spacestationtrustfund's review against another edition
1.0
It sucks, when someone who's pretty undeniably talented is revealed to have a long-standing pattern of abusive and exploitative behaviour. It sucks not just for the victims (although it definitely sucks the most for the victims) but also for everyone who's enjoyed the relevant art, be it painting, cinema, literature, poetry, nonfiction, education, music, what-have-you. There are two main questions: (1) does it make me a bad person if I enjoyed a bad person's art? and (2) can I ethically continue to enjoy it?
I'll go ahead and spoil both answers for you right here: (1) no, and (2) yes.
In 2017 the poet Choe Yeongmi (최영미) published the poem 『괴물』 (monster or beast), in which she wrote about the actions of a man, later confirmed to be Go Eun (고은), who had sexually harassed and propositioned her at a public event. In the poem Choe described how another female friend had warned her not to sit next to Go (referred to as "En"), and how Go's harassment of women was essentially an open secret within the publishing industry. Long considered the most well-respected Korean poet, Go had the popularity and power necessary to take advantage of women who were almost always younger, in lower status positions, less well-known, or all of the above. Choe's poem essentially kicked off the #MeToo movement in Korea, with multiple other female writers coming forward to corroborate Choe's story and to relate their own negative experiences with Go. In the aftermath from this event, schools across Korea have removed Go Eun's works from textbooks (of which roughly 70% of Koreans were in favour), renamed locations originally named in his honour, and symbolically stripped him of various recognitions and awards. Go Eun sued Choe for defamation in mid-2018, but lost. Go also lost an appeal filed in 2019, as well as a damages suit that was settled in Choe's favour.
The answer to the first question is always going to be no, but there's a bit of a more elaborate answer to the second. Based on the stories of Choe Yeongmi and the other women who came forward to expose Go Eun's predatory behaviour, his abuse of power comes as no surprise, and has been happening behind semi-closed doors for quite some time (multiple decades at the least). This was not a one-time slip-up but rather a longstanding pattern of abuse. That is where, in my opinion, the situation crosses the line from can I enjoy art made by someone who did something bad once and has since changed? to can I enjoy art made by someone who continuously did something bad, and not only shows no signs of change but also no remorse? Twice is coincidence, thrice is a pattern, right.
Plenty of other examples are comparable. Think of Roman Polanski, a convicted child rapist who fled to France in order to evade the US justice system, thus making him a fugitive. He has still not been prosecuted for unlawful and unconsenting sexual acts perpetuated on a minor (a 13-year-old girl), and continues to direct films and collect accolades for them. Paying money to see a film directed by Polanski is directly supporting him, and is thus only morally acceptable if you think raping children is fine and dandy. Personally, I do not, hence why I will not be paying for any Roman Polanski flicks. If I had any interest in watching something he directed (which I do not, but this is hypothetical), I could buy it secondhand, thus preventing any money from going to Polanski himself. (Or I could pirate it. I happen to think that the immorality of stealing a digital film is negligible if the director is a child molester, but your mileage may vary on this topic.) Joanne Rowling continues to spread hate with her immense platform, therefore I do not believe it is ethically defensible to pay money for any product to which she has her name attached. I'm not going to throw out my old Harry Potter paperbacks, because I like them and it's not like she'll know the difference. I read Marion Zimmer Bradley's books, but I didn't buy them (and besides she was dead anyway). I've read, and enjoyed, Lovecraft... in the public domain. And you can extend this even beyond art: Kellogg's cereal was created by a eugenicist who believed that beating children was preferable to masturbation, but he's long dead and is not benefiting, financially or socially, from the fact that I sometimes like to eat cornflakes. The question here should not be "can I ethically enjoy this?" but rather "can I ethically support this?"
Go Eun is a self-admitted serial sexual harasser of women, with offenses ranging from groping women to exposing himself and masturbating in public. Multiple women have spoken up about their experiences, and courts have repeatedly found those stories credible. There's not really a question of whether or not Go Eun is a shitty person. He is—full stop. I don't care how important he and his poetry may be to modern Korean literature; to misquote Martín Espada, if I knew a rapist was a great poet I'd shoot him anyway. As long as Go Eun is alive, in my opinion, I do not think it is ethically permissible to support him or his work by paying for it. Can it still be read? Yes, and I also think it should be. But part of the reason Go Eun was put in a position where he was able to abuse his power to abuse women and frighten them into staying silent for decades was because he was so popular as a person—rather than the focus being purely on his art—and that's one of the reasons I feel this way.
I personally haven't bought anything by Go Eun since Choe Yeongmi revealed what had happened, and I don't plan to do so in the future. Am I still going to read Go's work, enjoy it, and talk about it? Yes, of course. But am I also going to keep in mind Go's actions? Yes. Of course. It would be not only naïve but also disrespectful to the victims not to.
//
Other reviews of Go Eun's poetry:
Songs for Tomorrow
First Person Sorrowful
The Three-Way Tavern
Ten Thousand Lives (in French)
I'll go ahead and spoil both answers for you right here: (1) no, and (2) yes.
In 2017 the poet Choe Yeongmi (최영미) published the poem 『괴물』 (monster or beast), in which she wrote about the actions of a man, later confirmed to be Go Eun (고은), who had sexually harassed and propositioned her at a public event. In the poem Choe described how another female friend had warned her not to sit next to Go (referred to as "En"), and how Go's harassment of women was essentially an open secret within the publishing industry. Long considered the most well-respected Korean poet, Go had the popularity and power necessary to take advantage of women who were almost always younger, in lower status positions, less well-known, or all of the above. Choe's poem essentially kicked off the #MeToo movement in Korea, with multiple other female writers coming forward to corroborate Choe's story and to relate their own negative experiences with Go. In the aftermath from this event, schools across Korea have removed Go Eun's works from textbooks (of which roughly 70% of Koreans were in favour), renamed locations originally named in his honour, and symbolically stripped him of various recognitions and awards. Go Eun sued Choe for defamation in mid-2018, but lost. Go also lost an appeal filed in 2019, as well as a damages suit that was settled in Choe's favour.
The answer to the first question is always going to be no, but there's a bit of a more elaborate answer to the second. Based on the stories of Choe Yeongmi and the other women who came forward to expose Go Eun's predatory behaviour, his abuse of power comes as no surprise, and has been happening behind semi-closed doors for quite some time (multiple decades at the least). This was not a one-time slip-up but rather a longstanding pattern of abuse. That is where, in my opinion, the situation crosses the line from can I enjoy art made by someone who did something bad once and has since changed? to can I enjoy art made by someone who continuously did something bad, and not only shows no signs of change but also no remorse? Twice is coincidence, thrice is a pattern, right.
Plenty of other examples are comparable. Think of Roman Polanski, a convicted child rapist who fled to France in order to evade the US justice system, thus making him a fugitive. He has still not been prosecuted for unlawful and unconsenting sexual acts perpetuated on a minor (a 13-year-old girl), and continues to direct films and collect accolades for them. Paying money to see a film directed by Polanski is directly supporting him, and is thus only morally acceptable if you think raping children is fine and dandy. Personally, I do not, hence why I will not be paying for any Roman Polanski flicks. If I had any interest in watching something he directed (which I do not, but this is hypothetical), I could buy it secondhand, thus preventing any money from going to Polanski himself. (Or I could pirate it. I happen to think that the immorality of stealing a digital film is negligible if the director is a child molester, but your mileage may vary on this topic.) Joanne Rowling continues to spread hate with her immense platform, therefore I do not believe it is ethically defensible to pay money for any product to which she has her name attached. I'm not going to throw out my old Harry Potter paperbacks, because I like them and it's not like she'll know the difference. I read Marion Zimmer Bradley's books, but I didn't buy them (and besides she was dead anyway). I've read, and enjoyed, Lovecraft... in the public domain. And you can extend this even beyond art: Kellogg's cereal was created by a eugenicist who believed that beating children was preferable to masturbation, but he's long dead and is not benefiting, financially or socially, from the fact that I sometimes like to eat cornflakes. The question here should not be "can I ethically enjoy this?" but rather "can I ethically support this?"
Go Eun is a self-admitted serial sexual harasser of women, with offenses ranging from groping women to exposing himself and masturbating in public. Multiple women have spoken up about their experiences, and courts have repeatedly found those stories credible. There's not really a question of whether or not Go Eun is a shitty person. He is—full stop. I don't care how important he and his poetry may be to modern Korean literature; to misquote Martín Espada, if I knew a rapist was a great poet I'd shoot him anyway. As long as Go Eun is alive, in my opinion, I do not think it is ethically permissible to support him or his work by paying for it. Can it still be read? Yes, and I also think it should be. But part of the reason Go Eun was put in a position where he was able to abuse his power to abuse women and frighten them into staying silent for decades was because he was so popular as a person—rather than the focus being purely on his art—and that's one of the reasons I feel this way.
I personally haven't bought anything by Go Eun since Choe Yeongmi revealed what had happened, and I don't plan to do so in the future. Am I still going to read Go's work, enjoy it, and talk about it? Yes, of course. But am I also going to keep in mind Go's actions? Yes. Of course. It would be not only naïve but also disrespectful to the victims not to.
//
Other reviews of Go Eun's poetry:
Songs for Tomorrow
First Person Sorrowful
The Three-Way Tavern
Ten Thousand Lives (in French)
agotakristof's review
5.0
കൊറിയൻ കവിയായ കോ ഉൻ (Ko Un) -നെക്കുറിച്ചു കേൾക്കുന്നത് കഴിഞ്ഞ വർഷം നൊബേൽ കിട്ടാൻ സാധ്യതയുള്ളവരുടെ ഒരു ലിസ്റ്റിൽ നിന്നാണ്. അയാളുടെ പുസ്തകങ്ങൾ ഒന്നും ലഭ്യമായിരുന്നില്ല എന്നതാണ് പിന്നെ ശ്രദ്ധിച്ച കാര്യം (ഇപ്പോഴും അത് തന്നെ സ്ഥിതി, ഇന്ത്യൻ സ്റ്റോറുകളിൽ തീപിടിച്ച വിലയാണ്). ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന കവികളിൽ അസാധാരണ ചരിത്രമുള്ള ഒരാളാണ് കോ ഉൻ. സൈനിക ശക്തിയില്ലാത്ത തെക്കൻ കൊറിയയെ വടക്കന്മാർ ആക്രമിക്കുന്നതോടെയാണ് കുപ്രസിദ്ധമായ കൊറിയൻ യുദ്ധം തുടങ്ങുന്നത്, പിന്നെ UN പിന്തുണയോടെയാണ് തെക്ക് യൂദ്ധം ചെയ്തത്, ഇതിലെ പ്രധാന സംഭവങ്ങളിലൊന്ന് വടക്കൻ സൈന്യത്തെ തടയാനായി നാലായിരത്തോളം അഭയാർത്ഥികൾ കടന്നുപോയിക്കൊണ്ടിരുന്ന ഹാൻ നദിക്കുകുറുകേയുള്ള പാലം തെക്കൻമാർ ബോംബ് വച്ച് തകർത്തതാണ് - നൂറുകണക്കിന് ആളുകൾ മരിച്ചു, ഇതൊക്കെയായിട്ടും സിയോൾ അന്ന് തന്നെ വീഴുകയും ചെയ്തു. കോ ഉൻ യുദ്ധത്തിൽ പങ്കെടുക്കുകയും പിന്നെ അതിന്റെ രക്തരൂക്ഷിതമായ ഓർമ്മകളിൽ നിന്ന് രക്ഷപെടാൻ വിഷം കഴിക്കുകയും ചെയ്തു, അദ്ദേഹം രക്ഷപ്പെട്ടു എന്നാൽ അക്കാലത്ത് ഒരു പത്രത്തിൽ വന്ന ഒരു തൊഴിലാളിയുടെ ആത്മഹത്യയെപ്പറ്റിയുള്ള വാർത്ത കണ്ട് അദ്ദേഹത്തിന് മനം മാറ്റമുണ്ടാകുകയും പിന്നെ മുഴുവൻ സമയ എഴുത്തിനും ആക്ടിവിസത്തിനും വേണ്ടി ജീവിതം തന്നെ മാറ്റിവെക്കുകയുമായിരുന്നു. സർക്കാറിന്റെ ജനാധിപത്യ ധ്വംസനത്തിനെതിരെ (തെക്കൻ കൊറിയയുടെ എഴുപതുകളിലെ വ്യവസായവൽക്കരണവും പുരോഗതിയും ജനാധിപത്യ മൂല്യങ്ങളെ ചവിട്ടിത്തേച്ചു കൊണ്ടായിരുന്നു, 1992-ലാണ് പൂർണ്ണ ജനാധിപത്യം അവിടെ സാധ്യമായത്) ശബ്ദമുയർത്തിയതിന് പല പ്രാവശ്യം അദ്ദേഹത്തിന് ജയിലിൽ കഴിയേണ്ടി വന്നിട്ടുണ്ട്. ഇപ്പോൾ നൊബേൽ കിട്ടും എന്ന് പരക്കെ കരുതപ്പെടുന്ന എഴുത്തുകാരനാണ്.
ഒരഭിമുഖത്തിൽ അദ്ദേഹം ഇങ്ങനെ പറയുകയുണ്ടായി. "I'm inhabited by a lament for the dead. I have this calling to bring back to life all those who have died. Freud says the dead have to be left dead. Derrida said the dead are and should be always with us, not abandoned. I'm on Derrida's side. I bear the dead within me still, and they write through me." യുദ്ധാന്തര കൊറിയയിൽ വധശിക്ഷക്ക് വിധിക്കപ്പെടുമോ എന്ന ഭയത്തോടെ അദ്ദേഹം യുദ്ധസമയത്തു താൻ കണ്ട, പരിചയപ്പെട്ട, കേട്ടറിഞ്ഞ ആളുകളെക്കുറിച്ചും സംഭവങ്ങളെക്കുറിച്ചും തന്റെ ഏകാന്ത തടവിലിരുന്ന് എഴുതാൻ തുടങ്ങി. 1980- ൽ തുടങ്ങിയ എഴുത്തു 2010 വരെ നീണ്ടു. 5600 ആളുകളെപ്പറ്റി 4001 കവിതകളാണ് ഈ സമാഹാരത്തിലുള്ളത്. വളരെയധികം എഴുതിക്കൂട്ടിയ എഴുത്തുകാരനും കൂടിയാണ് കോ ഉൻ - നൂറിലധികം പുസ്തകങ്ങൾ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. ഏഴു വോള്യങ്ങളുള്ള Mount Baekdu, അഞ്ചു വോള്യങ്ങളുള്ള ആത്മകഥ, നിരവധി കവിതകൾ, ലേഖനങ്ങൾ, നോവലുകൾ ഒക്കെ അയാൾ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. എനിക്ക് വായിക്കാൻ ഏറെ ആഗ്രഹമുള്ള നോവലാണ് Little Pilgrim.
മാനിൻബോ (MANINBO: PEACE & WAR) എന്ന ഈ സമാഹാരത്തിലുള്ളത് 11-20 വരെയുള്ള വോള്യങ്ങളിലെ ഇരുന്നൂറിലധികം കവിതകളാണ് (മൊത്തം കവിതകൾ 4001, മേലെ നോക്കുക). 1930 തുടങ്ങി 1953 വരെയുള്ള സംഭവങ്ങളാണ് ഇതിലെ പ്രതിപാദ്യ വിഷയം. കൊറിയയയുടെ ചരിത്രത്തിലെ കലുഷിതമായ കാലയളവാണിതിൽ. കൊറിയയിലേക്കുള്ള ജാപ്പനീസ്, കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് (ആദ്യം ഉത്തരകൊറിയ, പിന്നെ ചൈന) കടന്നു കയറ്റത്തെക്കുറിച്ചൊക്കെയാണ് മിക്കവാറും കവിതകളെങ്കിലും അതിർത്തിക്കപ്പുറത്തുള്ള ജീവിതങ്ങളും കടന്നുവരുന്നുണ്ട് അവയിൽ. പീഡിതരുടെ വശത്താണ് കോ ഉൻ നിലയുറപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്. കവി വിവരിക്കുന്ന ദുരിതങ്ങൾ വായനക്കാരനെ പിടിച്ചു കുലുക്കും. വ്യകതി ദുരന്തങ്ങളെക്കുറിച്ചാണ് മിക്കവാറും കവിതകൾ. ചിലവ വടക്കിനും തെക്കിനും ഇടയിൽ കുടുങ്ങിപ്പോയവരുടെ കഥകൾ പറയുന്നു, ചിലവ യുദ്ധങ്ങളിൽ രണ്ടു പക്ഷത്തായവരെക്കുറിച്ച്. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റോ വലതു പക്ഷക്കാരനോ ആയിത്തീരുന്നവർക്കിടയിൽ ഒറ്റപ്പെട്ടുപോകുന്ന അനാർക്കിസ്റ്റുകൾക്കും ഇവിടെ ഇടമുണ്ട്. തരാതരം പോലെ നിറം മാറുന്നവരും ഒറ്റുകാരും കൊള്ളയിലും കൊലയിലും പങ്കെടുക്കാനായി പോകുന്ന ഗാംഗ്സ്റ്റേഴ്സും എല്ലാം ചേർന്ന് അവസാനിക്കാത്ത ചോരചിന്തലാണ് ഈ രാജ്യങ്ങളിൽ നടന്നത്. ഇന്ത്യ പാകിസ്ഥാൻ ദ്വന്ദങ്ങളുടെ കൊടുക്കൽ വാങ്ങലുകളുടെ കഥകൾ അറിയുന്ന നമുക്ക് ഇതൊന്നും മനസിലാക്കാൻ പ്രയാസമുണ്ടാവില്ല.
After scattering his father’s ashes
over the fast-flowing stream
from the dusky bank of the Seomjin River,
the boy looked up
toward Nogodan Ridge.
It was shrouded in cloud.
From now on fourteen-year-old Jun-ho,
wherever he is, will live without a father,
starving one day in three.
The wind will always be against him.
The boy takes after his father, chip off the block.
Commie’s kid,
Commie’s kid:
that name will stay with him all his life. (“Young Jun-ho”)
പൊളിറ്റിക്കൽ കവിത എഴുതുന്നതിൽ മലയാള കവിത പരാജയപ്പെടുന്നത് പലപ്പോഴും പെർസ്പെക്റ്റീവ് ഉണ്ടാക്കുന്നതിലാണെന്നാണ് എന്റെ തോന്നൽ. ഇപ്പോഴും വയലുകൊയ്യുന്ന പൈങ്കിളിയിൽ അഭിരമിക്കുന്നതാണ് നമ്മുടെ പതിവ് - അല്ലെങ്കിൽ മറ്റു ക്ളീഷേകളിൽ. കോ ഉൻ വ്യക്ത്യാനുഭവങ്ങളിൽ നിന്ന് അസാധാരണ ഇമേജറി സൃഷ്ടിക്കുന്നു. അവ സംസാരിക്കാതെ ശബ്ദം കേൾപ്പിക്കുന്നതു കാണുക. ചിലപ്പോൾ ദുരന്തവും, കറുത്ത ഹാസ്യവും ഒരേപോലെ അവയിൽ കടന്നുവരുന്നു.
The more remote a village was,
the more the people there used the lunar calendar.
People’s birthdays were lunar dates,
ancestral rites were lunar, too.
The year’s farming was done by lunar dates:
when to plant barley,
when to plant buckwheat,
when to plant rice
in terraced paddy fields.
In people’s memories
every day was a lunar date.
He spoke with a running nose.
His breath
spilled out and dispersed in clouds of steam.
So, on the twelfth day of the sixth lunar month
the People’s Army
passed through this mountain village
Someone said they were from the North’s Fourth Division.
They reached the hills of Geochang in the north
via Hamyang from Namwon.
Soldiers who looked very young
were carrying submachine guns the wrong way up.
There was no doubt we were in trouble.
Thinking I should escape somewhere
I took the ox from the stable
and went to my in-laws’ home in Sancheong.
The Communist army passed through there, too.
I took the ox and came back home.
I swept away the cobwebs,
warmed the room,
dried out the green mildew.
While I was living like that
someone came down from the hills and“and took me with him.
I carried food up and down mountains until I was caught.
I was sentenced to twenty-five years.
My knee got broken in jail, my teeth fell out.
I tossed the fallen teeth through the bars.
Sometimes I cried.
I was a commie. (“Commie 1”)
വ്യക്തിപരമായ നഷ്ടങ്ങളെക്കുറിച്ചു പറയുന്ന കവിതകൾ വേറെയുണ്ട്. അവയിൽ പലതിലുമുള്ള നിശബ്ദത സ്ഫോടനതുല്യമാണ്.
Winter fields rest well.
If their owner is industrious
they are harrowed
then exposed to the icy wind,
and they rest well.
A notification of death-in-action arrived – a mimeographed form.
The box with the remains of their son,
staff sergeant Kim Seung-ho, did not arrive.
In that single day,
his father, Kim Chil-seong,
aged from fifty-one
to something like seventy.
Leaving his wife wailing and beating the floor.
he went out into the winter fields
alone.
There was nowhere to look. He smoked his third cigarette.(“The Fields That Winter”)
കലുഷിതമായ സാമൂഹ്യാന്തരീക്ഷത്തിൽ പക്ഷം ചേരാത്തവർ വിജയിക്കുന്പോൾ ആശയങ്ങളെയും ആദർശങ്ങളെയും പിന്തുടരുന്നവർ തകർക്കപ്പെടുന്നു.
When I was six,
my maternal uncle
set me behind him on his bicycle
and sped along the new road with poplars on both sides.
That uncle
was my ideal.
Uncle was a university student in Japan.
Uncle passed the higher civil-service exam.
Everyone in the village came to the congratulatory party
at my mother’s parents’ house.
But my uncle rejected official positions,
went roaming
all the way to Seoul,
to Buan,
to Daegu.
He was arrested at Suwon Station in 1943.
He spent six years in Daegu jail.
Uncle was a socialist.
Uncle was a revolutionary.
I thought about my uncle in prison.
I stopped playing with Bong-Jin, the local landowner’s son.
I decided to stop thinking about pretty Suk-Nye,
daughter of the village head.
Instead,
I played with Su-Man and Tae-Rang who were from poor families.
I shared my ration of food with them.
I gave them my pencils.
From the age of 15
I was a socialist like my uncle.
Only nobody
knew that I was a socialist.
At night, alone,
I used to tremble.
Uncle Yu Sang-Seop finally died in his fourth prison.
It was the day after Stalin died.
I burned one of Uncle’s books up the hill behind the house.
I cried a lot.
It was where foxes used to cry
but now there were no more foxes. (“Commie 3”)
കോ ഉന്നിന്റെ കവിതകളിൽ ഡോക്യുമെന്ററി രീതിയിലുള്ള വിവരണങ്ങൾ ഏറെ കാണാം. അവ ഇപ്പോഴും ആഴത്തിലുള്ള എന്തെങ്കിലും നിരീക്ഷണങ്ങളിൽ അവസാനിക്കുന്നു, ഇതാണ് മിക്കവാറുമുള്ള ശൈലി. അമ്മയെക്കുറിച്ചുള്ള കവിതയാണ് താഴെ. അദ്ധ്വാനിച്ചു തളർന്ന ഒരു തലമുറയുടെ പ്രതിനിധി എന്ന രീതിയിൽ അമ്മ തന്റെ മാത്രമല്ല എല്ലാവരുടെയും ആണെന്ന ബോധത്തിലാണ് കവി എത്തിച്ചേരുന്നത്.
All day long she was out in the Man’gyong River’s mudflats,
where there was neither bone nor unhulled grain of rice;
she came back home after gathering sea-blite ankle-deep in that distant, wretched mud:
Why, it was already early morning, with the Great Bear already setting ! She was exhausted!
With no time to lay down her weary body, she was obliged quickly to hull barley in a mortar;
the pestle soared up, struck the dark void, came down pounding and pierced the ground.
Drops of sweat fall into the barley, added seasoning:
Well, with food of that taste, the brats should grow fast.
Where, if not here, would our irrepressible lives be maintained?
A woman’s life surely saves a multitude of lives.
Borne in a palanquin, she crossed over muddy, slow-flowing waters from Changhang,
in Ch’ungchong Province to her husband’s home, and after that hard journey
began married life in a household with not so much as one crock of bean paste or soy sauce.
Two days after delivering her first son, she had to pound barley,
prepare food in a basket and carry it on her head to the paddy-fields
where the second weeding was in progress.
After childbirth the blood kept seeping out,
she had to wash her underclothes secretly five times a day.
But the way she walked, like a clothes pole, was brisk:
look, she was already walking that far, arousing a breeze.
She had no time even to sing as she had to do every job while the spring famine was passing.
If you left the fields untended in summer, why, that was as terrible as raising ten tiger cubs!
Living amidst flourishing grass, amidst poverty, amidst all those damned tasks,
my mother, my mother, how could she be only my mother?
യുദ്ധം, നിർബന്ധിത സൈനികസേവനത്തിലേക്കു വലിച്ചെറിയപ്പെടുന്നവരുടെ നിസ്സഹായത - സമാധാനകാലത്ത് മറ്റെന്തൊക്കെയോ ആവുമായിരുന്ന കൗമാര-യൗവനങ്ങളെ രേഖപ്പെടുത്തുന്നതാണ് സമാഹാരത്തിലെ മറ്റു ചില കവിതകൾ.
I have seen a
love that is higher
than parents’ love,
than a father’s love,
than children’s love.
That poem was written by a young man
wandering through northern Manchuria in the autumn of 1930,
fighting for the liberation of his colonised country.
His name, Yi Ik-jae,
aged 27.
He was rather young
to leave such a poem behind.
When he was killed in action,
the South Manchuria independence fighters
buried him at the foot of a hill
and carved that poem
on the wooden gravemarker.
Again
the world went back to parents’ love,
went back to wives’ and children’s love.
And the walls of each house grew higher than the next. (“Love”)
ഉത്തര കൊറിയയുമായി യുദ്ധം നടക്കുന്പോൾ നേരത്തെ സൂചിപ്പിച്ചപോലെ തെക്ക് വലിയ സൈന്യമോ സന്നാഹമൊ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല, ഹൈസ്കൂൾ കുട്ടികൾ വരെ യുദ്ധത്തിനു പോകേണ്ടിവന്നു. ഈയാം പാറ്റകളെപ്പോലെ അവർ ചത്തൊടുങ്ങിയപ്പോൾ യുദ്ധശേഷം ശ്മശാനങ്ങൾ മാത്രമേ അവശേഷിച്ചിരുന്നുള്ളൂ. വടക്കു നിന്ന് വന്ന സൈന്യവും വ്യത്യസ്തമായിരുന്നില്ല. അവിടത്തെ ദരിദ്രമായ ഗ്രാമങ്ങളിൽ നിന്ന് നിർബന്ധ സൈനികസേവനത്തിനു നിയോഗിക്കപ്പെട്ട ബാല്യം വിടാത്ത കുട്ടികളെക്കുറിച്ചും ചില കവിതകളിലുണ്ട്. അവർ വലിയ ആയുധങ്ങളുമായി കഷ്ടപ്പെട്ട് കുന്നുകൾ കയറിപ്പോകുന്ന ചിത്രം ഒരു കവിതയിലുണ്ട്.
When the Communist army came South,
fourth- and fifth-year middle-school students
were summoned en masse
and forced to enlist.
Fourth and fifth years of middle school!
On 4 January 1951,
when the Northern forces came down again,
first-year high-school students
were summoned at random en masse:
and forced to enlist.
Boys in their later teens,
those early plums,
those early apples,
those early jujubes
died in battle at Pohang,
died on the central front.
The land the South recovered, wherever the battle ended,
was all graves. (“So-called Student Soldiers”)
തെക്കും വടക്കുമായി യുദ്ധം ചെയ്യണ്ടി വന്ന സഹോദരർ കണ്ടുമുട്ടുന്ന കവിതയുണ്ട് ഒരിടത്ത് - പരസ്പരം തിരിച്ചറിഞ്ഞ അവർ കൊണ്ട് വന്ന അരിയാഹാരം പങ്കു വച്ച് കഴിക്കുകയാണ്. മൂത്തവന് ഇരുപത് , താഴെയുള്ളവന് പതിനെട്ട്. കവി എഴുതുന്നു -
The two brothers, Jeong Hae-bong
and Jeong Hae-seon
both ate a lot of rice.
Rice was their hometown, their parents..
“Yi Geuk-no” എന്ന കവിതയിൽ ഷാങ്ങ്ഹായ് വരെ നടന്നുപോയ കമ്യൂണിസ്റ്റുകാരനെ കാണാം.
After the meeting of the Koryo Communist Party
in Irkutsk
he walked
and he walked,
across Mongolian grasslands,
through sandstorms,
as far as Shanghai in China,
he walked on,
starving.
He walked to attend a secret meeting in Shanghai.
The soles of his feet were black and numb.
So very ardent, entirely devoted to his lost nation.
യുദ്ധം അനാഥമാക്കുന്ന ബാല്യത്തെ “Yong-sik, Aged Five” എന്ന കവിതയിലും. ഇത്തരം ചെറുകവിതകളുടെ കവിതകളുടെ പ്രഹരശേഷി അനന്യമാണ്.
Truly his home was poverty itself.
This five-year-old
had moved his lips for half a day.
Does he have a sweet
in his mouth?
Is a sweet melting
in his mouth?
‘Say “Ah.”
You little rascal, what’re you eating?’
He opened his mouth, ‘Ah.’
On his little tongue
was a pebble.
He was hungry and wanted something to eat,
so he’d picked up a stone,
put it in his mouth
and was moving it around.
At sunset, as goose-flesh spread wide,
a wind came down from the hills.”
“Home” എന്ന കവിത ഈ സമാഹാരത്തിലെ തന്നെ ശക്തമായ ഒന്നാണ്. മാതൃരാജ്യം എന്നത് ചില ആളുകളെ ഗൃഹാതുരരാക്കുന്നു ചിലരെ ആവേശം കൊള്ളിക്കുന്നു എന്നാൽ ഓരോ വ്യക്തിക്കും അത് അനുഭവപ്പെടുന്നത് ഇന്ന രീതിയിലായിരിക്കും എന്ന് പറയുക വയ്യ. ഈ കവിതയിൽ വടക്കെത്തിപ്പെടുന്നവരും (1 ലക്ഷം പേർ ) തെക്കെത്തിപ്പെടുന്നവരും (30 ലക്ഷം) തമ്മിലുള്ള അന്തരം കാണിക്കുകയാണ്.
About 3,000,000 people moved South;
more than 100,000 moved North.
Those 100,000 were welcomed splendidly.
But one by one they disappeared
until few remained.
The 3,000,000 who came South were like roots.
They kept saying
they were uprooted
but their roots went deep.
A home is a grave on a hill buried in the heart.
A home
is the memory of one who has left it behind.
A home exists in time.
That 10,000,000 families are divided between North and South
is one fact of modern Korea’s history.
It is not a past that we should go back to,
but the start of tomorrow.
എന്നാൽ O Jong-cheol എന്നയാൾ എന്താണ് ചെയ്യുന്നത് എന്ന് നോക്കുക.
Born in Wonsan, South Hamgyeong Province,
he crossed the 38th Parallel southward shortly after Korea became independent.
He lived like a mole.
He lived as a penniless sluggard.
Then, reborn, he studied at an evening college,
set up a textile factory and
a leather goods factory.
He never once talked about home.
He bought a hill, bought vast rice fields
in Yeoju, Gyeonggi province.
He set up empty graves for three generations of his ancestors.
On the autumn harvest memorial day, they were his home village.
കവിയായ Robert Hass, Ko Un -ന് Griffin Poetry Award നൽകുന്ന വേളയിൽ പറഞ്ഞ വാചകങ്ങൾ കൃത്യമാണ് - കോ ഉൻ "is one of the heroes of human freedom in this half century, a religious poet who got tangled by accident in the terrible accidents of modern history. But he is somebody who has been equal to the task, a feat rare among human beings"
തൊള്ളായിരത്തി അന്പതുകളിൽ യുദ്ധം അവസാനിച്ചെങ്കിലും തൊണ്ണൂറ്റി രണ്ടു വരെ കാത്തിരിക്കേണ്ടി വന്നു തെക്കൻ കൊറിയയിൽ സന്പൂർണ്ണ ജനാധിപത്യം വരാൻ എന്നാലോചിക്കുന്പോഴാണ് നമ്മുടെ രാജ്യത്ത് ഇപ്പോൾ നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ ഇതിനോട് ചേർത്ത് വായിക്കാൻ തോന്നുക, എഴുപതു വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിട്ടും ജനാധിപത്യത്തിന്റെ ഫലം അനുഭവിക്കാൻ ഭാഗ്യമില്ലാത്ത അനവധി പേരുള്ള നാട്ടിൽ, ഉള്ള ഒരു പ്രതീക്ഷയേയും കൊലക്കുകൊടുത്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. നമ്മൾ ഒരഗാധഗർത്തത്തിനു മുന്നിലാണെന്നു ദൈനംദിന സംഭവങ്ങൾ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു. ഹോം എന്ന കവിതയിലെ കഥാപാത്രം പ്രിയപ്പെട്ടവർക്ക് അരികിലിരിക്കാൻ അവർക്കായി സെമിത്തേരി പണിയുന്ന ചിത്രം മനസ്സിനെ ഇപ്പോൾ ഉലച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
(വിസ്താരഭയം കൊണ്ട് പല കവിതകളും വിട്ടു കളയുകയാണ്, അനുഭൂതി തരുന്ന കവിതകളല്ല ഇതിലുള്ളത്, അതുകൊണ്ട് വരികൾ മാത്രം എടുത്തെഴുതുക ദുഷ്കരം)
ഒരഭിമുഖത്തിൽ അദ്ദേഹം ഇങ്ങനെ പറയുകയുണ്ടായി. "I'm inhabited by a lament for the dead. I have this calling to bring back to life all those who have died. Freud says the dead have to be left dead. Derrida said the dead are and should be always with us, not abandoned. I'm on Derrida's side. I bear the dead within me still, and they write through me." യുദ്ധാന്തര കൊറിയയിൽ വധശിക്ഷക്ക് വിധിക്കപ്പെടുമോ എന്ന ഭയത്തോടെ അദ്ദേഹം യുദ്ധസമയത്തു താൻ കണ്ട, പരിചയപ്പെട്ട, കേട്ടറിഞ്ഞ ആളുകളെക്കുറിച്ചും സംഭവങ്ങളെക്കുറിച്ചും തന്റെ ഏകാന്ത തടവിലിരുന്ന് എഴുതാൻ തുടങ്ങി. 1980- ൽ തുടങ്ങിയ എഴുത്തു 2010 വരെ നീണ്ടു. 5600 ആളുകളെപ്പറ്റി 4001 കവിതകളാണ് ഈ സമാഹാരത്തിലുള്ളത്. വളരെയധികം എഴുതിക്കൂട്ടിയ എഴുത്തുകാരനും കൂടിയാണ് കോ ഉൻ - നൂറിലധികം പുസ്തകങ്ങൾ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. ഏഴു വോള്യങ്ങളുള്ള Mount Baekdu, അഞ്ചു വോള്യങ്ങളുള്ള ആത്മകഥ, നിരവധി കവിതകൾ, ലേഖനങ്ങൾ, നോവലുകൾ ഒക്കെ അയാൾ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. എനിക്ക് വായിക്കാൻ ഏറെ ആഗ്രഹമുള്ള നോവലാണ് Little Pilgrim.
മാനിൻബോ (MANINBO: PEACE & WAR) എന്ന ഈ സമാഹാരത്തിലുള്ളത് 11-20 വരെയുള്ള വോള്യങ്ങളിലെ ഇരുന്നൂറിലധികം കവിതകളാണ് (മൊത്തം കവിതകൾ 4001, മേലെ നോക്കുക). 1930 തുടങ്ങി 1953 വരെയുള്ള സംഭവങ്ങളാണ് ഇതിലെ പ്രതിപാദ്യ വിഷയം. കൊറിയയയുടെ ചരിത്രത്തിലെ കലുഷിതമായ കാലയളവാണിതിൽ. കൊറിയയിലേക്കുള്ള ജാപ്പനീസ്, കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് (ആദ്യം ഉത്തരകൊറിയ, പിന്നെ ചൈന) കടന്നു കയറ്റത്തെക്കുറിച്ചൊക്കെയാണ് മിക്കവാറും കവിതകളെങ്കിലും അതിർത്തിക്കപ്പുറത്തുള്ള ജീവിതങ്ങളും കടന്നുവരുന്നുണ്ട് അവയിൽ. പീഡിതരുടെ വശത്താണ് കോ ഉൻ നിലയുറപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്. കവി വിവരിക്കുന്ന ദുരിതങ്ങൾ വായനക്കാരനെ പിടിച്ചു കുലുക്കും. വ്യകതി ദുരന്തങ്ങളെക്കുറിച്ചാണ് മിക്കവാറും കവിതകൾ. ചിലവ വടക്കിനും തെക്കിനും ഇടയിൽ കുടുങ്ങിപ്പോയവരുടെ കഥകൾ പറയുന്നു, ചിലവ യുദ്ധങ്ങളിൽ രണ്ടു പക്ഷത്തായവരെക്കുറിച്ച്. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റോ വലതു പക്ഷക്കാരനോ ആയിത്തീരുന്നവർക്കിടയിൽ ഒറ്റപ്പെട്ടുപോകുന്ന അനാർക്കിസ്റ്റുകൾക്കും ഇവിടെ ഇടമുണ്ട്. തരാതരം പോലെ നിറം മാറുന്നവരും ഒറ്റുകാരും കൊള്ളയിലും കൊലയിലും പങ്കെടുക്കാനായി പോകുന്ന ഗാംഗ്സ്റ്റേഴ്സും എല്ലാം ചേർന്ന് അവസാനിക്കാത്ത ചോരചിന്തലാണ് ഈ രാജ്യങ്ങളിൽ നടന്നത്. ഇന്ത്യ പാകിസ്ഥാൻ ദ്വന്ദങ്ങളുടെ കൊടുക്കൽ വാങ്ങലുകളുടെ കഥകൾ അറിയുന്ന നമുക്ക് ഇതൊന്നും മനസിലാക്കാൻ പ്രയാസമുണ്ടാവില്ല.
After scattering his father’s ashes
over the fast-flowing stream
from the dusky bank of the Seomjin River,
the boy looked up
toward Nogodan Ridge.
It was shrouded in cloud.
From now on fourteen-year-old Jun-ho,
wherever he is, will live without a father,
starving one day in three.
The wind will always be against him.
The boy takes after his father, chip off the block.
Commie’s kid,
Commie’s kid:
that name will stay with him all his life. (“Young Jun-ho”)
പൊളിറ്റിക്കൽ കവിത എഴുതുന്നതിൽ മലയാള കവിത പരാജയപ്പെടുന്നത് പലപ്പോഴും പെർസ്പെക്റ്റീവ് ഉണ്ടാക്കുന്നതിലാണെന്നാണ് എന്റെ തോന്നൽ. ഇപ്പോഴും വയലുകൊയ്യുന്ന പൈങ്കിളിയിൽ അഭിരമിക്കുന്നതാണ് നമ്മുടെ പതിവ് - അല്ലെങ്കിൽ മറ്റു ക്ളീഷേകളിൽ. കോ ഉൻ വ്യക്ത്യാനുഭവങ്ങളിൽ നിന്ന് അസാധാരണ ഇമേജറി സൃഷ്ടിക്കുന്നു. അവ സംസാരിക്കാതെ ശബ്ദം കേൾപ്പിക്കുന്നതു കാണുക. ചിലപ്പോൾ ദുരന്തവും, കറുത്ത ഹാസ്യവും ഒരേപോലെ അവയിൽ കടന്നുവരുന്നു.
The more remote a village was,
the more the people there used the lunar calendar.
People’s birthdays were lunar dates,
ancestral rites were lunar, too.
The year’s farming was done by lunar dates:
when to plant barley,
when to plant buckwheat,
when to plant rice
in terraced paddy fields.
In people’s memories
every day was a lunar date.
He spoke with a running nose.
His breath
spilled out and dispersed in clouds of steam.
So, on the twelfth day of the sixth lunar month
the People’s Army
passed through this mountain village
Someone said they were from the North’s Fourth Division.
They reached the hills of Geochang in the north
via Hamyang from Namwon.
Soldiers who looked very young
were carrying submachine guns the wrong way up.
There was no doubt we were in trouble.
Thinking I should escape somewhere
I took the ox from the stable
and went to my in-laws’ home in Sancheong.
The Communist army passed through there, too.
I took the ox and came back home.
I swept away the cobwebs,
warmed the room,
dried out the green mildew.
While I was living like that
someone came down from the hills and“and took me with him.
I carried food up and down mountains until I was caught.
I was sentenced to twenty-five years.
My knee got broken in jail, my teeth fell out.
I tossed the fallen teeth through the bars.
Sometimes I cried.
I was a commie. (“Commie 1”)
വ്യക്തിപരമായ നഷ്ടങ്ങളെക്കുറിച്ചു പറയുന്ന കവിതകൾ വേറെയുണ്ട്. അവയിൽ പലതിലുമുള്ള നിശബ്ദത സ്ഫോടനതുല്യമാണ്.
Winter fields rest well.
If their owner is industrious
they are harrowed
then exposed to the icy wind,
and they rest well.
A notification of death-in-action arrived – a mimeographed form.
The box with the remains of their son,
staff sergeant Kim Seung-ho, did not arrive.
In that single day,
his father, Kim Chil-seong,
aged from fifty-one
to something like seventy.
Leaving his wife wailing and beating the floor.
he went out into the winter fields
alone.
There was nowhere to look. He smoked his third cigarette.(“The Fields That Winter”)
കലുഷിതമായ സാമൂഹ്യാന്തരീക്ഷത്തിൽ പക്ഷം ചേരാത്തവർ വിജയിക്കുന്പോൾ ആശയങ്ങളെയും ആദർശങ്ങളെയും പിന്തുടരുന്നവർ തകർക്കപ്പെടുന്നു.
When I was six,
my maternal uncle
set me behind him on his bicycle
and sped along the new road with poplars on both sides.
That uncle
was my ideal.
Uncle was a university student in Japan.
Uncle passed the higher civil-service exam.
Everyone in the village came to the congratulatory party
at my mother’s parents’ house.
But my uncle rejected official positions,
went roaming
all the way to Seoul,
to Buan,
to Daegu.
He was arrested at Suwon Station in 1943.
He spent six years in Daegu jail.
Uncle was a socialist.
Uncle was a revolutionary.
I thought about my uncle in prison.
I stopped playing with Bong-Jin, the local landowner’s son.
I decided to stop thinking about pretty Suk-Nye,
daughter of the village head.
Instead,
I played with Su-Man and Tae-Rang who were from poor families.
I shared my ration of food with them.
I gave them my pencils.
From the age of 15
I was a socialist like my uncle.
Only nobody
knew that I was a socialist.
At night, alone,
I used to tremble.
Uncle Yu Sang-Seop finally died in his fourth prison.
It was the day after Stalin died.
I burned one of Uncle’s books up the hill behind the house.
I cried a lot.
It was where foxes used to cry
but now there were no more foxes. (“Commie 3”)
കോ ഉന്നിന്റെ കവിതകളിൽ ഡോക്യുമെന്ററി രീതിയിലുള്ള വിവരണങ്ങൾ ഏറെ കാണാം. അവ ഇപ്പോഴും ആഴത്തിലുള്ള എന്തെങ്കിലും നിരീക്ഷണങ്ങളിൽ അവസാനിക്കുന്നു, ഇതാണ് മിക്കവാറുമുള്ള ശൈലി. അമ്മയെക്കുറിച്ചുള്ള കവിതയാണ് താഴെ. അദ്ധ്വാനിച്ചു തളർന്ന ഒരു തലമുറയുടെ പ്രതിനിധി എന്ന രീതിയിൽ അമ്മ തന്റെ മാത്രമല്ല എല്ലാവരുടെയും ആണെന്ന ബോധത്തിലാണ് കവി എത്തിച്ചേരുന്നത്.
All day long she was out in the Man’gyong River’s mudflats,
where there was neither bone nor unhulled grain of rice;
she came back home after gathering sea-blite ankle-deep in that distant, wretched mud:
Why, it was already early morning, with the Great Bear already setting ! She was exhausted!
With no time to lay down her weary body, she was obliged quickly to hull barley in a mortar;
the pestle soared up, struck the dark void, came down pounding and pierced the ground.
Drops of sweat fall into the barley, added seasoning:
Well, with food of that taste, the brats should grow fast.
Where, if not here, would our irrepressible lives be maintained?
A woman’s life surely saves a multitude of lives.
Borne in a palanquin, she crossed over muddy, slow-flowing waters from Changhang,
in Ch’ungchong Province to her husband’s home, and after that hard journey
began married life in a household with not so much as one crock of bean paste or soy sauce.
Two days after delivering her first son, she had to pound barley,
prepare food in a basket and carry it on her head to the paddy-fields
where the second weeding was in progress.
After childbirth the blood kept seeping out,
she had to wash her underclothes secretly five times a day.
But the way she walked, like a clothes pole, was brisk:
look, she was already walking that far, arousing a breeze.
She had no time even to sing as she had to do every job while the spring famine was passing.
If you left the fields untended in summer, why, that was as terrible as raising ten tiger cubs!
Living amidst flourishing grass, amidst poverty, amidst all those damned tasks,
my mother, my mother, how could she be only my mother?
യുദ്ധം, നിർബന്ധിത സൈനികസേവനത്തിലേക്കു വലിച്ചെറിയപ്പെടുന്നവരുടെ നിസ്സഹായത - സമാധാനകാലത്ത് മറ്റെന്തൊക്കെയോ ആവുമായിരുന്ന കൗമാര-യൗവനങ്ങളെ രേഖപ്പെടുത്തുന്നതാണ് സമാഹാരത്തിലെ മറ്റു ചില കവിതകൾ.
I have seen a
love that is higher
than parents’ love,
than a father’s love,
than children’s love.
That poem was written by a young man
wandering through northern Manchuria in the autumn of 1930,
fighting for the liberation of his colonised country.
His name, Yi Ik-jae,
aged 27.
He was rather young
to leave such a poem behind.
When he was killed in action,
the South Manchuria independence fighters
buried him at the foot of a hill
and carved that poem
on the wooden gravemarker.
Again
the world went back to parents’ love,
went back to wives’ and children’s love.
And the walls of each house grew higher than the next. (“Love”)
ഉത്തര കൊറിയയുമായി യുദ്ധം നടക്കുന്പോൾ നേരത്തെ സൂചിപ്പിച്ചപോലെ തെക്ക് വലിയ സൈന്യമോ സന്നാഹമൊ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല, ഹൈസ്കൂൾ കുട്ടികൾ വരെ യുദ്ധത്തിനു പോകേണ്ടിവന്നു. ഈയാം പാറ്റകളെപ്പോലെ അവർ ചത്തൊടുങ്ങിയപ്പോൾ യുദ്ധശേഷം ശ്മശാനങ്ങൾ മാത്രമേ അവശേഷിച്ചിരുന്നുള്ളൂ. വടക്കു നിന്ന് വന്ന സൈന്യവും വ്യത്യസ്തമായിരുന്നില്ല. അവിടത്തെ ദരിദ്രമായ ഗ്രാമങ്ങളിൽ നിന്ന് നിർബന്ധ സൈനികസേവനത്തിനു നിയോഗിക്കപ്പെട്ട ബാല്യം വിടാത്ത കുട്ടികളെക്കുറിച്ചും ചില കവിതകളിലുണ്ട്. അവർ വലിയ ആയുധങ്ങളുമായി കഷ്ടപ്പെട്ട് കുന്നുകൾ കയറിപ്പോകുന്ന ചിത്രം ഒരു കവിതയിലുണ്ട്.
When the Communist army came South,
fourth- and fifth-year middle-school students
were summoned en masse
and forced to enlist.
Fourth and fifth years of middle school!
On 4 January 1951,
when the Northern forces came down again,
first-year high-school students
were summoned at random en masse:
and forced to enlist.
Boys in their later teens,
those early plums,
those early apples,
those early jujubes
died in battle at Pohang,
died on the central front.
The land the South recovered, wherever the battle ended,
was all graves. (“So-called Student Soldiers”)
തെക്കും വടക്കുമായി യുദ്ധം ചെയ്യണ്ടി വന്ന സഹോദരർ കണ്ടുമുട്ടുന്ന കവിതയുണ്ട് ഒരിടത്ത് - പരസ്പരം തിരിച്ചറിഞ്ഞ അവർ കൊണ്ട് വന്ന അരിയാഹാരം പങ്കു വച്ച് കഴിക്കുകയാണ്. മൂത്തവന് ഇരുപത് , താഴെയുള്ളവന് പതിനെട്ട്. കവി എഴുതുന്നു -
The two brothers, Jeong Hae-bong
and Jeong Hae-seon
both ate a lot of rice.
Rice was their hometown, their parents..
“Yi Geuk-no” എന്ന കവിതയിൽ ഷാങ്ങ്ഹായ് വരെ നടന്നുപോയ കമ്യൂണിസ്റ്റുകാരനെ കാണാം.
After the meeting of the Koryo Communist Party
in Irkutsk
he walked
and he walked,
across Mongolian grasslands,
through sandstorms,
as far as Shanghai in China,
he walked on,
starving.
He walked to attend a secret meeting in Shanghai.
The soles of his feet were black and numb.
So very ardent, entirely devoted to his lost nation.
യുദ്ധം അനാഥമാക്കുന്ന ബാല്യത്തെ “Yong-sik, Aged Five” എന്ന കവിതയിലും. ഇത്തരം ചെറുകവിതകളുടെ കവിതകളുടെ പ്രഹരശേഷി അനന്യമാണ്.
Truly his home was poverty itself.
This five-year-old
had moved his lips for half a day.
Does he have a sweet
in his mouth?
Is a sweet melting
in his mouth?
‘Say “Ah.”
You little rascal, what’re you eating?’
He opened his mouth, ‘Ah.’
On his little tongue
was a pebble.
He was hungry and wanted something to eat,
so he’d picked up a stone,
put it in his mouth
and was moving it around.
At sunset, as goose-flesh spread wide,
a wind came down from the hills.”
“Home” എന്ന കവിത ഈ സമാഹാരത്തിലെ തന്നെ ശക്തമായ ഒന്നാണ്. മാതൃരാജ്യം എന്നത് ചില ആളുകളെ ഗൃഹാതുരരാക്കുന്നു ചിലരെ ആവേശം കൊള്ളിക്കുന്നു എന്നാൽ ഓരോ വ്യക്തിക്കും അത് അനുഭവപ്പെടുന്നത് ഇന്ന രീതിയിലായിരിക്കും എന്ന് പറയുക വയ്യ. ഈ കവിതയിൽ വടക്കെത്തിപ്പെടുന്നവരും (1 ലക്ഷം പേർ ) തെക്കെത്തിപ്പെടുന്നവരും (30 ലക്ഷം) തമ്മിലുള്ള അന്തരം കാണിക്കുകയാണ്.
About 3,000,000 people moved South;
more than 100,000 moved North.
Those 100,000 were welcomed splendidly.
But one by one they disappeared
until few remained.
The 3,000,000 who came South were like roots.
They kept saying
they were uprooted
but their roots went deep.
A home is a grave on a hill buried in the heart.
A home
is the memory of one who has left it behind.
A home exists in time.
That 10,000,000 families are divided between North and South
is one fact of modern Korea’s history.
It is not a past that we should go back to,
but the start of tomorrow.
എന്നാൽ O Jong-cheol എന്നയാൾ എന്താണ് ചെയ്യുന്നത് എന്ന് നോക്കുക.
Born in Wonsan, South Hamgyeong Province,
he crossed the 38th Parallel southward shortly after Korea became independent.
He lived like a mole.
He lived as a penniless sluggard.
Then, reborn, he studied at an evening college,
set up a textile factory and
a leather goods factory.
He never once talked about home.
He bought a hill, bought vast rice fields
in Yeoju, Gyeonggi province.
He set up empty graves for three generations of his ancestors.
On the autumn harvest memorial day, they were his home village.
കവിയായ Robert Hass, Ko Un -ന് Griffin Poetry Award നൽകുന്ന വേളയിൽ പറഞ്ഞ വാചകങ്ങൾ കൃത്യമാണ് - കോ ഉൻ "is one of the heroes of human freedom in this half century, a religious poet who got tangled by accident in the terrible accidents of modern history. But he is somebody who has been equal to the task, a feat rare among human beings"
തൊള്ളായിരത്തി അന്പതുകളിൽ യുദ്ധം അവസാനിച്ചെങ്കിലും തൊണ്ണൂറ്റി രണ്ടു വരെ കാത്തിരിക്കേണ്ടി വന്നു തെക്കൻ കൊറിയയിൽ സന്പൂർണ്ണ ജനാധിപത്യം വരാൻ എന്നാലോചിക്കുന്പോഴാണ് നമ്മുടെ രാജ്യത്ത് ഇപ്പോൾ നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ ഇതിനോട് ചേർത്ത് വായിക്കാൻ തോന്നുക, എഴുപതു വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിട്ടും ജനാധിപത്യത്തിന്റെ ഫലം അനുഭവിക്കാൻ ഭാഗ്യമില്ലാത്ത അനവധി പേരുള്ള നാട്ടിൽ, ഉള്ള ഒരു പ്രതീക്ഷയേയും കൊലക്കുകൊടുത്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. നമ്മൾ ഒരഗാധഗർത്തത്തിനു മുന്നിലാണെന്നു ദൈനംദിന സംഭവങ്ങൾ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു. ഹോം എന്ന കവിതയിലെ കഥാപാത്രം പ്രിയപ്പെട്ടവർക്ക് അരികിലിരിക്കാൻ അവർക്കായി സെമിത്തേരി പണിയുന്ന ചിത്രം മനസ്സിനെ ഇപ്പോൾ ഉലച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
(വിസ്താരഭയം കൊണ്ട് പല കവിതകളും വിട്ടു കളയുകയാണ്, അനുഭൂതി തരുന്ന കവിതകളല്ല ഇതിലുള്ളത്, അതുകൊണ്ട് വരികൾ മാത്രം എടുത്തെഴുതുക ദുഷ്കരം)
More...