A review by fluentinsilence
Lea, by Pascal Mercier
3.0
Niet zo lang geleden las ik Nachttrein naar Lissabon van Pascal Mercier. Dit boek kon ik enorm waarderen om verschillende redenen: prachtig geschreven, interessante personages en de achtergrond van de schrijver in filosofie is goed te voelen. Een aantal weken geleden liep ik op het boekenfestijn in Apeldoorn op tegen een ander boek van Mercier: Lea. Volgens de blurb wederom doordrenkt met filosofie, alleen al door de tragedie van, in feite, de hoofdpersoon van dit verhaal. Weinig woorden, maar ik was verkocht.
Lea is de dochter van Martijn van Vliet. Haar moeder is een jaar geleden overleden en sinds dien is het meisje veranderd in een kasplantje. Tot ze op een dag een betoverende vrouw met een wit masker viool ziet en hoort spelen. Haar vader koopt een viool voor Lea, hoopt dat zijn dochter door middel van de muziek weer het meisje wordt dat hij tot voor kort zo goed kende. Maar de muziek is een nieuwe val voor Lea. Ze is steengoed in vioolspelen, maar veranderd door die kennis in een zelfingenomen meisje dat alleen maar aan zichzelf denkt. Haar vader is, denk ik, nooit een echte vader. Hoewel hij zijn best doet zijn dochter gelukkig te maken, te houden, valt hij in hetzelfde gat als zijn dochter: het draait alleen nog maar om Lea. En Martijn van Vliet heeft er letterlijk alles voor over om Lea te zien leven. Koste wat kost.
Het mooie van dit boek is de manier van vertellen: hoewel je meer te weten komt over Martijn en Lea, is de hoofdpersoon van dit verhaal een andere man. Adrian Herzog. Deze man heeft zelf het nodige meegemaakt en weet de drama van het leven van Martijn en Lea op waarde te schatten. In het begin van het verhaal wil hij liever niets horen over het pijnlijke leven van de man die hij zo toevallig leert kennen in het buitenland, de man die, net zo toevallig, ook uit Bern komt. Nog voordat van Vliet begint te vertellen over het leven van zijn dochter, weet Herzog al dat het hem uiteindelijk pijn zal gaan doen. En daar heeft hij volkomen gelijk in.
Waar ik echt genoot van de schrijfstijl in Nachttrein naar Lissabon, ergerde ik me zo nu en dan aan de woordkeuze in dit boek (korte zinnen en een beetje houterig). Maar, daar is een zeer goede reden voor. En Pascal Mercier legde het haarfijn voor ons uit na vele negatieve reviews van dit boek:
‘Beide mannen zijn natuurwetenschappers, die over zichzelf zeggen dat ze de taal van de gevoelens nooit hebben geleerd. Dat stelt hoge eisen aan de woordkeuze, aan de metaforen, aan de stijl. Ik wilde de lezer laten zien hoe de twee mannen met de woorden worstelden, nu ze over hun gevoelens probeerden te praten. Ik wilde laten zien hoe woorden voor gevoelens kunnen klinken, wanneer ongeoefenden ze gebruiken om het geweld van hun gevoelens uit te drukken, en hoe verbale onzekerheid en stilistische schommelingen uitingen kunnen zijn van een nog diepere onzekerheid over de wereld en over zichzelf.’ (bron)
Uiteindelijk vond ik het verhaal soms te traag en te dramatisch om er net zo enthousiast over te zijn als zijn andere boek, maar wel waardeer ik het om de eigenheid van het schrijven van Pascal Mercier. Hij weet heel goed wat hij wil vertellen, hij kan enorm goed personages tot leven brengen en dat zijn toch dingen die ik belangrijk vind in een boek. Een persoon moet een eigen stem hebben, een eigen manier van denken en handelen en daar is Mercier weer erg goed in geslaagd met Lea.
Lea is de dochter van Martijn van Vliet. Haar moeder is een jaar geleden overleden en sinds dien is het meisje veranderd in een kasplantje. Tot ze op een dag een betoverende vrouw met een wit masker viool ziet en hoort spelen. Haar vader koopt een viool voor Lea, hoopt dat zijn dochter door middel van de muziek weer het meisje wordt dat hij tot voor kort zo goed kende. Maar de muziek is een nieuwe val voor Lea. Ze is steengoed in vioolspelen, maar veranderd door die kennis in een zelfingenomen meisje dat alleen maar aan zichzelf denkt. Haar vader is, denk ik, nooit een echte vader. Hoewel hij zijn best doet zijn dochter gelukkig te maken, te houden, valt hij in hetzelfde gat als zijn dochter: het draait alleen nog maar om Lea. En Martijn van Vliet heeft er letterlijk alles voor over om Lea te zien leven. Koste wat kost.
Het mooie van dit boek is de manier van vertellen: hoewel je meer te weten komt over Martijn en Lea, is de hoofdpersoon van dit verhaal een andere man. Adrian Herzog. Deze man heeft zelf het nodige meegemaakt en weet de drama van het leven van Martijn en Lea op waarde te schatten. In het begin van het verhaal wil hij liever niets horen over het pijnlijke leven van de man die hij zo toevallig leert kennen in het buitenland, de man die, net zo toevallig, ook uit Bern komt. Nog voordat van Vliet begint te vertellen over het leven van zijn dochter, weet Herzog al dat het hem uiteindelijk pijn zal gaan doen. En daar heeft hij volkomen gelijk in.
Waar ik echt genoot van de schrijfstijl in Nachttrein naar Lissabon, ergerde ik me zo nu en dan aan de woordkeuze in dit boek (korte zinnen en een beetje houterig). Maar, daar is een zeer goede reden voor. En Pascal Mercier legde het haarfijn voor ons uit na vele negatieve reviews van dit boek:
‘Beide mannen zijn natuurwetenschappers, die over zichzelf zeggen dat ze de taal van de gevoelens nooit hebben geleerd. Dat stelt hoge eisen aan de woordkeuze, aan de metaforen, aan de stijl. Ik wilde de lezer laten zien hoe de twee mannen met de woorden worstelden, nu ze over hun gevoelens probeerden te praten. Ik wilde laten zien hoe woorden voor gevoelens kunnen klinken, wanneer ongeoefenden ze gebruiken om het geweld van hun gevoelens uit te drukken, en hoe verbale onzekerheid en stilistische schommelingen uitingen kunnen zijn van een nog diepere onzekerheid over de wereld en over zichzelf.’ (bron)
Uiteindelijk vond ik het verhaal soms te traag en te dramatisch om er net zo enthousiast over te zijn als zijn andere boek, maar wel waardeer ik het om de eigenheid van het schrijven van Pascal Mercier. Hij weet heel goed wat hij wil vertellen, hij kan enorm goed personages tot leven brengen en dat zijn toch dingen die ik belangrijk vind in een boek. Een persoon moet een eigen stem hebben, een eigen manier van denken en handelen en daar is Mercier weer erg goed in geslaagd met Lea.