baleygoertz's review against another edition
emotional
mysterious
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? It's complicated
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.0
catgood's review against another edition
3.0
I’m still not sure how I feel about this book. At first, the lack of quotation marks bothered me but it fits the book and the characters. I’m not sure I liked the characters in this book that much and that might be why I’m struggling with how I feel about it.
mollyburd's review against another edition
dark
emotional
reflective
tense
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.75
taylasversion's review against another edition
2.0
I wanted to like this so badly, but I just couldn’t.
EDIT: Halfway through the show, and honestly this is one of the few screen adaptations that are better than the book
EDIT: Halfway through the show, and honestly this is one of the few screen adaptations that are better than the book
ketreads's review
emotional
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? No
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? N/A
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.0
I say this a lot but:
I'm not quite sure what I was expecting. As someone unfamiliar with the contemporary fiction genre and used to more linear plots of: Beginning, middle, end. Sally Rooney's Normal People kind or just 'happened'.
And I don't mean this in a bad sense. Hell, I've read many books that have very little plot, but these usually have something else to them to enjoy in it's stead. With Normal People, while I found myself often rooting for the main characters (lets be real, mostly Marianne) and getting caught up in their intertwining lifes as the book went on, I don't think I quite got the point of it all.
Sally Rooney's choice to write a book without quotation marks continues to baffle me. I've looked up why this is and while I get it was a stylistic choice, I personally didn't feel it added anything. Thankfully, I had the audiobook version so my overall read wasn't effect too negatively by this.
Though, saying that, I actually enjoy the way Sally Rooney writes. The way she presents characters and their internal emotions was engaging and poetic at times. Even as someone who doesn't get the genre, even I found I was never bored during this reading. I even got emotionally invested in these two young people and their plight of complicated feelings. Which made it all the more frustrating when the book just sort of ended.
We spend so much time going back and forth between meetings between these two characters at different points in their lifes. Showing them almost constantly rekindling or questioning their poential love for one another, just to have the final answer to that question be ''Idunno... maybe? We'll find out''
UM. EXCUSE ME???
Anyway, as a summary:
Well written.
Quotation marks WHERE?
Ending a whimper not a bang.
I'm not quite sure what I was expecting. As someone unfamiliar with the contemporary fiction genre and used to more linear plots of: Beginning, middle, end. Sally Rooney's Normal People kind or just 'happened'.
And I don't mean this in a bad sense. Hell, I've read many books that have very little plot, but these usually have something else to them to enjoy in it's stead. With Normal People, while I found myself often rooting for the main characters (lets be real, mostly Marianne) and getting caught up in their intertwining lifes as the book went on, I don't think I quite got the point of it all.
Sally Rooney's choice to write a book without quotation marks continues to baffle me. I've looked up why this is and while I get it was a stylistic choice, I personally didn't feel it added anything. Thankfully, I had the audiobook version so my overall read wasn't effect too negatively by this.
Though, saying that, I actually enjoy the way Sally Rooney writes. The way she presents characters and their internal emotions was engaging and poetic at times. Even as someone who doesn't get the genre, even I found I was never bored during this reading. I even got emotionally invested in these two young people and their plight of complicated feelings. Which made it all the more frustrating when the book just sort of ended.
We spend so much time going back and forth between meetings between these two characters at different points in their lifes. Showing them almost constantly rekindling or questioning their poential love for one another, just to have the final answer to that question be ''Idunno... maybe? We'll find out''
UM. EXCUSE ME???
Anyway, as a summary:
Well written.
Quotation marks WHERE?
Ending a whimper not a bang.
corinnesuvanto's review against another edition
challenging
emotional
reflective
sad
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.0
natashaahmed's review against another edition
emotional
funny
sad
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
5.0
emvdw's review against another edition
sad
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.0
The book is structured in an interesting way.
I did not connecting with the main characters and the ending didn't really give aany closure.
I did not connecting with the main characters and the ending didn't really give aany closure.
elisha_67's review
emotional
inspiring
reflective
sad
tense
fast-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.25
dommie's review against another edition
2.0
zmęczyła mnie. bardzo chaotyczna — sama struktura jest w mojej ocenie z lekka nieprzemyślana. rozumiem koncept skrawków z życia bohaterów, ale w pewnym momencie odniosłam wrażenie, że kolejne wydarzenia nie mają żadnego wpływu na fabułę — nawiasem mówiąc, niesamowicie rozmydlonej — bo i tak ta sprowadza się do tylko jednej rzeczy, z jakiegoś powodu nierozwiązywalnej.
kreacja bohaterów też jest dla mnie zagadkowa. miałam poczucie, że pomimo tego momentami przeintelektualizowania oraz nadmiernego uproszczenia opisów zarazem (co tworzy lekki dysonans, obraz zakrawający o pretensjonalność), kolejne postacie zlewają się ze sobą, autorka rysuje jedynie ich kontury. część wątków — przemocy, depresji, toksycznych relacji — traktuje się powierzchownie, wspomina się w wygodnych momentach, skupia na, moim zdaniem, estetycznej ich warstwie. lub też stawia krótkie zdania na temat, na przykład, relacji matka-córka w domu marianne, ale nie zamierza zgłębić tego tematu, nie myśli eksplorować pytań dlaczego, skąd. po prostu oznajmia, że tak jest. i kropka. opowieść zyskałaby na pełniejszym portrecie dynamiki, psychologii.
sama relacja głównych bohaterów głęboko mnie frustruje. jeśli na początku jej kompleksowość działa ze względu na licealne konwenanse, tak na późniejszych kartach powieści jedynie traci w moich oczach. to w końcu dorośli ludzie, którzy zachowują się, jak gdyby kochali pogrążać się w cierpieniu, nawet, gdy szczęście jest na wyciągnięcie ręki. wystarczy się po nie schylić i podnieść. autorka za to regularnie przedstawia samosabotaż bohaterów jako coś romantycznie tragicznego. moje odczucia wobec connella i marianne były na tyle negatywne, że w trakcie czytania zaczęłam kibicować, by definitywnie ich drogi się rozeszły. żyją bowiem w niezdrowej, codependent relacji, a nie “right person, wrong time” fantasy.
side note — nie jestem w stanie zrozumieć sensu zabiegu rooney w kwestii zapisu dialogów. ma to zmniejszyć dystans emocjonalny między postaciami a odbiorcą? cóż, nic mnie do to nich nie zbliżyło, a jedynie irytowało.
to było moje drugie podejście do „normalnych ludzi.” bardzo chciałam polubić tę powieść, zrozumieć fenomen jaki wywołała na bookmediach, odnaleźć w rooney tego „współczesnego salingera”. niestety, jedyne, co wyniosłam z niej, to frustracja oraz westchnienia wywołane zmęczeniem psychicznym po kolejnych decyzjach postaci.
kreacja bohaterów też jest dla mnie zagadkowa. miałam poczucie, że pomimo tego momentami przeintelektualizowania oraz nadmiernego uproszczenia opisów zarazem (co tworzy lekki dysonans, obraz zakrawający o pretensjonalność), kolejne postacie zlewają się ze sobą, autorka rysuje jedynie ich kontury. część wątków — przemocy, depresji, toksycznych relacji — traktuje się powierzchownie, wspomina się w wygodnych momentach, skupia na, moim zdaniem, estetycznej ich warstwie. lub też stawia krótkie zdania na temat, na przykład, relacji matka-córka w domu marianne, ale nie zamierza zgłębić tego tematu, nie myśli eksplorować pytań dlaczego, skąd. po prostu oznajmia, że tak jest. i kropka. opowieść zyskałaby na pełniejszym portrecie dynamiki, psychologii.
sama relacja głównych bohaterów głęboko mnie frustruje. jeśli na początku jej kompleksowość działa ze względu na licealne konwenanse, tak na późniejszych kartach powieści jedynie traci w moich oczach. to w końcu dorośli ludzie, którzy zachowują się, jak gdyby kochali pogrążać się w cierpieniu, nawet, gdy szczęście jest na wyciągnięcie ręki. wystarczy się po nie schylić i podnieść. autorka za to regularnie przedstawia samosabotaż bohaterów jako coś romantycznie tragicznego. moje odczucia wobec connella i marianne były na tyle negatywne, że w trakcie czytania zaczęłam kibicować, by definitywnie ich drogi się rozeszły. żyją bowiem w niezdrowej, codependent relacji, a nie “right person, wrong time” fantasy.
side note — nie jestem w stanie zrozumieć sensu zabiegu rooney w kwestii zapisu dialogów. ma to zmniejszyć dystans emocjonalny między postaciami a odbiorcą? cóż, nic mnie do to nich nie zbliżyło, a jedynie irytowało.
to było moje drugie podejście do „normalnych ludzi.” bardzo chciałam polubić tę powieść, zrozumieć fenomen jaki wywołała na bookmediach, odnaleźć w rooney tego „współczesnego salingera”. niestety, jedyne, co wyniosłam z niej, to frustracja oraz westchnienia wywołane zmęczeniem psychicznym po kolejnych decyzjach postaci.