A review by stratski
De mansarde, by Marlen Haushofer
4.0
Ik las De mansarde door Marlen Haushofer. Na vorig jaar De Wand te hebben gelezen, dat ik prachtig vond, maar eens een tweede boek van Haushofer geprobeerd. Ook prachtig. Op papier klinkt het niet bijster spannend – een vrouw brengt haar dagen door met het huishouden en met tekenen in de mansarde (dakkapel), die ze als haar privédomein beschouwt. Op een dag wordt er een brief bezorgd, die haar weer confronteert met een periode in haar leven die ze eigenlijk wilde vergeten.
Het hele boek neemt een week in beslag, en aan het eind is er eigenlijk niet veel gebeurd: we zijn door de brieven een klein beetje te weten gekomen wat er in het verleden is gebeurd (een periode met een psychische stoornis, depressie zou ik zeggen), maar de details daarvan blijven onduidelijk. De hoofdpersoon is inmiddels maatschappelijk ‘geslaagd’ – een tikje uitgeblust maar tevreden genoeg getrouwd, twee slimme, aardige kinderen, welvarend. Tegelijkertijd blijkt uit alles dat ze niet in de wereld past. Een soort onnadrukkelijke maar intense eenzaamheid druipt van de bladzijden. Aan de ene kant is de hoofdpersoon het liefst alleen met haar tekeningen van insecten en vogels. Tegelijk voelt ze ook haar onvermogen om echt contact te maken met de mensen om haar heen. Als de herinneringen aan de vroegere gebeurtenissen haar te veel dreigen te worden, verliest ze zichzelf in schoonmaken en het huishouden. Zo houd ze de wereld en haar eigen binnenwereld op afstand.
Dit klink allemaal nogal somber, maar het is wel erg mooi geschreven. Ook wel een klein beetje herkenbaar, ergens.
Het hele boek neemt een week in beslag, en aan het eind is er eigenlijk niet veel gebeurd: we zijn door de brieven een klein beetje te weten gekomen wat er in het verleden is gebeurd (een periode met een psychische stoornis, depressie zou ik zeggen), maar de details daarvan blijven onduidelijk. De hoofdpersoon is inmiddels maatschappelijk ‘geslaagd’ – een tikje uitgeblust maar tevreden genoeg getrouwd, twee slimme, aardige kinderen, welvarend. Tegelijkertijd blijkt uit alles dat ze niet in de wereld past. Een soort onnadrukkelijke maar intense eenzaamheid druipt van de bladzijden. Aan de ene kant is de hoofdpersoon het liefst alleen met haar tekeningen van insecten en vogels. Tegelijk voelt ze ook haar onvermogen om echt contact te maken met de mensen om haar heen. Als de herinneringen aan de vroegere gebeurtenissen haar te veel dreigen te worden, verliest ze zichzelf in schoonmaken en het huishouden. Zo houd ze de wereld en haar eigen binnenwereld op afstand.
Dit klink allemaal nogal somber, maar het is wel erg mooi geschreven. Ook wel een klein beetje herkenbaar, ergens.