zoebird81's review against another edition
4.0
I almost wanted to thank PAIN'S narrator & protagonist Iris for being so vulnerable, unfiltered, and unabashed—simultaneously, I often found myself begging her to stop. PAIN'S narrative won't take you where you expect, just as real pain seldom does. What begins as a traditional story of a rekindled love and a passionate affair slowly (and achingly) devolves into a mother's valuable lesson: you don't do your child any real service by wearing a mask in front of them. They want to care for you as much as you do them. All anyone wants is to take care of someone else, maybe. Will be thinking about this one
jkatey's review against another edition
challenging
dark
emotional
sad
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? It's complicated
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.5
emdicclara's review against another edition
dark
emotional
sad
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? N/A
- Flaws of characters a main focus? Yes
5.0
emosweatshirt's review against another edition
2.0
I think the concept itself was interesting, but the ending really dragged and didn’t finish in a satisfying way. the protagonist seems to have a nervous breakdown in the last 4-5 chapters and it’s jarring and awkward to read. it wasn’t bad writing really, i just didn’t enjoy it. at this point i just wanted the story to wrap itself up, which it never did. i feel like this woman pining over her lost teenage love of ONE YEAR is unrealistic as well. i never really rooted for any of the characters and didn’t find any of them particularly relatable or sympathetic. alma is such a stupid character. i loathed her. she is spoiled, selfish, and ridiculous. omer being drafted when i imagined him as a 9 year old throughout the entire story was wild. the romance between Eitan and Rissi is so overrated and gross. sometimes scenes are a bit too “poetic” and metaphorical for them to be realistic or meaningful to me. like when Eitan puts meat in Rissi’s mouth and she compares this to feeding her child when she was a baby. ???? is this author just making random connections with weird shit for the hell of it? idk i didn’t like it as much as i wanted to.
notmythunder's review against another edition
challenging
emotional
reflective
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.0
pressi_d5's review against another edition
emotional
funny
hopeful
relaxing
medium-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.0
klaudix3105's review against another edition
3.0
Przez większość czasu książka mi się podobała. Ciekawy temat, dobrze zbudowana główna bohaterka, problemy rodzinne, relacje rodziców i dzieci, tajemnice. Atmosfera książki była gęsta, budowała powoli oczekiwanie na coś niepokojącego.
I zakończenie wszystko spieprzyło.
Cały czas czekałam na rozwiązanie sytuacji głównej bohaterki. Czterdziestoletnia Iris, ofiara zamachu terrorystycznego sprzed 10 laty, przewlekle zmagająca się z bólem, żyje z rodziną niczym niewyróżniające się życie. Jest szanowaną dyrektorką szkoły, którą sama założyła. Jej życie przewraca się do góry nogami, gdy pewnego dnia spotyka w klinice leczenia bólu byłą miłość swojego życia. Mężczyznę, który 20 lat temu zostawił ją i złamał jej serce, a teraz ma być lekarzem konsultujacym jej przypadek.
Relacje rodzinne Iris są skomplikowane. Nie dogaduje się z córką, która wydaje się jej od zawsze odległa. Za męża wyszła, bo potrzebowała wypełnienia pustki po rozstaniu. Tylko syn jako tako ją rozumie, choć jako dziecko sprawiał duże kłopoty.
Iris zbudowała życie po rozstaniu z mężczyzną swego życia, a jego nagłe powtórne pojawienie się burzy cały porządek tego, co stworzyła. Zaczyna kwestionować swoje relacje rodzinne, uczucia. Z jednej strony chce z całej siły do niego wrócić i zostawić dla niego rodzinę ( przecież sobie poradzą, dzieci są dorosłe), a z drugiej nie chce niszczyć rodziny, której poświęciła życie, bo wrócił ktoś, kto przecież sam ją zostawił. Do tego wszystkiego dochodzą problemy z córką, która wpada w ręce "sekty". Wątek córki jest bardzo ciekawy, bo eksploruje kwestie tego, czy rodzice zawsze są zobowiązani pomagać swoim dzieciom. I na rozwiązanie tego wątku właśnie czekałam, a dostałam jakieś dziwne ( a może nie? Może celowe?) odwrócenie kota ogonem i zamknięcie sprawy że niby wszystko już jest w porządku?
Alma, córką Iris, ulega wpływom wykorzystującego ją i inne młode dziewczyny manipulatora. Wydaje się być kompletnie przez niego opętana i nie dociera do niej, że matka chce jej pomoc, gdy przyjeżdża do niej do Tel Avivu. Iris sprząta jej mieszkanie, gotuje, ale dopiero, kiedy przewraca się na ulicy w pogoni za córką i poważnie się rani, ta zwraca na nią uwagę i sama postanawia jej pomoc. Role się odwracają i pstryk! Alma już nie przejmuje się sektą bo matka jej potrzebuje. Cudowne ozdrowienie. Cała rodzina spotyka się nad ranną matką, ktorej poprzedni wypadek relacje rozkleił, ale następny jakby daje możliwość ich załatania. Tak jakby okaleczone ciało matki było spoiwem rodziny, a jego wyleczenie nadzieją na wyleczenie relacji jej członków.
Teraz, jak się nad tym zastanawiam, to zakończenie daje pewne nadzieje albo nie wiem co, jakieś takie oswojenie się z niewiadomą? Nie daje żadnych odpowiedzi - co dalej z Almą? Czy mąż Iris wiedział o jej kłamstwach? Czy Iris wyzdrowieje?
Po skończeniu książki sfrustrowało mnie to i dlatego nie daje 4 gwiazdek. Ale na pewno "Ból" trafił do mnie bardziej niż "Mąż i żona".
I zakończenie wszystko spieprzyło.
Cały czas czekałam na rozwiązanie sytuacji głównej bohaterki. Czterdziestoletnia Iris, ofiara zamachu terrorystycznego sprzed 10 laty, przewlekle zmagająca się z bólem, żyje z rodziną niczym niewyróżniające się życie. Jest szanowaną dyrektorką szkoły, którą sama założyła. Jej życie przewraca się do góry nogami, gdy pewnego dnia spotyka w klinice leczenia bólu byłą miłość swojego życia. Mężczyznę, który 20 lat temu zostawił ją i złamał jej serce, a teraz ma być lekarzem konsultujacym jej przypadek.
Relacje rodzinne Iris są skomplikowane. Nie dogaduje się z córką, która wydaje się jej od zawsze odległa. Za męża wyszła, bo potrzebowała wypełnienia pustki po rozstaniu. Tylko syn jako tako ją rozumie, choć jako dziecko sprawiał duże kłopoty.
Iris zbudowała życie po rozstaniu z mężczyzną swego życia, a jego nagłe powtórne pojawienie się burzy cały porządek tego, co stworzyła. Zaczyna kwestionować swoje relacje rodzinne, uczucia. Z jednej strony chce z całej siły do niego wrócić i zostawić dla niego rodzinę ( przecież sobie poradzą, dzieci są dorosłe), a z drugiej nie chce niszczyć rodziny, której poświęciła życie, bo wrócił ktoś, kto przecież sam ją zostawił. Do tego wszystkiego dochodzą problemy z córką, która wpada w ręce "sekty". Wątek córki jest bardzo ciekawy, bo eksploruje kwestie tego, czy rodzice zawsze są zobowiązani pomagać swoim dzieciom. I na rozwiązanie tego wątku właśnie czekałam, a dostałam jakieś dziwne ( a może nie? Może celowe?) odwrócenie kota ogonem i zamknięcie sprawy że niby wszystko już jest w porządku?
Alma, córką Iris, ulega wpływom wykorzystującego ją i inne młode dziewczyny manipulatora. Wydaje się być kompletnie przez niego opętana i nie dociera do niej, że matka chce jej pomoc, gdy przyjeżdża do niej do Tel Avivu. Iris sprząta jej mieszkanie, gotuje, ale dopiero, kiedy przewraca się na ulicy w pogoni za córką i poważnie się rani, ta zwraca na nią uwagę i sama postanawia jej pomoc. Role się odwracają i pstryk! Alma już nie przejmuje się sektą bo matka jej potrzebuje. Cudowne ozdrowienie. Cała rodzina spotyka się nad ranną matką, ktorej poprzedni wypadek relacje rozkleił, ale następny jakby daje możliwość ich załatania. Tak jakby okaleczone ciało matki było spoiwem rodziny, a jego wyleczenie nadzieją na wyleczenie relacji jej członków.
Teraz, jak się nad tym zastanawiam, to zakończenie daje pewne nadzieje albo nie wiem co, jakieś takie oswojenie się z niewiadomą? Nie daje żadnych odpowiedzi - co dalej z Almą? Czy mąż Iris wiedział o jej kłamstwach? Czy Iris wyzdrowieje?
Po skończeniu książki sfrustrowało mnie to i dlatego nie daje 4 gwiazdek. Ale na pewno "Ból" trafił do mnie bardziej niż "Mąż i żona".