zazzyzizi's review against another edition
challenging
mysterious
reflective
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
2.0
Oké dit word er weer even eentje...
Laten we beginnen met algemene kritiek op mannelijke schrijvers die dit boek bij me oproept (het is belangrijk om te begrijpen dat het niet alleen dit boek is, maar stamt uit jaren traumatische ervaringen met het lezen van Nederlandse literatuur op de middelbare school). Waarom? Waarom weten mannen toch altijd zo pessimistisch te schrijven? Tuurlijk kan je proberen eerlijk over de wereld schrijven, en verhalen vertellen die niet alleen maar rozengeur en manenschijn zijn. Maar, moet het dan altijd zo ontzettend pessimistisch. En dan vaak ook nog eens vanuit het perspectief van een hoofdpersoon die niet eens leuk is? Het is moeilijk om sympathie op te wekken voor deze karakters; je krijgt een beetje een 'witte mannen lijden het meest in de wereld' vibes er van. Dit is ook te zien in het feit dat vrouwelijke karakters in die pessimistische boeken nauwelijks uitgewerkt worden, en ook dit boek is daar zeker schuldig aan. Dan hoor ik je al zeggen: 'maar Isis, andere mensen kunnen hier toch wel iets van leren en het heel diep vinden?' Ja, tuurlijk is dat zo, maar (weer), het feit dat vooral deze soorten boeken en schrijvers op een soort podium worden geheven, alsof zij iets doen wat nog nooit eerder is gedaan, alsof alleen zíj de wereld weergeven zoals het in zijn rouwe vorm is... Kappen a.u.b. Er is zo veel meer te lezen en leren dan alleen het perspectief van de witte cis hetero (en vaak nog geprivilegieerde) witte man.
Dan, dit boek... (incl. spoilers I guess? er gebeurd niet zo veel). Hoe kan het stukje kritiek van hiervoor nou op dit boek toegepast worden? Laten we beginnen met het feit dat geen van de echte hoofdpersonen vrouwen zijn, en als het wel grote vrouwelijke karakters zijn is het alleen voor liefdesrelatie met de hoofdpersoon, zijn moeder, of andere vrouwen aan wie hij verbonden is door de relatie die hij met hun mannelijke partners heeft. Geen vrouw in dit boek is een karakter zonder de man, behalve die ene vrouw die geen karakter is zonder haar kat... Daarnaast is het taalgebruik over vrouwen, questionable to say the least. Tuurlijk is het boek origineel in het Duits en kunnen er wat dingen raar vertaald zijn. De manier waarop de hoofdpersoon met zijn hoofd liefdes-interesse om gaat is heel erg 'nice guys always finish last': hij romantiseert haar tot hij een ons weegt (letterlijk); hij zegt na enkele dagen van ontmoeting al dat hij van haar houd; hij zegt op gegeven moment letterlijk iets wat gewoon te lezen is als 'you're not like other girls'. Vervolgens is hij helemaal over de rooie als zij alleen vrienden met hem wilt zijn, terwijl hij tegen het einde van het boek (wat 2 dagen na de hiervoor genoemde afwijzing is) alweer over een andere meid praat (en haar ook weer romantiseert). Ik ben blij dat dat niet verder is uitgewerkt, want dat dreigde nog een 'ik ga wel voor je zorgen, ik kan je redden' verhaallijn te zijn.
Naast de rare manier van over vrouwen schrijven leest dit boek heel duidelijk alsof het geschreven is door een witte man met privilege. Imagine my surprise (maar eigenlijk helemaal niet) toen ik hem ging googelen en vond dat het niet alleen een witte man was, maar dat hij ook nog eens van adel is; familie is van allemaal mensen die lijntjes hebben in de schrijverswereld en ook nog eens afstamt van een N*zi. Tuurlijk kun je hem voor het laatste niks uitmaken, echter zegt het wel wat over de positie waarin hij is geboren. Mijn god, zijn middelbare schooljaren bracht hij door op een kostschool. En dit is gewoon zo te lezen in het boek, het spat er bijna vanaf.
Hoewel de hoofdpersoon dus echt beweegredenen heeft voor zijn gedrag en zijn sombere houding in de wereld, wordt dit pas in de laatste 20% van het boek duidelijk. De auteur schrijft dan best een mooi stukje over het omgaan met verlies van iemand aan suïcide en hoe je dan echt even helemaal jezelf kwijt bent. Echter, en nu ben ik heel voorzichtig want het is een gevoelig onderwerp (maar ik ken het), haalt dit niet weg van het feit dat hij de eerste 80% van het boek gewoon een eikel is. Eentje die heel stom doet tegen zijn moeder, vrienden, baas, etc. Hij liegt de boel bij elkaar, en aan het einde vergeven ze hem allemaal in een korte tijd?? Mind you, dit boek speelt zich af over 7 dagen. In dezelfde 7 dagen gedraagt hij zich dus echt bagger, en wordt hij ook alweer vergeven. Hoewel de schrijver het verhaal dus wel mooi eindigt, met een heuze character arc en alles, had ik toch liever vanaf het begin willen weten wat de hoofdpersoon nou dwars zat. Nu zit je in het donker te tasten, terwijl je tegelijk een verhaal aan het lezen bent van iemand die er eigenlijk alles aan doet zodat jij geen empathie voor hem op kan wekken.
Kortom, laten we de lat iets hoger leggen voor wat wij als literatuur beschouwen, al helemaal als het van mannen komt, dankuwel
ps; en ik heb dan nog niks gezegd over de dunne lijn waarmee dit boek met onze homo's omgaat.
Laten we beginnen met algemene kritiek op mannelijke schrijvers die dit boek bij me oproept (het is belangrijk om te begrijpen dat het niet alleen dit boek is, maar stamt uit jaren traumatische ervaringen met het lezen van Nederlandse literatuur op de middelbare school). Waarom? Waarom weten mannen toch altijd zo pessimistisch te schrijven? Tuurlijk kan je proberen eerlijk over de wereld schrijven, en verhalen vertellen die niet alleen maar rozengeur en manenschijn zijn. Maar, moet het dan altijd zo ontzettend pessimistisch. En dan vaak ook nog eens vanuit het perspectief van een hoofdpersoon die niet eens leuk is? Het is moeilijk om sympathie op te wekken voor deze karakters; je krijgt een beetje een 'witte mannen lijden het meest in de wereld' vibes er van. Dit is ook te zien in het feit dat vrouwelijke karakters in die pessimistische boeken nauwelijks uitgewerkt worden, en ook dit boek is daar zeker schuldig aan. Dan hoor ik je al zeggen: 'maar Isis, andere mensen kunnen hier toch wel iets van leren en het heel diep vinden?' Ja, tuurlijk is dat zo, maar (weer), het feit dat vooral deze soorten boeken en schrijvers op een soort podium worden geheven, alsof zij iets doen wat nog nooit eerder is gedaan, alsof alleen zíj de wereld weergeven zoals het in zijn rouwe vorm is... Kappen a.u.b. Er is zo veel meer te lezen en leren dan alleen het perspectief van de witte cis hetero (en vaak nog geprivilegieerde) witte man.
Dan, dit boek... (incl. spoilers I guess? er gebeurd niet zo veel). Hoe kan het stukje kritiek van hiervoor nou op dit boek toegepast worden? Laten we beginnen met het feit dat geen van de echte hoofdpersonen vrouwen zijn, en als het wel grote vrouwelijke karakters zijn is het alleen voor liefdesrelatie met de hoofdpersoon, zijn moeder, of andere vrouwen aan wie hij verbonden is door de relatie die hij met hun mannelijke partners heeft. Geen vrouw in dit boek is een karakter zonder de man, behalve die ene vrouw die geen karakter is zonder haar kat... Daarnaast is het taalgebruik over vrouwen, questionable to say the least. Tuurlijk is het boek origineel in het Duits en kunnen er wat dingen raar vertaald zijn. De manier waarop de hoofdpersoon met zijn hoofd liefdes-interesse om gaat is heel erg 'nice guys always finish last': hij romantiseert haar tot hij een ons weegt (letterlijk); hij zegt na enkele dagen van ontmoeting al dat hij van haar houd; hij zegt op gegeven moment letterlijk iets wat gewoon te lezen is als 'you're not like other girls'. Vervolgens is hij helemaal over de rooie als zij alleen vrienden met hem wilt zijn, terwijl hij tegen het einde van het boek (wat 2 dagen na de hiervoor genoemde afwijzing is) alweer over een andere meid praat (en haar ook weer romantiseert). Ik ben blij dat dat niet verder is uitgewerkt, want dat dreigde nog een 'ik ga wel voor je zorgen, ik kan je redden' verhaallijn te zijn.
Naast de rare manier van over vrouwen schrijven leest dit boek heel duidelijk alsof het geschreven is door een witte man met privilege. Imagine my surprise (maar eigenlijk helemaal niet) toen ik hem ging googelen en vond dat het niet alleen een witte man was, maar dat hij ook nog eens van adel is; familie is van allemaal mensen die lijntjes hebben in de schrijverswereld en ook nog eens afstamt van een N*zi. Tuurlijk kun je hem voor het laatste niks uitmaken, echter zegt het wel wat over de positie waarin hij is geboren. Mijn god, zijn middelbare schooljaren bracht hij door op een kostschool. En dit is gewoon zo te lezen in het boek, het spat er bijna vanaf.
Hoewel de hoofdpersoon dus echt beweegredenen heeft voor zijn gedrag en zijn sombere houding in de wereld, wordt dit pas in de laatste 20% van het boek duidelijk. De auteur schrijft dan best een mooi stukje over het omgaan met verlies van iemand aan suïcide en hoe je dan echt even helemaal jezelf kwijt bent. Echter, en nu ben ik heel voorzichtig want het is een gevoelig onderwerp (maar ik ken het), haalt dit niet weg van het feit dat hij de eerste 80% van het boek gewoon een eikel is. Eentje die heel stom doet tegen zijn moeder, vrienden, baas, etc. Hij liegt de boel bij elkaar, en aan het einde vergeven ze hem allemaal in een korte tijd?? Mind you, dit boek speelt zich af over 7 dagen. In dezelfde 7 dagen gedraagt hij zich dus echt bagger, en wordt hij ook alweer vergeven. Hoewel de schrijver het verhaal dus wel mooi eindigt, met een heuze character arc en alles, had ik toch liever vanaf het begin willen weten wat de hoofdpersoon nou dwars zat. Nu zit je in het donker te tasten, terwijl je tegelijk een verhaal aan het lezen bent van iemand die er eigenlijk alles aan doet zodat jij geen empathie voor hem op kan wekken.
Kortom, laten we de lat iets hoger leggen voor wat wij als literatuur beschouwen, al helemaal als het van mannen komt, dankuwel
ps; en ik heb dan nog niks gezegd over de dunne lijn waarmee dit boek met onze homo's omgaat.
Content Warnings
Minor: Suicide
roundandround's review against another edition
emotional
medium-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? It's complicated
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.5
annasch's review against another edition
emotional
hopeful
reflective
sad
medium-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.25
just_sxph's review against another edition
challenging
dark
emotional
inspiring
sad
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
5.0
vroun's review against another edition
adventurous
reflective
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.0
das_kleine_lechen's review against another edition
emotional
hopeful
inspiring
reflective
fast-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? It's complicated
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.0
mrjsddk's review against another edition
challenging
dark
emotional
funny
mysterious
reflective
sad
tense
fast-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? No
4.75
boris's review against another edition
adventurous
emotional
reflective
sad
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
2.5
samiradi's review against another edition
1.0
Das ist eines der schlechtesten Bücher, die ich bis heute gelesen habe & es hätte nicht geschadet wenn ich dieser frühen Vermutung Glauben geschenkt und es schon eher abgebrochen hätte.
Voll von stereotypen ( ich meine das sind Wells‘ Bücher des öfteren, aber HIER .. Hilfe). Ein wirklich fantasieloses dahingeklatschtes Buch ohne Kreativität, ohne überraschende Erkenntnisse, ohne ausgeformte Charaktere. Wie kann man es sich so einfach machen und warum verlegt Diogenes das?
Ich habe mir das Buch vorlesen lassen (Hörbuch). Und auch das hat es eher negativ belastet. Wells selbst liest auf Spotify und das ohne durchdachte Facetten in den Stimmen, mit abgebrochenen unförmigen Betonungen. Wirklich einfach nicht gut gelesen. Dann war die ganze Geschichte so eindimensional. Schon in den ersten Minuten war klar wohin es führt (zu nichts) und wer wann stirbt und wie die Person über kurz oder lang wirken soll. Und wenn man sich dann nicht mal die Mühe macht ein bisschen Haltung zu zeigen. In jedem Buch was ich bisher von Wells gelesen hab gibt es „die eine schwarze Person“ oder „die eine Schwule Person“, so als wäre es ein bisschen Käse zum rüberstreuen. Aber eine Perspektive oder Einordnung findet null statt. Jetzt, da ich gerade den frischen Sally Rooney Vergleich habe ist mir so eine stumpfe Darstellung ein Rätsel. Und in anderen seiner Bücher war das schon auch der Fall, aber da konnte ich dank des Gesamtkonzepts irgendwie drüber hinwegsehen. Altbacken, langweilig, visionslos und unsympathisch, sorry ..
Also dieses Buch ... puh das war gar nicht mein Fall.
Tut mir Leid für alle Text Fehler hier, hab’s eilig ;-)
Voll von stereotypen ( ich meine das sind Wells‘ Bücher des öfteren, aber HIER .. Hilfe). Ein wirklich fantasieloses dahingeklatschtes Buch ohne Kreativität, ohne überraschende Erkenntnisse, ohne ausgeformte Charaktere. Wie kann man es sich so einfach machen und warum verlegt Diogenes das?
Ich habe mir das Buch vorlesen lassen (Hörbuch). Und auch das hat es eher negativ belastet. Wells selbst liest auf Spotify und das ohne durchdachte Facetten in den Stimmen, mit abgebrochenen unförmigen Betonungen. Wirklich einfach nicht gut gelesen. Dann war die ganze Geschichte so eindimensional. Schon in den ersten Minuten war klar wohin es führt (zu nichts) und wer wann stirbt und wie die Person über kurz oder lang wirken soll. Und wenn man sich dann nicht mal die Mühe macht ein bisschen Haltung zu zeigen. In jedem Buch was ich bisher von Wells gelesen hab gibt es „die eine schwarze Person“ oder „die eine Schwule Person“, so als wäre es ein bisschen Käse zum rüberstreuen. Aber eine Perspektive oder Einordnung findet null statt. Jetzt, da ich gerade den frischen Sally Rooney Vergleich habe ist mir so eine stumpfe Darstellung ein Rätsel. Und in anderen seiner Bücher war das schon auch der Fall, aber da konnte ich dank des Gesamtkonzepts irgendwie drüber hinwegsehen. Altbacken, langweilig, visionslos und unsympathisch, sorry ..
Also dieses Buch ... puh das war gar nicht mein Fall.
Tut mir Leid für alle Text Fehler hier, hab’s eilig ;-)