A review by demetrastavridou
Το θηρίο στη ζούγκλα by Παλμύρα Ισμυρίδου, Henry James
4.0
***Προσοχή: spoilers***
[...] Κεντρικός ήρωας του έργου είναι ο Τζων Μάρτσερ, «ένας άντρας της εποχής του, ο άντρας στον οποίο δεν επρόκειτο να συμβεί απολύτως τίποτα». Η ιστορία ξεκινά όταν δέκα χρόνια μετά την πρώτη του γνωριμία με την Μαίη Μπάρτραμ στην Ιταλία, την ξανασυναντά τυχαία και αποφασίζει να μοιραστεί μαζί της την αναμονή ενός σπουδαίου γεγονότος που θ’ αλλάξει τη ζωή του, που θα τον μεταμορφώσει σε κάποιον ο οποίος βιώνοντας ένα και μοναδικό γεγονός, μια υπέρτατη αποκάλυψη, θα καταφέρει να συλλάβει το νόημα της ζωής, των πραγμάτων και του εαυτού του. Αυτό που περιμένει, αυτό που, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, «δεν αποκλείεται να καταστρέψει τη συνείδηση αυτού που είμαι και να με συντρίψει […] αφήνοντας με να αντιμετωπίσω τις συνέπειες όποια μορφή κι αν λάβουν» το παρομοιάζει με το θηρίο που παραμονεύει στη ζούγκλα περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να χιμήξει και να κατασπαράξει τη λεία του. Και ο Τζων Μάρτσερ θέλει να είναι έτοιμος για τη στιγμή της επίθεσης, για τη στιγμή της μεγάλης αποκάλυψης. Έτσι ξεκινά μια αδιάλειπτη πάλη ενάντια στο «θηρίο», με σύντροφό του τη Μαίη Μπάρτραμ η οποία διαθέτει ως μόνο όπλο την καρτερικότητα και την ευαισθησία της.
Τα χρόνια περνούν και ο Μάρτσερ βυθίζεται όλο και περισσότερο στην εγωπάθεια, μη μπορώντας να αντιληφθεί τις καθημερινές επιθέσεις του «θηρίου». Δεν αντιλαμβάνεται καν την τελευταία του επίθεση λίγο πριν το θάνατο της φίλης του και χάνει έτσι την τελευταία του ευκαιρία να βιώσει τον κατακερματισμό του τυφλού εγωισμού του. Μένει μόνος, με αποκλειστική συντροφιά όλους τους ολέθριους φόβους του απέναντι στη ζωή, πνιγμένος στην απογοήτευσή του για τη μη εμφάνιση του «θηρίου». Αποκαρδιωμένος αλλά το ίδιο αλαζόνας, ταξιδεύει μακριά μόνο και μόνο για να επιστρέψει κάποτε στον τάφο της Μαίη όπου ένα τυχαίο περιστατικό σπάει μονομιάς την παχιά κρούστα της αυτό-απορρόφησής του. Ο Τζων Μάρτσερ διαπιστώνει πως η κρίσιμη στιγμή που περίμενε με πάθος όλα αυτά τα χρόνια τον έχει ξεπεράσει.
Ο Χένρι Τζαίημς δημιούργησε to 1906 έναν ήρωα που φαίνεται να κατοικεί εντός μας: άλλοτε κοιμάται ασφαλής στα βάθη της ζούγκλας μας, άλλοτε προσπαθεί να κρυφτεί στη χαμηλή βλάστηση των ενοχών και των προφάσεών μας, άλλοτε πάλι δρασκελίζει και τσαλαπατά τα τροπικά λουλούδια της λαχτάρας και του πάθους που μας προσφέρονται, από φόβο μη χαθούμε στη ζούγκλα. Εκατόν δεκατρία χρόνια μετά την πρώτη της έκδοση, η νουβέλα αυτή εξακολουθεί να μας μιλά με όλη την αφηγηματική δεινότητα του Τζαίημς για την τραγική ειρωνεία του εγωισμού και την έξη της φιλαυτίας. Ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι πιο σύγχρονο;
[...]
Από μία παλιότερη παρουσίαση στη στήλη μου εδώ
https://www.kefalonitikanea.gr/2016/12/blog-post_12-25.html
--
[...] Κεντρικός ήρωας του έργου είναι ο Τζων Μάρτσερ, «ένας άντρας της εποχής του, ο άντρας στον οποίο δεν επρόκειτο να συμβεί απολύτως τίποτα». Η ιστορία ξεκινά όταν δέκα χρόνια μετά την πρώτη του γνωριμία με την Μαίη Μπάρτραμ στην Ιταλία, την ξανασυναντά τυχαία και αποφασίζει να μοιραστεί μαζί της την αναμονή ενός σπουδαίου γεγονότος που θ’ αλλάξει τη ζωή του, που θα τον μεταμορφώσει σε κάποιον ο οποίος βιώνοντας ένα και μοναδικό γεγονός, μια υπέρτατη αποκάλυψη, θα καταφέρει να συλλάβει το νόημα της ζωής, των πραγμάτων και του εαυτού του. Αυτό που περιμένει, αυτό που, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, «δεν αποκλείεται να καταστρέψει τη συνείδηση αυτού που είμαι και να με συντρίψει […] αφήνοντας με να αντιμετωπίσω τις συνέπειες όποια μορφή κι αν λάβουν» το παρομοιάζει με το θηρίο που παραμονεύει στη ζούγκλα περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να χιμήξει και να κατασπαράξει τη λεία του. Και ο Τζων Μάρτσερ θέλει να είναι έτοιμος για τη στιγμή της επίθεσης, για τη στιγμή της μεγάλης αποκάλυψης. Έτσι ξεκινά μια αδιάλειπτη πάλη ενάντια στο «θηρίο», με σύντροφό του τη Μαίη Μπάρτραμ η οποία διαθέτει ως μόνο όπλο την καρτερικότητα και την ευαισθησία της.
Τα χρόνια περνούν και ο Μάρτσερ βυθίζεται όλο και περισσότερο στην εγωπάθεια, μη μπορώντας να αντιληφθεί τις καθημερινές επιθέσεις του «θηρίου». Δεν αντιλαμβάνεται καν την τελευταία του επίθεση λίγο πριν το θάνατο της φίλης του και χάνει έτσι την τελευταία του ευκαιρία να βιώσει τον κατακερματισμό του τυφλού εγωισμού του. Μένει μόνος, με αποκλειστική συντροφιά όλους τους ολέθριους φόβους του απέναντι στη ζωή, πνιγμένος στην απογοήτευσή του για τη μη εμφάνιση του «θηρίου». Αποκαρδιωμένος αλλά το ίδιο αλαζόνας, ταξιδεύει μακριά μόνο και μόνο για να επιστρέψει κάποτε στον τάφο της Μαίη όπου ένα τυχαίο περιστατικό σπάει μονομιάς την παχιά κρούστα της αυτό-απορρόφησής του. Ο Τζων Μάρτσερ διαπιστώνει πως η κρίσιμη στιγμή που περίμενε με πάθος όλα αυτά τα χρόνια τον έχει ξεπεράσει.
Ο Χένρι Τζαίημς δημιούργησε to 1906 έναν ήρωα που φαίνεται να κατοικεί εντός μας: άλλοτε κοιμάται ασφαλής στα βάθη της ζούγκλας μας, άλλοτε προσπαθεί να κρυφτεί στη χαμηλή βλάστηση των ενοχών και των προφάσεών μας, άλλοτε πάλι δρασκελίζει και τσαλαπατά τα τροπικά λουλούδια της λαχτάρας και του πάθους που μας προσφέρονται, από φόβο μη χαθούμε στη ζούγκλα. Εκατόν δεκατρία χρόνια μετά την πρώτη της έκδοση, η νουβέλα αυτή εξακολουθεί να μας μιλά με όλη την αφηγηματική δεινότητα του Τζαίημς για την τραγική ειρωνεία του εγωισμού και την έξη της φιλαυτίας. Ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι πιο σύγχρονο;
[...]
Από μία παλιότερη παρουσίαση στη στήλη μου εδώ
https://www.kefalonitikanea.gr/2016/12/blog-post_12-25.html
--