A review by zimlicious
Keçi Dağı by David Vann
4.0
For English, please visit Community Bookstop.
Orijinali, canlabirsene'de yayınlandı.
Pislik'i okuduktan sonra aklımdan geçen bir düşünce olmuştu; Keçi Dağı'nı okurken de aynı şeyi düşünürken buldum kendimi: "David Vann yazmayı seçmeseymiş çok iyi bir seri katil falan olabilirmiş." Adamı tanımam, etmem haliyle. Önce kocasını, sonra kendisini vurmuş bir üvey anneanne, intihar eden bir baba gibi kısıtlı bilgilerim var hakkında. İki kitaptan çıkarabildiğim kadarıyla bu büyük travmalar ona yetmiş de artmış bile. Damarlarımın içinin yandığını hissediyorum Vann'ı okurken. Yatağımda rahat rahat yatarak okusam da tüm bedenim acıyor. Bu da yetmezmiş gibi kalbim ve beynim acıyor. Bir yandan da hayran kalıyorum kendisine... Acı ve zevk arasındaki o garip çizgide gidip geliyorum yani.
Kitap, bir baba, oğul ve dede ile babanın en yakın arkadaşı Tom'un (ki ismi geçen tek karakter de Tom) ormanda geleneksel geyik avına çıkmalarıyla başlıyor. Silahını hak ettiğin, artık büyüdüğünü kanıtlamak için bir geyik vurması gerektiğinin farkında olan oğul, geyik vuramıyor. Onun yerine bir kaçak avcıyı vuruyor. Adamlar hep birlikte "ne yapsak, ne etsak?" moduna girince olaylar zaten sarpa sarmaya başlıyor. Oğlumuzun da Vann'ın Pislik kitabındaki derecede bir saykoluğa sahip olduğunu da söylemek lazım...
Vann, bu tek bir olaydan çıkarak, tüylerimizi ürperte ürperte daha büyük şeyleri sorgulatıyor bize. Ana sorusu da şu: NEDEN AVLANIRIZ? Öldürmek, insanın sağ kalmak için mecburen yaptığı bir şey mi mesela, yoksa içine kazınmış bir güdü mü? Öldürmekten zevk almak psikopatlık mı, içgüdüsel bir his mi? Hayvanları öldürmek doğruyken insanları öldürmek neden yanlış? Neden yaşıyoruz? Neden ölüyoruz? Neden "öldürmek" diye bir şey var? Nedir olayımız, ne?! Kalbi sağlam olmayanlar uzak dursun bu kitaptan.
Bu kitapla ne içilir: Buz gibi su içilir anca
Bu kitapla ne dinlenir: Talking Heads - Psycho Killer
Orijinali, canlabirsene'de yayınlandı.
Pislik'i okuduktan sonra aklımdan geçen bir düşünce olmuştu; Keçi Dağı'nı okurken de aynı şeyi düşünürken buldum kendimi: "David Vann yazmayı seçmeseymiş çok iyi bir seri katil falan olabilirmiş." Adamı tanımam, etmem haliyle. Önce kocasını, sonra kendisini vurmuş bir üvey anneanne, intihar eden bir baba gibi kısıtlı bilgilerim var hakkında. İki kitaptan çıkarabildiğim kadarıyla bu büyük travmalar ona yetmiş de artmış bile. Damarlarımın içinin yandığını hissediyorum Vann'ı okurken. Yatağımda rahat rahat yatarak okusam da tüm bedenim acıyor. Bu da yetmezmiş gibi kalbim ve beynim acıyor. Bir yandan da hayran kalıyorum kendisine... Acı ve zevk arasındaki o garip çizgide gidip geliyorum yani.
Kitap, bir baba, oğul ve dede ile babanın en yakın arkadaşı Tom'un (ki ismi geçen tek karakter de Tom) ormanda geleneksel geyik avına çıkmalarıyla başlıyor. Silahını hak ettiğin, artık büyüdüğünü kanıtlamak için bir geyik vurması gerektiğinin farkında olan oğul, geyik vuramıyor. Onun yerine bir kaçak avcıyı vuruyor. Adamlar hep birlikte "ne yapsak, ne etsak?" moduna girince olaylar zaten sarpa sarmaya başlıyor. Oğlumuzun da Vann'ın Pislik kitabındaki derecede bir saykoluğa sahip olduğunu da söylemek lazım...
Cesedin yanına varıp ona bakabildim ve bir geyiğin leşine bakmaktan daha fazla rahatsız olmadım. Hatta heyecanlandığımı bile söyleyebilirim.
Vann, bu tek bir olaydan çıkarak, tüylerimizi ürperte ürperte daha büyük şeyleri sorgulatıyor bize. Ana sorusu da şu: NEDEN AVLANIRIZ? Öldürmek, insanın sağ kalmak için mecburen yaptığı bir şey mi mesela, yoksa içine kazınmış bir güdü mü? Öldürmekten zevk almak psikopatlık mı, içgüdüsel bir his mi? Hayvanları öldürmek doğruyken insanları öldürmek neden yanlış? Neden yaşıyoruz? Neden ölüyoruz? Neden "öldürmek" diye bir şey var? Nedir olayımız, ne?! Kalbi sağlam olmayanlar uzak dursun bu kitaptan.
Bu kitapla ne içilir: Buz gibi su içilir anca
Bu kitapla ne dinlenir: Talking Heads - Psycho Killer