hartereads's review against another edition
dark
mysterious
medium-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? Yes
4.5
stacialithub's review against another edition
3.0
I saw some mentions of this being noir & I suppose it is, in a way. (It's also a bit blatantly obvious about the main character's "everyman" status since he is named named "Monsieur Monde".) The everyman here is a rich & successful businessman who walks away from his Parisian life one day, just disappearing from work & home life. A short time later he resurfaces in Nice, living with a pseudonym, a lower class job, mingling with "regular" people, living a "regular" life. While there are some deeper philosophical & psychological musings to be made, they aren't made in the novel itself as it is a fairly straight retelling of Monde's actions day to day & not much more. Overall, the book was fine, but Monde had such a flat affect as a character that I never felt fully pulled into his journey. True to its everyman status, it is a book I neither disliked nor loved, a squarely okay novel about which I mostly feel ambivalent.
eperagi's review against another edition
dark
reflective
slow-paced
- Strong character development? Yes
5.0
fluentinsilence's review against another edition
4.0
Mijn derde New York Review Book was Monsieur Monde Vanishes, van Georges Simenon. Ik had eerlijk gezegd nog nooit van de man gehoord, maar toen ik op Goodreads wat rondkeek schenen veel mensen van 'Simenon' te houden. Iets in zijn schrijfstijl. Volgens een korte introductie helemaal voorin dit boek heeft deze man zo'n 200 boeken geschreven, ik kon me dan ook van te voren voorstellen dat iemand die zoveel heeft geschreven een volledig eigen manier van schrijven heeft.
Dit boek is maar 174 pagina's dik, toch had ik in verhouding wat meer tijd nodig om het uit te lezen. Het verhaal is in staat om de hele dag door bij je te blijven, terwijl het eigenlijk niet eens zo heel bijzonder is. Er zit inderdaad iets unieks in zijn schrijfstijl. het is kwetsbaar, eerlijk, puur en helder. Het zijn dingen die je als persoon ineens met een zucht erkent, een soort van hartstocht, dat Simenon beschrijft en waarmee hij zijn schrijven tot leven wekt.
Monsieur Monde is een rijke man, hij heeft een familiebedrijf dat goed loopt. Het huis waarin hij samen met zijn (tweede) vrouw en zijn zoon woont is het huis waarin hij zelf opgroeide—kortom, reden genoeg om gelukkig of tevreden te zijn.
Het verhaal begint op het moment dat Madame Monde aangifte komt doen van het verdwijnen van haar man. Niet veel pagina's verder zijn we ineens terug in de tijd: de ochtend waarop Monde de benen nam. Monsieur Monde laat ons zien dat hij eigenlijk niet precies weet waarom hij besluit weg te gaan—het lijkt allemaal ook enorm mechanisch te gaan, hij voelt geen enkele emotie tijdens zijn handelen: hij neemt geld op bij de bank, laat zijn snor weg scheren, schaft een nieuw pak aan. Hij wil verdwijnen en (bovendien) nooit herkend worden.
"He did not know where he was going or what he would do. He had set off. Nothing lay behind him any more: nothing lay before him as yet. He was in space." (p. 40)
"Some of them were coming out already, lingering ont he edge of the sidewalk to finish the conversation they had begun, shaking hands, going off in various directions, each of them toward his home, his wife, his bed." (p. 41)
Al snel kreeg ik het idee dat Monsieur Monde misschien wel was vertrokken om te kunnen zien hoe andere mensen hun leven invullen. Want wat is nu eigenlijk 'het leven'? Wat is écht leven? Wie beslist of iemand een 'echt' leven heeft geleefd? En is hij wel tevreden met zijn versie daarvan? Het is een gekke ontdekkingsreis.
In de trein naar Nice kijkt Monde zijn ogen uit. Uiteindelijk stapt hij uit in Marseille—daar neemt hij een kamer om te overnachten. Hij redt een prostituee het leven en ze blijven bij elkaar. En dan zijn we ineens twee maanden verder. Monsieur Monde is al zijn geld kwijt (gejat) en moet dus aan het werk. Julie, de prostituee, en hij nemen beide een baantje in een 'bar' en wonen apart van elkaar in een goedkoop kamertje in Nice. Daar komt Monde ineens zijn eerste vrouw tegen, de vrouw waar hij zo van walgt en van is gescheiden. Toch voelt Monde iets als empathie en houdt haar in de gaten. Al vrij snel komt hij er achter dat ze in de problemen zit en voor de tweede keer in dit boek redt hij een vrouw het leven. Weliswaar niet op de manier waarop deze vrouw het had verwacht, en ook om een heel andere reden dan zij in het hoofd heeft zitten, maar Monsieur Monde helpt haar.
Uiteindelijk lijkt hij erachter te komen dat, waar hij ook is, en met wie, dat hij altijd Monsieur Monde is. Zelfs het aannemen van een andere naam, het werken in een andere 'positie' en het wonen in een ander huis kunnen geen verandering brengen aan de storm in zijn hoofd. Er valt niets anders te doen dan te accepteren wie hij is: er is geen ontsnapping mogelijk. En dan lijkt ineens de storm te gaan liggen.
De New York Review Books blijven indruk maken. Ook Monsieur Monde Vanishes vond ik erg mooi. Het laat een indruk achter. Het zijn de momenten die soms te menselijk zijn, waarvan je niet verwacht dat iemand daar ooit woorden voor heeft kunnen vinden, die mij enorm opvielen. (Passen en meten.) Dat is iets waar Georges Simenon heel erg goed in is: de juiste woorden op het juiste moment.
—
Monsieur Monde Vanishes by Georges Simenon (introduction by Larry McMurtry) isbn 9781590170960
Dit boek is maar 174 pagina's dik, toch had ik in verhouding wat meer tijd nodig om het uit te lezen. Het verhaal is in staat om de hele dag door bij je te blijven, terwijl het eigenlijk niet eens zo heel bijzonder is. Er zit inderdaad iets unieks in zijn schrijfstijl. het is kwetsbaar, eerlijk, puur en helder. Het zijn dingen die je als persoon ineens met een zucht erkent, een soort van hartstocht, dat Simenon beschrijft en waarmee hij zijn schrijven tot leven wekt.
Monsieur Monde is een rijke man, hij heeft een familiebedrijf dat goed loopt. Het huis waarin hij samen met zijn (tweede) vrouw en zijn zoon woont is het huis waarin hij zelf opgroeide—kortom, reden genoeg om gelukkig of tevreden te zijn.
Het verhaal begint op het moment dat Madame Monde aangifte komt doen van het verdwijnen van haar man. Niet veel pagina's verder zijn we ineens terug in de tijd: de ochtend waarop Monde de benen nam. Monsieur Monde laat ons zien dat hij eigenlijk niet precies weet waarom hij besluit weg te gaan—het lijkt allemaal ook enorm mechanisch te gaan, hij voelt geen enkele emotie tijdens zijn handelen: hij neemt geld op bij de bank, laat zijn snor weg scheren, schaft een nieuw pak aan. Hij wil verdwijnen en (bovendien) nooit herkend worden.
"He did not know where he was going or what he would do. He had set off. Nothing lay behind him any more: nothing lay before him as yet. He was in space." (p. 40)
"Some of them were coming out already, lingering ont he edge of the sidewalk to finish the conversation they had begun, shaking hands, going off in various directions, each of them toward his home, his wife, his bed." (p. 41)
Al snel kreeg ik het idee dat Monsieur Monde misschien wel was vertrokken om te kunnen zien hoe andere mensen hun leven invullen. Want wat is nu eigenlijk 'het leven'? Wat is écht leven? Wie beslist of iemand een 'echt' leven heeft geleefd? En is hij wel tevreden met zijn versie daarvan? Het is een gekke ontdekkingsreis.
In de trein naar Nice kijkt Monde zijn ogen uit. Uiteindelijk stapt hij uit in Marseille—daar neemt hij een kamer om te overnachten. Hij redt een prostituee het leven en ze blijven bij elkaar. En dan zijn we ineens twee maanden verder. Monsieur Monde is al zijn geld kwijt (gejat) en moet dus aan het werk. Julie, de prostituee, en hij nemen beide een baantje in een 'bar' en wonen apart van elkaar in een goedkoop kamertje in Nice. Daar komt Monde ineens zijn eerste vrouw tegen, de vrouw waar hij zo van walgt en van is gescheiden. Toch voelt Monde iets als empathie en houdt haar in de gaten. Al vrij snel komt hij er achter dat ze in de problemen zit en voor de tweede keer in dit boek redt hij een vrouw het leven. Weliswaar niet op de manier waarop deze vrouw het had verwacht, en ook om een heel andere reden dan zij in het hoofd heeft zitten, maar Monsieur Monde helpt haar.
Uiteindelijk lijkt hij erachter te komen dat, waar hij ook is, en met wie, dat hij altijd Monsieur Monde is. Zelfs het aannemen van een andere naam, het werken in een andere 'positie' en het wonen in een ander huis kunnen geen verandering brengen aan de storm in zijn hoofd. Er valt niets anders te doen dan te accepteren wie hij is: er is geen ontsnapping mogelijk. En dan lijkt ineens de storm te gaan liggen.
De New York Review Books blijven indruk maken. Ook Monsieur Monde Vanishes vond ik erg mooi. Het laat een indruk achter. Het zijn de momenten die soms te menselijk zijn, waarvan je niet verwacht dat iemand daar ooit woorden voor heeft kunnen vinden, die mij enorm opvielen. (Passen en meten.) Dat is iets waar Georges Simenon heel erg goed in is: de juiste woorden op het juiste moment.
—
Monsieur Monde Vanishes by Georges Simenon (introduction by Larry McMurtry) isbn 9781590170960
More...