chloooe's review against another edition
read this for school, i love greek mythology, definitely my favourite unit for english
rooda's review against another edition
4.0
Well, I get the hype now. Some of those lines... urgh kick to nuts.
lochmcg's review against another edition
dark
mysterious
tense
fast-paced
- Plot- or character-driven? Plot
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
vudemn's review against another edition
5.0
Odavno sam obećao sebi da ću nakon završetka prvog ispitnog roka sesti i napisati neke malecne recenzije za sva ova velika dela koja smo obrađivali. Naravno, delimično pod uticajem tih predavanja, a i sekundarne literature, sa druge strane, ostaje mi da prihvatim od toga sve što meni lično odgovara i što sam zagovaram. Krećem sa Edipom, zbog mnogo čega - ova drama iz više razloga predstavlja kulminaciju antičke tragedije, po Aristotelovim rečima je najbolji predstavnik, a i ono što je od svih ostalih odvaja jeste snažna emocija koju ostavlja na čitaoce/gledaoce. Nema tu nikakve katarze, to je samo duboki očaj, beznađe i užas koji ispunjava recipijenta.
Što se fabulativnog toka tiče, on je potpuno van drame - čitavu radnju imamo pre njenog početka, sve bitno se odigralo: Labdakovo prokletstvo, Edipovo rođenje, scena na gozbi, odlazak u proročište, odgonetanje Sfingine zagonetke i zauzimanje trona.
Oidipous Turannos - pravi je naziv tragedije. Ali retko ko prevodi to kao "Edip Tiranin" i to upravo iz razloga što tiranin za nas ima negativnu konotaciju, ali za to možemo da 'zahvalimo' Platonu prvenstveno, potom daljem razvitku civilizacije. Edip se ne bi mogao predstaviti kao tiranin u tom smislu, naravno. On jeste apsolutni vladar Tebe, sa jedne strane, ali sa druge mi njega vidimo kao čoveka obožavanog od naroda koji mu je potčinjen. Jeste da i sam Edip ima narcisoidne ispade kada preti Tiresiji i Kreontu, ali to dolazi iz drukčijeg sukoba - on je oslobodio Tebu i voljen je zbog toga. Pa da se osvrnem i na Sfinginu zagonetku, tu su mi Žan-Pjer Vernan i Nake istinski pomogli, pogotovo što se same semantike imena tiče.
Dakle, imamo Edipa koji dolazi do Sfinge> ona mu postavlja zagonetku, i on je rešava. Ali, kako i zbog čega?
Sam odgovor leži u njemu samom, tačnije u njegovom imenu: dipous - čovek sa dve noge. Ona ga pita: koje je to stvorenje koje hoda na dve, tri i četiri noge (dipous, tripous i tetrapous), na šta on daje tačan odgovor. Sfinginu sudbinu deli i on sam, stradaće zbog tog odgovora, takođe. On je znao odgovor ne samo zbog toga što je on sadržan u njegovom imenu, nego što je i u njemu sadržan. Predodređena sudbina kazuje da će ubiti oca i leći sa majkom, i to je još rečeno pre njegovog rođenja. U više navrata mi smo se suočili sa neminovnošću određene sudbine, kao instance iznad samih bogova. To se ne može promeniti, i koliko god da je sam Edip pokušavao, bežeći od svojih roditelja koji to nisu bili. Edip je čovek koji će se vratiti u utrobu majke time što će leći s njom(poistovećivanje sa decom - četvoronožno biće), sedeće na očevom tronu (tronožno) i sam ipak živi kao dvonožno u istom trenutku. Zato zna zagonetku, ali ipak sa druge strane on ne zna u tom trenutku ko je Edip, stvarno. Po Aristotelovim rečima, upravo je ovo najbolja drama jer istovremeno nudi peripetiju i prepoznavanje, kada Edip spozna ko je. Onda više ne vredi vid, on je čitav život bio slep. I tada iglom svoje žene, odnosno majke, on probada svoje oči. Slepi ljudi su često bili proroci ili sveštenici u dramama, oni istovremeno vide i ne vide; dolazi do upliva transcedentnog u imanentno kod njih baš zato što je imanentno u neku ruku oštećeno. Čitava drama je predstavljena kao žudnja za znanjem, i Edip ka njemu stalno teži, ne shvatajući da je to njegova propast. Tu nema hibrisa, osim ako hibris ne shvatimo kao potpuno poimanje istine. Nema ni hamartije, osim ako poput Aristotela ne shvatimo hamartiju kao slučajnu grešku. Ne, ovde jedina greška Edipova jeste to što je on ubio starca, što se, nakon proročanstva, nije ograničio na to da nikoga ne ubije i na taj način se osigura. Ali, moramo uzeti u obzir da on nije znao da mu Polib nije otac, jer proročanstvo mu nije dalo odgovor na pitanje da li su mu on i Meropa pravi roditelji. Tu imamo taj upliv bogova kao zlih bogova koji samo zbog prokletstva roda osuđuju i nevinog potomka. No, ako pogledamo i sledeću dramu gde je prisutan Edip(Edip na Kolonu) vidimo da ipak dolazi do nekog paganskog vida apoteoze, tako da ne možemo reći da je potpuno odbačen od strane božanskog. Hegel je napravio jednu paralelu Adama i Edipa, što donekle ima smisla(za razliku od njegovog izjednačavanja agonističkog prava Antigone i Kreonta), tako da imamo obojicu junaka koji teže ka znanju, pa nakon spoznaje bivaju proterani iz mesta gde su nastanjeni, i gde su nastali(Raj, Teba).
Ipak, rečeno je samo fragment onoga što sama drama nudi, može se dosta govoriti i o samom proklestvu Labdakida i fizičkoj deformaciji kao nuspojavi, o značaju hora i lamenta nad čitavim ljudskim rodom, govorom o sreći, značaju oikosa i polisa, pitanje hamartije, intertekstualna veza sa drugim dramama itd itd.
Ali, nek ostane na ovom prvobitnom fragmentu koji je izleteo iz mene poput Edipa iz Tebe, gde je on nesebično utonuo u svoje beznađe.
Što se fabulativnog toka tiče, on je potpuno van drame - čitavu radnju imamo pre njenog početka, sve bitno se odigralo: Labdakovo prokletstvo, Edipovo rođenje, scena na gozbi, odlazak u proročište, odgonetanje Sfingine zagonetke i zauzimanje trona.
Oidipous Turannos - pravi je naziv tragedije. Ali retko ko prevodi to kao "Edip Tiranin" i to upravo iz razloga što tiranin za nas ima negativnu konotaciju, ali za to možemo da 'zahvalimo' Platonu prvenstveno, potom daljem razvitku civilizacije. Edip se ne bi mogao predstaviti kao tiranin u tom smislu, naravno. On jeste apsolutni vladar Tebe, sa jedne strane, ali sa druge mi njega vidimo kao čoveka obožavanog od naroda koji mu je potčinjen. Jeste da i sam Edip ima narcisoidne ispade kada preti Tiresiji i Kreontu, ali to dolazi iz drukčijeg sukoba - on je oslobodio Tebu i voljen je zbog toga. Pa da se osvrnem i na Sfinginu zagonetku, tu su mi Žan-Pjer Vernan i Nake istinski pomogli, pogotovo što se same semantike imena tiče.
Dakle, imamo Edipa koji dolazi do Sfinge> ona mu postavlja zagonetku, i on je rešava. Ali, kako i zbog čega?
Sam odgovor leži u njemu samom, tačnije u njegovom imenu: dipous - čovek sa dve noge. Ona ga pita: koje je to stvorenje koje hoda na dve, tri i četiri noge (dipous, tripous i tetrapous), na šta on daje tačan odgovor. Sfinginu sudbinu deli i on sam, stradaće zbog tog odgovora, takođe. On je znao odgovor ne samo zbog toga što je on sadržan u njegovom imenu, nego što je i u njemu sadržan. Predodređena sudbina kazuje da će ubiti oca i leći sa majkom, i to je još rečeno pre njegovog rođenja. U više navrata mi smo se suočili sa neminovnošću određene sudbine, kao instance iznad samih bogova. To se ne može promeniti, i koliko god da je sam Edip pokušavao, bežeći od svojih roditelja koji to nisu bili. Edip je čovek koji će se vratiti u utrobu majke time što će leći s njom(poistovećivanje sa decom - četvoronožno biće), sedeće na očevom tronu (tronožno) i sam ipak živi kao dvonožno u istom trenutku. Zato zna zagonetku, ali ipak sa druge strane on ne zna u tom trenutku ko je Edip, stvarno. Po Aristotelovim rečima, upravo je ovo najbolja drama jer istovremeno nudi peripetiju i prepoznavanje, kada Edip spozna ko je. Onda više ne vredi vid, on je čitav život bio slep. I tada iglom svoje žene, odnosno majke, on probada svoje oči. Slepi ljudi su često bili proroci ili sveštenici u dramama, oni istovremeno vide i ne vide; dolazi do upliva transcedentnog u imanentno kod njih baš zato što je imanentno u neku ruku oštećeno. Čitava drama je predstavljena kao žudnja za znanjem, i Edip ka njemu stalno teži, ne shvatajući da je to njegova propast. Tu nema hibrisa, osim ako hibris ne shvatimo kao potpuno poimanje istine. Nema ni hamartije, osim ako poput Aristotela ne shvatimo hamartiju kao slučajnu grešku. Ne, ovde jedina greška Edipova jeste to što je on ubio starca, što se, nakon proročanstva, nije ograničio na to da nikoga ne ubije i na taj način se osigura. Ali, moramo uzeti u obzir da on nije znao da mu Polib nije otac, jer proročanstvo mu nije dalo odgovor na pitanje da li su mu on i Meropa pravi roditelji. Tu imamo taj upliv bogova kao zlih bogova koji samo zbog prokletstva roda osuđuju i nevinog potomka. No, ako pogledamo i sledeću dramu gde je prisutan Edip(Edip na Kolonu) vidimo da ipak dolazi do nekog paganskog vida apoteoze, tako da ne možemo reći da je potpuno odbačen od strane božanskog. Hegel je napravio jednu paralelu Adama i Edipa, što donekle ima smisla(za razliku od njegovog izjednačavanja agonističkog prava Antigone i Kreonta), tako da imamo obojicu junaka koji teže ka znanju, pa nakon spoznaje bivaju proterani iz mesta gde su nastanjeni, i gde su nastali(Raj, Teba).
Ipak, rečeno je samo fragment onoga što sama drama nudi, može se dosta govoriti i o samom proklestvu Labdakida i fizičkoj deformaciji kao nuspojavi, o značaju hora i lamenta nad čitavim ljudskim rodom, govorom o sreći, značaju oikosa i polisa, pitanje hamartije, intertekstualna veza sa drugim dramama itd itd.
Ali, nek ostane na ovom prvobitnom fragmentu koji je izleteo iz mene poput Edipa iz Tebe, gde je on nesebično utonuo u svoje beznađe.
pinkfall's review against another edition
dark
mysterious
tense
medium-paced
- Plot- or character-driven? Plot
- Strong character development? No
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? N/A
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.25
zoebird81's review against another edition
4.0
"Don’t try to be in charge of everything. Your life has lost the power you once had."
Even more fun to re-read after rewatching OLDBOY. More tragic than I remembered; Jocasta's suicide, Oedipus clutching Antigone and Ismene, refusing to let them go...Oedipus' role as a protagonist—so desperate for truth and justice that it is his downfall— stands out among the classics. Brilliantly structured, relentlessly paced, never gets old
Even more fun to re-read after rewatching OLDBOY. More tragic than I remembered; Jocasta's suicide, Oedipus clutching Antigone and Ismene, refusing to let them go...Oedipus' role as a protagonist—so desperate for truth and justice that it is his downfall— stands out among the classics. Brilliantly structured, relentlessly paced, never gets old
bartmac's review against another edition
challenging
mysterious
sad
tense
medium-paced
- Plot- or character-driven? Plot
- Strong character development? No
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.0
christianscarlett's review against another edition
2.0
Kinda boring, but interesting premise. Character reactions seem a little overdone. Dialogue is unconvincing.