pontdeslivres's review against another edition
challenging
dark
emotional
mysterious
reflective
sad
slow-paced
- Plot- or character-driven? N/A
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? It's complicated
- Flaws of characters a main focus? Yes
michael_k's review against another edition
4.0
Πολύ καλό αλλά σε καμμία περίπτωση ευκολοδιάβαστο, θα χρειασθεί χρόνο και υπομονή ο αναγνώστης αλλά ευτυχώς υπάρχει εξήγηση για την "ταλαιπωρία" που μας υποβάλει ο συγγραφέας. Έχει σκηνές που θα λατρέψετε και άλλες που θα βαρεθείτε αλλά αξίζει τον κόπο κατά την προσωπική μου άποψη. Περισσότερα μπορείτε για το βιβλίο να ακούσετε στο Ex Libris με την Κατερίνα Μαλακατέ.
annakorda's review against another edition
5.0
Η ιστορία του βιβλίου είναι γνωστή: Ο Αντριά Αρντέβολ, λίγο πριν χάσει τη μνήμη του, αποφασίζει να γράψει ένα μακροσκελές γράμμα στην αγαπημένη του, τη Σάρα, με σκοπό να της ομολογήσει όλη του τη ζωή, όλα του τα λάθη, τα πάθη και τα αμαρτήματα. Παράλληλα, της βασικής ιστορίας, εξυφαίνεται η ιστορία ενός μοναδικού βιολιού, του Βιάλ, αλλά και η ιστορία της ανθρωπότητας.
Τι είναι όμως αυτό που κάνει το βιβλίο μοναδικό;
Η πολυπρισματικότητά του!!!!!
Το βιβλίο, ανάλογα με τον κάθε αναγνώστη αποκτά μια άλλη διάσταση: είναι η ιστορία ενός βιολιού που μένει άφθαρτο στο πέρασμα του χρόνου κουβαλώντας την ιστορία του κάθε κατόχου του, είναι μια ιστορία αγάπης, είναι η προσπάθεια αποσαφήνισης της προέλευσης του Κακού, ένα ανάγνωσμα για τη μνήμη και τη λήθη, είναι ένα βιβλίο για την γονεϊκή καταπιεση και τις συνέπειές της, είναι ένα βιβλίο για την Τέχνη και τη Φιλοσοφία, είναι μια ιστορία για τις τραγωδίες της ανθρωπότητας, για την αποκτήνωση του ανθρώπου στο όνομα μιας θρησκείας ή μιας ιδέας, είναι ένα βιβλίο για τη φιλία. Ίσως είναι ένα βιβλίο για συμπτώσεις... " αν δεν .... ίσως να μην...." Συμπτώσεις που είναι αρκετές για να αλλάξουν μια ολόκληρη ζωή!
Είναι όλα αυτά κι άλλα τόσα. Και κυρίως είναι Μουσική.
Μουσική που συγκινεί και που σε καθηλώνει!!
Με αυτό και μόνο το βιβλίο, μπορώ να πω πως η αναγνωστική χρονιά υπήρξε κερδοφόρα!!!!!
Τι είναι όμως αυτό που κάνει το βιβλίο μοναδικό;
Η πολυπρισματικότητά του!!!!!
Το βιβλίο, ανάλογα με τον κάθε αναγνώστη αποκτά μια άλλη διάσταση: είναι η ιστορία ενός βιολιού που μένει άφθαρτο στο πέρασμα του χρόνου κουβαλώντας την ιστορία του κάθε κατόχου του, είναι μια ιστορία αγάπης, είναι η προσπάθεια αποσαφήνισης της προέλευσης του Κακού, ένα ανάγνωσμα για τη μνήμη και τη λήθη, είναι ένα βιβλίο για την γονεϊκή καταπιεση και τις συνέπειές της, είναι ένα βιβλίο για την Τέχνη και τη Φιλοσοφία, είναι μια ιστορία για τις τραγωδίες της ανθρωπότητας, για την αποκτήνωση του ανθρώπου στο όνομα μιας θρησκείας ή μιας ιδέας, είναι ένα βιβλίο για τη φιλία. Ίσως είναι ένα βιβλίο για συμπτώσεις... " αν δεν .... ίσως να μην...." Συμπτώσεις που είναι αρκετές για να αλλάξουν μια ολόκληρη ζωή!
Είναι όλα αυτά κι άλλα τόσα. Και κυρίως είναι Μουσική.
Μουσική που συγκινεί και που σε καθηλώνει!!
Με αυτό και μόνο το βιβλίο, μπορώ να πω πως η αναγνωστική χρονιά υπήρξε κερδοφόρα!!!!!
magdalenaslibraryy's review against another edition
5.0
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Χρήστο, στον Μιχάλη και στην Ιωάννα
Επειδή το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν θα είμαι σύντομη. Από όποια πλευρά και να πιάσω το βιβλίο είναι τέλειο. Οι χαρακτήρες, η πλοκή, η ιδαίτερη αφήγηση. ΟΛΑ.. Στην αρχή μπορεί να μπερδεύεται ο αναγνώστης, αλλά στην πορεία συνιθίζει. Το Confiteor είναι ένα βιβλίο το οποίο πρέπει να διαβαστεί από όλους ή τουλάχιστον από αυτούς αγαπούν τα καλά βιβλία.
Επειδή το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν θα είμαι σύντομη. Από όποια πλευρά και να πιάσω το βιβλίο είναι τέλειο. Οι χαρακτήρες, η πλοκή, η ιδαίτερη αφήγηση. ΟΛΑ.. Στην αρχή μπορεί να μπερδεύεται ο αναγνώστης, αλλά στην πορεία συνιθίζει. Το Confiteor είναι ένα βιβλίο το οποίο πρέπει να διαβαστεί από όλους ή τουλάχιστον από αυτούς αγαπούν τα καλά βιβλία.
dziki's review against another edition
5.0
One of the rare moments in my life, when I don't know what to say.
The novel itself was phenomenal. Thoughts, storyline, characters ... the entire construct was great. I can't really find words to describe what I feel now.
I'm still lost in words.
One of the best novels I've read in years.
The novel itself was phenomenal. Thoughts, storyline, characters ... the entire construct was great. I can't really find words to describe what I feel now.
I'm still lost in words.
One of the best novels I've read in years.
rltinha's review
5.0
Desde as memórias de Yambo (A Misteriosa Chama da Rainha Loana, 2004, Umberto Eco) que não encontrava uma revisitação da vida passada que fosse tão de papel quanto de emoções puras.
Aqui temos um Adrià confessor. Confessa acima de tudo culpas avulsas que expiou e a Culpa maior para a qual procura perdão. A ironia é ser tão pouco culpado em ambas, tanto nas avulsas e menores, como na principal e objecto da confissão.
Apenas sendo senhor de si mesmo enquanto cultor do saber, nas relações humanas falha na exacta medida em que acerta plenamente. Há menos censura do que se imagina quando se dissecam as falhas com os outros.
Adrià é saber e solidão, culpa num turbilhão de memória regurgitada e pluriparticipada num dispositivo narrativo de virtuosismo escritor sem uma só façanha em excesso. E até num prosaico desencaixotar de livros numa mudança de casa e organização de uma biblioteca pessoal Cabré dá ao leitor uma remake d’A Criação. Uma celebração da existência livresca quotidiana feita génesis do nascimento de cada leitor para si próprio, tão habilmente comparticipado pelo amigo enquanto família escolhida.
O insucesso comercial deste livro em terras lusas é digno de estudo. Não se compreende como um leitor que aprecie sê-lo possa ficar aquém de rendido.
Aqui temos um Adrià confessor. Confessa acima de tudo culpas avulsas que expiou e a Culpa maior para a qual procura perdão. A ironia é ser tão pouco culpado em ambas, tanto nas avulsas e menores, como na principal e objecto da confissão.
Apenas sendo senhor de si mesmo enquanto cultor do saber, nas relações humanas falha na exacta medida em que acerta plenamente. Há menos censura do que se imagina quando se dissecam as falhas com os outros.
Adrià é saber e solidão, culpa num turbilhão de memória regurgitada e pluriparticipada num dispositivo narrativo de virtuosismo escritor sem uma só façanha em excesso. E até num prosaico desencaixotar de livros numa mudança de casa e organização de uma biblioteca pessoal Cabré dá ao leitor uma remake d’A Criação. Uma celebração da existência livresca quotidiana feita génesis do nascimento de cada leitor para si próprio, tão habilmente comparticipado pelo amigo enquanto família escolhida.
O insucesso comercial deste livro em terras lusas é digno de estudo. Não se compreende como um leitor que aprecie sê-lo possa ficar aquém de rendido.
tsenteme's review against another edition
4.0
Αναμφισβήτητα ένα ενδιαφέρον βιβλίο, με ελαττώματα και προτερήματα. Η γενική αποτίμηση είναι ότι μου άρεσε, για διαφορετικούς λόγους όμως από την πλειοψηφία των αναγνωστών.
Ξεκινώντας από τα αρνητικά, οι δευτερεύουσες ιστορίες που αποτελούν ένα δυσανάλογα μικρό μέρος χάνουν εξ ορισμού από το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Ένα παράδειγμα πετυχημένο σε αντίθεση που μου έρχεται στο μυαλό είναι το «Η έξωση από την κόλαση» του Robert Menasse, του ίδιου εκδοτικού οίκου. Συνεπώς θεωρώ ότι όλες αυτές οι προσπάθειες συσχετισμού με την κεντρική ιστορία είναι εντελώς περιττές. Είναι κουραστικές, πρώτον, γιατί δίνουν μεγάλο όγκο που δεν χρειαζόταν για να σταθεί παραπάνω από αξιοπρεπώς, και δεύτερον διαφέρουν πολύ θεματικά.
Στα θετικά έχω να πω ότι πρόκειται για συγκλονιστικό βιβλίο, γεγονός που τελικά θα επηρεάσει ανισοβαρώς την συνολική μου άποψη. Διαχωρίζω σε δύο κομμάτια την ιστορία. Το πρώτο είναι ένα επίκαιρο κοινωνικό θέμα, το οποίο ταιριάζει πολύ και με την ελληνική πραγματικότητα: η καταπίεση των γονιών απέναντι στα παιδιά και η άνευ όρων επιβολή των «θέλω» τους στον χαρακτήρα τους, καθώς και η δαιμονοποίηση της αριστείας εις βάρος της αγάπης και της φυσιολογικής ανάπτυξης του ψυχισμού των παιδιών.
Το δεύτερο σκέλος είναι ένα ευαίσθητο θέμα, το οποίο ως σύγχρονες κοινωνίες αποφεύγουμε να συζητούμε και αποτελεί έναν φοβερό δαίμονα, τον θάνατο. Η ιστορία του βιβλίου αποτελείται από πολλούς θανάτους. Όλη του η πλοκή διακατέχεται από την φιλοσοφία του Επίκουρου. Άλλωστε περιλαμβάνεται αυτούσια η ρήση του, χωρίς να αναφέρεται ο ίδιος, αν και γενικά επικαλείται συνεχώς πολλές αυθεντίες των γραμμάτων, «Όσο ζούμε ο θάνατος είναι απών, ενώ όταν έρχεται ο θάνατος δεν υπάρχουμε εμείς». Δε θα το αναλύσω παραπάνω, τα έχει πει ο Επίκουρος καθώς και ο Κωστής Παπαγιώργης στο βιβλίο του «Ζώντες και τεθνεώτες». Τέλος, παραθέτει μια φράση της Yourcenar: «Ας προσπαθήσουμε να μπούμε στον θάνατο με ανοιχτά μάτια».
Ξεκινώντας από τα αρνητικά, οι δευτερεύουσες ιστορίες που αποτελούν ένα δυσανάλογα μικρό μέρος χάνουν εξ ορισμού από το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Ένα παράδειγμα πετυχημένο σε αντίθεση που μου έρχεται στο μυαλό είναι το «Η έξωση από την κόλαση» του Robert Menasse, του ίδιου εκδοτικού οίκου. Συνεπώς θεωρώ ότι όλες αυτές οι προσπάθειες συσχετισμού με την κεντρική ιστορία είναι εντελώς περιττές. Είναι κουραστικές, πρώτον, γιατί δίνουν μεγάλο όγκο που δεν χρειαζόταν για να σταθεί παραπάνω από αξιοπρεπώς, και δεύτερον διαφέρουν πολύ θεματικά.
Στα θετικά έχω να πω ότι πρόκειται για συγκλονιστικό βιβλίο, γεγονός που τελικά θα επηρεάσει ανισοβαρώς την συνολική μου άποψη. Διαχωρίζω σε δύο κομμάτια την ιστορία. Το πρώτο είναι ένα επίκαιρο κοινωνικό θέμα, το οποίο ταιριάζει πολύ και με την ελληνική πραγματικότητα: η καταπίεση των γονιών απέναντι στα παιδιά και η άνευ όρων επιβολή των «θέλω» τους στον χαρακτήρα τους, καθώς και η δαιμονοποίηση της αριστείας εις βάρος της αγάπης και της φυσιολογικής ανάπτυξης του ψυχισμού των παιδιών.
Το δεύτερο σκέλος είναι ένα ευαίσθητο θέμα, το οποίο ως σύγχρονες κοινωνίες αποφεύγουμε να συζητούμε και αποτελεί έναν φοβερό δαίμονα, τον θάνατο. Η ιστορία του βιβλίου αποτελείται από πολλούς θανάτους. Όλη του η πλοκή διακατέχεται από την φιλοσοφία του Επίκουρου. Άλλωστε περιλαμβάνεται αυτούσια η ρήση του, χωρίς να αναφέρεται ο ίδιος, αν και γενικά επικαλείται συνεχώς πολλές αυθεντίες των γραμμάτων, «Όσο ζούμε ο θάνατος είναι απών, ενώ όταν έρχεται ο θάνατος δεν υπάρχουμε εμείς». Δε θα το αναλύσω παραπάνω, τα έχει πει ο Επίκουρος καθώς και ο Κωστής Παπαγιώργης στο βιβλίο του «Ζώντες και τεθνεώτες». Τέλος, παραθέτει μια φράση της Yourcenar: «Ας προσπαθήσουμε να μπούμε στον θάνατο με ανοιχτά μάτια».
barrotesilva's review
challenging
dark
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.0