Scan barcode
skind's review against another edition
5.0
I use the word genius sparingly. I haven’t written this list out formally, but I would guess the my geniuses of cinema group (Kubrick, Welles, Cassavetes off the top of my head) is small. Tarkovsky is perhaps the most obvious of the lot deserving that designation.
What’s most intriguing is that Tarkovsky is not a genius solely in the context of film, nor even in art as a whole (although both are true). Rather, Tarkovsky is a genius in understanding Us, in understanding what it is we feel and how we feel and why we feel what we feel (something I believe Cassavetes was in touch with on a genius level as well).
Sculpting in Time is a deeply introspective piece, often requiring me to pause, reread, and digest what it is he was trying to convey. Not all of it I agree with (something I am actually proud and at the same time embarrassed of – imagine me pretentiously saying “I disagree with Tarkovsky’s interpretation of sacrifice” out load and yikes), but much of it I do. Nonetheless, Tarkovsky makes very clear how deeply he ponders and intimately interacts with the human condition, often delving into the intangible, infinite concepts of purpose, faith, inspiration, or memory. Sculpting in Time is a beautiful book that had me thinking both during and after, and like his films, I look forward to returning to it in years to cast my new experiences, doubts, and revelations upon it.
What’s most intriguing is that Tarkovsky is not a genius solely in the context of film, nor even in art as a whole (although both are true). Rather, Tarkovsky is a genius in understanding Us, in understanding what it is we feel and how we feel and why we feel what we feel (something I believe Cassavetes was in touch with on a genius level as well).
Sculpting in Time is a deeply introspective piece, often requiring me to pause, reread, and digest what it is he was trying to convey. Not all of it I agree with (something I am actually proud and at the same time embarrassed of – imagine me pretentiously saying “I disagree with Tarkovsky’s interpretation of sacrifice” out load and yikes), but much of it I do. Nonetheless, Tarkovsky makes very clear how deeply he ponders and intimately interacts with the human condition, often delving into the intangible, infinite concepts of purpose, faith, inspiration, or memory. Sculpting in Time is a beautiful book that had me thinking both during and after, and like his films, I look forward to returning to it in years to cast my new experiences, doubts, and revelations upon it.
adrianascarpin's review against another edition
5.0
Por que dei cinco estrelas para esse livro? Porque Tarkovski é tão arrebatador em sua visão de cinema transposta para a linguagem verbal quanto na concepção visual, você pode não concordar com nada do que ele diz, mas é linda a forma que o faz. Por isso lá no meio do livro eu fiquei tão emputecida, mas tão emputecida, que passei a esbravejar pela casa com um homem morto há 30 anos. O motivo? O total desmerecimento que ele faz do cinema de gênero e comercial em geral, claro, entendo o ponto de vista dele, mas também não vou passar em cima do meu e deixar de achar o Sergio Leone tão gênio quanto o Tarkovski, porque, caraleo, esses cineastas elitistas me fazem vomitar.
Enfim, passei uns dias sem pegar no livro por conta dessa "irritação" e pude me deleitar com a bela visão de sua alma, mesmo sendo tão diferente da minha concepção de vida e cinema.
Enfim, passei uns dias sem pegar no livro por conta dessa "irritação" e pude me deleitar com a bela visão de sua alma, mesmo sendo tão diferente da minha concepção de vida e cinema.
donato's review against another edition
5.0
If you love Tarkovksy, you'll love this. I only added it to the list because I quote it in my review of One Hundred Years of Solitude.
hakki_sayin's review
4.0
Üstadın kendini bir nebze olsun açıkladığı kitap.. Sinema ile şiir bağlantısı kalmış aklımda..
traveltounravel's review against another edition
“Let everything that's been planned come true. Let them believe. And let them have a laugh at their passions. Because what they call passion actually is not some emotional energy, but just the friction between their souls and the outside world. And most important, let them believe in themselves. Let them be helpless like children, because weakness is a great thing, and strength is nothing. When a man is just born, he is weak and flexible. When he dies, he is hard and insensitive. When a tree is growing, it's tender and pliant. But when it's dry and hard, it dies. Hardness and strength are death's companions. Pliancy and weakness are expressions of the freshness of being. Because what has hardened will never win.”
...
"A book read by a thousand different people is a thousand different books.”
...
"A book read by a thousand different people is a thousand different books.”
nzagalo's review against another edition
5.0
Uma das obras mais profundas sobre a essência da arte cinematográfica enquanto arte de expressão autoral, pessoal.
mesut's review
5.0
Mühürlenmiş Zaman, beni ilk sayfalarından itibaren etkiledi. Tarkovski'nin sinema sanatındaki temel yaklaşımlarını, neyi neden yaptığını anlattığı, günlüğe ya da mektuba benzeyen bir metin...
Sanat üzerine bir kitap olmasına rağmen, soyutlamaların fazlama olmaması sebebiyle okunması kolay diğer yandan meselelerin derinlikli ele alınışıyla temel bir felsefeye dayanan yapısıyla da felsefi bir eser olarak görülebilir. Diğer yandan oyuncu Burlyayev örneği üzerinden oyuncularla ve film ekibiyle olan ilişkisine değinmesiyle birlikte, mesleki inceliklerin de işlendiği bir mektup olarak da görülebilir.
Ben açıkçası felsefi bir metinle ilişki kurar gibi okumayı kendime daha yakın buldum. Her okuyucu eserin çok yanlılığı nispetince kendi biçiminde okuyabilecektir. (Hatta herkesin okumasını dilediğim kitaplardan biridir.)
Kitapta sinemasal bahislerin, sinema hakkında ilgi/bilgi sahibi olmayan kişilerin de anlayabileceği şekilde açıklanması açıkçası çok etkileyici.
Tarkovski'nin değindiği konular arasında yer alan imge, özlenen ideal -ki ideal ve mutlak kelimelerini çok sık bir arada kullanışıyla, kendisindeki mutlak fikir istidadını çok net görebiliyoruz-, öz veri, gerçek özgürlük ve "yönetmenin borcu" gibi konular hem sinemanın tözüne ilişkin hem de insanlığın özüne ilişkin iki amaçlı bir felsefi turnusol kâğıdı gibi.
"Her sanatın amacı ... varlık sebeplerinin ne olduğunu açıklamaktır."
Tarkovski, gerçek anlamda bir özgürlük olamayacağını, gerçek özgürlüğün içe bağlılık olduğunu göstermesiyle, “independent” kelimesine yeni bir açılım getiriyor; in-dependent; kişinin kendi içine (özüne) bağlılığı...
"Yalnızca kayıtsızlık özgürdür. Kişilikli biri özgür olamaz, kendi damgasıyla damgalanmıştır, eli kolu bağlıdır."
Sinemanın, insanları demoralize edebilecek güçlü bir silah oluşu karşısında, sanatçılara hitaben, sanatçının boyun borcunun insanları iyiye ve ideale yönlendirmek olduğu kitapta yer alan felsefi derinliği olan faklı bir örnek.
Tarkovski bu kitabında Dostoyevski'yi çokça anarak, aslında çizgisinde ilerlediği mentorunu anıyordu. Şüphesiz ki edebiyat ile sinema arasındaki farkları vurgularken, diğer yandan mentorunu anmasına bakarak, iki büyük ustanın da aynı insan hakikati doğrultusunda eser verdiği söylenebilir.
"Şaheserler ahlaki idealleri dile getirme heves ve çabasından doğarlar." diyor Tarkovski, kendisinin de bu çabasını kitapta kolayca görmek ve eserlerini şaheser olarak görmek mümkün.
Son olarak Tarkovski'yi İbda diyalektiğince anmak gerekir, tıpkı onun Dostoyevski'yi andığı gibi...
Sanat üzerine bir kitap olmasına rağmen, soyutlamaların fazlama olmaması sebebiyle okunması kolay diğer yandan meselelerin derinlikli ele alınışıyla temel bir felsefeye dayanan yapısıyla da felsefi bir eser olarak görülebilir. Diğer yandan oyuncu Burlyayev örneği üzerinden oyuncularla ve film ekibiyle olan ilişkisine değinmesiyle birlikte, mesleki inceliklerin de işlendiği bir mektup olarak da görülebilir.
Ben açıkçası felsefi bir metinle ilişki kurar gibi okumayı kendime daha yakın buldum. Her okuyucu eserin çok yanlılığı nispetince kendi biçiminde okuyabilecektir. (Hatta herkesin okumasını dilediğim kitaplardan biridir.)
Kitapta sinemasal bahislerin, sinema hakkında ilgi/bilgi sahibi olmayan kişilerin de anlayabileceği şekilde açıklanması açıkçası çok etkileyici.
Tarkovski'nin değindiği konular arasında yer alan imge, özlenen ideal -ki ideal ve mutlak kelimelerini çok sık bir arada kullanışıyla, kendisindeki mutlak fikir istidadını çok net görebiliyoruz-, öz veri, gerçek özgürlük ve "yönetmenin borcu" gibi konular hem sinemanın tözüne ilişkin hem de insanlığın özüne ilişkin iki amaçlı bir felsefi turnusol kâğıdı gibi.
"Her sanatın amacı ... varlık sebeplerinin ne olduğunu açıklamaktır."
Tarkovski, gerçek anlamda bir özgürlük olamayacağını, gerçek özgürlüğün içe bağlılık olduğunu göstermesiyle, “independent” kelimesine yeni bir açılım getiriyor; in-dependent; kişinin kendi içine (özüne) bağlılığı...
"Yalnızca kayıtsızlık özgürdür. Kişilikli biri özgür olamaz, kendi damgasıyla damgalanmıştır, eli kolu bağlıdır."
Sinemanın, insanları demoralize edebilecek güçlü bir silah oluşu karşısında, sanatçılara hitaben, sanatçının boyun borcunun insanları iyiye ve ideale yönlendirmek olduğu kitapta yer alan felsefi derinliği olan faklı bir örnek.
Tarkovski bu kitabında Dostoyevski'yi çokça anarak, aslında çizgisinde ilerlediği mentorunu anıyordu. Şüphesiz ki edebiyat ile sinema arasındaki farkları vurgularken, diğer yandan mentorunu anmasına bakarak, iki büyük ustanın da aynı insan hakikati doğrultusunda eser verdiği söylenebilir.
"Şaheserler ahlaki idealleri dile getirme heves ve çabasından doğarlar." diyor Tarkovski, kendisinin de bu çabasını kitapta kolayca görmek ve eserlerini şaheser olarak görmek mümkün.
Son olarak Tarkovski'yi İbda diyalektiğince anmak gerekir, tıpkı onun Dostoyevski'yi andığı gibi...
muditjain's review against another edition
challenging
informative
reflective
slow-paced
3.0
Some fascinating insights into art. Tarkovsky's ideas are often unclear, occasionally contradictory, but nonetheless fascinating and advocate for a radically different approach to art and cinema than what I've been used to, and are consequently valuable if only to provide a different perspective. Most of it is almost entirely philosophical, concerned deeply with spiritually, the role and nature of art itself. To me, these were the least compelling bits, and difficult to get through. The book truly shines when Tarkovsky hones in on cinema specifically and explains his approach, with specific examples to his own work, and reflects upon his films, evaluating them in hindsight. Regardless, still a very valuable work for anyone who enjoys Tarkovsky's work or would like to have their views on cinema and art challenged.
cinemalambda's review against another edition
hopeful
informative
inspiring
reflective
medium-paced
4.5