Scan barcode
A review by plompverlori
Love in the Time of Cholera by Gabriel García Márquez
4.0
Begrijp me niet verkeerd, dit boek is wederom prachig geschreven en er is iets in de stijl van Marquez die me betovert tijdens het lezen, maar ik heb een paar punten van aanmerking.
Ten eerste snap ik de setting van het verhaal, rond de eeuwwisseling van 1800 naar 1900, maar er waren momenten waarop ik de achterhaalde ideeën over de rollen van man en vrouw en de karakterisering van zwarte vrouwen nie gemakkelijk kon wegschrijven aan de personages. Het boek is bezaaid met idealen die nu alleen nog door extreem rechts met applaus zouden worden onthaald. Waar ik de lijn trok met Florentino Ariza’s escapades als Ultieme Nice Guy™️, was toen hij als zeventigjarige verliefd werd op een veertienjarig meisje dat familie van hem was. Zonder schuld trok hij haar zijn perverse wereld in onder het mum van het magische woord: ‘liefde’. Hij praat alles goed daarmee. Het uitbuiten van vrouwen die eenzaam zijn en dus zwakker? Voor de liefde. Onschuldige meisjes meenemen omdat ze lijken op het meisje waar hij op zijn twaalfde verliefd op werd en nooit heeft kunnen loslaten? Voor de liefde.
Het is geen liefde: het is obsessie. Toch vind ik het onwijs dat ik ondanks de ongenegenheid die ik soms voor het boek voelde toch verder las. En waarom? Omdat ik al mijn hoop vestigde op de sterke vrouw Fermina Daza, die uiteindelijk voor de val viel, omdat de onuitputtelijke Florentino Ariza elk moment van zwakte gebruikte om zijn obsessieve verlangen in haar gezicht te drukken.
Ten tweede vond ik het ontzettend jammer dat het magisch realistische van Honderd jaar eenzaamheid hier niet te vinden was. Dat was zo nieuw en het trok me zo aan, dat dit boek daarna enigszins teleurstelde. Hoewel, ik kan begrijpen dat dit voor de rationele Westerse lezer die alles wat hij niet begrijpt afschrijft aan een gebrek van drugsinname en negeren van suspension of disbelief makkelijker te lezen is.
Ten derde was het interessant hoe Marquez af en toe het fictieve narratief brak met dat kleine woordje ‘us’, waardoor duidelijk werd dat hij iets te zeggen heeft over zijn tijd, zijn land, zijn geschiedenis. Deze eerste persoon meervoud kwam met enige regelmaat terug wanneer het bijvoorbeeld ging over de groeiende bemoeial van het Westen of de snelle economische en industriele groei met nadeel voor natuur en mens of het vervagen van klassen en de kloof tussen arm en rijk. Dit is een van de dingen die me zo ontzettend meezuigen in het verhaal. De setting is als uit het leven gegrepen. Meeleven deed ik amper met de hoofdpersonages, maar meer met de mensen eromheen, die met een of twee zinnen werden aangestipt in hun misère in armoede en slechte gezondheid. Vooral de laatste bladzijdes, wanneer de lezer geconfronteerd wordt met de invloeden van de industriële groei en het verlangen van verkenning van de mens op de natuur kwam hard bij me aan. Een landschap van ontbossing en verdrijf van inheemse fauna wordt beschreven met nauwelijks verhulde compassie.
Al in al heeft dit boek erin geslaagd me te doen nadenken en me eraan herinnerd dat ik leef in privilege en een hekel heb aan mannen die denken dat ze vrouwen kennen om hun seksuele escapades.
Ten eerste snap ik de setting van het verhaal, rond de eeuwwisseling van 1800 naar 1900, maar er waren momenten waarop ik de achterhaalde ideeën over de rollen van man en vrouw en de karakterisering van zwarte vrouwen nie gemakkelijk kon wegschrijven aan de personages. Het boek is bezaaid met idealen die nu alleen nog door extreem rechts met applaus zouden worden onthaald. Waar ik de lijn trok met Florentino Ariza’s escapades als Ultieme Nice Guy™️, was toen hij als zeventigjarige verliefd werd op een veertienjarig meisje dat familie van hem was. Zonder schuld trok hij haar zijn perverse wereld in onder het mum van het magische woord: ‘liefde’. Hij praat alles goed daarmee. Het uitbuiten van vrouwen die eenzaam zijn en dus zwakker? Voor de liefde. Onschuldige meisjes meenemen omdat ze lijken op het meisje waar hij op zijn twaalfde verliefd op werd en nooit heeft kunnen loslaten? Voor de liefde.
Het is geen liefde: het is obsessie. Toch vind ik het onwijs dat ik ondanks de ongenegenheid die ik soms voor het boek voelde toch verder las. En waarom? Omdat ik al mijn hoop vestigde op de sterke vrouw Fermina Daza, die uiteindelijk voor de val viel, omdat de onuitputtelijke Florentino Ariza elk moment van zwakte gebruikte om zijn obsessieve verlangen in haar gezicht te drukken.
Ten tweede vond ik het ontzettend jammer dat het magisch realistische van Honderd jaar eenzaamheid hier niet te vinden was. Dat was zo nieuw en het trok me zo aan, dat dit boek daarna enigszins teleurstelde. Hoewel, ik kan begrijpen dat dit voor de rationele Westerse lezer die alles wat hij niet begrijpt afschrijft aan een gebrek van drugsinname en negeren van suspension of disbelief makkelijker te lezen is.
Ten derde was het interessant hoe Marquez af en toe het fictieve narratief brak met dat kleine woordje ‘us’, waardoor duidelijk werd dat hij iets te zeggen heeft over zijn tijd, zijn land, zijn geschiedenis. Deze eerste persoon meervoud kwam met enige regelmaat terug wanneer het bijvoorbeeld ging over de groeiende bemoeial van het Westen of de snelle economische en industriele groei met nadeel voor natuur en mens of het vervagen van klassen en de kloof tussen arm en rijk. Dit is een van de dingen die me zo ontzettend meezuigen in het verhaal. De setting is als uit het leven gegrepen. Meeleven deed ik amper met de hoofdpersonages, maar meer met de mensen eromheen, die met een of twee zinnen werden aangestipt in hun misère in armoede en slechte gezondheid. Vooral de laatste bladzijdes, wanneer de lezer geconfronteerd wordt met de invloeden van de industriële groei en het verlangen van verkenning van de mens op de natuur kwam hard bij me aan. Een landschap van ontbossing en verdrijf van inheemse fauna wordt beschreven met nauwelijks verhulde compassie.
Al in al heeft dit boek erin geslaagd me te doen nadenken en me eraan herinnerd dat ik leef in privilege en een hekel heb aan mannen die denken dat ze vrouwen kennen om hun seksuele escapades.