cassiefleurs's review against another edition
5.0
Eterno Galeano,nunca falla en inspirarme , en hacerme llorar y reir pero sobre todo en tener fe en la magia de este mundo gris.En darme fuerzas para mantener viva la llama de lucha por la historia y cultura de mi America Latina
Este libro tan bueno como los demás, en breves historias, ficciones,y anecdotas contadas a el o las suyas propias , logra exaltar lo bueno de la vida y las pequeñas victorias
Este libro tan bueno como los demás, en breves historias, ficciones,y anecdotas contadas a el o las suyas propias , logra exaltar lo bueno de la vida y las pequeñas victorias
ladamic's review against another edition
5.0
More like a book of lives and deaths and other things, condensed into little vignettes. Each makes you pause to think, some make you smile, others bring tears to your eyes.
stacialithub's review against another edition
5.0
In a way, I find Galeano's work like Kurt Vonnegut's in that both write in a manner that comes across as deceptively simple, quick & easy to read, but then you realize that it's so tightly edited, so finely tuned, that just a few words are as accurate & as powerful as a bullet between the eyes. Galeano's wide net of musings range from friendships, to art, to dreams, to politics, to society, to heartbreaking realities of poverty, racism, war, & violence. As with many Latin American writers, there are elements of magical realism that seem to float through some of his work. (Do the Muses give the Latin American writers some special spark?) It's almost like a collection of poetry or (very) short stories. But... not quite. Most items are maybe a paragraph or two, certainly less than a page, interspersed with some wild & strange line drawings. It's not quite poetry, not quite short stories, not quite a memoir -- it is its own original creation & a lovely one at that. So glad that I stumbled onto this Uruguayan gem of literature. Highly recommended.
ikovski's review against another edition
3.0
Deliler gibi orda burda paylaşıp da neden 3 verdiğim elbette sorgulanabilir; yanlı mıyım, muhtemelen. Tıpkı, Galeano'nın Crisis'i çıkartırkenki gibi bir yanlılık bu.
Üç bile değil, 2 alıntı ve kitabın adı uğruna aldım. Pişman değilim. Galeano'dan beklenen siyaset veya adına her ne deniyorsa o kokan bir kitaptı. Ve ben her zaman bir fikrim olmasına rağmen siyasetten- ve tarihten (mazi ve dünden) nefret ederim. Nefret etmeme rağmen okurum ama.
Şimdi size oturup burada siyasi görüşümü anlatmayacağım, yok öyle bir şey çünkü, ancak liberalinden demokratına, komünistinden faşistine, sosyalistinden anarşistine, ulusalcısından milliyetçisine, türkçüsünden batıcısına, islamcısından şeriatçısına kadar hiçbir siyasetçi, gazeteci, aktivist, din adamı (gülmeyin), sanatçı, yazar-çizer, hatta bir lidere inanmam (allahtan anlatmadım, baştan söylüyorum ki kesip burda çemkirmeyin). Sadece ben'imin kabul edeceği doğruları özümser, gerisini çöpe atarım. Bunda da öyle yaptım.
Biri imzalar, öteki bombalar, uzaktan biri yazar,,, ve sen ölürsün; hayır, Galeano dememiş bunu. İnsan o kadar ölümü, onca ızdırabı, onca diktayı okuyunca... Kitap, pek çok yerde yürek burkan anı veya hikayelerle dolu. Çok çok altını çizdim. Yazarın harika anekdotları, atıfları, vurguları ve kinayeleri vardı. Latin-Güney Amerika tarihi hakkında pek bilgim yoktu. Bu kitap da benim bu yanımı suladı, neredeyse her bahsi geçen kişiyi, olayı, mekanı kurcaladım durdum kitap boyunca.
Galeano yanlı mı, evet, kendi söylüyor zaten. Solun yazmaktan, bizim okumaktan bıkmadığımız o ağdalı edebiyatı yapıyor mu, evet. Kesinlikle belirtmeliyim ama, bizim bir takım gazeteci veya yazarlarımıza göre, Galeano son derece dürüst, mübalağadan ve "kendini acındırmadan" arınmış, yöneticileri değil olayları anlatmış bir insan.
ÜÇ VERMEMİN NEDENİ olarak; pek çok yazının ateşlemek ve aktarmak uğruna kurban gitmiş, tam bir gazeteci üslubunda yazılmış olduğunu söyleyebilirim (bu cümledeki anlatım bozukluğunu bi düzeltin nolur ben yapamadım). Kendini aktarırken dahi o mesafeyi koymuş kalemine yazar. Ve bu yüzden de duygulu değil, ağdalı edebiyat olmuş çıkmış. Galeano'nun "çektiği" ızdırabın, sürgünün, mahkumluğunun ben kendi yaşamına, ya da kendi varoluşuna yansıdığını göremedim. Bana dönüp "n'apsın yani her siyaset mağduru kederli mi olsun' diye sorabilirsiniz, hayır elbette. Ancak insan dönüp bakınca bunu görebilmeli.
Bi daha okur muyum Galeano, sanmam, zaten ya futbol ya siyaset yazmış, Rasim Ozan'ın üst düzey Güney Amerika versiyonu gibi (kemikleri sızladı). Ancak bu kitabı okuyun derim! Diktatörlüğün nasıl bir şey olduğunu görmek istiyorsanız dahi okuyabilirsiniz.
Üç bile değil, 2 alıntı ve kitabın adı uğruna aldım. Pişman değilim. Galeano'dan beklenen siyaset veya adına her ne deniyorsa o kokan bir kitaptı. Ve ben her zaman bir fikrim olmasına rağmen siyasetten- ve tarihten (mazi ve dünden) nefret ederim. Nefret etmeme rağmen okurum ama.
Şimdi size oturup burada siyasi görüşümü anlatmayacağım, yok öyle bir şey çünkü, ancak liberalinden demokratına, komünistinden faşistine, sosyalistinden anarşistine, ulusalcısından milliyetçisine, türkçüsünden batıcısına, islamcısından şeriatçısına kadar hiçbir siyasetçi, gazeteci, aktivist, din adamı (gülmeyin), sanatçı, yazar-çizer, hatta bir lidere inanmam (allahtan anlatmadım, baştan söylüyorum ki kesip burda çemkirmeyin). Sadece ben'imin kabul edeceği doğruları özümser, gerisini çöpe atarım. Bunda da öyle yaptım.
Biri imzalar, öteki bombalar, uzaktan biri yazar,,, ve sen ölürsün; hayır, Galeano dememiş bunu. İnsan o kadar ölümü, onca ızdırabı, onca diktayı okuyunca... Kitap, pek çok yerde yürek burkan anı veya hikayelerle dolu. Çok çok altını çizdim. Yazarın harika anekdotları, atıfları, vurguları ve kinayeleri vardı. Latin-Güney Amerika tarihi hakkında pek bilgim yoktu. Bu kitap da benim bu yanımı suladı, neredeyse her bahsi geçen kişiyi, olayı, mekanı kurcaladım durdum kitap boyunca.
Galeano yanlı mı, evet, kendi söylüyor zaten. Solun yazmaktan, bizim okumaktan bıkmadığımız o ağdalı edebiyatı yapıyor mu, evet. Kesinlikle belirtmeliyim ama, bizim bir takım gazeteci veya yazarlarımıza göre, Galeano son derece dürüst, mübalağadan ve "kendini acındırmadan" arınmış, yöneticileri değil olayları anlatmış bir insan.
ÜÇ VERMEMİN NEDENİ olarak; pek çok yazının ateşlemek ve aktarmak uğruna kurban gitmiş, tam bir gazeteci üslubunda yazılmış olduğunu söyleyebilirim (bu cümledeki anlatım bozukluğunu bi düzeltin nolur ben yapamadım). Kendini aktarırken dahi o mesafeyi koymuş kalemine yazar. Ve bu yüzden de duygulu değil, ağdalı edebiyat olmuş çıkmış. Galeano'nun "çektiği" ızdırabın, sürgünün, mahkumluğunun ben kendi yaşamına, ya da kendi varoluşuna yansıdığını göremedim. Bana dönüp "n'apsın yani her siyaset mağduru kederli mi olsun' diye sorabilirsiniz, hayır elbette. Ancak insan dönüp bakınca bunu görebilmeli.
Bi daha okur muyum Galeano, sanmam, zaten ya futbol ya siyaset yazmış, Rasim Ozan'ın üst düzey Güney Amerika versiyonu gibi (kemikleri sızladı). Ancak bu kitabı okuyun derim! Diktatörlüğün nasıl bir şey olduğunu görmek istiyorsanız dahi okuyabilirsiniz.
Gece serisi ve kitabın ilk sayfasını yırtıp asacağım duvara
xoxo
iko
maitey's review against another edition
emotional
slow-paced
- Plot- or character-driven? N/A
- Strong character development? N/A
- Loveable characters? N/A
- Diverse cast of characters? N/A
- Flaws of characters a main focus? N/A
3.75
Después de haber leído unos cuantos libros de Galeano, este no me ha gustado tanto
authorannafaundez's review against another edition
dark
emotional
reflective
sad
slow-paced
- Diverse cast of characters? Yes
4.0
This book deals with a lot of heavy topics concerning government regimes (some now toppled) in Latin America. It's sad and gives the reader an understanding of what it was like to live in those times, but there's also some hope for a better future in there too. The Book of Embraces is a slow read, but it's worth taking in small doses anyway.