Scan barcode
A review by stef369
Couleurs de l'incendie by Pierre Lemaitre
3.0
Het tweede luik van wat een trilogie moet worden (na het succesvolle "Au revoir là-haut", Prix Goncourt 2013), gelezen in originele versie.
Als je toevallig "Au revoir là-haut" gelezen hebt, wacht dan niet lang om dit tweede luik te lezen. Veel personages komen hier namelijk terug (de auteur verduidelijkt het wel even en verwijst naar de eerste roman, maar je bent toch even de draad kwijt als je het eerste boek al een tijd gelezen hebt gelezen...). Personages die in "Au revoir là-haut" eerder bijkomstig waren (Madeleine, Mr. Dupré, ..), krijgen hier een hoofdrol. Alles begint met de tragische feiten op de begrafenis van bankier Marcel Péricourt (zijn zoon was het die in deel 1 zo verminkt door het leven ging en uiteindelijk zelfmoord pleegde). Diens dochter Madeleine krijgt het beheer over de bank, maar ze wordt hierbij omringd door mannen die snode plannen smeren, zoals Gustave Joubert (die de bank financieel beheert) en André Delcourt, die de privé-leraar is van Paul, het zoontje van Madeleine. Stilaan ontdek je als lezer in welk spinnenweb Madeleine en Paul zijn beland. Op een dag zijn zij al hun fortuin kwijt en zinnen zij op wraak. Madeleine gaat, met de hulp van nogal louche personen, alles in het werk zetten om zich op duivelse manier te wreken...
Het verhaal doet wat aan een betere politieroman denken (Lemaître is trouwens een gevierd auteur van "polars"), de historische achtergrond (het interbellum in Frankrijk) is wel aanwezig, maar toch niet zo uitdrukkelijk, meer als decor voor een passioneel drama. Mooie scènes zijn bijvoorbeeld het concert in Berlijn van de (verzonnen) diva Solange Gallinato in aanwezigheid van Hitler en Strauss en ook het einde (de ontknoping) is best spannend. Sommige passages zijn wat langdradig, er gebeurt soms veel tegelijkertijd en dat is soms wat verwarrend. Typerend aan de roman zijn de opvallend slechte karakters - hoe gemeen mensen kunnen zijn (het schilderij van Frans Masereel op de voorflap vind ik wel heel goed passend), het is eigenlijk een vrij donkere roman.
"Au revoir là-haut" kon me meer boeien, er zat wat meer poëzie in het verhaal. Maar dit is een totaal andere roman. Wel verder lezen, want het einde mag er wel zijn.
Als je toevallig "Au revoir là-haut" gelezen hebt, wacht dan niet lang om dit tweede luik te lezen. Veel personages komen hier namelijk terug (de auteur verduidelijkt het wel even en verwijst naar de eerste roman, maar je bent toch even de draad kwijt als je het eerste boek al een tijd gelezen hebt gelezen...). Personages die in "Au revoir là-haut" eerder bijkomstig waren (Madeleine, Mr. Dupré, ..), krijgen hier een hoofdrol. Alles begint met de tragische feiten op de begrafenis van bankier Marcel Péricourt (zijn zoon was het die in deel 1 zo verminkt door het leven ging en uiteindelijk zelfmoord pleegde). Diens dochter Madeleine krijgt het beheer over de bank, maar ze wordt hierbij omringd door mannen die snode plannen smeren, zoals Gustave Joubert (die de bank financieel beheert) en André Delcourt, die de privé-leraar is van Paul, het zoontje van Madeleine. Stilaan ontdek je als lezer in welk spinnenweb Madeleine en Paul zijn beland. Op een dag zijn zij al hun fortuin kwijt en zinnen zij op wraak. Madeleine gaat, met de hulp van nogal louche personen, alles in het werk zetten om zich op duivelse manier te wreken...
Het verhaal doet wat aan een betere politieroman denken (Lemaître is trouwens een gevierd auteur van "polars"), de historische achtergrond (het interbellum in Frankrijk) is wel aanwezig, maar toch niet zo uitdrukkelijk, meer als decor voor een passioneel drama. Mooie scènes zijn bijvoorbeeld het concert in Berlijn van de (verzonnen) diva Solange Gallinato in aanwezigheid van Hitler en Strauss en ook het einde (de ontknoping) is best spannend. Sommige passages zijn wat langdradig, er gebeurt soms veel tegelijkertijd en dat is soms wat verwarrend. Typerend aan de roman zijn de opvallend slechte karakters - hoe gemeen mensen kunnen zijn (het schilderij van Frans Masereel op de voorflap vind ik wel heel goed passend), het is eigenlijk een vrij donkere roman.
"Au revoir là-haut" kon me meer boeien, er zat wat meer poëzie in het verhaal. Maar dit is een totaal andere roman. Wel verder lezen, want het einde mag er wel zijn.