A review by noaregine
Schilderslief by Simone van der Vlugt

2.0

Ik had zó veel zin in dit boek, ik vond het idee en het onderzoek zo ontzettend intrigerend, en het was ook nog mijn eerste Simone van der Vlugt, maar ik heb me een ongeluk verveeld. En dat is niet omdat ik Geertje niet leuk vond of omdat ik niet houd van langzame boeken met een focus op de gedachten en gevoelens van de personages, integendeel. De stijl van het boek was beige, ik kan het niet anders zeggen. Dat was wat het voor mij zo saai maakte, geen vleugje interessante stijlen of structuren, niks wat het bijzonder maakte; zelfs de eenvoud kon je in dit geval geen stijl noemen, en het in-medias-res-begin voelde goedkoop nadat de rest van het boek gewoon chronologisch verliep. Geen enkel personage had een eigen, unieke stem, alles was zo achteraf verteld dat niets spannend was. En dan ben ik nog niet eens begonnen over hoe plat sommige personages waren en hoe ongeloofwaardig sommige relaties overkwamen (had ze me niet een heel klein beetje meer kunnen overtuigen van Geertjes verliefdheid, die zo hevig was dat ze haar toekomst vergokte over wat beloftes? Met Abraham lukte dat zelfs beter en die zat er maar drie bladzijden in). Ik ben nog steeds van mening dat dit een belangrijk verhaal is om te vertellen, dat het niet in de doofpot gestopt mag worden, en een stukje Nederlandse geschiedenis zie ik ook niet vaak genoeg (mijn eigen schuld). Maar jemig, wat een saai en intens matig geschreven boek.