Reviews

Half a King by Joe Abercrombie

oursinculte's review against another edition

Go to review page

5.0

Joe Abercrombie est surtout connu pour sa grimdark fantasy grinçante avec l’univers de la Première loi, dans lequel il a pondu 6 romans et un recueil de nouvelles. Le voir s’attaquer à quelque chose de tout neuf a quelque chose de rafraichissant, c’est donc avec une grande curiosité que j’ai ouvert La moitié d’un roi, premier tome de la trilogie La mer éclatée.

On y suit les aventures de Yarvi, fils cadet du roi du Gettland. Le jeune homme ne brille pas dans cette société glorifiant la force et l’esprit guerrier car il est tout frêle et surtout il a une main malformée, l’empêchant de pratiquer normalement le maniement des armes ou toute autre activité physique. Régulièrement moqué par ses ainés et ses camarades, il se réfugie dans l’étude et se destine à devenir ministre, les conseillers et médecins des rois (Les mestres de Games of Thrones, si vous voulez). Heureusement pour lui, son frère ainé est le successeur du trône, lui évitant de devenir le roi le plus tout pourri du monde. Enfin, ça c’était la théorie, puisque son père et son frère sont assassinés et il se retrouve comme un idiot à devoir porter la couronne, juste assez longtemps pour être trahi et laissé pour mort. La moitié d’un roi est l’histoire de son retour. Après avoir touché le fond, Yarvi va s’entourer d’une bande de voyageurs improbables pour essayer de se venger et récupérer son trône.

Joe Abercrombie se base sur une trame relativement simple (Le come-back du héros laissé pour mort, le voyage initiatique) pour présenter un univers proche de l’imagerie viking et nous raconter le voyage d’une troupe d’aventurier à travers ce monde-là. Il se calme un peu sur le dark mais garde quand même une bonne dose de baston et de dialogues percutants pour qu’on reconnaisse sa touche inimitable. Il a toujours ce talent pour poser des personnages mémorables. Yarvi n’a rien d’un guerrier mais son épopée va le faire grandir et lui faire découvrir ses points forts. Ses compagnons de routes sont tous attachants et ont chacun une personnalité marquée, le vieux Rulf, le costaud Jaud, l’intrépide Sumaelle, ou le très mystérieux Personne, ils constituent un groupe cohérent qu’on prend plaisir à voir évoluer et discuter.

Présenté par beaucoup comme « Joe Abercrombie fait du Young Adult », on se rend vite compte que l’auteur joue avec l’image de cette catégorie puisqu’il part quand même d’un gros cliché pour ado (l’orphelin, la quête initiatique, tout ça) et d’une trame simpliste pour faire tourner en bourrique son lecteur. Il pose petit à petit un univers complexe sous les grosses ficelles, et cache aussi des surprises les unes sous les autres pour rythmer la progression de l’histoire. Il agite sous notre nez un coup de théâtre qu’on voit venir de très très loin pour nous en abattre un second sur le coin de l’oreille sans qu’on le voie venir, il joue avec les trahisons et les « coupables », il contourne les stéréotypes avec lesquels il s’amuse, et livre au final une histoire ludique, rythmée et surprenante où on se laisse embarquer sans problème.

Petite parenthèse, j’ai toujours du mal à voir l’intérêt de différencier le Young Adult et la littérature pour adultes… Moi à 14 ans je lisais du Michael Connelly, du Stephen King et du Graham Masterton. Mon cerveau n’a pas explosé devant tant de complexité, j’arrivais à m’attacher à des héros adultes, à des héroïnes ou à des retraités, j’arrivais à m’immerger dans des histoires qui parlaient d’autre chose que de quête initiatique et de « les adultes me comprennent trop pas ». Et pire que tout, à plus de trente ans j’arrive à me plonger dans un roman étiqueté « Young adult » s’il est bien fait. La raison ? C’est juste un bon bouquin. Je suis pas un expert en édition et je dis peut-être une énorme connerie, mais cette classification a l’air de faire plus de mal que de bien en rejetant son public adulte. Elle me donne souvent l’impression de confondre l’âge du héros et l’âge du lecteur, avec parfois des histoires qui semblent prendre cette cible pour des neuneus mono-neurones.

La moitié d’un roi est tout simplement un bon roman d’aventure, Joe Abercrombie nous réserve assez de surprise pour garder le tempo et nous embarquer dans une odyssée vengeresse très réussie.

http://ours-inculte.fr/la-moitie-dun-roi/

sapien85's review against another edition

Go to review page

reflective sad fast-paced
  • Plot- or character-driven? A mix
  • Strong character development? Yes
  • Loveable characters? Yes
  • Diverse cast of characters? No
  • Flaws of characters a main focus? Yes

3.5

martinlibrarian's review against another edition

Go to review page

4.0

Väldigt solid underhållning med väldigt många plot-twists och kul karaktärer. Gillar du mycket action med viss substans och en hel del sköna karaktärer och repliker är detta en bok för dig. Ser fram emot att läsa resten av serien.

melcarstairs's review against another edition

Go to review page

4.0

primer libro de series del club de lectura

4 estrellas

Ha sido una dura decisión, la verdad. Porque a medida que leía el libro tenía claro (por los acontecimientos que se han ido desarrollando) que le quería dar 3 estrellas...pero claro llegó ese apoteósico final y mis planes de desbarataron. Acabé el libro y no sabía que diantres hacer, ¿Darle tres estrellas o cuatro? así que lo consulté esta noche con la almohada y esta mañana me he levantado más decidida al respecto. Al final ha sido cuatro estrellas, pero tengo claro que han sido solo por el final y esos dos giros que me han dejado flipando, la verdad.

En fin, empecemos la reseña.

Vi hace mucho tiempo por Goodreads este libro y me leí la sinopsis y lo marqué como futura lectura y justo coincidió con que en el club de lectura salió como primera lectura de sagas de series. Como lo tenía puesto como futura lectura me vino bien y además era idóneo porque también estaba buscando una trilogía de la que no supiera nada para uno de los retos de lectura que tengo este año. Así que me dije, a por ello.
Yo no he leído nada de Abercrombie, ni sabía su estilo ni el género que suele emplear así que digamos que iba un poco a ciegas con el libro.

La conclusión es que me ha gustado el libro, aunque no mentiré he sufrido muchos altibajos con él. Seguiré con la trilogía, además de que en el club de lectura seguiremos con la lectura, porque a pesar de que tiene un final cerrado ya me pica la curiosidad y quiero saber cómo acaba esta historia.
Ha habido momentos buenos en el libro y otros no tantos. A pesar de que el libro tiene pocas páginas ha habido muchos momentos en que la lectura se me ha hecho un poco pesada y me costaba avanzar, eso y que en ciertos puntos el libro se me ha hecho muy lento. El momento de la verdadera acción no ha ocurrido hasta más o menos la mitad y se me hacía bastante pesado. El estilo de narración se me ha antojado un poco raro, no estoy acostumbrada a ese estilo y me ha costado un poco adaptarme, pero tras hacerlo ha sido más fácil de leer y se me ha hecho más llevadero. Por un momento temí que dejase abandonada la lectura, pero por suerte no ha sido así.

El libro entre otras cosas me gusta porque tiene un aire norteño y algo vikingo que me ha llamado mucho la atención y a veces me recordaba también un poco a juego de tronos (sobre todo por las ambiciones al trono y todo eso) y son algunas de las cosas que me han enganchado a la lectura.

La trama en sí del libro me gusta. Tenemos a Yarvi, un pobre chico que sin comerlo ni beberlo se ve enfrascado en una gran, llamémoslo aventura, de intrigas, traiciones y juramentos que cumplir. Lo bueno, en lo que trama se refiere, transcurre desde el primer capítulo. La bomba te la lanzan desde el primer capítulo y no tienes que esperar a que X cosa ocurra en algún momento.

Ay Yarvi, Yarvi. He tenido y tengo muchos sentimientos encontrados con él. También es verdad que los protagonistas no me suelen gustar (evidentemente hay excepciones, claro, pero en este caso no es así) pero es que con Yarvi me he sentido en una montaña rusa. Al principio de la historia no he podido evitar encariñarme de él y he sentido pena incluso (soy una persona muy empática y me pongo fácilmente en la piel de la gente de los libros con mucha facilidad) y me daba rabia la situación por la que un pobre chiquillo tenía que pasar. De la pena he pasado a una irritación que he tenido casi todo el libro. De acuerdo, Yarvi nunca lo ha tenido fácil, ¿Que tullido podría tenerlo y más en esos tiempos? pero joder...me daba la sensación de que se estaba ahogando en su propia espiral de amargura y dramatismo. Joder, vuelvo a lo mismo, la vida de Yarvi y todas las experiencias que ha tenido que vivir en tan poco tiempo han sido una completa faena, pero joder yo quería que se espabile un poco, que se valiera un poco por sí mismo y no he podido ver eso hasta prácticamente el final y por los pelos. Ha habido muchos momentos del libro (casi demasiados) en los que me hubiera gustado zarandearle o darle un buen capón. Quizás es que soy muy exigente, pero me ha faltado ese protagonista echado hacia delante, valiente, y que lucha con todas sus fuerzas para cambiar las situaciones precarias por las que está pasando. De algún modo me ha recordado en cierta manera a Harry Potter. Se lo han dado casi todo masticado y poco ha tenido que hacer...por no hablar de algunas de sus decisiones (que en mi opinión han sido un poco cuestionables) y que en concreto ha habido dos muertes que me han jodido mucho: la de Ankran y la de Jaud sobre todo la de este último; por suerte casi al final de la historia consigue milagrosamente espabilar un poco y la cosa mejora. Supongo que de algún modo me he reconciliado con Yarvi, no es de mis favoritos, pero he de admitir que en el fondo mola y su astucia y labia le han hecho ganar muchos puntos en mi escalafón.

No he llegado a tener por así decirlo un personaje favorito dentro de la historia porque no me han calado hondo ninguno de ellos, pero supongo que si tuviera que elegir me quedaría con Sumael . Es una chica de las mías, duras y decididas y dispuestas a todo, además ese medio aire a piratilla que tiene ha conseguido ganarse un huequecito en mi corazón. Tengo el presentimiento que no va a salir en los siguientes libros y me va a joder cosa mala porque la he cogido mucho cariño. Así que bueno intentaré hacerme a la idea, aunque por otro lado también tengo esa pequeña llamita de esperanza. Confieso también que casi me da algo cuando pensé que se me iba a morir en ese río helado. Tuve un susto muy bueno, por un segundo pensé que se iba...pero es de los pocos personajes que me han gustado y que no han muerto.

Otra cosa que me ha gustado y me ha llamado la atención es que se formó entre Yarvi y los otros chicos una especie de grupo y me ha gustado porque a pesar de las muchas diferencias que había entre unos y otros consiguieron dejarlas a un lado y se unieron. Y al ver ese variopinto grupillo no pude evitar pensar en el típico juego de rol de mesa donde varios personajes distintos entre ellos y con diferentes habilidades se unen todos juntos para luchar en una campaña.
Pero tal y como se estaba desarrollando la trama y teniendo en cuenta que había guerras y mucho drama de por medio (cosa que tampoco me molesta) ya me estaba haciendo a la idea de que no todos iban a llegar ni de broma vivos al final del libro...y todos me gustaban...así que bueno me fastidiaron mucho las muertes de Jaud y Ankran.

A ver...aunque la mayor parte de la historia Ankran ha sido un capullo no me acababa de disgustar y cuando más adelante se descubre porqué estaba haciendo lo que estaba haciendo le entendí en parte. Quizás no compartía su forma de actuar, pero en parte podía entenderle por eso me fastidió mucho su muerte. Sobre todo, me dio penita que no pudiera ver más a su familia...pero bueno supongo que las cosas son así a veces.
La muerte de Jaud me dolió todavía más. Sin lugar a duda era el más bueno y con el corazón más noble de todo el grupo. Siempre dando ánimos, luchando por casusas que no eran las suyas...y demostrando casi desde el primer momento en que apareció que era un buen amigo y muy leal. Creo que él más que nadie se merecía luego un final feliz y más teniendo en cuenta todos los años que se pasó siendo esclavo de remo. Su muerte me emocionó mucho y me llenó de frustración. Solo podía pensar que si la reina dorada hubiera llegado tan solo un par de segundos antes se hubiera salvado. Me pareció una muerte injusta pero también necesaria. Supongo que había que hacer que Yarvi tuviera algo de culpabilidad. Se que era necesario para la trama, pero no por ello me deja de doler. No he llegado a llorar por esa muerte, pero a punto que he estado.

Las muertes de Jaud y Ankran son bajo mi punto de vista culpa de Yarvi y admito que le cogí un poco de tirria después de eso. En la de Ankran me molestó más todavía porque el pobre sólo estaba intentando proteger a Yarvi, ¿Y que hace él? solo le faltó indicar donde estaba Ankran con carteles de neón. Por el amor de los dioses... ¿Acaso nadie le enseño a ser más discreto y disimular? no le hubiera venido nada mal.
En la de Jaud no tuvo tanta culpa (aunque pienso que pudo hacer algo más), pero es que en las dos muertes en concreto se queda mirando y por eso digo que me ha faltado ese protagonista valiente que intenta lo que sea. Él no, él se queda mirando viendo la vida pasar mientras sus amigos se juegan el cuello por él casi todo el rato. Es lo único que no me gusta de Yarvi, su cobardía. Muy astuto y con gran capacidad de los planes (de hecho, gracias a Yarvi han podido salir de muchas situaciones precarias) pero me ha faltado un poco de valor. Demasiado cobarde para mi gusto. Quizás es que sea demasiado exigente, no lo sé.

En cuanto a los villanos...bien, a Odem le venía venir desde el año pasado por lo menos. Estaba más que claro que no era tan gentil y bonachón como hacía creer desde el inicio del libro. Quizás es que con juego de tronos y Vikings ya estoy más que acostumbrada a las intrigas, pero me lo veía venir desde lejos. Así que cuando traicionó a Yarvi no me pilló de sorpresa. Eso sí, me ha decepcionado un montón. Como fiel amante de los villanos (pues pienso que en todas las historias crean mucho juego y le dan mucha chicha al asunto) me esperaba algo más de él, pero ha sido penosamente decepcionante. Me esperaba una batalla épica (aunque solo fuera cara a cara) y me topo con que acabar con él ha sido mucho más fácil de lo que me esperaba. No sé, al ser el malo maloso final de la historia me esperaba algo más. De nuevo no sé si es que estoy siendo demasiado exigente con algunos personajes, pero así me he sentido. Pero en cambio Shadikshirram ha cumplido con todos mis requisitos. Es una villana de los pies a la cabeza y ha dado mucho juego a la historia. Su muerte no ha sido tan ridículamente fácil como la de Odem y a diferencia de él se la llega a odiar de verdad. Ha habido pasajes en el libro en que yo misma hubiera querido matarla. Eso sí, a título personal me hubiera gustado que Nada hubiera sido el que acabase con ella, sería lo más justo, al fin y al cabo, pero también entiendo porque tuvo que ser Yarvi el que lo hizo.
Y aunque es más bien una víbora ambiciosa que otra cosa creo que a la larga Irsriun puede convertirse en una buena mala en el futuro. Bien es verdad que no ha hecho mucho en esta primera parte salvo jugar como una mala pécora con los sentimientos de Yarvi y hacer un juramento y que no sé lo que pasará, pero bueno yo pongo las cartas sobre la mesa y tengo la teoría de que, si Abercrombie se lo monta bien, Irsriun podría ser una buena villana de aquí en un futuro. Me gustaría verlo, la verdad. Veamos que pasará, yo por el momento seguiré pensando en esto.

A pesar de que me he sentido en más de una ocasión un poco liada con el tipo de narración he de reconocer que la estructura del libro me gusta. Me gusta que en tan pocas páginas (lo siento, pero a mí 300 y pico páginas comparadas con otras lecturas que he tenido se me hace corto) pasen tantas cosas seguidas. Y Abercrombie lo estructura bien, no es como otros libros que he leído que te lo meten todo por un embudo y no te entras de nada al final. No, esto es diferente. Son muchas acciones, pero bien planteadas y que te animan de algún modo a seguir leyendo. Otra cosa que me ha sorprendido para bien es que la primera parte es un final cerrado y eso está bien, porque si de algún modo ya no quieres seguir con la historia ya sabes más o menos como acaba el primer arco (por así decirlo). No suelo leer trilogías en las que el primer libro ya está todo prácticamente resuelto es algo novedoso para mí y a título personal me ha gustado mucho.

Y he destacar otra cosilla sobre el libro. Hacía mucho, pero mucho que un libro no me sorprendía de esta forma (más o menos desde que leí diez negritos) mira que vi venir de lejos a Odem, pero los dos últimos giros del libro juro que no los vi venir. Juro que casi se me cae la mandíbula al suelo cuando se descubrió que Nada era en realidad el "perdido" Unthil. En serio en un momento este libro parecía el típico culebrón y me gustó. Es un giro que para nada me esperaba y que por otro lado me hizo pensar en muchas cosas. Fue gusto en ese giro cuando por fin comprendí al personaje de Nada, personaje del cual también me encariñé y que me gusta, le comprendí a él, comprendí su causa y desde luego entendí sus motivos. Necesitaba ver un poco de gloria en él, me gusto por lo tanto la batalla que tuvo con su hermano. Nada también necesitaba su pequeño momento de protagonismo que se ganó con creces. De no ser por él probablemente estarían todos muertos.
Pero desde luego no es el giro argumental que más me dejo patidifusa. ¿¿¿Como pensar que la madre Gundring estaba metido en todo este ajo de traiciones y conspiraciones??? os juro que cuando leí eso tuve que retroceder varias veces en la lectura. En primer lugar, porque me sentía muy confusa en esa parte y no me enteré muy bien XD y segundo porque estaba en estado de shock. ¡Joder con la puta vieja! vale, he de admitir que este personaje es la hostia (y otro del que me encariñé porque tonta de mi pensé que era buena persona) y me recuerda un poco a la reina de espinas de juego de tronos, desde luego Gundring no mola tanto como ella, pero se le daba un pequeño aire. A lo mejor esto mucha gente se lo venía venir de lejos, pero juro que yo no y me dejó bastante flipada. Me gustó la forma en que Yarvi acabó con ella, con un elegante veneno. Su actuación en el final he de decir que ha sido maravillosa y es el hecho de que ya no me parezca tan idiota, aunque a veces es para echarle de comer a parte.

Y como último apunte...el libro ha estado bien (quitando sus mases y sus menos) pero una parte de mí se siente algo frustrada y os explicaré porqué. Llevaba casi todo el libro esperando que surgiera algo entre Sumael y Yarvi. Una parte de mi tenía esa pequeña esperanza. Entre otras cosas porque ha habido muchos momentos en los que he pensado que tendrían algo y negar esa tensión sexual y esa atracción es un poco de idiotas y he de confesar que seguí leyendo en parte porque esperé de algún modo que hubiera algo entre los dos. Pero nuevamente me quedé muy chafada al ver que no se produjo nada finalmente entre ellos. Además, no me ha gustado que cada uno vaya por su lado...aunque bien es cierto que también sabía que Sumael no iba a quedarse, no cuando se le veía a la legua que era un espíritu de mar. Necesitaba volver a casa. La verdad es que me gustaría saber si volverá a aparecer en algún momento. Como he dicho antes voy a mantener en mi interior esa pequeña llamita de esperanza.

Como he dicho varias veces ya el libro está muy bien, pero no sé...como apunte personal me gustaría que en los dos próximos se tocase, aunque fuese muy levemente el tema del romance. Que le voy a hacer...soy una blandita en el fondo y me gustan las historias de amor. Tampoco pido una historia pastelosa centrada solo en lo romántico, pero si me gustaría un pelín de romanticismo. Así que nada tendré que ver como son las cosas en los dos próximos libros.

¿Mi conclusión final? me ha gustado mucho el libro y me ha picado lo suficiente la curiosidad como para querer seguir leyendo los otros dos. No ha estado mal. No se ha llevado mis cinco estrellas, pero bueno, al final la lectura ha estado entretenida e interesante.

¡Nos veremos en la siguiente lectura!


*Mel

sj_books's review against another edition

Go to review page

4.0

A coming of age YA story, typical / predictable plot yet I could not put it down. Viking-esque world, it was fast paced and I couldn't wait to read the next book.

victoria1026's review against another edition

Go to review page

adventurous fast-paced
  • Plot- or character-driven? A mix
  • Strong character development? Yes
  • Loveable characters? Yes
  • Diverse cast of characters? Yes

3.5

forwalaka's review against another edition

Go to review page

5.0

Хорошая книжка, но почему я ждала другой концовки, где Ярви прыгает за своей девушкой на палубу корабля с ножом в зубах, огнем в глазах и жаждой приключений, которая не дала бы ему усидеть на заднице ровно? Никакой романтики.

itsvalentin's review against another edition

Go to review page

adventurous challenging medium-paced
  • Plot- or character-driven? A mix
  • Strong character development? Yes
  • Loveable characters? Yes
  • Diverse cast of characters? Yes
  • Flaws of characters a main focus? Yes

3.0

elaina's review against another edition

Go to review page

adventurous medium-paced
  • Plot- or character-driven? A mix
  • Strong character development? Yes
  • Loveable characters? It's complicated
  • Flaws of characters a main focus? Yes

3.0

justwright62's review against another edition

Go to review page

adventurous

3.5