Scan barcode
ellioth_mess's review
5.0
Al primer cuarto del libro pensé "este tipo debería leer a Benjamin". Pensaba ponerlo en la review. A la mitad del libro don Alessandro nombra a Benjamin como cinco veces. Me cagó.
Un análisis fresco, intuitivo y con el conocimiento de causa que un periodista informado, perspicaz y obeservador de la realidad puede hacer de los cambios culturales que hoy por hoy se siguen consolidando.
Mencantó.
Un análisis fresco, intuitivo y con el conocimiento de causa que un periodista informado, perspicaz y obeservador de la realidad puede hacer de los cambios culturales que hoy por hoy se siguen consolidando.
Mencantó.
diegolau's review against another edition
2.0
¡Muy cansado y repetitivo! Pero tiene un punto muy interesante, nos estamos volviendo unos bárbaros. Todos haciendo lo mismo, sin detenernos a observar, a escuchar, a sentir.
virgi4's review against another edition
5.0
Il mondo di oggi.
Tutti (chi più, chi meno) ne spendiamo riflessioni al riguardo.
Riflessioni tuttavia, che rimangono scollegate fra di loro o tutt'al più tenute insieme da un debole filo.
Lui ha visto più in là.
Ha guardato organicamente il mondo e ce l'ha ripresentato sotto una chiave propositiva e che non mira alla mera nostalgia del passato.
Dopo il Gattopardo, un altro libro che ho sentito mio... Troppo fortunata.
Mi sono emozionata per quanto mi sono sentita in simbiosi con lo scrittore. Frase per frase.
E poi... che scrittura! Che eleganza, che bellezza, che disinvoltura!
Mi piace il Baricco saggista: ti prende per mano e analizza in modo ordinato ma allo stesso tempo assai profondo e complesso, un ragionamento, un evento, un fenomeno.
Chissà se qualcuno è stato altrettanto lungimirante come lui in questo argomento...
Su altri libri in genere non saprei dire, ma questo mi ha segnato.
Tutti (chi più, chi meno) ne spendiamo riflessioni al riguardo.
Riflessioni tuttavia, che rimangono scollegate fra di loro o tutt'al più tenute insieme da un debole filo.
Lui ha visto più in là.
Ha guardato organicamente il mondo e ce l'ha ripresentato sotto una chiave propositiva e che non mira alla mera nostalgia del passato.
Dopo il Gattopardo, un altro libro che ho sentito mio... Troppo fortunata.
Mi sono emozionata per quanto mi sono sentita in simbiosi con lo scrittore. Frase per frase.
E poi... che scrittura! Che eleganza, che bellezza, che disinvoltura!
Mi piace il Baricco saggista: ti prende per mano e analizza in modo ordinato ma allo stesso tempo assai profondo e complesso, un ragionamento, un evento, un fenomeno.
Chissà se qualcuno è stato altrettanto lungimirante come lui in questo argomento...
Su altri libri in genere non saprei dire, ma questo mi ha segnato.
elena_garbarino's review against another edition
2.0
Si stava meglio quando si stava peggio, cara signora, noi non avevamo niente, ma eravamo felici, non esistono più le mezze stagioni.
bramboomen's review against another edition
2.0
Er waren te veel ergerlijke dingen aan dit boek om door de vingers te zien:
1) Dit mag een vertaalsymptoom zijn, maar elke keer als Baricco de lezer direct toesprak ("ik zal het proberen uit te leggen", "hou vol...", etc.) was het alsof hij het tegen een kind had. Zelfs de zeldzame momenten dat ik het volmondig met hem eens was wist hij mijn enthousiasme te vernietigen door me te kleineren.
2) Baricco doet ontzettend veel moeite om de lezer ervan te overtuigen dat hij de "barbaren" wil begrijpen en niet veroordelen. Vervolgens gebruikt hij overal voorbeelden en teminologie ("barbaren", "een ziekte", etc.) waarmee hij de barbaren in vrijwel elk opzicht veroordeelt. Zelfs in het allerlaatste hoofdstuk waarin hij wil aantonen dat de grens tussen de barbaren en de beschaving een denkbeeldige is probeert hij de lezer ervan te overtuigen dat hij niet net 200 pagina's heeft besteed aan het zorgvuldig formuleren en vormgeven van diezelfde grens.
3) Waar hij telkens uitstekend bewust is van de mutatie die de barbaren zijn en hoe deze in de geschiedenis telkens als een recursieve circelredenering plaatsvinden lijkt hij zonder enige reden aan te nemen dat deze cirkel plotseling stopt bij zijn favoriete auteurs en belevenissen. Zelfs als hij zich bewust is van dit vooroordeel besteed hij vrij weinig woorden aan deze belevenis. Baricco, zelfverklaarde intellectueel die hij is, moet zich toch wel realiseren dat hij de barbaar is van de ogen van zijn voorganger?
Het punt van het verlies van diepgang interesseerde me enigszins, maar het lijkt me veel interessanter om te bedenken wat deze mutatie oplevert dan wat ze verliest (een idee wat Baricco ongetwijfeld als barbaars zou bestempelen). De meeste pessimisten hebben dan ook geen ongelijk, maar hebben ook zeker niet de meest interessante ideeën. En in mijn ervaring is Baricco een onverbeterlijke pessimist die vond dat het vroeger beter was, ondanks al zijn pogingen om me van het tegendeel te overtuigen (en ja, ik zie daar best de ironie van in).
1) Dit mag een vertaalsymptoom zijn, maar elke keer als Baricco de lezer direct toesprak ("ik zal het proberen uit te leggen", "hou vol...", etc.) was het alsof hij het tegen een kind had. Zelfs de zeldzame momenten dat ik het volmondig met hem eens was wist hij mijn enthousiasme te vernietigen door me te kleineren.
2) Baricco doet ontzettend veel moeite om de lezer ervan te overtuigen dat hij de "barbaren" wil begrijpen en niet veroordelen. Vervolgens gebruikt hij overal voorbeelden en teminologie ("barbaren", "een ziekte", etc.) waarmee hij de barbaren in vrijwel elk opzicht veroordeelt. Zelfs in het allerlaatste hoofdstuk waarin hij wil aantonen dat de grens tussen de barbaren en de beschaving een denkbeeldige is probeert hij de lezer ervan te overtuigen dat hij niet net 200 pagina's heeft besteed aan het zorgvuldig formuleren en vormgeven van diezelfde grens.
3) Waar hij telkens uitstekend bewust is van de mutatie die de barbaren zijn en hoe deze in de geschiedenis telkens als een recursieve circelredenering plaatsvinden lijkt hij zonder enige reden aan te nemen dat deze cirkel plotseling stopt bij zijn favoriete auteurs en belevenissen. Zelfs als hij zich bewust is van dit vooroordeel besteed hij vrij weinig woorden aan deze belevenis. Baricco, zelfverklaarde intellectueel die hij is, moet zich toch wel realiseren dat hij de barbaar is van de ogen van zijn voorganger?
Het punt van het verlies van diepgang interesseerde me enigszins, maar het lijkt me veel interessanter om te bedenken wat deze mutatie oplevert dan wat ze verliest (een idee wat Baricco ongetwijfeld als barbaars zou bestempelen). De meeste pessimisten hebben dan ook geen ongelijk, maar hebben ook zeker niet de meest interessante ideeën. En in mijn ervaring is Baricco een onverbeterlijke pessimist die vond dat het vroeger beter was, ondanks al zijn pogingen om me van het tegendeel te overtuigen (en ja, ik zie daar best de ironie van in).
mattnauwelaers's review against another edition
4.0
Geweldig ingenieus essay over hoe cultuur veranderd is en wat we daarvoor in de plaats hebben gekregen
adri_vdv's review against another edition
5.0
Zeer verhelderend boek dat, zonder echt antwoorden te geven, de clash tussen zoeken naar diepte en zoeken naar breedte in een scherp perspectief zet.