vincentkonrad's review
4.0
A nice collection of aphorisms that are ridiculous and nihilistic and affirming.
kesogago's review against another edition
5.0
ამ წიგნის ნებისმიერი გვერდიდან დაწყება შეგიძლია და ასევე ნებისმიერ გვერდზე დასრულება. და მაინც 100% შინაარსის გამოტანა წიგნზე. კი, ამდენად გენიალურია.
მჟავე ტონით, მსუბუქად და გაბედულად ლაპარაკობს ყველაფერზე, რაც თავში მოგსვლია (თუ მოსვლია?! რა მნიშვნელიბა აქვს).. უმნიშვნელობას ცოტა ზარ-ზეიმური ელფერი აქვს: ყველაზე მწარე და ამავე დროს, მგრძნობიარე თემებს ეხება, ისე, როგორც გაბრაზებულ გულზე არ ინდობენ ხოლმე ადამიანებს, რომლებიც იმდენად უყვართ რომ დაკარგვა ეშინიათ და მერე ნანობენ ნათქვამს - ნეტა არ დამეგროვებინაო. ჩორანი იმდენად ნაგავი კაცია, ეგ დაგროვებული წიგნად გამოსცა, თან იცის, რომ ეპატიება. აი ადამიანების იმდენად გესმის, გაუგონარს პატიობ, მაგრამ ზუსტად იცი რომ ნაგავი ხარ მაგას რომ აკეთებ, მარა ეგ ადამიანი ადამიანობს და იარსებოს, მე ხელს არ შევუშლი, ლამაზია ეგ იდიოტი. მოკლედ? სრული თერაპია, იმენა სრული აბსურდი :D
კაი, ბევრი რომ არ გავაგრძელო. ერთი შეხედვით მძიმე, რთულად გასაგები. მერე ხვდები რომ დიდი ტრანსფორმაციების მერე საკითხავია,ანუ ყველასთვის/ცხოვრების ყველა ეტაპისთვის არ არის განკუთვნილი. იცი როდის უნდა წაიკითხო? პოსტ-გადაწყვეტილების ფაზაში - რომ იცი რომ ორ ნაგავს შორის ირჩევდი, ჰოდა ერთი ნაგავი ამჯობინე მეორეს, ჰოდა ამჩნევ რომ არჩევანი შენზეა, ყოველ სიტუაციაში და რომანტიზებული ცხოვრება წარსულს ჩაბარდა.
დაბადების შეურაცხყობა ვერ გადავლახეო ტიპმა. კი, რასაც ვერ ვირჩევთ, იმას ვერასდროს მოვითბენთ. წიგნიც ამაზეა. სიცოცხლე, როგორც რაღაცნაირი მოუსვენრობა, არაკომფორტულობა, უხერხულობა - რაც ვერ გააკონტროლე მაგრამ დანარჩენი ყველაფერი შენს ხელშია. იცოცხლე და იკაიფე. წიგნი, საბოლოო ჯამში, ნამდვილ, შეუცვლელ, შინაგანად დაბადებულ და ხელშეუხებელ ბედნიერებაზეა, რომელსაც ვერანაირი დეპრესია (numbness) ვერ დაამარცხებს - რადგან ხვდები რომ ბედნიერება კი არ უპირისპირდება უმნიშვნელობას და სიცარიელეს, არამედ მეგობრობს მასთან.
მჟავე ტონით, მსუბუქად და გაბედულად ლაპარაკობს ყველაფერზე, რაც თავში მოგსვლია (თუ მოსვლია?! რა მნიშვნელიბა აქვს).. უმნიშვნელობას ცოტა ზარ-ზეიმური ელფერი აქვს: ყველაზე მწარე და ამავე დროს, მგრძნობიარე თემებს ეხება, ისე, როგორც გაბრაზებულ გულზე არ ინდობენ ხოლმე ადამიანებს, რომლებიც იმდენად უყვართ რომ დაკარგვა ეშინიათ და მერე ნანობენ ნათქვამს - ნეტა არ დამეგროვებინაო. ჩორანი იმდენად ნაგავი კაცია, ეგ დაგროვებული წიგნად გამოსცა, თან იცის, რომ ეპატიება. აი ადამიანების იმდენად გესმის, გაუგონარს პატიობ, მაგრამ ზუსტად იცი რომ ნაგავი ხარ მაგას რომ აკეთებ, მარა ეგ ადამიანი ადამიანობს და იარსებოს, მე ხელს არ შევუშლი, ლამაზია ეგ იდიოტი. მოკლედ? სრული თერაპია, იმენა სრული აბსურდი :D
კაი, ბევრი რომ არ გავაგრძელო. ერთი შეხედვით მძიმე, რთულად გასაგები. მერე ხვდები რომ დიდი ტრანსფორმაციების მერე საკითხავია,ანუ ყველასთვის/ცხოვრების ყველა ეტაპისთვის არ არის განკუთვნილი. იცი როდის უნდა წაიკითხო? პოსტ-გადაწყვეტილების ფაზაში - რომ იცი რომ ორ ნაგავს შორის ირჩევდი, ჰოდა ერთი ნაგავი ამჯობინე მეორეს, ჰოდა ამჩნევ რომ არჩევანი შენზეა, ყოველ სიტუაციაში და რომანტიზებული ცხოვრება წარსულს ჩაბარდა.
დაბადების შეურაცხყობა ვერ გადავლახეო ტიპმა. კი, რასაც ვერ ვირჩევთ, იმას ვერასდროს მოვითბენთ. წიგნიც ამაზეა. სიცოცხლე, როგორც რაღაცნაირი მოუსვენრობა, არაკომფორტულობა, უხერხულობა - რაც ვერ გააკონტროლე მაგრამ დანარჩენი ყველაფერი შენს ხელშია. იცოცხლე და იკაიფე. წიგნი, საბოლოო ჯამში, ნამდვილ, შეუცვლელ, შინაგანად დაბადებულ და ხელშეუხებელ ბედნიერებაზეა, რომელსაც ვერანაირი დეპრესია (numbness) ვერ დაამარცხებს - რადგან ხვდები რომ ბედნიერება კი არ უპირისპირდება უმნიშვნელობას და სიცარიელეს, არამედ მეგობრობს მასთან.
wildguitars's review
4.0
Although he often contradict himself in this books his thinking is very original, brutally honest, and not afraid to talk about a lot if taboos.. interesting book..
tacodog's review
5.0
No one has bars like Cioran, and there are some absolute heaters in The Trouble With Being Born. There’s something I find almost uplifting about his cartoonish morosity.
“What I know at sixty, I knew as well at twenty. Forty years of a long, a superfluous, labor of verification.”
“What I know at sixty, I knew as well at twenty. Forty years of a long, a superfluous, labor of verification.”
cherdan's review against another edition
4.0
A Exploration into Death, Birth, and Being
Cioran’s form throughout this book is short form wisdom collated by subject (from what I can tell) into chapter. Cioran has a lot of wisdom to dispense and his comparisons to contemporaries like Nietzsche allow a sort-of meta commentary on nihilism in general. What I loved about this was the observations made of those who become doom-obsessed and fail to realize that the idea of nothingness is liberating, not oppressing. While Cioran definitely finds himself at times indulgent in his negativity, I feel this negativity surrounding society and social structures is more reminiscent of old man shaking his fist at cloud. Harmless, albeit a touch unnecessary. Overall, he does a good job remaining objective in his poignant and sometimes humorous observations.
Cioran’s form throughout this book is short form wisdom collated by subject (from what I can tell) into chapter. Cioran has a lot of wisdom to dispense and his comparisons to contemporaries like Nietzsche allow a sort-of meta commentary on nihilism in general. What I loved about this was the observations made of those who become doom-obsessed and fail to realize that the idea of nothingness is liberating, not oppressing. While Cioran definitely finds himself at times indulgent in his negativity, I feel this negativity surrounding society and social structures is more reminiscent of old man shaking his fist at cloud. Harmless, albeit a touch unnecessary. Overall, he does a good job remaining objective in his poignant and sometimes humorous observations.