Scan barcode
ofbooksandtrees's review against another edition
3.5
Fijne schrijfstijl en het eerste 1/3 vond ik ook echt heel goed, daarna miste ik wat verhaal. Had Maisie & Florence graag beter leren kennen, maar Diek had van mij weggelaten mogen worden. Hij ging me steeds meer tegen staan.
Hoewel ik ook meer van de Fuzzies had gewild vond ik het wel echt een leuke toevoeging aan het boek.
Hoewel ik ook meer van de Fuzzies had gewild vond ik het wel echt een leuke toevoeging aan het boek.
siendesmet's review against another edition
4.0
Een roze pluizig zacht ding. Ik wil ook wel zo'n roze pluizig zacht ding! Ik vond dit een mooi, lief en troostrijk boek.
"En zolang ik je vasthoud weten we allebei zeker dat we bestaan en hoef jij niets te kiezen, niets te beslissen en helemaal nergens naartoe, lief. En misschien, heel misschien, ik ook wel niet."
"Het zou kunnen dat het meisje geen meisje meer is maar een vrouw, dat ze simpelweg niet opgehouden is zichzelf een meisje te noemen toen anderen dat wel deden."
"Is niet weten wat je wil hetzelfde als niet willen wat je weet?"
"Kun je iemand missen die je gauw weer zult zien? Of is het missen dan geen missen maar voorpret? (...) Kun je iemand missen die je nooit meer zult zien? Of is het missen dan geen missen maar rouwverwerking?"
"En zolang ik je vasthoud weten we allebei zeker dat we bestaan en hoef jij niets te kiezen, niets te beslissen en helemaal nergens naartoe, lief. En misschien, heel misschien, ik ook wel niet."
"Het zou kunnen dat het meisje geen meisje meer is maar een vrouw, dat ze simpelweg niet opgehouden is zichzelf een meisje te noemen toen anderen dat wel deden."
"Is niet weten wat je wil hetzelfde als niet willen wat je weet?"
"Kun je iemand missen die je gauw weer zult zien? Of is het missen dan geen missen maar voorpret? (...) Kun je iemand missen die je nooit meer zult zien? Of is het missen dan geen missen maar rouwverwerking?"
esmevdb's review against another edition
4.0
3,5.
Een echte Bervoets weer, verfrissend, hoopvol, een randje gevaar. Ik miste wat vaart in het verhaal en als er dan werd stilgestaan, die éne zin die als een minuutje zon op een bewolkte dag de hele roman even in perspectief plaatst, maar Fuzzie zit vol echte mensen en wijze lessen en daarom alleen al kan ik het iedereen aanraden.
Een echte Bervoets weer, verfrissend, hoopvol, een randje gevaar. Ik miste wat vaart in het verhaal en als er dan werd stilgestaan, die éne zin die als een minuutje zon op een bewolkte dag de hele roman even in perspectief plaatst, maar Fuzzie zit vol echte mensen en wijze lessen en daarom alleen al kan ik het iedereen aanraden.
ilonatermaat's review against another edition
4.0
Al jarenlang ben ik een groot fan van het werk van Bervoets. Ik recenseerde bijvoorbeeld ook al Ivanov (dat vorig jaar verscheen) en ik heb ook een aantal van haar columnbundelingen gelezen. Ik vind Bervoets een van de beste schrijvers van dit moment. Maakt ze met Fuzzie, net verschenen bij Uitgeverij Atlas Contact, die hooggespannen verwachtingen opnieuw waar?
Het korte antwoord: ja, dat doet ze. Maar ik vind Fuzzie wel een gevalletje 'don't judge a book by its cover', want laten we eerlijk zijn: wie is er een fan van dit omslagontwerp, een kriebelige tekening in een vreemde kleur?
Klik hier voor de uitgebreide recensie op Ilona Leest!
Het korte antwoord: ja, dat doet ze. Maar ik vind Fuzzie wel een gevalletje 'don't judge a book by its cover', want laten we eerlijk zijn: wie is er een fan van dit omslagontwerp, een kriebelige tekening in een vreemde kleur?
Klik hier voor de uitgebreide recensie op Ilona Leest!
wilte's review against another edition
3.0
Mooi geschreven, soms wat onsamenhangend. Paar prachtige scenes (Diek die balletje naar teckel Max gooit in een woonwijk om maar van Olga af te raken). Boek doet naam eer aan, gaat over fuzzies en is ook fuzzie. Als je de mooie scenes en zinnen over je heen laat spoelen is het een prima boek, mist alleen wel urgentie, drang om meer te lezen. Soort suikerspin.
Mooi zinnen/stukjes:
De twee belangrijkste dingen die je leert als kind: wat je ’s nachts ziet is er niet en wat je overdag niet ziet is er wel
Het plezier van het prikken en het proeven van die zoete deegsmaak haalde het vervolgens niet bij de kracht van het smachten ernaar
en design is ontwerp om het ontwerp, design is, kortom, als die doorgefokte rashondjes die nog nauwelijks kunnen slikken, zo’n hennepstoel om naar te kijken, niet om op te zitten
wanneer de omelet op is en de chocopasta weer in het keukenkastje staat, dan geven ze elkaar een afscheidszoen om ieder naar hun werk te gaan.
Lara keek naar de schaduwen die Desi’s ledematen op de muur maakten. Opeens vroeg ze zich af wie er naast haar lag. En miste ze de jongen die ze zo gemist had
Douchegel, handzeepjes, toiletblokken: ze hoeven niet te schuimen om te reinigen en we hoeven ze niet te ruiken, maar mensen hebben kleine belletjes en een zweempje eucalyptus nodig om te geloven dat ze werken. Gas heeft ook geen geur, wist je dat? Wat je ruikt is tetrahydrothiofeen, vanaf de jaren zestig toegevoegd op last van de overheid, en aardbeienkwark is oorspronkelijk wit, de rode tint komt van verpulverde luizenvleugeltjes en zonder verpulverde luizenvleugeltjes verkoopt die kwark niet, want mensen willen waarnemen wat ze meemaken, ze willen het gevaar kunnen ruiken en hun huiselijke hygiëne kunnen aanwijzen
Foto’s waarop jouw glimlach geen blauw spoelwater is.
Hij zou het lijstje op de magnetron kunnen zetten. Op de eettafel, in de vensterbank, of daar: op het houten kruidenkastje. Ja, daar past het. Op het kruidenkastje staat het nog net in het laatste zonlicht. Stephan zet zijn lijstje neer. Hij doet een stap naar achteren, steekt zijn handen in zijn zakken. En kijk, daar staat hij, vijf jaar oud, met een zelfgemaakte hengel aan het kanaal, gewoon maar een beetje lachend naar het water te staren.
Jong zijn is geloven dat verwerven volwassen maakt, of, in ieder geval, dat volwassenheid met verwerven gepaard gaat, met het verzamelen van een baan, een huis, een dier, een grote liefde, misschien – wie jong is ziet volwassen als de beloning voor een volle spaarkaart
Ik wil misschien wat van de wereld zien,’ had Maisie gezegd. Dat was een juist antwoord, haar ouders hadden immers geknikt. Maar helemaal waar was het niet. De drang om naar een bloedheet land af te reizen – alleen een extra broek en vier hemdjes bij zich – om aldaar elke paar dagen op de bonnefooi een bus of trein te nemen die haar van het ene arme oord naar het andere arme oord zou brengen (waar ze ongetwijfeld nieuwe mensen zou leren kennen, zij het vooral mensen die hetzelfde als zij deden met hooguit minder hemdjes bij zich) was haar vreemd.
Ja, ga, ga, ga maar lief, en, o, weet dat ik je zal missen. En dat ik een banaan in je rugtas heb gedaan.
Mooi zinnen/stukjes:
De twee belangrijkste dingen die je leert als kind: wat je ’s nachts ziet is er niet en wat je overdag niet ziet is er wel
Het plezier van het prikken en het proeven van die zoete deegsmaak haalde het vervolgens niet bij de kracht van het smachten ernaar
en design is ontwerp om het ontwerp, design is, kortom, als die doorgefokte rashondjes die nog nauwelijks kunnen slikken, zo’n hennepstoel om naar te kijken, niet om op te zitten
wanneer de omelet op is en de chocopasta weer in het keukenkastje staat, dan geven ze elkaar een afscheidszoen om ieder naar hun werk te gaan.
Lara keek naar de schaduwen die Desi’s ledematen op de muur maakten. Opeens vroeg ze zich af wie er naast haar lag. En miste ze de jongen die ze zo gemist had
Douchegel, handzeepjes, toiletblokken: ze hoeven niet te schuimen om te reinigen en we hoeven ze niet te ruiken, maar mensen hebben kleine belletjes en een zweempje eucalyptus nodig om te geloven dat ze werken. Gas heeft ook geen geur, wist je dat? Wat je ruikt is tetrahydrothiofeen, vanaf de jaren zestig toegevoegd op last van de overheid, en aardbeienkwark is oorspronkelijk wit, de rode tint komt van verpulverde luizenvleugeltjes en zonder verpulverde luizenvleugeltjes verkoopt die kwark niet, want mensen willen waarnemen wat ze meemaken, ze willen het gevaar kunnen ruiken en hun huiselijke hygiëne kunnen aanwijzen
Foto’s waarop jouw glimlach geen blauw spoelwater is.
Hij zou het lijstje op de magnetron kunnen zetten. Op de eettafel, in de vensterbank, of daar: op het houten kruidenkastje. Ja, daar past het. Op het kruidenkastje staat het nog net in het laatste zonlicht. Stephan zet zijn lijstje neer. Hij doet een stap naar achteren, steekt zijn handen in zijn zakken. En kijk, daar staat hij, vijf jaar oud, met een zelfgemaakte hengel aan het kanaal, gewoon maar een beetje lachend naar het water te staren.
Jong zijn is geloven dat verwerven volwassen maakt, of, in ieder geval, dat volwassenheid met verwerven gepaard gaat, met het verzamelen van een baan, een huis, een dier, een grote liefde, misschien – wie jong is ziet volwassen als de beloning voor een volle spaarkaart
Ik wil misschien wat van de wereld zien,’ had Maisie gezegd. Dat was een juist antwoord, haar ouders hadden immers geknikt. Maar helemaal waar was het niet. De drang om naar een bloedheet land af te reizen – alleen een extra broek en vier hemdjes bij zich – om aldaar elke paar dagen op de bonnefooi een bus of trein te nemen die haar van het ene arme oord naar het andere arme oord zou brengen (waar ze ongetwijfeld nieuwe mensen zou leren kennen, zij het vooral mensen die hetzelfde als zij deden met hooguit minder hemdjes bij zich) was haar vreemd.
Ja, ga, ga, ga maar lief, en, o, weet dat ik je zal missen. En dat ik een banaan in je rugtas heb gedaan.