bramboomen's review against another edition
2.0
Er waren te veel ergerlijke dingen aan dit boek om door de vingers te zien:
1) Dit mag een vertaalsymptoom zijn, maar elke keer als Baricco de lezer direct toesprak ("ik zal het proberen uit te leggen", "hou vol...", etc.) was het alsof hij het tegen een kind had. Zelfs de zeldzame momenten dat ik het volmondig met hem eens was wist hij mijn enthousiasme te vernietigen door me te kleineren.
2) Baricco doet ontzettend veel moeite om de lezer ervan te overtuigen dat hij de "barbaren" wil begrijpen en niet veroordelen. Vervolgens gebruikt hij overal voorbeelden en teminologie ("barbaren", "een ziekte", etc.) waarmee hij de barbaren in vrijwel elk opzicht veroordeelt. Zelfs in het allerlaatste hoofdstuk waarin hij wil aantonen dat de grens tussen de barbaren en de beschaving een denkbeeldige is probeert hij de lezer ervan te overtuigen dat hij niet net 200 pagina's heeft besteed aan het zorgvuldig formuleren en vormgeven van diezelfde grens.
3) Waar hij telkens uitstekend bewust is van de mutatie die de barbaren zijn en hoe deze in de geschiedenis telkens als een recursieve circelredenering plaatsvinden lijkt hij zonder enige reden aan te nemen dat deze cirkel plotseling stopt bij zijn favoriete auteurs en belevenissen. Zelfs als hij zich bewust is van dit vooroordeel besteed hij vrij weinig woorden aan deze belevenis. Baricco, zelfverklaarde intellectueel die hij is, moet zich toch wel realiseren dat hij de barbaar is van de ogen van zijn voorganger?
Het punt van het verlies van diepgang interesseerde me enigszins, maar het lijkt me veel interessanter om te bedenken wat deze mutatie oplevert dan wat ze verliest (een idee wat Baricco ongetwijfeld als barbaars zou bestempelen). De meeste pessimisten hebben dan ook geen ongelijk, maar hebben ook zeker niet de meest interessante ideeën. En in mijn ervaring is Baricco een onverbeterlijke pessimist die vond dat het vroeger beter was, ondanks al zijn pogingen om me van het tegendeel te overtuigen (en ja, ik zie daar best de ironie van in).
1) Dit mag een vertaalsymptoom zijn, maar elke keer als Baricco de lezer direct toesprak ("ik zal het proberen uit te leggen", "hou vol...", etc.) was het alsof hij het tegen een kind had. Zelfs de zeldzame momenten dat ik het volmondig met hem eens was wist hij mijn enthousiasme te vernietigen door me te kleineren.
2) Baricco doet ontzettend veel moeite om de lezer ervan te overtuigen dat hij de "barbaren" wil begrijpen en niet veroordelen. Vervolgens gebruikt hij overal voorbeelden en teminologie ("barbaren", "een ziekte", etc.) waarmee hij de barbaren in vrijwel elk opzicht veroordeelt. Zelfs in het allerlaatste hoofdstuk waarin hij wil aantonen dat de grens tussen de barbaren en de beschaving een denkbeeldige is probeert hij de lezer ervan te overtuigen dat hij niet net 200 pagina's heeft besteed aan het zorgvuldig formuleren en vormgeven van diezelfde grens.
3) Waar hij telkens uitstekend bewust is van de mutatie die de barbaren zijn en hoe deze in de geschiedenis telkens als een recursieve circelredenering plaatsvinden lijkt hij zonder enige reden aan te nemen dat deze cirkel plotseling stopt bij zijn favoriete auteurs en belevenissen. Zelfs als hij zich bewust is van dit vooroordeel besteed hij vrij weinig woorden aan deze belevenis. Baricco, zelfverklaarde intellectueel die hij is, moet zich toch wel realiseren dat hij de barbaar is van de ogen van zijn voorganger?
Het punt van het verlies van diepgang interesseerde me enigszins, maar het lijkt me veel interessanter om te bedenken wat deze mutatie oplevert dan wat ze verliest (een idee wat Baricco ongetwijfeld als barbaars zou bestempelen). De meeste pessimisten hebben dan ook geen ongelijk, maar hebben ook zeker niet de meest interessante ideeën. En in mijn ervaring is Baricco een onverbeterlijke pessimist die vond dat het vroeger beter was, ondanks al zijn pogingen om me van het tegendeel te overtuigen (en ja, ik zie daar best de ironie van in).
mattnauwelaers's review against another edition
4.0
Geweldig ingenieus essay over hoe cultuur veranderd is en wat we daarvoor in de plaats hebben gekregen
adri_vdv's review against another edition
5.0
Zeer verhelderend boek dat, zonder echt antwoorden te geven, de clash tussen zoeken naar diepte en zoeken naar breedte in een scherp perspectief zet.
cloudwriter's review against another edition
2.0
Während der Lektüre des Buches musste ich mich immer wieder selbst fragen, ob ich eine Barbarin bin. Wenn ich Herrn Baricco richtig verstanden habe, kann ich diese Frage letztendlich nicht eindeutig beantworten. Was auch daran liegt, dass er -- anders als er das in seinem Buch tut, wenn er Monsieur Bertin bemüht -- sich nicht auf die Wurzeln, die Tiefe des Begriffs Barbar und Mutation zurückbesinnt. Beide sind nämlich eigentlich nicht derart negativ belegt, wie er das darstellt.
Aber.
Er führt einige wichtige Punkte an, die die Veränderung der Kultur, die Mutation, beschreiben und begreifbar machen. Für mich bedeutet das, dass ich weniger Angst haben muss. Wobei Angst ein übertriebener Begriff ist. Indem ich verstehe, was vor sich geht, kann ich es relativieren, in Beziehung zu dem setzen, was bereits geschehen ist. Und erkenne, dass das, was Baricco als Mutation beschreibt, nichts anderes ist als Evolution. Er bemüht immer wieder das Beispiel der klassischen Musik, der Literatur, die sich entwickelte, indem sich die Komponisten und Schriftsteller weiter entwickelten, oder Techniken weiter entwickelten. Das ist Evolution, und nicht die Art Mutation, die uns an Superheldenfilme (die tatsächlich Auswüchse der Evolution sind und wohl von kurzer Lebensdauer, aber das ist ein anderes Thema) oder Superkillerviren erinnert.
Der Mensch lebt und lernt; das kann er nicht ohne Fehler. Baricco verzettelt sich bisweilen in seinen unsauberen Metaphern und verwirrt stellenweise mehr, als dass er erhellt. Er macht großartige Beobachtungen zur Oberflächlichkeit und Spektakularität -- verpasst aber den Punkt, an dem das Bild überstrapaziert wird. So endet er letztendlich bisweilen in Widersprüchen und hat ein allzu pessimistisches Bild unserer Kultur.
Ja, wir leben in einer Zeit des kulturellen Umbruchs. Aber wir haben diese Zeiten schon einige Male bewältigt, kulturelle Revolutionen im besten Sinn des Wortes. Das sieht Baricco auch, aber er sieht leider nicht, dass wir an deren jeweiligem Ende immer kultivierter wurden. Beethoven war seiner Zeit ein Rockstar und wurde als unseriös angesehen. Und jetzt? In diesem Punkt widerspricht sich Baricco meiner Meinung nach. Das liegt in der Natur der Entstehung seines Buches. Es ist eine Reihe von Artikeln in einer Zeitung -- die er der Barbarei anklagt, weil die Nachrichten in den Schatten ihrer Werbeeinnahmen und Beilagen treten. Vielleicht hätten die Artikel mehr Überarbeitung gebraucht; aber es ist auch interessant, die Entwicklung (!) seiner Idee mitzuverfolgen.
Ich bin keine Barbarin in seinem Sinne; ich bin Teil einer kulturellen Revolution -- und werde vielleicht einmal sagen können, wie sie endete.
Aber.
Er führt einige wichtige Punkte an, die die Veränderung der Kultur, die Mutation, beschreiben und begreifbar machen. Für mich bedeutet das, dass ich weniger Angst haben muss. Wobei Angst ein übertriebener Begriff ist. Indem ich verstehe, was vor sich geht, kann ich es relativieren, in Beziehung zu dem setzen, was bereits geschehen ist. Und erkenne, dass das, was Baricco als Mutation beschreibt, nichts anderes ist als Evolution. Er bemüht immer wieder das Beispiel der klassischen Musik, der Literatur, die sich entwickelte, indem sich die Komponisten und Schriftsteller weiter entwickelten, oder Techniken weiter entwickelten. Das ist Evolution, und nicht die Art Mutation, die uns an Superheldenfilme (die tatsächlich Auswüchse der Evolution sind und wohl von kurzer Lebensdauer, aber das ist ein anderes Thema) oder Superkillerviren erinnert.
Der Mensch lebt und lernt; das kann er nicht ohne Fehler. Baricco verzettelt sich bisweilen in seinen unsauberen Metaphern und verwirrt stellenweise mehr, als dass er erhellt. Er macht großartige Beobachtungen zur Oberflächlichkeit und Spektakularität -- verpasst aber den Punkt, an dem das Bild überstrapaziert wird. So endet er letztendlich bisweilen in Widersprüchen und hat ein allzu pessimistisches Bild unserer Kultur.
Ja, wir leben in einer Zeit des kulturellen Umbruchs. Aber wir haben diese Zeiten schon einige Male bewältigt, kulturelle Revolutionen im besten Sinn des Wortes. Das sieht Baricco auch, aber er sieht leider nicht, dass wir an deren jeweiligem Ende immer kultivierter wurden. Beethoven war seiner Zeit ein Rockstar und wurde als unseriös angesehen. Und jetzt? In diesem Punkt widerspricht sich Baricco meiner Meinung nach. Das liegt in der Natur der Entstehung seines Buches. Es ist eine Reihe von Artikeln in einer Zeitung -- die er der Barbarei anklagt, weil die Nachrichten in den Schatten ihrer Werbeeinnahmen und Beilagen treten. Vielleicht hätten die Artikel mehr Überarbeitung gebraucht; aber es ist auch interessant, die Entwicklung (!) seiner Idee mitzuverfolgen.
Ich bin keine Barbarin in seinem Sinne; ich bin Teil einer kulturellen Revolution -- und werde vielleicht einmal sagen können, wie sie endete.
ellioth's review against another edition
5.0
Al primer cuarto del libro pensé "este tipo debería leer a Benjamin". Pensaba ponerlo en la review. A la mitad del libro don Alessandro nombra a Benjamin como cinco veces. Me cagó.
Un análisis fresco, intuitivo y con el conocimiento de causa que un periodista informado, perspicaz y obeservador de la realidad puede hacer de los cambios culturales que hoy por hoy se siguen consolidando.
Mencantó.
Un análisis fresco, intuitivo y con el conocimiento de causa que un periodista informado, perspicaz y obeservador de la realidad puede hacer de los cambios culturales que hoy por hoy se siguen consolidando.
Mencantó.
draumwitch's review against another edition
2.0
I love Baricco, but this book feels like he just woke up one day and decided to write a book worth of something that he could've finished in 10 pages. His style is lovely, but this book is tedious to go trough, because it tends to get repetitive. As I said, he could've finished the whole subject in 10-20 pages.
diegolau's review
2.0
¡Muy cansado y repetitivo! Pero tiene un punto muy interesante, nos estamos volviendo unos bárbaros. Todos haciendo lo mismo, sin detenernos a observar, a escuchar, a sentir.
More...