A review by inneedofbooks
Ik wist het al by Kristin Harmel
3.0
Goed verhaal, de schrijfster heeft haar huiswerk goed gedaan voordat ze begon over pleegzorg en doofheid te schrijven.
Wat mij wel stoort is dat de vertaler "hard of hearing" (HoH) heeft vertaald naar hardhorend terwijl HoH eigenlijk een Engelse term is voor slechthorend. Het nam de plezier van het verhaal een klein beetje weg vanwege die term die onjuist is benoemd. Dat vind ik persoonlijk wel jammer.
Wat ook jammer is, is dat ze de Cochlear Implantaat (CI) neerzet als een "wondermiddel" en niet als een hulpmiddel. Dat je een CI hebt, betekent niet gelijk dat je gelijk goed kan horen en/of daardoor mee kan praten. De stembanden staan los van het gehoor. Sommige dove kinderen hebben wel een CI maar hebben moeite met het praten/verstaanbaar maken. Daarnaast lijkt het net alsof Kate verwacht (en de lezer laat denken) dat het kind perfect kan liplezen/spraakafzien terwijl in het Engels maar 30% leesbaar (in het Nederlands 50%) is vanaf de mond. De rest is gokken en invullen. Dit percentage kan lager of hoger liggen afhankelijk van de lichtinval, hoe goed iemand kan liplezen en hoe iemand staat (heeft hij/zij een hand voor de mond, kijkt hij/zij persoon aan of is het van de zijkant etc) De scènes waarin het donker is en Kate praat en een van de kinderen waarmee ze werkt antwoordt is hierdoor niet realistisch. Een kind met een CI heeft altijd mondbeeld nodig en als het donker is hoort ie wel wat maar verstaat ie het niet.
Ik weet trouwens niet hoeveel tijd er in het boek verstrijkt (een aantal maanden?) maar je kunt niet in zo'n korte tijd vloeiend gebaren. Daarvoor heb je sowieso jaren voor nodig om dat voor elkaar te krijgen. Zeker als je maar 2x in de week even gebaart en verder geen mensen om je heen hebt die ook gebarentaal kunnen. Het zelf kunnen gebaren en het aflezen van iemand anders zijn 2 verschillende dingen die de schrijfster denk ik niet wist.
Also, Dan is an asshole.
Wat mij wel stoort is dat de vertaler "hard of hearing" (HoH) heeft vertaald naar hardhorend terwijl HoH eigenlijk een Engelse term is voor slechthorend. Het nam de plezier van het verhaal een klein beetje weg vanwege die term die onjuist is benoemd. Dat vind ik persoonlijk wel jammer.
Wat ook jammer is, is dat ze de Cochlear Implantaat (CI) neerzet als een "wondermiddel" en niet als een hulpmiddel. Dat je een CI hebt, betekent niet gelijk dat je gelijk goed kan horen en/of daardoor mee kan praten. De stembanden staan los van het gehoor. Sommige dove kinderen hebben wel een CI maar hebben moeite met het praten/verstaanbaar maken. Daarnaast lijkt het net alsof Kate verwacht (en de lezer laat denken) dat het kind perfect kan liplezen/spraakafzien terwijl in het Engels maar 30% leesbaar (in het Nederlands 50%) is vanaf de mond. De rest is gokken en invullen. Dit percentage kan lager of hoger liggen afhankelijk van de lichtinval, hoe goed iemand kan liplezen en hoe iemand staat (heeft hij/zij een hand voor de mond, kijkt hij/zij persoon aan of is het van de zijkant etc) De scènes waarin het donker is en Kate praat en een van de kinderen waarmee ze werkt antwoordt is hierdoor niet realistisch. Een kind met een CI heeft altijd mondbeeld nodig en als het donker is hoort ie wel wat maar verstaat ie het niet.
Ik weet trouwens niet hoeveel tijd er in het boek verstrijkt (een aantal maanden?) maar je kunt niet in zo'n korte tijd vloeiend gebaren. Daarvoor heb je sowieso jaren voor nodig om dat voor elkaar te krijgen. Zeker als je maar 2x in de week even gebaart en verder geen mensen om je heen hebt die ook gebarentaal kunnen. Het zelf kunnen gebaren en het aflezen van iemand anders zijn 2 verschillende dingen die de schrijfster denk ik niet wist.
Also, Dan is an asshole.