Scan barcode
romanedndr's review against another edition
livres I à V : mis à part la ressemblance entre rousseau et mon prof d'histoire (qui est d'autant plus effrayante lorsque l'on sait qu'ils partagent le fait de parler un peu trop de cul) c'était très drôle (surtout l'aventure avec mme de W...). le livre I est bien, au delà ça devient un peu chiant.
mehitabels's review against another edition
4.0
I'm totally counting for my English class reading, since I actually read this with more intent than anything I've read in the past, oh, 15 years. what? fine, 17 years, hush up.
I actually enjoyed it too, Rousseau turns out to be hilarious if you don't take him too seriously. and what a pervert! surprise surprise surprise.
I actually enjoyed it too, Rousseau turns out to be hilarious if you don't take him too seriously. and what a pervert! surprise surprise surprise.
jonbrammer's review against another edition
5.0
Really just an astonishing memoir, and not at all what I was expecting. Instead of a dry, didactic, rationalist, Enlightenment-era reflection, this is a warts-and-all, somewhat unreliable, page-turner that includes several jaw-dropping revelations. He gave all five of his children away to a foundling hospital!! He shacked up with his mistress Therese (who was the daughter of his servant). He was involved in at least one menage a trois.
The Confessions does not include any discussion of Rousseau's philosophy, although through his gradual turn to misanthropy and his retreat to nature, he exemplifies a sort of proto-Romantic hero. Because his work was considered heretical by the Jesuits in France, he was forced into exile and spent several years running from one safe haven to another. The Confessions is the earliest memoir I have read that feels contemporary. Augustine's Confessions were written ultimately to make converts; Rousseau on the other hand, wants to tell the truth of his life.
The Confessions does not include any discussion of Rousseau's philosophy, although through his gradual turn to misanthropy and his retreat to nature, he exemplifies a sort of proto-Romantic hero. Because his work was considered heretical by the Jesuits in France, he was forced into exile and spent several years running from one safe haven to another. The Confessions is the earliest memoir I have read that feels contemporary. Augustine's Confessions were written ultimately to make converts; Rousseau on the other hand, wants to tell the truth of his life.
ziizii's review against another edition
3.0
#زندگینامه ، کتاب اول، اردیبهشت ۹۹:
کتاب پرحجم #اعترافات در ۸۰۰ صفحه روایت گر سرنوشت #ژان_ژاک_روسو، یکی از شناخته شده ترین نویسندگان قرن هجدهم فرانسه است که به عنوان تاثیرگذارترین فرد در ظهور مکتب رمانتیسم نیز محسوب میشود. این کتاب در دو جلد و دوازده فصل از دیدگاه اول شخص " من "، بخش های مختلف از زندگی این نویسنده را به قلم خودش به تصویر کشیده و برای اولین بار از احساسات و تخیلات آدمی در متون ادبی حرف زده است. در عین تعجب، لحن نوشتاری و محتوای دو جلد کاملا متفاوت بوده و تاثیر متفاوتی نیز بر خواننده می گذارند؛ جلد اول شامل دوران کودکی و جوانی نویسنده است که پر از اشتباهات و شور و شوق و حماقت های جوانی و سادگی و عشق های سوزان است که در مدت زمان سفر های بسیار راوی و در طول جاده هایی بی نام پرداخته شده اند. شخصا از روایت ها و توصیفات این جلد لذت عجیب برده و با توصیفات جزئی و زیبایش درباره طبیعت جادو شدم. ولی امان از جلد دوم و محتوای کلافه کننده و دلسرد کننده لحن نویسنده در قانع کردن صد در صد مخاطب بر فلاکت همیشگی و مظلومیت وی در مقابله با دسیسه های آشنایان!!! که درواقع چیزی جز غر غر های بی نهایت طویل و پر از هجو سر پیری نیست :/ فصل های نهایی منو تا مرز ریز ریز کردن کتاب برد و برگردوند. در کل، روسو در تمام طول کتاب دوم، که روایت گر سرنوشت و ماجراجویی های دوران بزرگسالی اش است، تنها هم و غم اش در موجه جلوه دادن تمامی تصمیمات و درست بودن تمامی افکارش می باشد.
در نهایت، خوانش این کتاب را صرفا برای سرگرمی پیشنهاد نمیکنم و بهتر است برای آشنایی بیشتر با این نویسنده با آثار دیگرش شروع کنید. ولی مطمئنا مطالعه این کتاب هم برای کسانی که به طور حرفه ای فلسفه ی این نویسنده رو دنبال کرده و طرفدار نقد های سیاسی اش هستند الزامی است، تا دیدگاه بهتری نسبت به زندگی و شرایطش داشته باشند. .
《 روسو احساس نیاز می کرد که خود را به عنوان الگویی قابل تقلید، هم برای معاصران و هم برای آیندگان معرفی کند؛ بنابراین در شرح حال خود سخن از جوهر ادبیات به میان می آورد و اگر چنین نکرده بود ،اعترافات او و سایر نوشته هایی از این دست خالی از فایده می نمود. شرح حال روسو در واقع در مرکز نظام فلسفی روسو جا دارد. اگر چه به نظر روسو تمدن مایه بدبختی بشر است، مع هذا روسو زندگی خود را نمونه تلاشی تحسین برانگیز برای نجات از این بدبختی نگاه می کند زیرا تلاش می کند با شفافیت روح و روان خویش تیرگی های حاکم بر جامعه را جبران کند. 》
#تاریخ‌ادبیات‌‌فرانسه‌قرن‌هجدهم
https://www.instagram.com/p/CAp7FujJvma/?igshid=1er4ygostun5a
کتاب پرحجم #اعترافات در ۸۰۰ صفحه روایت گر سرنوشت #ژان_ژاک_روسو، یکی از شناخته شده ترین نویسندگان قرن هجدهم فرانسه است که به عنوان تاثیرگذارترین فرد در ظهور مکتب رمانتیسم نیز محسوب میشود. این کتاب در دو جلد و دوازده فصل از دیدگاه اول شخص " من "، بخش های مختلف از زندگی این نویسنده را به قلم خودش به تصویر کشیده و برای اولین بار از احساسات و تخیلات آدمی در متون ادبی حرف زده است. در عین تعجب، لحن نوشتاری و محتوای دو جلد کاملا متفاوت بوده و تاثیر متفاوتی نیز بر خواننده می گذارند؛ جلد اول شامل دوران کودکی و جوانی نویسنده است که پر از اشتباهات و شور و شوق و حماقت های جوانی و سادگی و عشق های سوزان است که در مدت زمان سفر های بسیار راوی و در طول جاده هایی بی نام پرداخته شده اند. شخصا از روایت ها و توصیفات این جلد لذت عجیب برده و با توصیفات جزئی و زیبایش درباره طبیعت جادو شدم. ولی امان از جلد دوم و محتوای کلافه کننده و دلسرد کننده لحن نویسنده در قانع کردن صد در صد مخاطب بر فلاکت همیشگی و مظلومیت وی در مقابله با دسیسه های آشنایان!!! که درواقع چیزی جز غر غر های بی نهایت طویل و پر از هجو سر پیری نیست :/ فصل های نهایی منو تا مرز ریز ریز کردن کتاب برد و برگردوند. در کل، روسو در تمام طول کتاب دوم، که روایت گر سرنوشت و ماجراجویی های دوران بزرگسالی اش است، تنها هم و غم اش در موجه جلوه دادن تمامی تصمیمات و درست بودن تمامی افکارش می باشد.
در نهایت، خوانش این کتاب را صرفا برای سرگرمی پیشنهاد نمیکنم و بهتر است برای آشنایی بیشتر با این نویسنده با آثار دیگرش شروع کنید. ولی مطمئنا مطالعه این کتاب هم برای کسانی که به طور حرفه ای فلسفه ی این نویسنده رو دنبال کرده و طرفدار نقد های سیاسی اش هستند الزامی است، تا دیدگاه بهتری نسبت به زندگی و شرایطش داشته باشند. .
《 روسو احساس نیاز می کرد که خود را به عنوان الگویی قابل تقلید، هم برای معاصران و هم برای آیندگان معرفی کند؛ بنابراین در شرح حال خود سخن از جوهر ادبیات به میان می آورد و اگر چنین نکرده بود ،اعترافات او و سایر نوشته هایی از این دست خالی از فایده می نمود. شرح حال روسو در واقع در مرکز نظام فلسفی روسو جا دارد. اگر چه به نظر روسو تمدن مایه بدبختی بشر است، مع هذا روسو زندگی خود را نمونه تلاشی تحسین برانگیز برای نجات از این بدبختی نگاه می کند زیرا تلاش می کند با شفافیت روح و روان خویش تیرگی های حاکم بر جامعه را جبران کند. 》
#تاریخ‌ادبیات‌‌فرانسه‌قرن‌هجدهم
https://www.instagram.com/p/CAp7FujJvma/?igshid=1er4ygostun5a