A review by oabongers
Thérèse Raquin, by Leonard Tancock, Émile Zola
3.0
Dit is een heel oud Frans boek, uit 1867 nog wel. Ik moest het lezen voor een vak dat ik aankomende periode ga volgen: Psychiatry in Literature. Gelukkig was de Nederlandse vertaling beschikbaar bij de bieb, zelfs als luisterboek - dus zo "las" ik het.
In het begin zag ik er tegenop, omdat het zo oud was en me heel droog leek. Het voorwoord klonk hooghartig en ouderwets, geen goed voorteken. Toch verrasten de eerste paar hoofdstukken me. De stem die voorlas paste bij de personen in het boek, en ik moest af en toe zelfs hardop lachen. Het verbaasde me hoe realistisch deze oude witte man het innerlijke leven van een jonge vrouw kon weergeven. Ik had een tijdje plezier in het luisteren.
Echter zoals het voorwoord al voorspelde was dit boek eerder bedoeld als 'experiment' dan als vermakelijke roman. De auteur Emile Zola is een van de grondleggers van het naturalisme en wilde door middel van dit boek laten zien hoe twee tegengestelde "naturen" met elkaar botsen. Tegenwoordig denken we niet meer dat je 'aangeboren natuur' (wat volgens Zola te maken heeft met of je warmbloedig bent of niet) de rest van je leven kan bepalen. Deze uitweidingen vond ik daarom moeilijk om te begrijpen. Omdat Zola zijn verhaal als een experiment beschouwt, is hij van mening dat hij alles zo objectief (en gedetailleerd) mogelijk moet opschrijven, als zijnde een verslag. Dit is natuurlijk onmogelijk, wat me brengt tot mijn volgende punt.
Hoewel ik in het begin nog om ze kon lachen, had ik natuurlijk kunnen verwachten dat de personages steeds meer verwrongen en verziekt zouden worden, zowel door het voorwoord als door de titel van het vak dat ik ga volgen. Dit is op zichzelf niet erg, aangezien de acties van alle personages realistisch en volgbaar bleven. Maar na een tijdje begon ik me eraan te ergeren dat het verhaal maar door en door ging - er leek geen einde te komen aan de misère, zelfs als je voor de zoveelste keer dacht dat de krankzinnigheid nu echt zijn hoogtepunt had bereikt. Je kon merken dat Zola zijn experiment letterlijk van begin tot eind (jeugd tot en met de dood) wilde opschrijven, met alle onnodige details. Niets werd aan de verbeelding overgelaten. Maar het allerergste was de superioriteit die steeds meer door de pagina's heen scheen. Zoals Zola treffend in zijn voorwoord schreef (misschien had ik dit gewoon moeten overslaan) zag hij zijn personages uiteindelijk slechts als dieren, beesten zelfs, en dat is te merken. Tegen het einde hing dit me echt ontzettend de keel uit, en daarom geef ik dit boek maar 3 sterren. Misschien dat ik er na de bespreking in het vak op terugkom.
In het begin zag ik er tegenop, omdat het zo oud was en me heel droog leek. Het voorwoord klonk hooghartig en ouderwets, geen goed voorteken. Toch verrasten de eerste paar hoofdstukken me. De stem die voorlas paste bij de personen in het boek, en ik moest af en toe zelfs hardop lachen. Het verbaasde me hoe realistisch deze oude witte man het innerlijke leven van een jonge vrouw kon weergeven. Ik had een tijdje plezier in het luisteren.
Echter zoals het voorwoord al voorspelde was dit boek eerder bedoeld als 'experiment' dan als vermakelijke roman. De auteur Emile Zola is een van de grondleggers van het naturalisme en wilde door middel van dit boek laten zien hoe twee tegengestelde "naturen" met elkaar botsen. Tegenwoordig denken we niet meer dat je 'aangeboren natuur' (wat volgens Zola te maken heeft met of je warmbloedig bent of niet) de rest van je leven kan bepalen. Deze uitweidingen vond ik daarom moeilijk om te begrijpen. Omdat Zola zijn verhaal als een experiment beschouwt, is hij van mening dat hij alles zo objectief (en gedetailleerd) mogelijk moet opschrijven, als zijnde een verslag. Dit is natuurlijk onmogelijk, wat me brengt tot mijn volgende punt.
Hoewel ik in het begin nog om ze kon lachen, had ik natuurlijk kunnen verwachten dat de personages steeds meer verwrongen en verziekt zouden worden, zowel door het voorwoord als door de titel van het vak dat ik ga volgen. Dit is op zichzelf niet erg, aangezien de acties van alle personages realistisch en volgbaar bleven. Maar na een tijdje begon ik me eraan te ergeren dat het verhaal maar door en door ging - er leek geen einde te komen aan de misère, zelfs als je voor de zoveelste keer dacht dat de krankzinnigheid nu echt zijn hoogtepunt had bereikt. Je kon merken dat Zola zijn experiment letterlijk van begin tot eind (jeugd tot en met de dood) wilde opschrijven, met alle onnodige details. Niets werd aan de verbeelding overgelaten. Maar het allerergste was de superioriteit die steeds meer door de pagina's heen scheen. Zoals Zola treffend in zijn voorwoord schreef (misschien had ik dit gewoon moeten overslaan) zag hij zijn personages uiteindelijk slechts als dieren, beesten zelfs, en dat is te merken. Tegen het einde hing dit me echt ontzettend de keel uit, en daarom geef ik dit boek maar 3 sterren. Misschien dat ik er na de bespreking in het vak op terugkom.