ichirofakename's review against another edition
4.0
Attitudinally similar to Proust, dealing deep with memory. Different in style though, without all the weight and forms of endlessness. Unfortunately coy, hiding key plot points to keep read in the dark. Violin prodigy loses it, with famous old violins and family drama/tragedy. Champagne problems, basically.
toni_elisa's review against another edition
dark
emotional
reflective
sad
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.0
lightfoxing's review against another edition
3.0
Lea is Pascal Mercier's latest novel, a meditation on loss, intimacy, passion, family ties, and ambition. The story begins with Martijn Van Vliet encountering a recently retired surgeon whose own family ties are tenuous. He is divorced, he and his daughter have a cordial but not close relationship, and he has been feeling unmoored of late. In Martijn, the untethered surgeon discovers a sort of kindred spirit - Martijn is a widower, and he speaks of his daughter, his only child, in the past tense. Over the course of a handful of days, Martijn tells the story of his daughter, a tragedy, to the sympathetic surgeon, who becomes more and more involved emotionally in not only Lea's story, but in Martijn himself. Lea, reeling from her mother's death, discovers at ten the violin. Her drive to become a violinist, and perhaps to fill emotional voids, comes to overwhelm not only her own life, but Martijn's.
Overall, I found Lea to be a good read. I thought about saying enjoyable, but it wasn't. The story itself is compelling, human, and all too familiar to people who have known broken individuals, creative individuals, or lost souls who cling to hard to the things that might ground them. There is an uncomfortable sense of witnessing a trainwreck, as you know from the beginning that there will be no happy ending for Lea or Martijn. Mercier chooses to tell the story from a distance, as Lea's story is filtered through Martijn, through the surgeon. There is an uncomfortable sense of voyeurism, as though listening in on the therapy session of somebody close to you. It makes for an intriguing read, though, and I enjoyed the technique given the themes Mercier explores regarding intimacy, familiarity, and a sense of removal from those closest to you.
Overall, I found Lea to be a good read. I thought about saying enjoyable, but it wasn't. The story itself is compelling, human, and all too familiar to people who have known broken individuals, creative individuals, or lost souls who cling to hard to the things that might ground them. There is an uncomfortable sense of witnessing a trainwreck, as you know from the beginning that there will be no happy ending for Lea or Martijn. Mercier chooses to tell the story from a distance, as Lea's story is filtered through Martijn, through the surgeon. There is an uncomfortable sense of voyeurism, as though listening in on the therapy session of somebody close to you. It makes for an intriguing read, though, and I enjoyed the technique given the themes Mercier explores regarding intimacy, familiarity, and a sense of removal from those closest to you.
theteamsreader's review against another edition
emotional
inspiring
mysterious
reflective
fast-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.5
maaikeloopt's review against another edition
4.0
Four stars, but only because the standards were high after the Nighttrain to Lisbon.
mayalien's review against another edition
challenging
dark
emotional
reflective
sad
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? N/A
- Flaws of characters a main focus? Yes
5.0
fluentinsilence's review against another edition
3.0
Niet zo lang geleden las ik Nachttrein naar Lissabon van Pascal Mercier. Dit boek kon ik enorm waarderen om verschillende redenen: prachtig geschreven, interessante personages en de achtergrond van de schrijver in filosofie is goed te voelen. Een aantal weken geleden liep ik op het boekenfestijn in Apeldoorn op tegen een ander boek van Mercier: Lea. Volgens de blurb wederom doordrenkt met filosofie, alleen al door de tragedie van, in feite, de hoofdpersoon van dit verhaal. Weinig woorden, maar ik was verkocht.
Lea is de dochter van Martijn van Vliet. Haar moeder is een jaar geleden overleden en sinds dien is het meisje veranderd in een kasplantje. Tot ze op een dag een betoverende vrouw met een wit masker viool ziet en hoort spelen. Haar vader koopt een viool voor Lea, hoopt dat zijn dochter door middel van de muziek weer het meisje wordt dat hij tot voor kort zo goed kende. Maar de muziek is een nieuwe val voor Lea. Ze is steengoed in vioolspelen, maar veranderd door die kennis in een zelfingenomen meisje dat alleen maar aan zichzelf denkt. Haar vader is, denk ik, nooit een echte vader. Hoewel hij zijn best doet zijn dochter gelukkig te maken, te houden, valt hij in hetzelfde gat als zijn dochter: het draait alleen nog maar om Lea. En Martijn van Vliet heeft er letterlijk alles voor over om Lea te zien leven. Koste wat kost.
Het mooie van dit boek is de manier van vertellen: hoewel je meer te weten komt over Martijn en Lea, is de hoofdpersoon van dit verhaal een andere man. Adrian Herzog. Deze man heeft zelf het nodige meegemaakt en weet de drama van het leven van Martijn en Lea op waarde te schatten. In het begin van het verhaal wil hij liever niets horen over het pijnlijke leven van de man die hij zo toevallig leert kennen in het buitenland, de man die, net zo toevallig, ook uit Bern komt. Nog voordat van Vliet begint te vertellen over het leven van zijn dochter, weet Herzog al dat het hem uiteindelijk pijn zal gaan doen. En daar heeft hij volkomen gelijk in.
Waar ik echt genoot van de schrijfstijl in Nachttrein naar Lissabon, ergerde ik me zo nu en dan aan de woordkeuze in dit boek (korte zinnen en een beetje houterig). Maar, daar is een zeer goede reden voor. En Pascal Mercier legde het haarfijn voor ons uit na vele negatieve reviews van dit boek:
‘Beide mannen zijn natuurwetenschappers, die over zichzelf zeggen dat ze de taal van de gevoelens nooit hebben geleerd. Dat stelt hoge eisen aan de woordkeuze, aan de metaforen, aan de stijl. Ik wilde de lezer laten zien hoe de twee mannen met de woorden worstelden, nu ze over hun gevoelens probeerden te praten. Ik wilde laten zien hoe woorden voor gevoelens kunnen klinken, wanneer ongeoefenden ze gebruiken om het geweld van hun gevoelens uit te drukken, en hoe verbale onzekerheid en stilistische schommelingen uitingen kunnen zijn van een nog diepere onzekerheid over de wereld en over zichzelf.’ (bron)
Uiteindelijk vond ik het verhaal soms te traag en te dramatisch om er net zo enthousiast over te zijn als zijn andere boek, maar wel waardeer ik het om de eigenheid van het schrijven van Pascal Mercier. Hij weet heel goed wat hij wil vertellen, hij kan enorm goed personages tot leven brengen en dat zijn toch dingen die ik belangrijk vind in een boek. Een persoon moet een eigen stem hebben, een eigen manier van denken en handelen en daar is Mercier weer erg goed in geslaagd met Lea.
Lea is de dochter van Martijn van Vliet. Haar moeder is een jaar geleden overleden en sinds dien is het meisje veranderd in een kasplantje. Tot ze op een dag een betoverende vrouw met een wit masker viool ziet en hoort spelen. Haar vader koopt een viool voor Lea, hoopt dat zijn dochter door middel van de muziek weer het meisje wordt dat hij tot voor kort zo goed kende. Maar de muziek is een nieuwe val voor Lea. Ze is steengoed in vioolspelen, maar veranderd door die kennis in een zelfingenomen meisje dat alleen maar aan zichzelf denkt. Haar vader is, denk ik, nooit een echte vader. Hoewel hij zijn best doet zijn dochter gelukkig te maken, te houden, valt hij in hetzelfde gat als zijn dochter: het draait alleen nog maar om Lea. En Martijn van Vliet heeft er letterlijk alles voor over om Lea te zien leven. Koste wat kost.
Het mooie van dit boek is de manier van vertellen: hoewel je meer te weten komt over Martijn en Lea, is de hoofdpersoon van dit verhaal een andere man. Adrian Herzog. Deze man heeft zelf het nodige meegemaakt en weet de drama van het leven van Martijn en Lea op waarde te schatten. In het begin van het verhaal wil hij liever niets horen over het pijnlijke leven van de man die hij zo toevallig leert kennen in het buitenland, de man die, net zo toevallig, ook uit Bern komt. Nog voordat van Vliet begint te vertellen over het leven van zijn dochter, weet Herzog al dat het hem uiteindelijk pijn zal gaan doen. En daar heeft hij volkomen gelijk in.
Waar ik echt genoot van de schrijfstijl in Nachttrein naar Lissabon, ergerde ik me zo nu en dan aan de woordkeuze in dit boek (korte zinnen en een beetje houterig). Maar, daar is een zeer goede reden voor. En Pascal Mercier legde het haarfijn voor ons uit na vele negatieve reviews van dit boek:
‘Beide mannen zijn natuurwetenschappers, die over zichzelf zeggen dat ze de taal van de gevoelens nooit hebben geleerd. Dat stelt hoge eisen aan de woordkeuze, aan de metaforen, aan de stijl. Ik wilde de lezer laten zien hoe de twee mannen met de woorden worstelden, nu ze over hun gevoelens probeerden te praten. Ik wilde laten zien hoe woorden voor gevoelens kunnen klinken, wanneer ongeoefenden ze gebruiken om het geweld van hun gevoelens uit te drukken, en hoe verbale onzekerheid en stilistische schommelingen uitingen kunnen zijn van een nog diepere onzekerheid over de wereld en over zichzelf.’ (bron)
Uiteindelijk vond ik het verhaal soms te traag en te dramatisch om er net zo enthousiast over te zijn als zijn andere boek, maar wel waardeer ik het om de eigenheid van het schrijven van Pascal Mercier. Hij weet heel goed wat hij wil vertellen, hij kan enorm goed personages tot leven brengen en dat zijn toch dingen die ik belangrijk vind in een boek. Een persoon moet een eigen stem hebben, een eigen manier van denken en handelen en daar is Mercier weer erg goed in geslaagd met Lea.
lorees_reading_nook's review against another edition
3.0
This book is more around the 2.5 mark but I've rounded it up to 3.
Martijn van Vliet meets a complete stranger in Provence and the two decide to drive to Bern (where they both reside) together. During the journey Martijn, a former research scientist, talks about his daughter Lea, a celebrated violinist, whose ruthless ambition drives a wedge between them that slowly starts to tear them apart. Martijn gives his daughter everything in an effort to keep her happy and finally commits a desperate act.
Lea is not an action-packed book. Essentially, it is a monologue with van Vliet recounting his story to the book's narrator. It is an example of the extent to which some parents may go to make sure their children are content. While I can understand this type of all-encompassing love, in the end it only leads to destruction and despair. I found Lea to be a good enough story but not a very thrilling one to read. I feel we never really get to know Lea because we only see her through her father's biased eyes. Lea clearly used music as therapy to compensate for the loss of her mother. I think that a psychologist may have been more useful than a violin to help her with this and the end result would not have been so catastrophic.
Martijn van Vliet meets a complete stranger in Provence and the two decide to drive to Bern (where they both reside) together. During the journey Martijn, a former research scientist, talks about his daughter Lea, a celebrated violinist, whose ruthless ambition drives a wedge between them that slowly starts to tear them apart. Martijn gives his daughter everything in an effort to keep her happy and finally commits a desperate act.
Lea is not an action-packed book. Essentially, it is a monologue with van Vliet recounting his story to the book's narrator. It is an example of the extent to which some parents may go to make sure their children are content. While I can understand this type of all-encompassing love, in the end it only leads to destruction and despair. I found Lea to be a good enough story but not a very thrilling one to read. I feel we never really get to know Lea because we only see her through her father's biased eyes. Lea clearly used music as therapy to compensate for the loss of her mother. I think that a psychologist may have been more useful than a violin to help her with this and the end result would not have been so catastrophic.
lydiarielle's review against another edition
emotional
reflective
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? N/A
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.0
sarahsbookstack's review against another edition
2.0
I tried. I got 100 pages in and it just wasn't interesting to me
*Edit* I finished it, but I thought it was boring
*Edit* I finished it, but I thought it was boring