littlebookjockey's review
1.0
This is quite possibly the most pompous book I have ever read. I lost interest around p. 200. This was one of those books in which I show my dislike by annotating with bright sticky notes, expressing my displeasure and providing commentary.
clmckinney's review
4.0
This is the story of a doctor living in Toronto. He is retelling his life. This had echoes of What's Bred In The Bone. Davies is quite effective at revisiting peoples' lives. I preferred this book to the previous book in the series. His dry wit and warm characters make his books wonderful. I will try and conquer the Deptford Trilogy later on this year. I would give this novel a 3.9/5.
habeasopus's review
3.0
I’ve not read many Canadians, but this one was quite good. Davies’ wordplay and erudition, combined with a very plain spoken style, was quite effective. I’ve always had a fondness for first-person narration. My one quibble is that the wrapping of the story within the frame of the newspaper interview, or interspersed with a series of letters seemed a bit too much in this case. I enjoy non-linear narrative and digressions, but they seemed unnecessary here. Solid read though.
alice_horoshev's review against another edition
challenging
emotional
hopeful
reflective
medium-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
5.0
It is really cunning how in 1994 book I found the great description of what bloggers do on YouTube and bookstagram. All historical times are equidistant from eternity❤️
misshonky's review against another edition
3.0
El último libro que escribió Robertson Davies y el primero suyo que leo. Me ha recordado mucho, muchísimo a John Irving, en la forma de escribir, mezclando historias, saltos en el tiempo, personajes... Me ha interesado la historia, y aunque no es el libro de mi vida, me han quedado ganas de leer más cosas de este hombre.
kim_hoag's review against another edition
4.0
I have been curious about Davies for a long while and I thought it was time. No heroes slashing at giants here; no poundng themes; just a life being lived as intelligently as can be done. This is a story of nearly the entire life of a man, Dr. Jonathan Hullah, from when he was saved from death by a shaman to the becoming of an elder doctor working on what and who he is through his memoirs. There are friends and acquaintances and we see the emotions that bind or repel them. Jonathan, has a great breadth of knowledge that Davies breathed into him and which is used to both view the world and to assess the imbroglios he found himself in. He evolved, both personally and professionally, into a wary listner, a cunning man. I greatly enjoyed the intellectual roam of the book as well as the wit. It truly was refreshing. Davies' use of language and clear descriptions of so many characters was fun! As there is in anyone's life, there are themes: of religion, its place and its pressures, of the many aspects and requirements of healing, of literature (which was tied to healing), ethics, and humility to just name a few. Jonathan's intelligence was greater than mine but I felt a warm affinity for him because of his age, his use of literature, and some of his experiences. For instance, he began a quest to explain characters in literature via medical cause and effect. That, is a book I would read.
aniennis's review against another edition
5.0
Genuinely one of my favorite books ever. Robertson Davies dazzles me every time with his worldbuilding.
lisa_k91's review against another edition
3.0
good observations, great storytelling, clever way with words
stevenk's review against another edition
The fictional casebook of Toronto Dr. Jonathan Hulluh, started while being interviewed for a story on "old Toronto" and the St. Adins church next to his clinic. His prep school friend poisons the pastor of St. Adins on Good Friday to get the pastor declared a saint and gets himself "banished" to northern Canada, he comes back a drunk and confesses to Hulluh. Other characters include Mrs. Smoke, the Medicine woman from his hometown of Sioux Lookout, the Dr's homosexual landladies and the Dr's Swedish nurse. Great Quote: "Homosexuality has gone from the love that dare not speak it's name, to the love that won't shut up."
agusto74's review against another edition
3.0
Þetta er í annað skiptið sem ég les þessa bók. Fyrra skiptið var sennilega einhvern tímann rétt fyrir aldarlokin síðustu, sennilega 1999. Ég man að mér þótti mikið til bókarinnar koma þá. Þetta var önnur bók Davies sem ég kláraði og mér fannst hann vera að lofa mér bót og betrun, það var eitthvað göfgandi við bækur hans sem leiddi til þess að á næstu árum las ég allar skáldsögur hans.
Fyrir skemmstu las ég tvö ritgerðarsöfn eftir hann og naut þess. Ekki laust við að stíll hans þar hafi litað eigin stíl í lokaritgerðinni fyrir Sibelíusar Akademíuna. Robertson Davies, í sem stystu máli, var sumsé einn af mínum uppáhalds rithöfundum. Hverjum er það þá að kenna að verðgildi hans hafi hrunið með slíkum hætti á ekki lengri tíma en einu og hálfu ári?
Því núna fannst mér hann á köflum pirrandi. Af hverju er maðurinn í sífellu að eyða orku í að passa uppá að lesendur með Alzheimir haldi í við söguþráðinn? Og af hverju finnst mér einsog útskýringar sögumanns á formi og uppbyggingu sögunnar séu hálf klaufalegar. Kannski vegna þess að formið er dálítið klaufalegt.
Sögumaðurinn Hullah er í miðju viðtali í byrjun bókarinnar (nútíð) en á sama tíma erum við að lesa minnispunkta (frásögn) hans í Málabók (Case book) sinni, sem hljóta að hafa verið skrifaðir eftir viðtalið. Síðar meir eru það bréf Chips sem skera á línurnar í frásögninni, sem í sjálfu sér er ekki alslæmt og gefur Davies tækifæri til að víkka sjóndeildarhring lesandans. Vandamálið er að bréf Chips eru engan veginn jafn mikillar athygli verð og frásögnin.
Stíllinn hans Davies er mjög lesanlegur og það er alltaf einhver humanistiskur ljómi yfir texta hans og sögupersónur, en, hafandi lesið ritgerðir og ræður eftir hann, þá sé ég alltof vel hversu mikið lífsspeki mannsins takmarkar heiminn sem hann býr til í bókum sínum. Þessi afmarkaði heimur er eitt af því sem gerir mannin auðlesanlegan, en stundum leið mér einsog persónurnar væru fastar í Truman show!
Á endanum kemst maður óumflýjanlega að þeirri niðurstöðu að maðurinn sé alltof mikil brjóstvitsvera til að búa til heilsteypt listaverk. Nú verð ég náttúrulega að vera opinn fyrir þeim möguleika að þessi common sense sjónvinkill á málaralist og leiklist til dæmis séu undan sveitalubbanum Hullah rifi runnin, en þegar hinir karektarnir McWearie og Dwyer eru að fullyrða eitt og annað þá dregur það þónokkuð úr trúverðugleika þeirrar kenningar.
(innskot 2011: las fyrir skemmstu Deptford Trilogy aftur og var miklu ánægðari með hana, enda talin meistaraverk hans.)
Fyrir skemmstu las ég tvö ritgerðarsöfn eftir hann og naut þess. Ekki laust við að stíll hans þar hafi litað eigin stíl í lokaritgerðinni fyrir Sibelíusar Akademíuna. Robertson Davies, í sem stystu máli, var sumsé einn af mínum uppáhalds rithöfundum. Hverjum er það þá að kenna að verðgildi hans hafi hrunið með slíkum hætti á ekki lengri tíma en einu og hálfu ári?
Því núna fannst mér hann á köflum pirrandi. Af hverju er maðurinn í sífellu að eyða orku í að passa uppá að lesendur með Alzheimir haldi í við söguþráðinn? Og af hverju finnst mér einsog útskýringar sögumanns á formi og uppbyggingu sögunnar séu hálf klaufalegar. Kannski vegna þess að formið er dálítið klaufalegt.
Sögumaðurinn Hullah er í miðju viðtali í byrjun bókarinnar (nútíð) en á sama tíma erum við að lesa minnispunkta (frásögn) hans í Málabók (Case book) sinni, sem hljóta að hafa verið skrifaðir eftir viðtalið. Síðar meir eru það bréf Chips sem skera á línurnar í frásögninni, sem í sjálfu sér er ekki alslæmt og gefur Davies tækifæri til að víkka sjóndeildarhring lesandans. Vandamálið er að bréf Chips eru engan veginn jafn mikillar athygli verð og frásögnin.
Stíllinn hans Davies er mjög lesanlegur og það er alltaf einhver humanistiskur ljómi yfir texta hans og sögupersónur, en, hafandi lesið ritgerðir og ræður eftir hann, þá sé ég alltof vel hversu mikið lífsspeki mannsins takmarkar heiminn sem hann býr til í bókum sínum. Þessi afmarkaði heimur er eitt af því sem gerir mannin auðlesanlegan, en stundum leið mér einsog persónurnar væru fastar í Truman show!
Á endanum kemst maður óumflýjanlega að þeirri niðurstöðu að maðurinn sé alltof mikil brjóstvitsvera til að búa til heilsteypt listaverk. Nú verð ég náttúrulega að vera opinn fyrir þeim möguleika að þessi common sense sjónvinkill á málaralist og leiklist til dæmis séu undan sveitalubbanum Hullah rifi runnin, en þegar hinir karektarnir McWearie og Dwyer eru að fullyrða eitt og annað þá dregur það þónokkuð úr trúverðugleika þeirrar kenningar.
(innskot 2011: las fyrir skemmstu Deptford Trilogy aftur og var miklu ánægðari með hana, enda talin meistaraverk hans.)