. Etwas, das mir auch gefallen hat ist wie Berlin (sein Wohnort) beschrieben wurde. Ich hatte das Gefühl die Stadt nochmehr kennen zu lernen - aus anderen Augen.

Content Warnings

julianebanane's review against another edition

Go to review page

adventurous emotional reflective fast-paced

Plot- or character-driven? Character
Strong character development? Yes
Loveable characters? Yes
Diverse cast of characters? Yes
Flaws of characters a main focus? Yes

4.0

Content Warnings

zazzyzizi's review against another edition

Go to review page

challenging mysterious reflective slow-paced

Plot- or character-driven? Character
Strong character development? Yes
Loveable characters? No
Diverse cast of characters? No
Flaws of characters a main focus? Yes

2.0

Oké dit word er weer even eentje...
Laten we beginnen met algemene kritiek op mannelijke schrijvers die dit boek bij me oproept (het is belangrijk om te begrijpen dat het niet alleen dit boek is, maar stamt uit jaren traumatische ervaringen met het lezen van Nederlandse literatuur op de middelbare school). Waarom? Waarom weten mannen toch altijd zo pessimistisch te schrijven? Tuurlijk kan je proberen eerlijk over de wereld schrijven, en verhalen vertellen die niet alleen maar rozengeur en manenschijn zijn. Maar, moet het dan altijd zo ontzettend pessimistisch. En dan vaak ook nog eens vanuit het perspectief van een hoofdpersoon die niet eens leuk is? Het is moeilijk om sympathie op te wekken voor deze karakters; je krijgt een beetje een 'witte mannen lijden het meest in de wereld' vibes er van. Dit is ook te zien in het feit dat vrouwelijke karakters in die pessimistische boeken nauwelijks uitgewerkt worden, en ook dit boek is daar zeker schuldig aan. Dan hoor ik je al zeggen: 'maar Isis, andere mensen kunnen hier toch wel iets van leren en het heel diep vinden?' Ja, tuurlijk is dat zo, maar (weer), het feit dat vooral deze soorten boeken en schrijvers op een soort podium worden geheven, alsof zij iets doen wat nog nooit eerder is gedaan, alsof alleen zíj de wereld weergeven zoals het in zijn rouwe vorm is... Kappen a.u.b. Er is zo veel meer te lezen en leren dan alleen het perspectief van de witte cis hetero (en vaak nog geprivilegieerde) witte man.

Dan, dit boek... (incl. spoilers I guess? er gebeurd niet zo veel). Hoe kan het stukje kritiek van hiervoor nou op dit boek toegepast worden? Laten we beginnen met het feit dat geen van de echte hoofdpersonen vrouwen zijn, en als het wel grote vrouwelijke karakters zijn is het alleen voor liefdesrelatie met de hoofdpersoon, zijn moeder, of andere vrouwen aan wie hij verbonden is door de relatie die hij met hun mannelijke partners heeft. Geen vrouw in dit boek is een karakter zonder de man, behalve die ene vrouw die geen karakter is zonder haar kat... Daarnaast is het taalgebruik over vrouwen, questionable to say the least. Tuurlijk is het boek origineel in het Duits en kunnen er wat dingen raar vertaald zijn. De manier waarop de hoofdpersoon met zijn hoofd liefdes-interesse om gaat is heel erg 'nice guys always finish last': hij romantiseert haar tot hij een ons weegt (letterlijk); hij zegt na enkele dagen van ontmoeting al dat hij van haar houd; hij zegt op gegeven moment letterlijk iets wat gewoon te lezen is als 'you're not like other girls'. Vervolgens is hij helemaal over de rooie als zij alleen vrienden met hem wilt zijn, terwijl hij tegen het einde van het boek (wat 2 dagen na de hiervoor genoemde afwijzing is) alweer over een andere meid praat (en haar ook weer romantiseert). Ik ben blij dat dat niet verder is uitgewerkt, want dat dreigde nog een 'ik ga wel voor je zorgen, ik kan je redden' verhaallijn te zijn.
Naast de rare manier van over vrouwen schrijven leest dit boek heel duidelijk alsof het geschreven is door een witte man met privilege. Imagine my surprise (maar eigenlijk helemaal niet) toen ik hem ging googelen en vond dat het niet alleen een witte man was, maar dat hij ook nog eens van adel is; familie is van allemaal mensen die lijntjes hebben in de schrijverswereld en ook nog eens afstamt van een N*zi. Tuurlijk kun je hem voor het laatste niks uitmaken, echter zegt het wel wat over de positie waarin hij is geboren. Mijn god, zijn middelbare schooljaren bracht hij door op een kostschool. En dit is gewoon zo te lezen in het boek, het spat er bijna vanaf.
Hoewel de hoofdpersoon dus echt beweegredenen heeft voor zijn gedrag en zijn sombere houding in de wereld, wordt dit pas in de laatste 20% van het boek duidelijk. De auteur schrijft dan best een mooi stukje over het omgaan met verlies van iemand aan suïcide en hoe je dan echt even helemaal jezelf kwijt bent. Echter, en nu ben ik heel voorzichtig want het is een gevoelig onderwerp (maar ik ken het), haalt dit niet weg van het feit dat hij de eerste 80% van het boek gewoon een eikel is. Eentje die heel stom doet tegen zijn moeder, vrienden, baas, etc. Hij liegt de boel bij elkaar, en aan het einde vergeven ze hem allemaal in een korte tijd?? Mind you, dit boek speelt zich af over 7 dagen. In dezelfde 7 dagen gedraagt hij zich dus echt bagger, en wordt hij ook alweer vergeven. Hoewel de schrijver het verhaal dus wel mooi eindigt, met een heuze character arc en alles, had ik toch liever vanaf het begin willen weten wat de hoofdpersoon nou dwars zat. Nu zit je in het donker te tasten, terwijl je tegelijk een verhaal aan het lezen bent van iemand die er eigenlijk alles aan doet zodat jij geen empathie voor hem op kan wekken.

Kortom, laten we de lat iets hoger leggen voor wat wij als literatuur beschouwen, al helemaal als het van mannen komt, dankuwel

ps; en ik heb dan nog niks gezegd over de dunne lijn waarmee dit boek met onze homo's omgaat.

Content Warnings