Take a photo of a barcode or cover
4.05 AVERAGE
4.05 AVERAGE
funny
hopeful
lighthearted
reflective
medium-paced
Was een fantastisch boek, het duurde alleen wel 5 hele jaren om 'm uit te lezen. Ik zou het niet lezen als een roman, maar elke avond voor het slapen gaan, las ik een passage. Heerlijk normaal en toch apart. Sommige passages snapte ik geen drol van, anderen waren humoristisch, of lief.
challenging
slow-paced
adventurous
inspiring
lighthearted
fast-paced
His last book, and arguably his most beautiful. Brings you along to that parallel time left behind by the rush of determinisms and destinations. Read if you would like to smile.
Approfittando che nel gruppo Libri dal mondo l'Argentina sia stata scelta per la lettura di gruppo di aprile, mi sono finalmente decisa di leggere Gli autonauti della cosmostrada che [b:Curarsi con i libri|18758859|Curarsi con i libri Rimedi letterari per ogni malanno|Ella Berthoud|https://images.gr-assets.com/books/1383840900s/18758859.jpg|24757268] consiglia a chi è allergico all'autostrada. Non mi piace molto guidare, e non mi piace guidare in autostrada, ma forse per la prima volta Curarsi con i libri mi ha "guarita" perché non guarderò mai più l'autostrada con gli stessi occhi. Di solito l'autostrada si fa di corsa, ci si ferma solo per un caffè o per andare in bagno, e poi di nuovo di corsa in auto per arrivare il prima possible a destinazione. Insomma, l'autostrada mette ansia perché induce ad andare veloci, non bisogna perdere tempo, ma solo correre correre e correre. Cortazar e la moglie, con questo viaggio, ci fanno vedere l'autostrada da un'altra prospettiva, molto più serena e tranquilla.
Questo libro è un diario di viaggio scritto a due mani con la moglie Carol Dunlop. Il viaggio che Cortazar e consorte intraprendono è Parigi-Marsiglia in autostrada con un furgoncino Volkswagen. Sembra un comunissimo viaggio, ma loro decidono di prendersela comoda senza farsi contagiare dalla velocità con la quale di solito si affronta un'autostrada. Ciò non significa che andavano a passo di lumaca, ma che trascorrevano le giornate nelle aree di sosta, come se fossero in vacanza. Guidavano pochissimi chilometri per fermarsi in ogni area di sosta (con massimo due soste al giorno) trascorrendoci tutta la giornata o solo pochi minuti, ma mai più di due autogrill al giorno. Dalle descrizioni queste aree non sono come i nostri autogrill (almeno quelli che conosco io), ma ci sono parchi o boschetti con zone picnic e qualche volta anche un parco giochi o un motel. Ci sono anche aree di sosta con soltanto il benzinaio e i servizi igienici, ma la maggior parte ha una zona verde e tavoli per il picnic. Dalle descrizioni e dalle foto vien quasi voglia di fare lo stesso viaggio soltanto per visitare queste aree di sosta! Cortazar e la moglie si cercavano un posto tranquillo all'ombra, il più lontano possibile dal brusio della strada e si accampavano per trascorrerci anche la notte dormendo nel furgoncino o, com'è capitato un paio di volte, in motel.
Il racconto del viaggio in sé è abbastanza noioso perché non è che possa succedere chissà che. Descrivono l'area di sosta, parlano di come trascorrono il tempo (scrivendo o leggendo), di ciò che mangiano, i loro pensieri osservando le altre persone, di come si erano organizzati per questo viaggio, dei loro amici, etc. Per ogni giorno c'è un resoconto di Cortazar e uno della moglie. Quelli della moglie mi sono piaciuti meno perché fa troppi voli pindarici per i miei gusti; spesso usa uno stile tipo flusso di coscienza che non riesco a digerire. Il libro contiene molte foto dei posti in cui si fermano e di Cortazar e consorte. Hanno aggiunto anche dei piccoli disegni di tutte le aree di sosta. Il loro viaggio, che normalmente si fa in una decina di ore, è durato circa 30 giorni.
Quello che mi è piaciuto maggiormente sono le parti in cui traspare tutto l'amore di Cortazar per la moglie. Ne fa certe descrizioni che mi facevano commuovere. Ciò che mi ha anche commosso è che dopo pochi mesi la moglie è morta. Era malata già da prima della partenza perché parlano spesso di demoni che la tormentano, ma la sua morte è stata comunque prematura. Due anni dopo è morto anche Cortazar.
Ho cercato quindi di leggere questo libro per quello che è: un diario di viaggio (l'ultimo viaggio) di due persone che si amavano profondamente e che forse sentivano che non avrebbero più avuto molto tempo da trascorrere insieme.
Questo libro è un diario di viaggio scritto a due mani con la moglie Carol Dunlop. Il viaggio che Cortazar e consorte intraprendono è Parigi-Marsiglia in autostrada con un furgoncino Volkswagen. Sembra un comunissimo viaggio, ma loro decidono di prendersela comoda senza farsi contagiare dalla velocità con la quale di solito si affronta un'autostrada. Ciò non significa che andavano a passo di lumaca, ma che trascorrevano le giornate nelle aree di sosta, come se fossero in vacanza. Guidavano pochissimi chilometri per fermarsi in ogni area di sosta (con massimo due soste al giorno) trascorrendoci tutta la giornata o solo pochi minuti, ma mai più di due autogrill al giorno. Dalle descrizioni queste aree non sono come i nostri autogrill (almeno quelli che conosco io), ma ci sono parchi o boschetti con zone picnic e qualche volta anche un parco giochi o un motel. Ci sono anche aree di sosta con soltanto il benzinaio e i servizi igienici, ma la maggior parte ha una zona verde e tavoli per il picnic. Dalle descrizioni e dalle foto vien quasi voglia di fare lo stesso viaggio soltanto per visitare queste aree di sosta! Cortazar e la moglie si cercavano un posto tranquillo all'ombra, il più lontano possibile dal brusio della strada e si accampavano per trascorrerci anche la notte dormendo nel furgoncino o, com'è capitato un paio di volte, in motel.
Il racconto del viaggio in sé è abbastanza noioso perché non è che possa succedere chissà che. Descrivono l'area di sosta, parlano di come trascorrono il tempo (scrivendo o leggendo), di ciò che mangiano, i loro pensieri osservando le altre persone, di come si erano organizzati per questo viaggio, dei loro amici, etc. Per ogni giorno c'è un resoconto di Cortazar e uno della moglie. Quelli della moglie mi sono piaciuti meno perché fa troppi voli pindarici per i miei gusti; spesso usa uno stile tipo flusso di coscienza che non riesco a digerire. Il libro contiene molte foto dei posti in cui si fermano e di Cortazar e consorte. Hanno aggiunto anche dei piccoli disegni di tutte le aree di sosta. Il loro viaggio, che normalmente si fa in una decina di ore, è durato circa 30 giorni.
Quello che mi è piaciuto maggiormente sono le parti in cui traspare tutto l'amore di Cortazar per la moglie. Ne fa certe descrizioni che mi facevano commuovere. Ciò che mi ha anche commosso è che dopo pochi mesi la moglie è morta. Era malata già da prima della partenza perché parlano spesso di demoni che la tormentano, ma la sua morte è stata comunque prematura. Due anni dopo è morto anche Cortazar.
Ho cercato quindi di leggere questo libro per quello che è: un diario di viaggio (l'ultimo viaggio) di due persone che si amavano profondamente e che forse sentivano che non avrebbero più avuto molto tempo da trascorrere insieme.
Een briljant concept, eigenlijk, het opzet van "de autonauten van de kosmosnelweg" : Julio, een Argentijns schrijver en zijn echtgenote Carol, een Amerikaanse schrijfster en fotografe, ondernamen anno 1982 een bijzondere reis. In een Volkswagen busje, dat ze Fafner doopten, reisden ze van Parijs naar Marseille via de Autoroute du Soleil. Een reis van 800km waarover ze....33 dagen zouden doen. Een slakkentempo. Waarom? Omdat het doel van de reis erin bestond te stoppen aan élke rustplaats langs die weg, à rato van 2 stopplaatsen per dag. Gedurende 33 dagen zouden ze de autosnelweg niet verlaten, en telkens zouden ze op de 2e stopplaats overnachten, wat die stopplaats ook zou brengen.
Mijn avontuurlijke, nieuwsgierige en “doe-vooral-iets-want-anderen-niet-doen” ik werd helemaal vrolijk vanbinnen toen ik de achterflap las. Dit zou ik ook gedaan willen hebben! Dit boek heeft potentieel! Zo dacht ik toch.
Misschien ligt het aan té hoge verwachtingen. Misschien aan een schabouwelijke vertaling vanuit het Spaans (de rijke Spaanse woordenschat en de overvloedige schrijfstijl van de auteurs in een Nederlandse versie gieten is eigenlijk bijna op voorhand een verloren zaak). Of misschien ligt het aan een immens verschil in tijdsgeest tussen het heden - 2018 - en het moment waarop de auteurs hun reis ondernamen en het boek schreven -1982 (mijn god! het boek is bijna zo oud als ikzelf), maar het boek kon me maar matig boeien.
Dat zal niet aan het opzet van het boek liggen, waarin dag per dag nauwkeurig wordt weergegeven welke rustplaatsen worden aangedaan en hoe de omstandigheden daar zijn, welke maaltijd werd verorberd en hoe de weergoden dachten bij te dragen aan het geheel. Noch ligt het aan de overvloedig aanwezige foto’s die de reis illustreren.
Wat ontbrak, naar mijn mening, waren grappige, of ontroerende anecdotes die er ongetwijfeld moeten zijn geweest. Weergaves van menselijk contact en toevallige ontmoetingen. Momenten van spaning tussen het echtpaar. Of meer uitgewerkte beschrijvingen van de eindeloze gedachtengangen die dergelijke reis moeten hebben teweeg gebracht. In de plaats zagen ze in vuilbakken spionnen of in wegarbeiders achtervolgers of saboteurs. Kinderlijk, ergens. Waardoor het boek vooral een oppervlakkige indruk geeft en de lezer met honger achterlaat. Een gemiste kans.
Want wetende dat dit de laatste reis was van Carol, die niet veel later overleed. En wetende dat ook Julio amper twee jaar later het leven liet, dan moet dergelijke reis aanleiding zijn geweest tot filosofische momenten en momenten van reflectie. Deze schitterden jammer genoeg door afwezigheid.
Het boek laat me achter met een dubbel gevoel. Het is meesterlijk en oppervlakkig tegelijkertijd.
Mijn avontuurlijke, nieuwsgierige en “doe-vooral-iets-want-anderen-niet-doen” ik werd helemaal vrolijk vanbinnen toen ik de achterflap las. Dit zou ik ook gedaan willen hebben! Dit boek heeft potentieel! Zo dacht ik toch.
Misschien ligt het aan té hoge verwachtingen. Misschien aan een schabouwelijke vertaling vanuit het Spaans (de rijke Spaanse woordenschat en de overvloedige schrijfstijl van de auteurs in een Nederlandse versie gieten is eigenlijk bijna op voorhand een verloren zaak). Of misschien ligt het aan een immens verschil in tijdsgeest tussen het heden - 2018 - en het moment waarop de auteurs hun reis ondernamen en het boek schreven -1982 (mijn god! het boek is bijna zo oud als ikzelf), maar het boek kon me maar matig boeien.
Dat zal niet aan het opzet van het boek liggen, waarin dag per dag nauwkeurig wordt weergegeven welke rustplaatsen worden aangedaan en hoe de omstandigheden daar zijn, welke maaltijd werd verorberd en hoe de weergoden dachten bij te dragen aan het geheel. Noch ligt het aan de overvloedig aanwezige foto’s die de reis illustreren.
Wat ontbrak, naar mijn mening, waren grappige, of ontroerende anecdotes die er ongetwijfeld moeten zijn geweest. Weergaves van menselijk contact en toevallige ontmoetingen. Momenten van spaning tussen het echtpaar. Of meer uitgewerkte beschrijvingen van de eindeloze gedachtengangen die dergelijke reis moeten hebben teweeg gebracht. In de plaats zagen ze in vuilbakken spionnen of in wegarbeiders achtervolgers of saboteurs. Kinderlijk, ergens. Waardoor het boek vooral een oppervlakkige indruk geeft en de lezer met honger achterlaat. Een gemiste kans.
Want wetende dat dit de laatste reis was van Carol, die niet veel later overleed. En wetende dat ook Julio amper twee jaar later het leven liet, dan moet dergelijke reis aanleiding zijn geweest tot filosofische momenten en momenten van reflectie. Deze schitterden jammer genoeg door afwezigheid.
Het boek laat me achter met een dubbel gevoel. Het is meesterlijk en oppervlakkig tegelijkertijd.
Mooi verhaal, mooi idee, mooie observaties. Had hier en daar moeite met de schrijfstijl, alle (soms obscure) verwijzingen naar kunst, literatuur, filosofie e.d. vond ik nogal pretentieus. Verder vond ik het aardig dat er verschillende stijlen gebruikt werden om nieuwe lagen en perspectieven aan het verhaal toe te voegen (zoals de moeder die brieven schrijft aan haar zoon en daarin beschrijft hoe ze keer op keer onze 'autonauten' tegenkomt op diverse plekken langs de snelweg), maar het voelde soms ook wel een beetje onaf (opeens was de briefschrijvende moeder ook weer verdwenen).
Tot slot vond ik de manier van schrijven soms een beetje mysterieus/verhuld. Ik begreep bijvoorbeeld niet de ontzettende nadruk op de paranoia van onze helden; achtervolgd worden, vuilnisbakken als 'wachters', en het mysterieuze (fictionele) duo Calac en Polanco, blijkbaar uit een eerdere roman van Cortázar, dat af en toe opdook om ze in de gaten te houden, soms ging het me wat te ver. Juist omdat het gegeven zo mooi en ontroerend is: op een heel simpele manier ontsnappen aan de ratrace.
Tot slot vond ik de manier van schrijven soms een beetje mysterieus/verhuld. Ik begreep bijvoorbeeld niet de ontzettende nadruk op de paranoia van onze helden; achtervolgd worden, vuilnisbakken als 'wachters', en het mysterieuze (fictionele) duo Calac en Polanco, blijkbaar uit een eerdere roman van Cortázar, dat af en toe opdook om ze in de gaten te houden, soms ging het me wat te ver. Juist omdat het gegeven zo mooi en ontroerend is: op een heel simpele manier ontsnappen aan de ratrace.
Har på det sidste været i underskud, hvad angår læselyst. Den her bog viste sig at være kuren. 400 siders læsning på fire dage, i selskab med to mageløse skikkelser og en drage, på motorvejen mellem Paris og Marseille. Motorvejen, som den fremstår, ikke set fra passagersædet af en travl bil på vej fra punkt A til B, men dens mikrokosmos af rastepladser og midlertidige liv (som alt liv). "Den anden vej, som alligevel er den samme."
I finally finished this last night reading it aloud, like I have slowly over the course of the last few years to my wife –we were trying to really savor it – and she woke up startled to see me in tears (she usually falls asleep as I read it). This was the most romantic book I've ever read. It's also an ethics for living, one that I am reminded of every single time my wife and I travel someplace. An ethics of living life "with great seriousness, like a squirrel, I mean without looking for something beyond and above living, I mean living must be your whole occupation". But at the same time, the ability to use your imagination, and to invent games and puzzles and windmills from the mundane material of life, from trucks and rest stops and little patches of roadside forest. We're always trying to do our best Carol and Julio when we go someplace, cemetery scavenger hunts, building peeping, wringing history out of every street signs, going a hundred miles out of our way to visit the future birthplace of Captain Kirk. Read this book slowly, or keep it in the back pocket of the driver's seat when you go on road trips as a form of spiritual and aesthetic inspiration and guidance.
adventurous
emotional
hopeful
inspiring
reflective
sad
medium-paced