Scan barcode
A review by houyhnhnm64
Hersenschimmen by J. Bernlef
4.0
Een soort zeeziekte in mijn denken lijkt het wel. Onder dit leven woelt een ander waar alle tijden, namen en plaatsen door elkaar heen spoelen en waarin ik als persoon niet meer besta.
Ik word van binnenuit opgesplitst. Het is een proces dat ik niet tegen kan houden omdat ik zelf dat proces ben. Je denkt ‘ik’, ‘mijn lichaam’, ‘mijn geest’, maar dat zijn maar woorden. Vroeger beschermden die me. Toen ik dit nog niet had. Maar er is een grotere kracht die het nu in mijn voor het zeggen heeft en die niet valt tegen te spreken. Ik wil er niet meer aan denken.’
In het leven terug?... maar waar is zoiets gebleven?... is er wel zoiets?... of was gewoon alles inbeelding van het hoofd?... hersenschimmen
Citaten uit Hersenschimmen. Nog geen 200 pagina’s deze roman, die geheel terecht befaamd is in de Nederlandse literatuur. Heel knap, aangrijpend en intiem zoals Bernlef je als lezer meevoert in hoe zijn hoofdpersoon, Maarten Klein, begint te dementeren en langzaam zijn greep op de werkelijkheid verliest. En ook slaagt Bernlef er in, hoewel alles wordt beleefd vanuit het perspectief van Maarten, de wanhoop en machteloosheid van diens vrouw Vera invoelbaar te maken. Langzaam maar zeker verbrokkelt de samenhang van gebeurtenissen en daarna ook die van zinnen en gedachten. De laatste alinea’s zijn van een breekbare, sensuele en poëtische schoonheid.
Ik word van binnenuit opgesplitst. Het is een proces dat ik niet tegen kan houden omdat ik zelf dat proces ben. Je denkt ‘ik’, ‘mijn lichaam’, ‘mijn geest’, maar dat zijn maar woorden. Vroeger beschermden die me. Toen ik dit nog niet had. Maar er is een grotere kracht die het nu in mijn voor het zeggen heeft en die niet valt tegen te spreken. Ik wil er niet meer aan denken.’
In het leven terug?... maar waar is zoiets gebleven?... is er wel zoiets?... of was gewoon alles inbeelding van het hoofd?... hersenschimmen
Citaten uit Hersenschimmen. Nog geen 200 pagina’s deze roman, die geheel terecht befaamd is in de Nederlandse literatuur. Heel knap, aangrijpend en intiem zoals Bernlef je als lezer meevoert in hoe zijn hoofdpersoon, Maarten Klein, begint te dementeren en langzaam zijn greep op de werkelijkheid verliest. En ook slaagt Bernlef er in, hoewel alles wordt beleefd vanuit het perspectief van Maarten, de wanhoop en machteloosheid van diens vrouw Vera invoelbaar te maken. Langzaam maar zeker verbrokkelt de samenhang van gebeurtenissen en daarna ook die van zinnen en gedachten. De laatste alinea’s zijn van een breekbare, sensuele en poëtische schoonheid.