Reviews

Die Wahlverwandtschaften by Johann Wolfgang von Goethe

Only show reviews with written explanations

sofiiaromeo's review against another edition

Go to review page

challenging inspiring reflective slow-paced

Plot- or character-driven? Character
Strong character development? Yes
Loveable characters? It's complicated
Diverse cast of characters? No
Flaws of characters a main focus? It's complicated

3.25

theuncultured's review against another edition

Go to review page

1.0

Goethe, in my opinion, should not put his head on a woman's shoulders because the only possible outcome of it is this miserable book. The story is a bore, the "experiment" is ridiculous to the end, and the characters were uncommon and fairly dumb. I can't understand how he can write out scene upon scene in great detail describing nature and fall short attempting to translate the human emotion. It feels like nothing happens in 10 pages and then, bam, a one-liner describes a major turning point in the story. I didn't enjoy this at all and the only reason I finished it was because I was slightly curious how this mess was to end.

lwti's review against another edition

Go to review page

emotional reflective sad tense slow-paced

Plot- or character-driven? Character
Strong character development? No
Loveable characters? No
Diverse cast of characters? No
Flaws of characters a main focus? Yes

3.25

linaaaaaaaaaaaa's review against another edition

Go to review page

2.0

WO KOMMEN DIE GANZEN OTTOS HER?!?
(literally)

teopera's review against another edition

Go to review page

emotional reflective sad medium-paced

Plot- or character-driven? Character
Strong character development? No
Loveable characters? It's complicated
Diverse cast of characters? Yes
Flaws of characters a main focus? Yes

4.25

komvechtendan's review against another edition

Go to review page

3.0

Begint erg aardig. Twee geliefden, Eduard en Charlotte, nodigen allebei iemand uit, een kapitein en een pleegdochter, Ottilie, die de verhoudingen volledig veranderen. Ze zijn hoffelijk en ijverig, omringd door prachtige natuur. Deel 2 is echter zo betreurenswaardig sentimenteel dat de waarde compleet wegvalt. Er sterft een baby, door toedoen van Ottillie, en daarna Ottillie aan een voedseltekort. Wij moeten er maar vanuit gaan dat niemand daar iets tegen kon beginnen, terwijl ze zoveel om haar gaven. Nee, het is duidelijk. Goethe wilde, geheel in zijn stijl, een heftig einde en liet daarbij de geloofwaardigheid uit het raam vallen. 'Oh oh oh wat is het erg allemaal.' Wat hebben wij aan al die hysterie? Was dan all the way gegaan en liet haar wakker kussen. Bovendien, het was een ongeval Goethe! Laat toch zien dat je daarna ook nog geluk kunt vinden! Nu lijkt haar dood een natuurlijke noodzaak, wat een sneue sombere gedachte is.

Daarnaast zijn de inleidingen van nieuwe personages vaak erg chaotisch. Opeens is daar Charlottes dochter. Of een architect. Het toont wellicht dat het leven snel stroomt, maar leest ook onprettig.

Ik had gehoopt op iets meer filosofische discussies zoals het viertal in het begin voert over de chemische elementen. Pas twintig hoofdstukken later komt er een docent vertellen over de opstand van jongeren tegen hun ouders, al zij het erg kort.