A review by bbboeken
Groeipijnen by Sophie Passmann

2.0

Ik heb dit jaar wel al genoegd verveelde en vervelende, nihilistische millennials gelezen, zelfs als (zeker als) ze hun perikelen nog pogen te vermommen als zelfspot. Vooral op het einde van het boek tracht Passmann haar eigen cliché(s) een beetje te doorprikken, maar het grootste deel van het boek is een vermoeiende pap waarin er alleen maar aandacht is voor het eigen ik, dat op een cynische wijze voortdurend uiteengereten wordt. Het gaat ook niet om zelfrelativering, maar die afgemeten meta-versie van ironie waarbij het gebruik van de ironie zelf ironisch wordt; een archetypisch kenmerk van de millennial (cfr pakweg de @dansaertvlamingen account op Instagram). Eigenlijk blijft het gewoon een onwrikbare, tevergeefse drang tot een onbereikbaar extreem individualisme.