A review by komvechtendan
Affiniteiten by Johann Wolfgang von Goethe

3.0

Begint erg aardig. Twee geliefden, Eduard en Charlotte, nodigen allebei iemand uit, een kapitein en een pleegdochter, Ottilie, die de verhoudingen volledig veranderen. Ze zijn hoffelijk en ijverig, omringd door prachtige natuur. Deel 2 is echter zo betreurenswaardig sentimenteel dat de waarde compleet wegvalt. Er sterft een baby, door toedoen van Ottillie, en daarna Ottillie aan een voedseltekort. Wij moeten er maar vanuit gaan dat niemand daar iets tegen kon beginnen, terwijl ze zoveel om haar gaven. Nee, het is duidelijk. Goethe wilde, geheel in zijn stijl, een heftig einde en liet daarbij de geloofwaardigheid uit het raam vallen. 'Oh oh oh wat is het erg allemaal.' Wat hebben wij aan al die hysterie? Was dan all the way gegaan en liet haar wakker kussen. Bovendien, het was een ongeval Goethe! Laat toch zien dat je daarna ook nog geluk kunt vinden! Nu lijkt haar dood een natuurlijke noodzaak, wat een sneue sombere gedachte is.

Daarnaast zijn de inleidingen van nieuwe personages vaak erg chaotisch. Opeens is daar Charlottes dochter. Of een architect. Het toont wellicht dat het leven snel stroomt, maar leest ook onprettig.

Ik had gehoopt op iets meer filosofische discussies zoals het viertal in het begin voert over de chemische elementen. Pas twintig hoofdstukken later komt er een docent vertellen over de opstand van jongeren tegen hun ouders, al zij het erg kort.