Scan barcode
A review by storymi
Troubled Blood by Robert Galbraith
4.0
Er was heel veel discussie over het boek, dus allereerst een stukje daarover. In het kort: ik zat een beetje in het midden tussen alle meningen in. Het boek is niet verschrikkelijk transfoob (het gedeelte wat je transfoob zou kunnen opvatten, is maar een klein stukje in het grote verhaal), maar ik kan ook niet met zekerheid zeggen dat het helemaal niet transfoob is. Wil je hier langer over doorlezen, lees dan hier (geen spoilers, maar lang stuk):
Ik denk dat het thema me niet opgevallen was in het verhaal, als ik het gewoon zonder voorkennis had gelezen. Maar ik heb de discussie wel gevolgd en hoewel ik de discussie rond sommige uitspraken van JK Rowling wel snap, vind ik ook dat de cancel cultuur bizarre vormen aanneemt. Als je alleen maar kijkt naar de hatelijke reacties onder reviews (van mensen die het boek niet eens hebben gelezen), wordt je een beetje misselijk. Ook dat alles wat gelieerd is aan JK Rowling ineens verschrikkelijk is, vind ik ver gaan. Alsof een persoon alleen één mening is. Ik word er een beetje bang van eigenlijk.
Hoewel ik denk dat de kritiek op het specifieke boek (ik heb het nu niet over de andere uitlatingen van Rowling) compleet uit de bocht is gevlogen, kan ik ook weer niet met zekerheid zeggen dat dit boek echt niet transfoob is. Ik voelde me wel ongemakkelijk bij sommige stukjes. Ik weet het gewoon niet zo goed… Ik heb artikelen gelezen en de een trapt het boek helemaal de grond in qua transfobe inhoud, terwijl het andere artikel het boek juist verdedigt en beargumenteerd waarom het niet transfoob is. Weet je: ik vond dat alle twee de kanten punten hadden. Ik ben geloof ik een beetje in het midden beland in de ik-weet-het-gewoon-niet-zo-goed-meer-positie, maar wat ik in ieder geval weet is dat het geen grote rol speelt in het verhaal. Het hoofdthema van dit boek is namelijk de #me2-discussie, dat wordt wel vanuit heel veel kanten belicht. Uiteindelijk dat denk ik persoonlijk met een nuchtere en kritische leeshouding, dit boek gewoon kunt lezen.
Na dit uitstapje, dat langer duurt dan de review: wat vond ik van het boek zelf (buiten de discussie om). Dat vond ik dus gewoon weer leuk. Ik hield weer van de karakers Robin & Strike en de chemie die er tussen hen in hangt, dit is wel een spoiler: en ik heb bij de boeken een beetje hetzelfde gevoel als bijvoorbeeld met de hoofdkarakters in The Lord Of The Rings en Harry Potter. Het voelt als thuiskomen. Het detective plot was weer heel lang, maar in tegenstelling tot het vorige deel heb ik me er niet aan gestoord. Ik vond het juist wel fijn dat het onderzoek een jaar beslaat, want dan duurde het boek langer xD (ik wilde niet dat het ophield.). Het verhaal bouwt langzaam op, er zijn veel verdachten en zijlijntjes en ook gaat het regelmatig over het persoonlijke leven van Strike & Robin, maar ik heb me geen moment verveeld en was telkens benieuwd hoe het verder ging. Sterker nog, ik heb avonden te lang doorgelezen en dagen brak op mijn werk rondgelopen omdat ik mijn bedlampje niet op tijd uit deed. Deze serie is gewoon hele fijne comfort read (zelfs al gaat het over een moord). Ook het einde vond ik wel statisfying. Ik vond het kortom weer een fijn Robin & Strike boek en ik vond het jammer dat het uit was.
Spoiler
Het eerste wat me opviel is dat het transphobic-gedeelte van het plot, maar heel klein is. De moordenaar waar de transphobic-discussie over gaat, is één van de potentiële moordenaars (en dat zijn er veel in dit boek). Hij is geen transgender. Een van zijn kenmerken (niet zijn hoofdkenmerk, het wordt af en toe kort genoemd) is dat hij zich soms verkleedt als vrouw om de slachtoffers gerust te stellen, zodat ze hem sneller vertrouwen. Er wordt in het boek geen duidelijk waardeoordeel aan opgehangen.Ik denk dat het thema me niet opgevallen was in het verhaal, als ik het gewoon zonder voorkennis had gelezen. Maar ik heb de discussie wel gevolgd en hoewel ik de discussie rond sommige uitspraken van JK Rowling wel snap, vind ik ook dat de cancel cultuur bizarre vormen aanneemt. Als je alleen maar kijkt naar de hatelijke reacties onder reviews (van mensen die het boek niet eens hebben gelezen), wordt je een beetje misselijk. Ook dat alles wat gelieerd is aan JK Rowling ineens verschrikkelijk is, vind ik ver gaan. Alsof een persoon alleen één mening is. Ik word er een beetje bang van eigenlijk.
Hoewel ik denk dat de kritiek op het specifieke boek (ik heb het nu niet over de andere uitlatingen van Rowling) compleet uit de bocht is gevlogen, kan ik ook weer niet met zekerheid zeggen dat dit boek echt niet transfoob is. Ik voelde me wel ongemakkelijk bij sommige stukjes. Ik weet het gewoon niet zo goed… Ik heb artikelen gelezen en de een trapt het boek helemaal de grond in qua transfobe inhoud, terwijl het andere artikel het boek juist verdedigt en beargumenteerd waarom het niet transfoob is. Weet je: ik vond dat alle twee de kanten punten hadden. Ik ben geloof ik een beetje in het midden beland in de ik-weet-het-gewoon-niet-zo-goed-meer-positie, maar wat ik in ieder geval weet is dat het geen grote rol speelt in het verhaal. Het hoofdthema van dit boek is namelijk de #me2-discussie, dat wordt wel vanuit heel veel kanten belicht. Uiteindelijk dat denk ik persoonlijk met een nuchtere en kritische leeshouding, dit boek gewoon kunt lezen.
Na dit uitstapje, dat langer duurt dan de review: wat vond ik van het boek zelf (buiten de discussie om). Dat vond ik dus gewoon weer leuk. Ik hield weer van de karakers Robin & Strike en de chemie die er tussen hen in hangt, dit is wel een spoiler: