A review by ingejanse
Piranesi, by Susanna Clarke
5.0
Ja hoor. Out with a bang. Zonder twijfel het beste boek dat ik dit jaar las. Van begin tot het einde absurd goed. De hoofdpersoon waar ik alleen maar oneindig veel van kan houden. De héérlijke wereld waar hij (en dus ik) in mag ronddwalen. Het absurd effectieve taalgebruik. De praaaaaaachtige zinnen en observaties. De verhaalontwikkeling. De diepere lagen. Alles. Alles!
Soms vergeet ik dat het kan, een soort-van-fantasyboek dat niet al die absurd irritante eigenschappen van fantasy heeft. Geen tergend eendimensionale karakters. Geen krakkemikkige dialogen. Geen open eindes. Geen halstoeren om het plot sluitend te krijgen (en dan nog steeds honderd steken in de logica laten vallen). Geen constante vragen bij mezelf waarom het boek minimaal de helft te lang is. Niets van dat alles.
De laatste keer dat ik me zo over een fantasyboek voelde, was [b:Perdido Street Station|68494|Perdido Street Station (New Crobuzon, #1)|China Miéville|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1393537963l/68494._SY75_.jpg|3221410] van China Miéville. Dat ik niet wil dat het eindigt. Dat ik na afronding spontaan begin te bidden op een verfilming. Dat ik alle edities wil kopen, liefst zo hoogpolig en geïllustreerd mogelijk. Dat ik alle andere boeken van Susanna Clarke wil lezen. Dat ik de karakters mis. Dat de wereld minder mooi lijkt nu ik dit verhaal niet meer kan inzetten als ultieme joker voor escapisme.
Ik zou serieus niet weten wat er over dit boek te klagen valt. Laten we allen worden als Piranesi, dat we even verwonderd over de wereld zijn als liefdevol richting de ander. Dat we de doden koesteren en de levenden bejubelen. Dan komt alles goed met deze wereld.
Alles.
Soms vergeet ik dat het kan, een soort-van-fantasyboek dat niet al die absurd irritante eigenschappen van fantasy heeft. Geen tergend eendimensionale karakters. Geen krakkemikkige dialogen. Geen open eindes. Geen halstoeren om het plot sluitend te krijgen (en dan nog steeds honderd steken in de logica laten vallen). Geen constante vragen bij mezelf waarom het boek minimaal de helft te lang is. Niets van dat alles.
De laatste keer dat ik me zo over een fantasyboek voelde, was [b:Perdido Street Station|68494|Perdido Street Station (New Crobuzon, #1)|China Miéville|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1393537963l/68494._SY75_.jpg|3221410] van China Miéville. Dat ik niet wil dat het eindigt. Dat ik na afronding spontaan begin te bidden op een verfilming. Dat ik alle edities wil kopen, liefst zo hoogpolig en geïllustreerd mogelijk. Dat ik alle andere boeken van Susanna Clarke wil lezen. Dat ik de karakters mis. Dat de wereld minder mooi lijkt nu ik dit verhaal niet meer kan inzetten als ultieme joker voor escapisme.
Ik zou serieus niet weten wat er over dit boek te klagen valt. Laten we allen worden als Piranesi, dat we even verwonderd over de wereld zijn als liefdevol richting de ander. Dat we de doden koesteren en de levenden bejubelen. Dan komt alles goed met deze wereld.
Alles.