Scan barcode
A review by ecdereus
Het huis voor ongewenste meisjes by Joanna Goodman
4.0
Een beetje jammer dat er af en toe zulke grote sprongen in de tijd zaten en dat Elodies tijd in Saint-Nazarius van haar 7e tot haar 17e niet wat meer aandacht kreeg, hoewel wát beschreven wordt al tenhemelschreiend is. Er wordt bijvoorbeeld slechts aangestipt dat op een gegeven moment een ziekenbroeder poging doet haar te belagen en als ze dat aan de andere meisjes vertelt, er schamper wordt gelachen en gevraagd: "Heb je dat niet eerder meegemaakt dan?". Veel later - in 1970, als Elodie nadat ze op haar 17e haar vrijheid herkreeg en ondertussen al drie jaar samen met Marie-Claude een klein appartementje bewoont - ontmoet ze Dennis, die een week later naar Vietnam zal worden uitgezonden en stemt ermee in met hem het weekend door te brengen aangezien haar huisgenote afwezig is. Dan blijkt dat ook Elodie op jonge leeftijd seksueel is misbruikt: "En ze is geen maagd, al jaren niet meer, dankzij een van de broeders van Saint-Nazarius."
Afgezien daarvan toch een indrukwekkend verhaal, dat laat zien hoe in de jaren 50 van de vorige eeuw werd gedacht over meisjes die ongehuwd of buitenechtelijk zwanger werden en door hun familie én onder sociale druk werden gedwongen direct na de geboorte afstand te doen van hun baby, maar vooral ook hoe door de nonnen die veelal de kerkelijke weeshuizen leidden waar de ongewenste baby's werden opgevangen, over die kinderen werd gedacht: "in zonde geboren".
En het is onvoorstelbaar te lezen dat in 1955 onder de regering van Maurice Duplessis (premier van de provincie Quebec, Canada) de weeshuizen werden getransformeerd tot psychiatrische ziekenhuizen om meer federale subsidie te verkrijgen ("De financiële bijdrage voor een weeskind bedroeg slechts $ 1,25 per dag, voor een psychiatrische patiënt was dat $ 2,75."). Daarmee verwerden de voormalige weeshuizen min of meer tot gevangenissen met getraliede vensters en afgesloten deuren; alle vorm van onderwijs en opvoeding werd stopgezet en alle reeds aanwezige kinderen werden geestesziek/geestelijk gehandicapt verklaard en werden ingeschakeld bij de verzorging van nieuw-opgenomen extra psychiatrische patiënten. De in het boek beschreven wreedheid van sommige leidinggevende nonnen jegens de kinderen en de behandeling van de psychiatrische patiënten (zware verdoving, dwangbuizen, lobotomie) waarbij niet zelden overlijdens voorkwamen, is afschuwwekkend.
Afgezien daarvan toch een indrukwekkend verhaal, dat laat zien hoe in de jaren 50 van de vorige eeuw werd gedacht over meisjes die ongehuwd of buitenechtelijk zwanger werden en door hun familie én onder sociale druk werden gedwongen direct na de geboorte afstand te doen van hun baby, maar vooral ook hoe door de nonnen die veelal de kerkelijke weeshuizen leidden waar de ongewenste baby's werden opgevangen, over die kinderen werd gedacht: "in zonde geboren".
En het is onvoorstelbaar te lezen dat in 1955 onder de regering van Maurice Duplessis (premier van de provincie Quebec, Canada) de weeshuizen werden getransformeerd tot psychiatrische ziekenhuizen om meer federale subsidie te verkrijgen ("De financiële bijdrage voor een weeskind bedroeg slechts $ 1,25 per dag, voor een psychiatrische patiënt was dat $ 2,75."). Daarmee verwerden de voormalige weeshuizen min of meer tot gevangenissen met getraliede vensters en afgesloten deuren; alle vorm van onderwijs en opvoeding werd stopgezet en alle reeds aanwezige kinderen werden geestesziek/geestelijk gehandicapt verklaard en werden ingeschakeld bij de verzorging van nieuw-opgenomen extra psychiatrische patiënten. De in het boek beschreven wreedheid van sommige leidinggevende nonnen jegens de kinderen en de behandeling van de psychiatrische patiënten (zware verdoving, dwangbuizen, lobotomie) waarbij niet zelden overlijdens voorkwamen, is afschuwwekkend.