A review by zilha
Blindsighted by Karin Slaughter
3.0
Na de laatste teleurstellende ervaring met Stephen King was ik op zoek naar een écht spannend boek. Ik wilde spanning, afgrijzen, een beetje horror maar vooral dat nare gevoel in je buik wanneer je weet dat er iets ergs is gebeurd, maar veel erger staat je nog te wachten. Ver in mijn geheugen doemde ineens Lena op. Ik kon me herinneren dat ik ooit een boek met haar erin had gelezen. Ik was nog geen twaalf jaar oud en gebruikte de bibliotheekpas van mijn moeder om thrillers uit de afdeling voor volwassenen stiekem mee te nemen. Nachtschade was daar een van.
De impact die dit boek toen op mij had als nog-net-geen-twaalf-jarige is natuurlijk veel kleiner dan nu op mijn nog-net-geen-dertigste. Inmiddels heb ik al aardig mogen proeven van de echte wereld, waardoor niet heel veel dingen mij nog shockeren.
De manier waarop Slaughter de spanning in dit boek weet op te bouwen en vast te houden is enerverend. Het fijne aan dit boek is het tempo. Ook al heb ik Nachtschade inmiddels alweer bijna 18 jaar geleden voor het eerst gelezen, het voelde voor mij weer als de eerste keer. Het boek heeft door al die jaren heen niets ingeleverd op spanning.
Dit boek is een aanrader voor als je een no-nonsense, recht voor de raap-thriller wilt. De meeste personages zijn sympathiek, op een aantal racistische agenten en criminelen na. Het gebruik van forensisch onderzoek wordt geen enkele keer te technisch of ongeloofwaardig. Voor de zeer oplettende lezer kan dit boek een tikkeltje voorspelbaar zijn. Ikzelf merkte de pas nadat ik het boek voor de tweede keer gelezen had bepaalde aanwijzingen op.
De dialogen tussen Jeffrey en Sara zijn frustrerend omdat er zoveel tussen hen onuitgesproken is. Dit maakt het soms een heel klein beetje dramatisch, maar niet minder menselijk.
Lena heeft de meeste indruk op mij gemaakt, ondanks dat ik haar nu allerminst sympathiek vind. Misschien blijft degene waarin je jezelf het meest herkent het langs bij je? Haar aversie tegen het omgaan met gevoelens en jezelf kwetsbaar opstellen naar anderen resoneerde bij mij. Eigenschappen waarvan ik vroeger dacht dat ze me sterk en onafhankelijk maakten, waarvan ik nu weet dat ze eenzaamheid brachten, destructief waren, een vorm van apathie. Ik ben benieuwd wat de rest van de Grant County-reeks Lena zal brengen. Haar houding omtrent slachtoffers van seksueel geweld kan wel een beetje feminisme gebruiken.
De impact die dit boek toen op mij had als nog-net-geen-twaalf-jarige is natuurlijk veel kleiner dan nu op mijn nog-net-geen-dertigste. Inmiddels heb ik al aardig mogen proeven van de echte wereld, waardoor niet heel veel dingen mij nog shockeren.
De manier waarop Slaughter de spanning in dit boek weet op te bouwen en vast te houden is enerverend. Het fijne aan dit boek is het tempo. Ook al heb ik Nachtschade inmiddels alweer bijna 18 jaar geleden voor het eerst gelezen, het voelde voor mij weer als de eerste keer. Het boek heeft door al die jaren heen niets ingeleverd op spanning.
Dit boek is een aanrader voor als je een no-nonsense, recht voor de raap-thriller wilt. De meeste personages zijn sympathiek, op een aantal racistische agenten en criminelen na. Het gebruik van forensisch onderzoek wordt geen enkele keer te technisch of ongeloofwaardig. Voor de zeer oplettende lezer kan dit boek een tikkeltje voorspelbaar zijn. Ikzelf merkte de pas nadat ik het boek voor de tweede keer gelezen had bepaalde aanwijzingen op.
Spoiler
Zoals wanneer Sara langs het huis van Jeb loopt en hem met het gereedschap, hamer en spijkers, ziet lopen. Zelfs het gesprek tussen Sara en Jeb over de lekkende regengoot deden geen alarmbellen rinkelen bij mij.Spoiler
De dialogen tussen Jeffrey en Sara zijn frustrerend omdat er zoveel tussen hen onuitgesproken is. Dit maakt het soms een heel klein beetje dramatisch, maar niet minder menselijk.
Lena heeft de meeste indruk op mij gemaakt, ondanks dat ik haar nu allerminst sympathiek vind. Misschien blijft degene waarin je jezelf het meest herkent het langs bij je? Haar aversie tegen het omgaan met gevoelens en jezelf kwetsbaar opstellen naar anderen resoneerde bij mij. Eigenschappen waarvan ik vroeger dacht dat ze me sterk en onafhankelijk maakten, waarvan ik nu weet dat ze eenzaamheid brachten, destructief waren, een vorm van apathie. Ik ben benieuwd wat de rest van de Grant County-reeks Lena zal brengen. Haar houding omtrent slachtoffers van seksueel geweld kan wel een beetje feminisme gebruiken.