Scan barcode
A review by plompverlori
One Hundred Years of Solitude by Gabriel García Márquez
5.0
Van begin tot eind werd ik meegesleept in het meeste werkelijke en onwerkelijke. Deze twee tegenstrijdigheden leefden echter harmonieus samen in dit boek waar elke zin uitmaakt en met zorg lijkt te zijn vervaardigd.
Naast het gebruik van taal, lange zinnen en uitgebreide beschrijvingen die in verhouding staan met de oneindigheid en de trage snelheid van de inhoud, is het magisch. Er komen gebeurtenissen in voor die in hun magie compleet voorstelbaar zijn in onze wereld.
Bovendien schuilt achter het eenzame verhaal van het gedoemde geslacht van de Buendia’s een hele geschiedenis van Latijns-Amerika: van de tijd van nederzettingen tot kolonialisatie en het ontstaan van een republiek met wisselende politiek.
De eenzaamheid was tastbaar gemaakt door de fantasievolle personificaties van ieders noodlottige bestaan. Vooral voor de twee Remedios, Rebeca en Ursula had ik een enorm zwak.
Tenslotte wil ik nog even afsluiten met dit: “Terwijl Macondo de herovering van de herinneringen vierden, schudden José Arcadio Buendiá en Melquíades het stof van hun oude vriendschap. De zigeuner was van plan in het dorp te blijven. Hij was inderdaad dood geweest, maar was teruggekeerd omdat hij de eenzaamheid niet kon verdragen.”
Naast het gebruik van taal, lange zinnen en uitgebreide beschrijvingen die in verhouding staan met de oneindigheid en de trage snelheid van de inhoud, is het magisch. Er komen gebeurtenissen in voor die in hun magie compleet voorstelbaar zijn in onze wereld.
Bovendien schuilt achter het eenzame verhaal van het gedoemde geslacht van de Buendia’s een hele geschiedenis van Latijns-Amerika: van de tijd van nederzettingen tot kolonialisatie en het ontstaan van een republiek met wisselende politiek.
De eenzaamheid was tastbaar gemaakt door de fantasievolle personificaties van ieders noodlottige bestaan. Vooral voor de twee Remedios, Rebeca en Ursula had ik een enorm zwak.
Tenslotte wil ik nog even afsluiten met dit: “Terwijl Macondo de herovering van de herinneringen vierden, schudden José Arcadio Buendiá en Melquíades het stof van hun oude vriendschap. De zigeuner was van plan in het dorp te blijven. Hij was inderdaad dood geweest, maar was teruggekeerd omdat hij de eenzaamheid niet kon verdragen.”