helenehannailona's review against another edition
hopeful
mysterious
reflective
medium-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? It's complicated
5.0
Wow - this book raises so many questions! Wonderfully written, I absolutely could not put it down!
martin_books's review against another edition
challenging
mysterious
reflective
medium-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? No
4.5
laviskrg's review against another edition
5.0
Wow, just wow.
What started off as a really spontaneous buy turned out to be an unputdownable deluxe manifestation of literature, a perfect novel in my eyes, on absolutely all accounts, from writing style, to premise, to characters, to ending. What a joy to read a book I have nothing negative to say about.
This is a novel about a simple, yet very complicated scenario, that defeats science, religion and philosophy: the complete doubling of a plane and everyone on board. How Monsieur Le Tellier managed to write in maths, physics, programming, social science, philosophy and literature is beyond me but it is clear why his work deserves the prestigious Prix Goncourt. His writing is witty, firm, breathtaking at times, plain and utilitarian at others. Colour me impressed.
The way in which the main characters, their lives and their situations are depicted is insanely perfect. Every story is different, every voice is unique and, most important, they are all believable and human, which I find to be increasingly rare in this world of Netflix trash where writers write for agenda, not accuracy. Do I need to state that the hitman and the author were my favourite characters but that the female lawyer's ending tore me to shreds because I know what it means to have to force yourself to un-love the love of your life simply to be able to breathe a second in his absence? I think each reader will vibe with several characters in different ways specifically due to their own personal lives and that is the magic, the true magic of the writing in this book.
Chapeau 100%.
What started off as a really spontaneous buy turned out to be an unputdownable deluxe manifestation of literature, a perfect novel in my eyes, on absolutely all accounts, from writing style, to premise, to characters, to ending. What a joy to read a book I have nothing negative to say about.
This is a novel about a simple, yet very complicated scenario, that defeats science, religion and philosophy: the complete doubling of a plane and everyone on board. How Monsieur Le Tellier managed to write in maths, physics, programming, social science, philosophy and literature is beyond me but it is clear why his work deserves the prestigious Prix Goncourt. His writing is witty, firm, breathtaking at times, plain and utilitarian at others. Colour me impressed.
The way in which the main characters, their lives and their situations are depicted is insanely perfect. Every story is different, every voice is unique and, most important, they are all believable and human, which I find to be increasingly rare in this world of Netflix trash where writers write for agenda, not accuracy. Do I need to state that the hitman and the author were my favourite characters but that the female lawyer's ending tore me to shreds because I know what it means to have to force yourself to un-love the love of your life simply to be able to breathe a second in his absence? I think each reader will vibe with several characters in different ways specifically due to their own personal lives and that is the magic, the true magic of the writing in this book.
Chapeau 100%.
alicias_books's review against another edition
dark
mysterious
reflective
tense
medium-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.5
tabeatabeatabea's review against another edition
adventurous
funny
mysterious
slow-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? No
2.75
bookmarkie's review against another edition
challenging
slow-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.25
bbboeken's review against another edition
4.0
(Ik twijfel wat voor de beoordeling. Het boek is zeker meer dan drie sterren waard, maar ik twijfel wat voor de volle vier. Ik heb in elk geval geen spijt dat ik het gelezen heb, dus ik hou het bij vier.)
Dit is het soort boeken dat ik graag lees. Het leest vlotjes, en hetgene waar de meeste mensen over vallen is niet waar de 'boodschap' van het boek ligt. Het is ondergeschikt of het nu over de science fiction, thriller of what have you gaat, de focus van het boek ligt op de mensen en hun reacties. In dat opzicht is het boek eigenlijk veel te kort (maar daardoor ook veel makkelijker te verkopen), en had ik de verhalen eigenlijk liever nog wat verder uitgewerkt gezien. Zowat elke 'getuigenis' is een boek op zich.
Een beetje verrassend dat dit boek de Prix Goncourt heeft gewonnen, gezien de thematiek eigenlijk iets is wat men ook bij pakweg Guillaume Musso kan lezen (al ligt de klemtoon bij Musso natuurlijk wel helemaal ergens anders). Vernieuwend is het in elk geval niet.
Dit is het soort boeken dat ik graag lees. Het leest vlotjes, en hetgene waar de meeste mensen over vallen is niet waar de 'boodschap' van het boek ligt. Het is ondergeschikt of het nu over de science fiction, thriller of what have you gaat, de focus van het boek ligt op de mensen en hun reacties. In dat opzicht is het boek eigenlijk veel te kort (maar daardoor ook veel makkelijker te verkopen), en had ik de verhalen eigenlijk liever nog wat verder uitgewerkt gezien. Zowat elke 'getuigenis' is een boek op zich.
Een beetje verrassend dat dit boek de Prix Goncourt heeft gewonnen, gezien de thematiek eigenlijk iets is wat men ook bij pakweg Guillaume Musso kan lezen (al ligt de klemtoon bij Musso natuurlijk wel helemaal ergens anders). Vernieuwend is het in elk geval niet.
modeste's review against another edition
4.0
4,1 ****: als liefhebber van dystopische romans, waar het "tabula rasa"-motief onvermijdelijk altijd in doorsijpelt, vond ik deze roman een leuke variatie op het daaraan verwante "what if"-thema. Een aantal personages worden gedupliceerd (geheel toevallig las ik voor dit boek "Split Second" van Douglas E Richards, waar er ook al personen werden gedupliceerd dat het een lieve lust was) en vervolgens geconfronteerd met "zichzelf" in een versie, die slechts een paar maanden van de "andere" verschilt. De roman belooft sf met literatuur en het thrillergenre te mengen en slaagt daar ook grotendeels in, alhoewel je geen "whodun(n)it" hoeft te verwachten. De roman staat bol van de referenties en verwijzingen naar zowel kunst als populaire cultuur ("Wachten op Godot" vertaald in het Klingon?). En ja, je bent blij als een kind als je er eentje thuis wijst, zonder eerst dokter Wiki te hebben moeten raadplegen. Maar het is literaire sf, het boeit en het raakt je. Ik las het boek in Nederlandse vertaling door Andreas Dijkzeul, wat in de context van deze review, niet onbelangrijk is. Want dan zijn daar in die vertaling bizar genoeg plots de fouten in het boek. Niet eentje, geen statistisch onwaarschijnlijke twee, maar zoveel (ik telde er minstens 11 en miste er zeker een gans deel) dat het dermate storend was, dat ik ze zelfs begon bij te houden (om een boze mail naar de uitgeverij te sturen). Laat ons eerlijk zijn: fouten - welke hun aard ook is- in een boek bevorderen niet onmiddellijk de "flow". Van vervoegingsfouten ("ik wordt", jawel), over woorden teveel en zuivere typo's tot ontbrekende letters, die je in Laos brengen, in plaats van in Lagos (Nigeria). Het irriteert de geroutineerde lezer.
Al deze uitschuivers zijn dermate groot in aantal, dat er maar 3 hypotheses mogelijk zijn: (1) het boek werd amper geredigeerd in vertaling (wat zéér vreemd zou zijn voor een Prix Goncourt-winnaar), (ii) het boek werd geredigeerd door een gebrekkig AI-algoritme (vreemd dat men het werk van de machine niet nog eens zou checken) of (iii)- en dat lijkt het meest plausibele, hoewel ook onwaarschijnlijk - : (iii) de fouten werden gewoonweg opzettelijk gemaakt.
Dat dit best wel eens zou kunnen, leid ik af uit het feit dat voor de verklaring van de "anomalie" die zich voordoet in het boek, uiteindelijk ook de meest onwaarschijnlijke hypothese als meest aanvaardbaar naar voor wordt geschoven. Van spiegelen gesproken. De tekst bevat bovendien een aantal passages die daar een aanwijzing voor zijn: één van de personages, Victor Miesel, onsuccesvol schrijver en daarom vertaler om den brode, permitteert zich in het boek bij zijn vertaalwerk ook al eens een zinnetje te sluizen in zijn vertaling, dat niet in het oorspronkelijk manuscript staat:
"Sindsdien verbergt hij - een ernstige beroepsfout - korte fragmenten over de renbaan van Ascot of crème anglaise in zijn vertalingen.. In een verzameling artikelen van Gourevitch is hij met dit misdrijf begonnen. In de openingstekst [Russische titel in cyrillisch schrift volgt] ...heeft hij de volgende zin opgenomen: "Vrijheid is geen "crème anglaise" op een chocoladecake, maar een recht"
Wat dan weer tegen deze these spreekt, is dat typo's, woorden teveel, etc. wel heel ver staan van een taalkundig, correct zinnetje binnensmokkelen in een tekst.
Maar dan is er pagina 252, waar de uitgeefster van Victor Miesel wijst op het feit dat zijn laatste manuscript een hit is geworden en in allerijl werd vertaald: "Spoedvertalingen...vaak wat onnauwkeurig"...
Waardoor de argwaan over de opzettelijkheid van de fouten weer toeslaat.
En neen ik ben niet alleen.
Op https://www.hanta.nl/hanta/2021/12/27/moest-de-vertaler-van-anomalie-van-herve-le-tellier-fouten-maken/ wordt dezelfde these geopperd.
Als - en wie zal het zeggen - de fouten inderdaad opzettelijk werden gemaakt, dan is dat stof tot nadenken. Marketing stunt?
Of een opgestoken middenvinger naar de culturele "élite francaise" (denk aan Renaud's "Les Bobo") doordat de vertaalde versies van een oorspronkelijk origineel Franstalig werk een extra laag bevatten die het origineel per definitie niet kan/mag bevatten?
En dat dan beloond met een Prix Goncourt ...Splendide n'est-ce pas?
Kristoff Soete
P.S. eventuele fouten in deze review zijn evident ('cheek in tongue') er opzettelijk in gedropt.
Al deze uitschuivers zijn dermate groot in aantal, dat er maar 3 hypotheses mogelijk zijn: (1) het boek werd amper geredigeerd in vertaling (wat zéér vreemd zou zijn voor een Prix Goncourt-winnaar), (ii) het boek werd geredigeerd door een gebrekkig AI-algoritme (vreemd dat men het werk van de machine niet nog eens zou checken) of (iii)- en dat lijkt het meest plausibele, hoewel ook onwaarschijnlijk - : (iii) de fouten werden gewoonweg opzettelijk gemaakt.
Dat dit best wel eens zou kunnen, leid ik af uit het feit dat voor de verklaring van de "anomalie" die zich voordoet in het boek, uiteindelijk ook de meest onwaarschijnlijke hypothese als meest aanvaardbaar naar voor wordt geschoven. Van spiegelen gesproken. De tekst bevat bovendien een aantal passages die daar een aanwijzing voor zijn: één van de personages, Victor Miesel, onsuccesvol schrijver en daarom vertaler om den brode, permitteert zich in het boek bij zijn vertaalwerk ook al eens een zinnetje te sluizen in zijn vertaling, dat niet in het oorspronkelijk manuscript staat:
"Sindsdien verbergt hij - een ernstige beroepsfout - korte fragmenten over de renbaan van Ascot of crème anglaise in zijn vertalingen.. In een verzameling artikelen van Gourevitch is hij met dit misdrijf begonnen. In de openingstekst [Russische titel in cyrillisch schrift volgt] ...heeft hij de volgende zin opgenomen: "Vrijheid is geen "crème anglaise" op een chocoladecake, maar een recht"
Wat dan weer tegen deze these spreekt, is dat typo's, woorden teveel, etc. wel heel ver staan van een taalkundig, correct zinnetje binnensmokkelen in een tekst.
Maar dan is er pagina 252, waar de uitgeefster van Victor Miesel wijst op het feit dat zijn laatste manuscript een hit is geworden en in allerijl werd vertaald: "Spoedvertalingen...vaak wat onnauwkeurig"...
Waardoor de argwaan over de opzettelijkheid van de fouten weer toeslaat.
En neen ik ben niet alleen.
Op https://www.hanta.nl/hanta/2021/12/27/moest-de-vertaler-van-anomalie-van-herve-le-tellier-fouten-maken/ wordt dezelfde these geopperd.
Als - en wie zal het zeggen - de fouten inderdaad opzettelijk werden gemaakt, dan is dat stof tot nadenken. Marketing stunt?
Of een opgestoken middenvinger naar de culturele "élite francaise" (denk aan Renaud's "Les Bobo") doordat de vertaalde versies van een oorspronkelijk origineel Franstalig werk een extra laag bevatten die het origineel per definitie niet kan/mag bevatten?
En dat dan beloond met een Prix Goncourt ...Splendide n'est-ce pas?
Kristoff Soete
P.S. eventuele fouten in deze review zijn evident ('cheek in tongue') er opzettelijk in gedropt.