Scan barcode
A review by kasiaolm
Little Women by Devra Newberger Speregen, Louisa May Alcott
2.0
Nie lubię takich książek. Moralizatorskich na siłę, aż do granic absurdu.
Panny (i pani) March, są strasznie irytujące i świętoszkowate i skupiają się na dokładnie nie tych problemach w życiu na których powinny. Ich uchybienia i słabości są tak naprawę żadne, zwłaszcza z perspektywy dzisiejszych czasów. No bo naprawę wytłumaczcie mi co to za grzech, że dorastająca nastolatka chce się wystroić na przyjęcie? To jest to wielkie przewinienie, za które solidnie obrywa po nosie i to w dodatku od rozpieszczonego i humorzastego, bogatego do obrzydzenia chłopaczka, ubranego w najnowszej mody fraczek? Please.
Albo fakt, że pracujące córki narzekają na swoje zajęcia, które naprawdę to świetnych nie należą. Ja bym też narzekała gdybym jako dziecko codziennie musiała zabawia rozkapryszoną i gderliwą matronę, która na każdym kroku pokazuje mi, że mnie nie lubi albo edukować cudzą dzieciarnię, niezainteresowaną nauką (w tym miejscu składam głęboki ukłon wszystkim nauczycielom).
A z Mamisią to już zwłaszcza mam na pieńku. Są takie momenty w książce, kiedy mam ochotę złapać ją za ramiona, zdrowo nią potrząsnąć i powiedzieć: “Opanuj się kobieto i zejdź na ziemie z tych swoich obłoków!! Masz naprawdę większe problemy niż córki strojące się na przyjęcie!! Na przykład takie, że trzy twoje najstarsze córki pracują zamiast chodzić do szkoły. To jest prawdziwy problem w twojej rodzinie a nie narzekające na prace dzieci! Kolejnym problemem jest fakt, że jak to sama mówisz, wysłałaś swojego męża na wojnę, żeby służył krajowi, kiedy twoje dzieciaki nie maja co do ust włożyć. Czy tak się zachowuje odpowiedzialna matka Trzeba było mężowi powiedzieć, żeby brał tyłek w troki i maszerował do roboty zarabiać na rodzinę a nie po froncie się szlajać. To w końcu jego, a nie twoich córek, święty obowiązek zapewnić byt rodzinie!”
No widzicie sami, że ta książka to nie dla mnie. Krew mnie zalewa jak takie rzeczy czytam. Zdaję sobie oczywiście sprawę z tego, że “Małe kobietki” zostały napisane w połowie dziewiętnastego wieku, w zupełnie innej rzeczywistości. To właśnie dzięki temu tak dobrze pokazują to, co z ówczesnym społeczeństwie było prawdziwym problemem tysięcy kobiet i dziewczynek. I myślę ze dobrze jest to jednak czytać, ku przestrodze przyszłym pokoleniom i jako przypomnienie, dlaczego feministki są nam tak bardzo potrzebne. Dwie gwiazdki.
colormebookish.com
Panny (i pani) March, są strasznie irytujące i świętoszkowate i skupiają się na dokładnie nie tych problemach w życiu na których powinny. Ich uchybienia i słabości są tak naprawę żadne, zwłaszcza z perspektywy dzisiejszych czasów. No bo naprawę wytłumaczcie mi co to za grzech, że dorastająca nastolatka chce się wystroić na przyjęcie? To jest to wielkie przewinienie, za które solidnie obrywa po nosie i to w dodatku od rozpieszczonego i humorzastego, bogatego do obrzydzenia chłopaczka, ubranego w najnowszej mody fraczek? Please.
Albo fakt, że pracujące córki narzekają na swoje zajęcia, które naprawdę to świetnych nie należą. Ja bym też narzekała gdybym jako dziecko codziennie musiała zabawia rozkapryszoną i gderliwą matronę, która na każdym kroku pokazuje mi, że mnie nie lubi albo edukować cudzą dzieciarnię, niezainteresowaną nauką (w tym miejscu składam głęboki ukłon wszystkim nauczycielom).
A z Mamisią to już zwłaszcza mam na pieńku. Są takie momenty w książce, kiedy mam ochotę złapać ją za ramiona, zdrowo nią potrząsnąć i powiedzieć: “Opanuj się kobieto i zejdź na ziemie z tych swoich obłoków!! Masz naprawdę większe problemy niż córki strojące się na przyjęcie!! Na przykład takie, że trzy twoje najstarsze córki pracują zamiast chodzić do szkoły. To jest prawdziwy problem w twojej rodzinie a nie narzekające na prace dzieci! Kolejnym problemem jest fakt, że jak to sama mówisz, wysłałaś swojego męża na wojnę, żeby służył krajowi, kiedy twoje dzieciaki nie maja co do ust włożyć. Czy tak się zachowuje odpowiedzialna matka Trzeba było mężowi powiedzieć, żeby brał tyłek w troki i maszerował do roboty zarabiać na rodzinę a nie po froncie się szlajać. To w końcu jego, a nie twoich córek, święty obowiązek zapewnić byt rodzinie!”
No widzicie sami, że ta książka to nie dla mnie. Krew mnie zalewa jak takie rzeczy czytam. Zdaję sobie oczywiście sprawę z tego, że “Małe kobietki” zostały napisane w połowie dziewiętnastego wieku, w zupełnie innej rzeczywistości. To właśnie dzięki temu tak dobrze pokazują to, co z ówczesnym społeczeństwie było prawdziwym problemem tysięcy kobiet i dziewczynek. I myślę ze dobrze jest to jednak czytać, ku przestrodze przyszłym pokoleniom i jako przypomnienie, dlaczego feministki są nam tak bardzo potrzebne. Dwie gwiazdki.
colormebookish.com