Scan barcode
savaging's review against another edition
4.0
The best aspect of Camus' essays and philosophical pieces is his tone. It's those short, assertive sentences They reach right into a gut-grab. Like after all these years and all these books you've finally found someone who knows what he's talking about.
Camus' main premise of this book is that the spirit of rebellion is the core of life, and it is betrayed not only by conservativism, but also often in the firm, cruel strictures and institutions of a revolution. A good argument to make, and an important self-justification for an anti-stalinist leftist like Camus. I was confused and irritated when I began, thinking I was going to be reading about political rebels, and found myself instead in a literary survey of rebel-writers. By the end, I appreciated his approach, even if it does make Camus smack of a lit. professor more than a political actor. What I learned is that Camus believes in literature, and in the possibility of a written idea to mean and to move. A fraught idea for leftists, when literature has often been the privilege of the aristocracy -- but Camus stays a rebel, maybe, by embracing his own contrariness, instead of towing a 'correct' line.
And true to the fundamental point of The Rebel: I found myself slightly tired of this long and exhaustively-argumented book, wishing instead for Camus' more supple essays. You write a full book, even on rebellion, and you're bound to fall into a hardened structure -- while the essays of Camus are his true rebellion, slipping straight to the heart of an idea and quick out the back door.
Camus' main premise of this book is that the spirit of rebellion is the core of life, and it is betrayed not only by conservativism, but also often in the firm, cruel strictures and institutions of a revolution. A good argument to make, and an important self-justification for an anti-stalinist leftist like Camus. I was confused and irritated when I began, thinking I was going to be reading about political rebels, and found myself instead in a literary survey of rebel-writers. By the end, I appreciated his approach, even if it does make Camus smack of a lit. professor more than a political actor. What I learned is that Camus believes in literature, and in the possibility of a written idea to mean and to move. A fraught idea for leftists, when literature has often been the privilege of the aristocracy -- but Camus stays a rebel, maybe, by embracing his own contrariness, instead of towing a 'correct' line.
And true to the fundamental point of The Rebel: I found myself slightly tired of this long and exhaustively-argumented book, wishing instead for Camus' more supple essays. You write a full book, even on rebellion, and you're bound to fall into a hardened structure -- while the essays of Camus are his true rebellion, slipping straight to the heart of an idea and quick out the back door.
bobbo49's review against another edition
challenging
dark
informative
reflective
slow-paced
4.75
There is so much in this book that I would have to read it multiple times to begin to understand it all. Essentially, it is a philosophical exploration of the concept of rebellion, particularly the social and political implications as experienced in the 18th, 19th and first half of the 20th centuries. Analyzing the writings - and actions - of some of the great political philosophers of these times, Camus presents a dissection of life and politics, people and nations, focused on the importance of the rebel in preserving the notion of freedom in the modern state - and of how wrong this can all go, as it has repeatedly throughout history.
A challenging read; here are just a few of the salient ideas expressed:
"Apart from a few explanations that are not the subject of this essay, the strange and terrifying growth of the modern State can be considered as the logical conclusion of the inordinate technical and philosophical ambitions, foreign to the true spirit of rebellion, but which nevertheless give birth to the revolutionary spirit of our time. The prophetic dream of Marx, and the over-inspired predictions of Hegel or of Neitsche, ended up by conjuring, after the city of God had been razed to the ground, a rational or irrational State, which in both cases, however, was founded on terror." (p.176)
"These two demands [justice and freedom] are already to be found at the beginning of the movement of rebellion and are to be found again in the first impetus of revolution. The history of revolutions demonstrates, however, that they almost always conflict as though their mutual demands were irreconcilable. Absolute freedom is the right of the strongest to dominate." (p. 287)
"Finally, there is a justice, though a very different kind of justice, in restoring freedom, which is the only imperishable value of history." (p. 289)
A challenging read; here are just a few of the salient ideas expressed:
"Apart from a few explanations that are not the subject of this essay, the strange and terrifying growth of the modern State can be considered as the logical conclusion of the inordinate technical and philosophical ambitions, foreign to the true spirit of rebellion, but which nevertheless give birth to the revolutionary spirit of our time. The prophetic dream of Marx, and the over-inspired predictions of Hegel or of Neitsche, ended up by conjuring, after the city of God had been razed to the ground, a rational or irrational State, which in both cases, however, was founded on terror." (p.176)
"These two demands [justice and freedom] are already to be found at the beginning of the movement of rebellion and are to be found again in the first impetus of revolution. The history of revolutions demonstrates, however, that they almost always conflict as though their mutual demands were irreconcilable. Absolute freedom is the right of the strongest to dominate." (p. 287)
"Finally, there is a justice, though a very different kind of justice, in restoring freedom, which is the only imperishable value of history." (p. 289)
caitlinmxrris's review against another edition
challenging
dark
informative
inspiring
reflective
4.0
hnj1512's review against another edition
informative
slow-paced
3.0
Really struggled to finish this book it is very theoretical and interesting at first. It makes The Stranger make more sense but it’s to heavy for me.
alexraphael's review against another edition
4.25
Arresting. Such an insightful, daring analysis of the mechanisms of the state, labour patterns, and power apparatuses. The structure was a little odd, and for me the translation felt repetitive at times, but the scrupulous nature of Camus’ analyses conquers all here. I look forward to reading more from him.
seppeds's review against another edition
3.0
Camus geeft in dit werk een antwoord op "De mythe van Sisyphus" (1942), uitgebracht net na WOII, 1951. Een eerder dens werk met een aforistische citeerbaarheid.
In de mythe van Sisyphus heeft Camus zijn methodische twijfel geïnstalleerd, resulterend in het absurde en de absurde held. Een normerend antwoord op de nihilismen uit zijn tijd. Exemplarisch denken van het existentialisme.
Waar het in de Sisyphus een draagzaam affirmeren of ja-zeggen is van het onvermijdelijke lijden - de rotsblok rolt steeds neerwaarts - gaat het hier over de geschiedenis van het resolute en opstandige Nee. Nee tegen de Ideeën, nee tegen de Staat. Het Nee hier is een antwoord op de nihilismen van eind 19de en begin 20ste eeuw. In inhoud en ook zeker in stijl gaat dit op vitalistische wijze verder op Nietzsches cultuuranalyse.
De kritiek op de revolte door Camus zit hem echter in het volgende. De grote revoluties van die voorbije 200 jaar - Franse tot Oktoberrevolutie - eindigden niet in utopische nieuwe wereldordes, maar kwamen ook uit op stagnatie met nieuwe nihilismen. De grote revoluties zoals de Russische oktoberrevolutie spiraliseerden in eindeloze bloedvergieten. Hierbij is de blinde vlek van 20ste eeuwse grote ideologiën vaak het interne nihilisme, waardoor er tot het decadente af vervallen wordt zonder het morele doel van de initiële revolte hoog te houden. Er is geen oog voor de tegenstrijdigheid meer.
Dit laatste blijft Camus zelf echter doen, en zijn vraag is hoe de mens als radicaal vrij zich kan blijven verzetten zonder door deze historische gebeurtenissen aan zijn eigen cynisme ten onder te gaan. Een eerste stap is kritiek op het historisch determinisme of historicisme dat hij zag bij Marx en de communisten van zijn intellectuele kringen. Er is geen interne logica maar vrijheid is er, en verantwoordelijkheid moet worden genomen.
De insteek van de mens in Opstand is een Nee tegen politkeke stagnatie en het bijhorend cynistisch nihilisme, en een Ja tegen het volhouden van bepaalde morele waarden. Hiervoor gebruikt Camus voortdurend voorbeelden van de kunsten en opstandige schrijvers zoals De Sade of Breton. In het gevaarlijk creëren wordt een revolte gedaan naast - maar niet onder of boven - politiek activisme.
Het is in die zin in opzet erg gelijkaardig aan Peter Sloterdijks "Kritiek van de Cynische Rede" van 30 jaar later. Waar het cynisme ook door schoonheid en creaties wordt beteugeld.
De cover van mijn uitgave in de gele reeks van de Bezige Bij toont dan ook zeer terecht een rotsblok vernield in stukken. Voorbij Sisyphus.
In de mythe van Sisyphus heeft Camus zijn methodische twijfel geïnstalleerd, resulterend in het absurde en de absurde held. Een normerend antwoord op de nihilismen uit zijn tijd. Exemplarisch denken van het existentialisme.
Waar het in de Sisyphus een draagzaam affirmeren of ja-zeggen is van het onvermijdelijke lijden - de rotsblok rolt steeds neerwaarts - gaat het hier over de geschiedenis van het resolute en opstandige Nee. Nee tegen de Ideeën, nee tegen de Staat. Het Nee hier is een antwoord op de nihilismen van eind 19de en begin 20ste eeuw. In inhoud en ook zeker in stijl gaat dit op vitalistische wijze verder op Nietzsches cultuuranalyse.
De kritiek op de revolte door Camus zit hem echter in het volgende. De grote revoluties van die voorbije 200 jaar - Franse tot Oktoberrevolutie - eindigden niet in utopische nieuwe wereldordes, maar kwamen ook uit op stagnatie met nieuwe nihilismen. De grote revoluties zoals de Russische oktoberrevolutie spiraliseerden in eindeloze bloedvergieten. Hierbij is de blinde vlek van 20ste eeuwse grote ideologiën vaak het interne nihilisme, waardoor er tot het decadente af vervallen wordt zonder het morele doel van de initiële revolte hoog te houden. Er is geen oog voor de tegenstrijdigheid meer.
Dit laatste blijft Camus zelf echter doen, en zijn vraag is hoe de mens als radicaal vrij zich kan blijven verzetten zonder door deze historische gebeurtenissen aan zijn eigen cynisme ten onder te gaan. Een eerste stap is kritiek op het historisch determinisme of historicisme dat hij zag bij Marx en de communisten van zijn intellectuele kringen. Er is geen interne logica maar vrijheid is er, en verantwoordelijkheid moet worden genomen.
De insteek van de mens in Opstand is een Nee tegen politkeke stagnatie en het bijhorend cynistisch nihilisme, en een Ja tegen het volhouden van bepaalde morele waarden. Hiervoor gebruikt Camus voortdurend voorbeelden van de kunsten en opstandige schrijvers zoals De Sade of Breton. In het gevaarlijk creëren wordt een revolte gedaan naast - maar niet onder of boven - politiek activisme.
Het is in die zin in opzet erg gelijkaardig aan Peter Sloterdijks "Kritiek van de Cynische Rede" van 30 jaar later. Waar het cynisme ook door schoonheid en creaties wordt beteugeld.
De cover van mijn uitgave in de gele reeks van de Bezige Bij toont dan ook zeer terecht een rotsblok vernield in stukken. Voorbij Sisyphus.
ekfmef's review against another edition
reflective
medium-paced
4.0
Ik kan dit boek gewoon geen sterren geven omdat ik er de ballen van snap. Dat ligt aan mij en niet aan het boek... Dus eh 4 sterren maar.
De grote lijn is dat de mens zich altijd al is geneigd te verzetten tegen het lijden in de wereld (de opstand). Maar de manier waarop verschilt door de geschiedenis heen. De rode draad is dat de opstand eigenlijk zijn eigen vijand wordt door polarisatie, van een wij is er opeens een wij en een zij. Eigenlijk faalt de opstand op het moment dat dat gebeurt. De oplossing zit hem in de opstand zelf, die moet voorkomen dat we onszelf tot goden maken. Absolute vrijheid wordt begrensd door de opstand/het verzet zelf.
Ofzoiets. Van het merendeel begreep ik echt geen snars. Wat ik zo jammer vind is dat er dan ook geen makkelijk aanknopingspunt is om dingen op te zoeken zodat het wel te begrijpen is...
De grote lijn is dat de mens zich altijd al is geneigd te verzetten tegen het lijden in de wereld (de opstand). Maar de manier waarop verschilt door de geschiedenis heen. De rode draad is dat de opstand eigenlijk zijn eigen vijand wordt door polarisatie, van een wij is er opeens een wij en een zij. Eigenlijk faalt de opstand op het moment dat dat gebeurt. De oplossing zit hem in de opstand zelf, die moet voorkomen dat we onszelf tot goden maken. Absolute vrijheid wordt begrensd door de opstand/het verzet zelf.
Ofzoiets. Van het merendeel begreep ik echt geen snars. Wat ik zo jammer vind is dat er dan ook geen makkelijk aanknopingspunt is om dingen op te zoeken zodat het wel te begrijpen is...