Scan barcode
johannes_kreisler's review
4.5
I hated the story about the woman getting stuck in a foreign country. Which might be the point
charliereadsalot's review
4.0
4 STERNE
CW: Suizid(gedanken)
Kehlmann war seit einiger Zeit ganz oben auf meiner Liste deutscher Autor*innen, die ich unbedingt einmal lesen muss und nach diesem Buch weiß ich, dass ich jetzt alles von Kehlmann lesen muss, das ich in die Finger bekomme. Eines soll gesagt sein und alle meine Freund*innen (oder ehrlicherweise jede*r der*die einmal mehrere Sätze über Bücher mit mir geredet hat) wissen, dass ich Metafiktion liebe. Und dieses Buch hat mir genau das gegeben: durch und durch metafiktional, ich bin auch nach der Lektüre noch ein bisschen verwirrt, aber in a good sense.
Aber von vorne, wie die Tagline sagt, ist das Buch ein "Roman in neun Geschichten", irgendwie ist jede GEschichte unabhängig von den anderen, aber je mehr man ließt, desto mehr werden VErbindungen deutlich. Es geht unter anderem um einen Schriftsteller, besser gesagt mehrere, und ab einem bestimmten Punkt kann man einfach nicht mehr unterscheiden, ob das jetzt grade "wirklich" passiert oder eine GEschichte in der Geschichte ist. Und das macht es so toll und spannend.
Auch der Titel des Buches, die Titel der verschiedenen Kapitel / GEschichten haben mich ins Grübeln gebracht und ich würde so gerne mit jemandem darüber reden und diskutieren, denn ich glaube da gäbe es wirklich viel zu besprechen. ICh glaube mein Lieblingskapitel war das über ROsalie, vielleicht weil es einfach am explizitesten meta war.
All in all war das ein grandioses Buch, ich bin gespannt auf andere Bücher von Kehlmann und wenn euch der Blurb irgendwie anspricht, dann würde ich das Buch auf jeden Fall sehr empfehlen!
CW: Suizid(gedanken)
Kehlmann war seit einiger Zeit ganz oben auf meiner Liste deutscher Autor*innen, die ich unbedingt einmal lesen muss und nach diesem Buch weiß ich, dass ich jetzt alles von Kehlmann lesen muss, das ich in die Finger bekomme. Eines soll gesagt sein und alle meine Freund*innen (oder ehrlicherweise jede*r der*die einmal mehrere Sätze über Bücher mit mir geredet hat) wissen, dass ich Metafiktion liebe. Und dieses Buch hat mir genau das gegeben: durch und durch metafiktional, ich bin auch nach der Lektüre noch ein bisschen verwirrt, aber in a good sense.
Aber von vorne, wie die Tagline sagt, ist das Buch ein "Roman in neun Geschichten", irgendwie ist jede GEschichte unabhängig von den anderen, aber je mehr man ließt, desto mehr werden VErbindungen deutlich. Es geht unter anderem um einen Schriftsteller, besser gesagt mehrere, und ab einem bestimmten Punkt kann man einfach nicht mehr unterscheiden, ob das jetzt grade "wirklich" passiert oder eine GEschichte in der Geschichte ist. Und das macht es so toll und spannend.
Auch der Titel des Buches, die Titel der verschiedenen Kapitel / GEschichten haben mich ins Grübeln gebracht und ich würde so gerne mit jemandem darüber reden und diskutieren, denn ich glaube da gäbe es wirklich viel zu besprechen. ICh glaube mein Lieblingskapitel war das über ROsalie, vielleicht weil es einfach am explizitesten meta war.
All in all war das ein grandioses Buch, ich bin gespannt auf andere Bücher von Kehlmann und wenn euch der Blurb irgendwie anspricht, dann würde ich das Buch auf jeden Fall sehr empfehlen!
nelliephant's review against another edition
challenging
dark
reflective
medium-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.5
_anamarija_'s review
5.0
I liked the premises of this novel: it seems that we cannot ever possibly do anything that will not, in one way or another, influence other people's lives. Butterfly effect at its best. My story has an impact on your story while your story has an impact on their story and their story has an impact on...We're all just a bunch of stories that collide and interfere with other people's stories...
houyhnhnm64's review against another edition
4.0
‘Een roman zonder hoofdpersoon! Begrijp je? De compositie, de verbindingen, de spanningsboog, maar geen hoofdpersoon, geen vaste held.’ Zegt een van de personages, een schrijver, in Roem. Of deze uitspraak gaat over een boek dat de schrijver van plan is te schrijven als personage, of dat we hier Kehlmann aan het woord horen, mag je zelf invullen. De typering is in elk geval goed van toepassing op Roem.
Dat Kehlmann graag spelletjes speelt met de verwachtingen van zijn lezers, mag wel blijken uit de titel van dit boek. Het gaat namelijk niet echt over roem, of hooguit in afgeleide zin. Er is een beroemde filmacteur die verwisselt raakt met een look-alike, en zo zijn roem kwijtraakt. En een beroemde schrijver die plots uit het verhaal verdwenen blijkt te zijn, zijn vriendin verward achterlatend. Maar er is ook een (niet-beroemde) journalist die naar een erg op Noord-Korea lijkend (maar niet met naam genoemd) land gaat voor een door de staat georganiseerde rondreis door het land en die haar door een toevalligheid niet meer kan aantonen dat zij bij het reisgezelschap hoort als het terugkeert, en daardoor anoniem komt vast te zitten in dat land en eindigt als hulpje van een arme boerenfamilie.
En een onbekende man die juist heel graag met de beroemde schrijver in contact wil komen, om zo in een van diens verhalen terecht te kunnen komen. Hetgeen op niets uitloopt, en dan lezen we:
Hij zal niets over mij schrijven… reality zal alles zijn wat mij te wachten staat. Ik heb voor altijd alleen mij. Altijd alleen maar hier, aan deze kant, aan de andere: never. Geen andere wereld. Morgen vroeg weer naar het werk. De weersvooruitzichten zijn slecht. Zouden ze goed zijn, zou me dat ook niet kunnen schelen. Alles gaat verder zoals altijd maar weer. In een verhaal, dat weet ik nu, zal ik nooit komen.
Ontsnappen aan de werkelijkheid, of je nou beroemd bent of juist niet, dat is waar de personages in Roem mee bezig zijn. En dat is een net zo onzeker avontuur als het leven zelf.
Roem vond ik een intrigerend boek. Is het magisch-realisme? Dat zou kunnen, lijkt me. Ik moest denken aan de song How to disappear completely van Radiohead (waarvan de titel volgens een anecdote zou zijn gebaseerd op een uitspraak die Michael Stipe deed tegen Thom Yorke, toen de laatste zich hardop afvroeg hoe hij de last van de roem zou kunnen ontkomen), en met enkele regels uit deze song sluit ik af:
I'm not here
This isn't happening
I'm not here, I'm not here
In a little while
I'll be gone
The moment's already passed
Yeah, it's gone
I'm not here
This isn't happening
I'm not here, I'm not here
Dat Kehlmann graag spelletjes speelt met de verwachtingen van zijn lezers, mag wel blijken uit de titel van dit boek. Het gaat namelijk niet echt over roem, of hooguit in afgeleide zin. Er is een beroemde filmacteur die verwisselt raakt met een look-alike, en zo zijn roem kwijtraakt. En een beroemde schrijver die plots uit het verhaal verdwenen blijkt te zijn, zijn vriendin verward achterlatend. Maar er is ook een (niet-beroemde) journalist die naar een erg op Noord-Korea lijkend (maar niet met naam genoemd) land gaat voor een door de staat georganiseerde rondreis door het land en die haar door een toevalligheid niet meer kan aantonen dat zij bij het reisgezelschap hoort als het terugkeert, en daardoor anoniem komt vast te zitten in dat land en eindigt als hulpje van een arme boerenfamilie.
En een onbekende man die juist heel graag met de beroemde schrijver in contact wil komen, om zo in een van diens verhalen terecht te kunnen komen. Hetgeen op niets uitloopt, en dan lezen we:
Hij zal niets over mij schrijven… reality zal alles zijn wat mij te wachten staat. Ik heb voor altijd alleen mij. Altijd alleen maar hier, aan deze kant, aan de andere: never. Geen andere wereld. Morgen vroeg weer naar het werk. De weersvooruitzichten zijn slecht. Zouden ze goed zijn, zou me dat ook niet kunnen schelen. Alles gaat verder zoals altijd maar weer. In een verhaal, dat weet ik nu, zal ik nooit komen.
Ontsnappen aan de werkelijkheid, of je nou beroemd bent of juist niet, dat is waar de personages in Roem mee bezig zijn. En dat is een net zo onzeker avontuur als het leven zelf.
Roem vond ik een intrigerend boek. Is het magisch-realisme? Dat zou kunnen, lijkt me. Ik moest denken aan de song How to disappear completely van Radiohead (waarvan de titel volgens een anecdote zou zijn gebaseerd op een uitspraak die Michael Stipe deed tegen Thom Yorke, toen de laatste zich hardop afvroeg hoe hij de last van de roem zou kunnen ontkomen), en met enkele regels uit deze song sluit ik af:
I'm not here
This isn't happening
I'm not here, I'm not here
In a little while
I'll be gone
The moment's already passed
Yeah, it's gone
I'm not here
This isn't happening
I'm not here, I'm not here
mdmuc's review
inspiring
mysterious
medium-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? No
4.0
torfinn's review
funny
mysterious
medium-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.0
I enjoyed Kehlmann’s different takes on identity and storytelling. There’s some criticism that his writing feels a little too much like forced intellectualism and I can understand where it’s coming from, but Kehlmann really shows his talent as a writer. The only chapter I found really tedious was the online blogger, simply because his language was so obnoxious, but other than that it’s an easy and fun read.
aarony22's review
3.0
meine denkkapazität geht ganz rapide nach unten beim versuch dieses buch zu interpretieren
nadjahadzidedic's review
4.0
Die ständige Realisierung, dass die Person und auch Situation schon einem untergekommen ist, war ein wirklich interessantes Gefühl, das ich eigentlich noch nie wirklich wo gespürt habe. Und auch im letzten Teil des Buches, könnte man wirklich alles hinterfragen, was man schon gelesen hat: War das alles real? Oder doch nur eine Geschichte in einer Geschichte?
Persönlich, hat mir "Rosalie geht sterben" am besten gefallen, einfach weil man hier wirklich eine Geschichte in einer Geschichte hat. "Ein Beitrag zur Debatte" war allerdings eher weniger mein Ding, da die Sprache teils sehr unangenehm zu lesen war.
Alles in allem ein sehr tolles Buch, das etwas Abwechslung in mein Lesegenre gebracht hat!
Danke Prof. Berthold!!
Persönlich, hat mir "Rosalie geht sterben" am besten gefallen, einfach weil man hier wirklich eine Geschichte in einer Geschichte hat. "Ein Beitrag zur Debatte" war allerdings eher weniger mein Ding, da die Sprache teils sehr unangenehm zu lesen war.
Alles in allem ein sehr tolles Buch, das etwas Abwechslung in mein Lesegenre gebracht hat!
Danke Prof. Berthold!!
eula's review
adventurous
emotional
mysterious
reflective
fast-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.25