Scan barcode
devindevindevin's review against another edition
4.0
short but dense. i don't agree with everything, but found nearly all of it entertaining if not enlightening. Made me think about my own writing in a way i never have, and solidified some thoughts about narration i couldn't put to words before.
saskia6's review against another edition
2.5
so boring, not organised well, and random rants which don’t aid what he’s saying
nnikif's review against another edition
2.0
This book is useful in certain ways, there are some interesting remarks and observations there, but ultimately it is just so uninspired and bored (sic), one wonders how can the result of a lifetime of reading be so vague and lacking in "lifeness" that the author preaches. It's almost as stale as one imagines an average Chekhov-lite story in New Yorker to be.
henrismum's review against another edition
Wanted to read for a class, but after 1/2 hour of listening and trying to read along with another edition, I am giving up.
lakserk's review against another edition
4.0
Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για να επισκεφτώ ένα βιβλίο που έχω ξαναδιαβάσει: μπορεί να έχω ξεχάσει την πλοκή σε ικανό βαθμό, να έχω ευχάριστες μνήμες από την παλαιότερη ανάγνωση και να θέλω να τις φρεσκάρω, να θέλω να δω πώς έχει ανταπεξέλθει το κείμενο στο πέρασμα του χρόνου (ή/και πώς έχω ανταπεξέλθει εγώ σε αυτό). Μπορεί να θέλω να περιηγηθώ στον κόσμο του δίχως την αγωνία και το άγχος της άγνωστης πλοκής (που υπάρχει πάντα σε κάποιο βαθμό κατά την παρθενική ανάγνωση) ή να εξετάσω το υλικό μέσω κάποιου νέου αναλυτικού/κριτικού πρίσματος που απέκτησα στο ενδιάμεσο.
Το Πώς δουλεύει η λογοτεχνία του Τζέημς Γουντ (Αντίποδες, 2023, μτφ. Κώστας Σπαθαράκης) είναι ένα σημαντικό βιβλίο γιατί παρέχει διάφορα τέτοια πρίσματα, φακούς με τους οποίους μπορεί κανείς να εμπλουτίσει την αναγνωστική εμπειρία γνώριμων αλλά και αδιάβαστων ακόμη βιβλίων. Συγκεκριμένα, από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο, άρχισα να λαχταράω να ξαναπιάσω τίτλους που θεωρώ σημαντικούς και να τους εξετάσω με βάση τα όσα αναφέρει ο Αμερικανός συγγραφέας. Προσοχή όμως, όπως είθισται να συμβαίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις, η αναγνωστική εμπειρία μπορεί εύκολα να παραμορφωθεί από τους νέους φακούς, τουλάχιστον μέχρι αυτοί να αφομοιωθούν σε ικανό βαθμό· είναι προφανές πως όταν επικεντρώνεσαι στην παρατήρηση της δομής ενός αφηγηματικού έργου είναι πάντα πιο δύσκολη η βύθιση στον κόσμο του έργου αυτού.
Το βιβλίο ασχολείται κυρίως με τα δομικά και μορφολογικά χαρακτηριστικά της μυθιστορηματικής λογοτεχνίας όπως το ύφος, η οπτική γωνία (στο πρώτο μόλις κεφάλαιο, ίσως το πιο ενδιαφέρον για μένα), θεωρίες μεταφορών και παρομοιώσεων, η μορφή του διαλόγου, η ανάπτυξη της συνείδησης στους μυθιστορηματικούς χαρακτήρες με το πέρασμα των αιώνων (πολύ ενδιαφέροντα τα τρία παραδείγματα: Βίβλος, Μάκβεθ, Έγκλημα και Τιμωρία). Όλα αυτά με πλήθος παραδειγμάτων από την ιστορία του μυθιστορήματος (ζουμερή η προτεινόμενη βιβλιογραφία στο τέλος), τα οποία διευκολύνουν την κατανόηση των (ενίοτε δύσκολων, μα πάντα έξυπνα αρθρωμένων) θεμάτων και κάνουν το βιβλίο ιδιαίτερα ευανάγνωστο.
Στην ευκολία της ανάγνωσης συμβάλει σε μεγάλο βαθμό και ο τρόπος που είναι δομημένο το υλικό. Πέρα από τα 11 κεφάλαια, υπάρχει περαιτέρω κατηγοριοποίηση: το κείμενο είναι χωρισμένο σε ένα πλήθος από σύντομες ενότητες (140 στο σύνολο), με την έκταση της καθεμιάς να κυμαίνεται από μία παράγραφο μέχρι 4-5 σελίδες. Αυτό ανταποκρίνεται ιδιαίτερα καλά στη μετάλλαξη που έχει επέλθει στον (δικό μου, τουλάχιστον) τρόπο ανάγνωσης στην εποχή του ίντερνετ και των κοινωνικών δικτύων, όπου η απόσπαση προσοχής είναι μεγαλύτερη και τείνω να καταναλώνω με μεγαλύτερη ευκολία κείμενα με μικρότερη έκταση ή έστω σαφώς διαχωρισμένα σε μικρότερες ενότητες που μπορώ ν’ ανιχνεύω με μια ματιά την αρχή και το τέλος τους (όπως επίσης και κείμενα που ασχολούνται με άλλα κείμενα/έργα, κάτι που επίσης σχετίζεται με το συγκεκριμένο βιβλίο).
Στις κάτι λιγότερο από 300 σελίδες του βιβλίου υπάρχουν διάφορα που δε με βρήκαν απόλυτα σύμφωνο, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη τον τίτλο του (που θεωρητικά περιλαμβάνει ολόκληρη τη λογοτεχνία): για παράδειγμα η αποκλειστική εστίαση στο μυθιστόρημα και στη ρεαλιστική λογοτεχνία (ειδικά αν μιλάμε για ρεαλιστική/καθημερινή θεματολογία που ανέκαθεν την έβρισκα αδιάφορη) και η μη ενασχόληση με θέματα πλοκής. Αυτό όμως δεν αφαιρεί κάτι από την αξία των περιεχομένων που πετυχαίνουν κάτι πολύ σημαντικό: να σε ωθήσουν να βουτήξεις σε γνώριμη και μη λογοτεχνία.
Το Πώς δουλεύει η λογοτεχνία του Τζέημς Γουντ (Αντίποδες, 2023, μτφ. Κώστας Σπαθαράκης) είναι ένα σημαντικό βιβλίο γιατί παρέχει διάφορα τέτοια πρίσματα, φακούς με τους οποίους μπορεί κανείς να εμπλουτίσει την αναγνωστική εμπειρία γνώριμων αλλά και αδιάβαστων ακόμη βιβλίων. Συγκεκριμένα, από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο, άρχισα να λαχταράω να ξαναπιάσω τίτλους που θεωρώ σημαντικούς και να τους εξετάσω με βάση τα όσα αναφέρει ο Αμερικανός συγγραφέας. Προσοχή όμως, όπως είθισται να συμβαίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις, η αναγνωστική εμπειρία μπορεί εύκολα να παραμορφωθεί από τους νέους φακούς, τουλάχιστον μέχρι αυτοί να αφομοιωθούν σε ικανό βαθμό· είναι προφανές πως όταν επικεντρώνεσαι στην παρατήρηση της δομής ενός αφηγηματικού έργου είναι πάντα πιο δύσκολη η βύθιση στον κόσμο του έργου αυτού.
Το βιβλίο ασχολείται κυρίως με τα δομικά και μορφολογικά χαρακτηριστικά της μυθιστορηματικής λογοτεχνίας όπως το ύφος, η οπτική γωνία (στο πρώτο μόλις κεφάλαιο, ίσως το πιο ενδιαφέρον για μένα), θεωρίες μεταφορών και παρομοιώσεων, η μορφή του διαλόγου, η ανάπτυξη της συνείδησης στους μυθιστορηματικούς χαρακτήρες με το πέρασμα των αιώνων (πολύ ενδιαφέροντα τα τρία παραδείγματα: Βίβλος, Μάκβεθ, Έγκλημα και Τιμωρία). Όλα αυτά με πλήθος παραδειγμάτων από την ιστορία του μυθιστορήματος (ζουμερή η προτεινόμενη βιβλιογραφία στο τέλος), τα οποία διευκολύνουν την κατανόηση των (ενίοτε δύσκολων, μα πάντα έξυπνα αρθρωμένων) θεμάτων και κάνουν το βιβλίο ιδιαίτερα ευανάγνωστο.
Στην ευκολία της ανάγνωσης συμβάλει σε μεγάλο βαθμό και ο τρόπος που είναι δομημένο το υλικό. Πέρα από τα 11 κεφάλαια, υπάρχει περαιτέρω κατηγοριοποίηση: το κείμενο είναι χωρισμένο σε ένα πλήθος από σύντομες ενότητες (140 στο σύνολο), με την έκταση της καθεμιάς να κυμαίνεται από μία παράγραφο μέχρι 4-5 σελίδες. Αυτό ανταποκρίνεται ιδιαίτερα καλά στη μετάλλαξη που έχει επέλθει στον (δικό μου, τουλάχιστον) τρόπο ανάγνωσης στην εποχή του ίντερνετ και των κοινωνικών δικτύων, όπου η απόσπαση προσοχής είναι μεγαλύτερη και τείνω να καταναλώνω με μεγαλύτερη ευκολία κείμενα με μικρότερη έκταση ή έστω σαφώς διαχωρισμένα σε μικρότερες ενότητες που μπορώ ν’ ανιχνεύω με μια ματιά την αρχή και το τέλος τους (όπως επίσης και κείμενα που ασχολούνται με άλλα κείμενα/έργα, κάτι που επίσης σχετίζεται με το συγκεκριμένο βιβλίο).
Στις κάτι λιγότερο από 300 σελίδες του βιβλίου υπάρχουν διάφορα που δε με βρήκαν απόλυτα σύμφωνο, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη τον τίτλο του (που θεωρητικά περιλαμβάνει ολόκληρη τη λογοτεχνία): για παράδειγμα η αποκλειστική εστίαση στο μυθιστόρημα και στη ρεαλιστική λογοτεχνία (ειδικά αν μιλάμε για ρεαλιστική/καθημερινή θεματολογία που ανέκαθεν την έβρισκα αδιάφορη) και η μη ενασχόληση με θέματα πλοκής. Αυτό όμως δεν αφαιρεί κάτι από την αξία των περιεχομένων που πετυχαίνουν κάτι πολύ σημαντικό: να σε ωθήσουν να βουτήξεις σε γνώριμη και μη λογοτεχνία.
dsteenbergen's review against another edition
Stuffy, pretentious. I don't think this guy sees any value in reading a novel for enjoyment, instead its something to dissect. As an author of genre fiction, this book made me feel invalidated.