Scan barcode
A review by iriswindmeijer
My Own Worst Enemy by Lily Lindon
3.0
Emmy Clooney (geen familie van) is net afgestudeerd aan de toneelschool en werkt hard aan haar carrière als ze Mae Smith-Jones ontmoet. Ze is Emmy’s grootste concurrent… én precies haar type. De twee vrouwen azen op dezelfde rollen, maar moeten noodgedwongen samenwerken. En dan voel je al aan welke kant deze enemies-to-lovers op wil.
Alles in de flaptekst van My Own Worst Enemy schreeuwt enemies-to-lovers. Emmy en Mae zijn rivalen in het werkveld – ze zijn hetzelfde type en worden dus voor dezelfde audities opgeroepen. Na een miscommunicatie op een feestje loopt de rivaliteit uit de hand: ze gaan de uitdaging aan en willen elkaar ‘verslaan’. Soms is dit heel goed uitgewerkt, bijvoorbeeld bij de audities, op andere momenten voelt het een beetje als rivaliteit op de middelbare school.
Maar tegelijkertijd hebben Emmy en Mae moeite met van elkaar wegblijven: er is een zekere aantrekkingskracht. Ondanks dat je Emmy en Mae’s interactie alleen vanaf het perspectief van Emmy leest, voel je als lezer aan dat hier meer is. Het geflirt, de grapjes, de manier waarop ze met elkaar omgaan: alle pijlen wijzen maar een kant op.
Emmy is acteur, en naast scènes die beginnen met een “fade out” of andere filmische elementen, zijn er heel veel leuke kleine knipogen naar de manier waarop films of theaterstukken werken. Dit maakt My Own Worst Enemy extra tof. Wanneer Emmy mee mag spelen in een stuk van Shakespeare gaat het ook uitgebreid over het toneelstuk en de auteur. Mijn inner geek wordt hier blij van!
Maar het gaat ook over recensenten – en hun macht. Wanneer Emmy de theaterrecensente Alice ontmoet, zie ik al red flags. Maar al helemaal wanneer Alice vertelt over de macht van recensenten.
‘Maar toen realiseerde ik me dat je met recensies meer mensen kunt beïnvloeden. Het is natuurlijk een kleinere groep mensen die ze leest, maar je hebt er meer invloed mee op de individuele levens.’
Als recensent – al is het van een hele andere orde – vind ik dit toch iets om over na te denken. Alleen helaas ziet Alice dit als een soort macht die ze ook kan misbruiken.
Oké ik val even met de deur in huis: ik vond Emmy écht een heel vervelend karakter. Ik zat me enorm aan haar te storen: ze is kortzichtig en individualistisch. Ze zit soms zo in haar eigen wereld dat ze andere mensen (onnodig) kwetst en zo veel dingen niet doorheeft. Dat vond ik heel vervelend om te lezen en ik had op sommige momenten echt genoeg van haar. Dat is natuurlijk wel knap van Lindon: ze weet haar karakter zó echt te scheppen dat ze helemaal onder m’n huid gaat zitten en weet te irriteren, ondanks dat ze maar woorden op papier zijn.
Gelukkig weet Emmy’s karakter zich in het laatste deel van het boek wel te ontwikkelen. Ze realiseert zich dat ze beter naar de mensen om haar heen moet kijken en staat open voor feedback en verandering. Gelukkig maar, want anders had ik My Own Worst Enemy uiteindelijk een minder fijn boek gevonden.
Niet onbelangrijk is dat My Own Worst Enemy gewoon een interessante romance is tussen twee vrouwen. Emmy valt op vrouwen, maar ondanks dat voelt ze dat ze niet op ‘alle’ vrouwen kan vallen. Ook gaat het over de representatie van vrouwelijke koppels in (mainstream) media. Vaak bestaat een koppel uit een ‘vrouwelijke’ vrouw en een ‘mannelijke’ vrouw, wat Emmy een ‘butch’ noemt. Met deze observatie en Emmy’s uitleg hierover in het boek, weet My Own Worst Enemy hier ook een interessante blik op te werpen.
My Own Worst Enemy liet me vooral veel voelen! Lindon wist me helemaal in het verhaal te trekken, zelfs met het unlikeable karakter van Emmy. De combinatie van de acteerwereld, de queer representatie en de enemies-to-lovers wisten me toch genoeg te boeien om te blijven lezen tot Emmy me meer ging aanstaan, waarna ik het boek wél met een tevreden gevoel eindigde.
Deze recensie verscheen eerst op https://www.readalicious.nl/recensies/my-own-worst-enemy-lily-lildon/
Dit boek heb ik ontvangen van de uitgeverij in ruil voor een review. Dit had geen invloed op mijn mening over het boek.
Alles in de flaptekst van My Own Worst Enemy schreeuwt enemies-to-lovers. Emmy en Mae zijn rivalen in het werkveld – ze zijn hetzelfde type en worden dus voor dezelfde audities opgeroepen. Na een miscommunicatie op een feestje loopt de rivaliteit uit de hand: ze gaan de uitdaging aan en willen elkaar ‘verslaan’. Soms is dit heel goed uitgewerkt, bijvoorbeeld bij de audities, op andere momenten voelt het een beetje als rivaliteit op de middelbare school.
Maar tegelijkertijd hebben Emmy en Mae moeite met van elkaar wegblijven: er is een zekere aantrekkingskracht. Ondanks dat je Emmy en Mae’s interactie alleen vanaf het perspectief van Emmy leest, voel je als lezer aan dat hier meer is. Het geflirt, de grapjes, de manier waarop ze met elkaar omgaan: alle pijlen wijzen maar een kant op.
Emmy is acteur, en naast scènes die beginnen met een “fade out” of andere filmische elementen, zijn er heel veel leuke kleine knipogen naar de manier waarop films of theaterstukken werken. Dit maakt My Own Worst Enemy extra tof. Wanneer Emmy mee mag spelen in een stuk van Shakespeare gaat het ook uitgebreid over het toneelstuk en de auteur. Mijn inner geek wordt hier blij van!
Maar het gaat ook over recensenten – en hun macht. Wanneer Emmy de theaterrecensente Alice ontmoet, zie ik al red flags. Maar al helemaal wanneer Alice vertelt over de macht van recensenten.
‘Maar toen realiseerde ik me dat je met recensies meer mensen kunt beïnvloeden. Het is natuurlijk een kleinere groep mensen die ze leest, maar je hebt er meer invloed mee op de individuele levens.’
Als recensent – al is het van een hele andere orde – vind ik dit toch iets om over na te denken. Alleen helaas ziet Alice dit als een soort macht die ze ook kan misbruiken.
Oké ik val even met de deur in huis: ik vond Emmy écht een heel vervelend karakter. Ik zat me enorm aan haar te storen: ze is kortzichtig en individualistisch. Ze zit soms zo in haar eigen wereld dat ze andere mensen (onnodig) kwetst en zo veel dingen niet doorheeft. Dat vond ik heel vervelend om te lezen en ik had op sommige momenten echt genoeg van haar. Dat is natuurlijk wel knap van Lindon: ze weet haar karakter zó echt te scheppen dat ze helemaal onder m’n huid gaat zitten en weet te irriteren, ondanks dat ze maar woorden op papier zijn.
Gelukkig weet Emmy’s karakter zich in het laatste deel van het boek wel te ontwikkelen. Ze realiseert zich dat ze beter naar de mensen om haar heen moet kijken en staat open voor feedback en verandering. Gelukkig maar, want anders had ik My Own Worst Enemy uiteindelijk een minder fijn boek gevonden.
Niet onbelangrijk is dat My Own Worst Enemy gewoon een interessante romance is tussen twee vrouwen. Emmy valt op vrouwen, maar ondanks dat voelt ze dat ze niet op ‘alle’ vrouwen kan vallen. Ook gaat het over de representatie van vrouwelijke koppels in (mainstream) media. Vaak bestaat een koppel uit een ‘vrouwelijke’ vrouw en een ‘mannelijke’ vrouw, wat Emmy een ‘butch’ noemt. Met deze observatie en Emmy’s uitleg hierover in het boek, weet My Own Worst Enemy hier ook een interessante blik op te werpen.
My Own Worst Enemy liet me vooral veel voelen! Lindon wist me helemaal in het verhaal te trekken, zelfs met het unlikeable karakter van Emmy. De combinatie van de acteerwereld, de queer representatie en de enemies-to-lovers wisten me toch genoeg te boeien om te blijven lezen tot Emmy me meer ging aanstaan, waarna ik het boek wél met een tevreden gevoel eindigde.
Deze recensie verscheen eerst op https://www.readalicious.nl/recensies/my-own-worst-enemy-lily-lildon/
Dit boek heb ik ontvangen van de uitgeverij in ruil voor een review. Dit had geen invloed op mijn mening over het boek.