Scan barcode
moiramacfarlane's review against another edition
emotional
inspiring
reflective
sad
slow-paced
4.0
Als de tuin een afspiegeling is van zijn tuinman, en ik denk dat die dat is, dan laat deze de bloei en verwoesting van een prachtig mens in al zijn veelzijdigheid zien. Nadat hij in 1986 met hiv werd gediagnosticeerd, koopt de Britse kunstenaar, filmmaker en schrijver Derek Jarman (1942-1994) een schraal stuk land met een cottage, op één van de meest desolate, winderige plekken langs de kust van Kent, aan de horizon de troosteloze aanblik van de kerncentrale van Dungeness. Op zoek naar rust pakt hij er zijn oude passie voor bloemen en planten op om er een prachtige tuin te maken.
Een tuin zonder grenzen, met een rijkdom aan veelal wilde bloemen. Bloemen, die menige storm, het verzengende zout in de wind, moesten zien te overleven. Beknot, zwart uitgeslagen, deels afgestorven en Derek die daar reddert en weer opbouwt wat is omgewaaid, stekjes, stenen en juthout meeneemt van zijn wandelingen. Een tuin die vecht tegen de elementen, zoals Derek vocht tegen de aids die steeds duidelijker en onontkoombaar zijn leven binnendrong. Een ziekte die niet alleen hem stukje bij beetje vernietigde, maar ook veel van zijn vrienden deed wegvallen.
Moderne natuur, het dagboek dat hij in 1989/1990 schreef, heb ik met vallen en opstaan gelezen. In eerste instantie pakte ik het op in het Engels, en het ís een Engels boek, enorm. Al heb ik levendige herinneringen aan die tijd, als ik in Glasgow bij mijn grandma was, was het Tatcher-effect verpletterend alom aanwezig, er zijn ook enorme gaten, want ik ben hier in Nederland getogen. Tel daarbij op dat mijn wilde plantenkennis groot is, maar niet half zo groot als ik het met Britse benamingen moet doen, de vele namen van bekenden uit die tijd, plaatsen en woorden uit de Londense homoscene, de alternatieve filmwereld, oud Engelse teksten... Het alles willen weten kon ik zo slecht loslaten dat ik mijzelf liet struikelen over alle zelfgecreëerde voetnoten.
Eenmaal begonnen in de Nederlandse vertaling door Henny Corver en Nico Groen (die uitmuntend is!), was er eindelijk de ruimte in mijn hoofd om te verdwijnen in de tuin, mee te voelen met Derek Jarman als hij zijn herinneringen ophaalt, naast zijn ziekbed te zitten en steeds een beetje meer van deze bijzondere man te houden.
Een tuin zonder grenzen, met een rijkdom aan veelal wilde bloemen. Bloemen, die menige storm, het verzengende zout in de wind, moesten zien te overleven. Beknot, zwart uitgeslagen, deels afgestorven en Derek die daar reddert en weer opbouwt wat is omgewaaid, stekjes, stenen en juthout meeneemt van zijn wandelingen. Een tuin die vecht tegen de elementen, zoals Derek vocht tegen de aids die steeds duidelijker en onontkoombaar zijn leven binnendrong. Een ziekte die niet alleen hem stukje bij beetje vernietigde, maar ook veel van zijn vrienden deed wegvallen.
Moderne natuur, het dagboek dat hij in 1989/1990 schreef, heb ik met vallen en opstaan gelezen. In eerste instantie pakte ik het op in het Engels, en het ís een Engels boek, enorm. Al heb ik levendige herinneringen aan die tijd, als ik in Glasgow bij mijn grandma was, was het Tatcher-effect verpletterend alom aanwezig, er zijn ook enorme gaten, want ik ben hier in Nederland getogen. Tel daarbij op dat mijn wilde plantenkennis groot is, maar niet half zo groot als ik het met Britse benamingen moet doen, de vele namen van bekenden uit die tijd, plaatsen en woorden uit de Londense homoscene, de alternatieve filmwereld, oud Engelse teksten... Het alles willen weten kon ik zo slecht loslaten dat ik mijzelf liet struikelen over alle zelfgecreëerde voetnoten.
Eenmaal begonnen in de Nederlandse vertaling door Henny Corver en Nico Groen (die uitmuntend is!), was er eindelijk de ruimte in mijn hoofd om te verdwijnen in de tuin, mee te voelen met Derek Jarman als hij zijn herinneringen ophaalt, naast zijn ziekbed te zitten en steeds een beetje meer van deze bijzondere man te houden.
'But the wind does not stop for my thoughts. It whips across the flooded gravel pits drumming up waves on their waters that glint hard and metallic in the night, over the shingle, rustling the dead gorse and skeletal bugloss, running in rivulets through the parched grass - while I sit here in the dark holding a candle that throws my divided shadow across the room and gathers my thoughts to the flame like moths.
I have not moved for many hours. Years, a lifetime, eddy past: one, two, three: into the early hours, the clock chimes. The wind is singing now.
Eternity, eternity
Where will you spend eternity?
Heaven or hell, which shall it be,
Where will you spend eternity?
And then the wind is gone, chasing itself across the shingle to lose itself in the waves which brush past the Ness, throwing up plumes of salt spray which spatter across the windows. Nothing can hide from it. Certainly no man can be wise before he has lived his share of winters in the world.
The wind calls my name, Prophesy.
Long past the creator destroyed this earth, the joyful songs of the people were silent, the ancient works of giants stood desolate.
The wind whirls in the gutters, screams in the telegraph poles.
I'll huff and I'll puff,
And I'll blow your house down.
Time is scattered, the past and the future, the future past and present. Whole lives are erased from the book by the great dictator, the screech of the pen across the page, your name, Prophesy, your name! The wind circles the empty hearth casting a pall of dust, the candle fizzes. Who called this up? Did I?'
moiramacfarlane's review against another edition
Ik zat mijzelf zo in de weg bij dit boek dat ik moest stoppen met lezen. Het is het totaalpakket dat me nekte. Het was en en en en. Het alles willen weten kon ik zo slecht loslaten dat ik mijzelf liet struikelen over alle zelfgecreëerde voetnoten.
Zo heb ik van echt heel veel wilde bloemen direct een plaatje in mijn hoofd, ik was als kind al druk in de weer met mijn floragidsen en heb als puber nog een aantal jaren een herbarium aangelegd. Dat was dus ook iets wat mij enorm aantrok in dit boek, de herkenning erin te kunnen verdwijnen, de noodzaak ervan. En dan die tuin -this stony desert, overlooked by a looming nuclear power station, hoe naadloos één met Jarman zelf, als mens, als natuur, in een continu gevecht met de elementen -no boundaries. Van een adembenemende schoonheid! Tegelijkertijd liep ik erop vast. Plantennamen zijn in het Engels totaal anders en al ken ik er ook best een aantal bij hun Engelse naam, het haalt het niet bij wat ik ken in het Nederlands.
Zoeken dus.
Idem voor alle namen van mensen. Idem voor het alternatieve filmcircuit. Idem voor specifieke woorden uit de (Londen) gayscene. Idem voor Latijn. Idem voor de héle oude werken waaruit hij in het Oudengels citeert (Apulius' Herbarum, zoek het maar eens op en probeer de aandrang om je daarin te verdiepen te weerstaan, mij lukte dat niet!). Met de kunstwerken en kunstenaars kon ik dan gelukkig weer wel uit de voeten.
Gisterenavond, bladzijde 92, heb ik het dan dichtgeslagen, diep teleurgesteld en gefrustreerd over de gebrekkige bedrading, capaciteiten en opslagmogelijkheden van dat brein van mij. Daar kan ik mij dan even heel diep ellendig over voelen. Sliep toch goed en de ochtend bracht weer moed, er ligt bijna een Nederlandse vertaling in de winkel en die zal ik ongetwijfeld weten te vinden.
Want schrijven kon hij!
'But the wind does not stop for my thoughts. It whips across the flooded gravel pits drumming up waves on their waters that glint hard and metallic in the night, over the shingle, rustling the dead gorse and skeletal bugloss, running in rivulets through the parched grass - while I sit here in the dark holding a candle that throws my divided shadow across the room and gathers my thoughts to the flame like moths.
I have not moved for many hours. Years, a lifetime, eddy past: one, two, three: into the early hours, the clock chimes. The wind is singing now.
Eternity, eternity
Where will you spend eternity?
Heaven or hell, which shall it be,
Where will you spend eternity?
And then the wind is gone, chasing itself across the shingle to lose itself in the waves which brush past the Ness, throwing up plumes of salt spray which spatter across the windows. Nothing can hide from it. Certainly no man can be wise before he has lived his share of winters in the world.
The wind calls my name, Prophesy.
Long past the creator destroyed this earth, the joyful songs of the people were silent, the ancient works of giants stood desolate.
The wind whirls in the gutters, screams in the telegraph poles.
I'll huff and I'll puff,
And I'll blow your house down.
Time is scattered, the past and the future, the future past and present. Whole lives are erased from the book by the great dictator, the screech of the pen across the page, your name, Prophesy, your name! The wind circles the empty hearth casting a pall of dust, the candle fizzes. Who called this up? Did I?'
treaclepearl's review against another edition
4.0
Not a review, just a note for me to remember -
Pg. 307 'Someone else says, losing your sight must be frightening. Not so, as long as you have safe harbour in the sea of shadows. Just inconvenient. If you woke on a dark day, had only the mind's eye with which to see your way, would you turn back?'
Pg. 307 'Someone else says, losing your sight must be frightening. Not so, as long as you have safe harbour in the sea of shadows. Just inconvenient. If you woke on a dark day, had only the mind's eye with which to see your way, would you turn back?'
smylesing's review against another edition
4.0
Really enjoyed seeing inside the mind of a successful gay ,professional. The different aspects of a life
half_book_and_co's review against another edition
4.0
In late 1986 prolific film maker, writer, artist and activist Derek Jarman was diagnosed as HIV positive. Shortly after he moved to Prospect Cottage and started tending to its garden. Modern Nature is Jarman's diary throughout 1989 and 1990 in which he describes the chaning seasons in his garden but also reflects on his childhood, writes about the film scene (and film making in general) and his art making aswell as living with a chronic (and most likely at this point terminal) illness.
Prospect Cottage and garden is not a quaint,pretty property but it is situated on the barren coast of Dungeness, a nuclear power station as its backdrop. His ability to grow life in this harsh surrounding and finding beauty in the rough surroundings is such a true reflection of the ways he writes about being a gay man in the mids of the AIDS pandemic as well.
This book is a lament but also deeply life-affirming. A classic of queer nature writing in the way it interweaves politics, the personal, plants - and all their intersections.
I now really want to pick up Smiling in Slow Motion, Jarman's last journal covering 1991 to 1994, which is desribed as follows: "Jarman writes with his trademark humour and candour about friends and enemies, as he races through his final years of film-making, gardening and radical political protest".
Prospect Cottage and garden is not a quaint,pretty property but it is situated on the barren coast of Dungeness, a nuclear power station as its backdrop. His ability to grow life in this harsh surrounding and finding beauty in the rough surroundings is such a true reflection of the ways he writes about being a gay man in the mids of the AIDS pandemic as well.
This book is a lament but also deeply life-affirming. A classic of queer nature writing in the way it interweaves politics, the personal, plants - and all their intersections.
I now really want to pick up Smiling in Slow Motion, Jarman's last journal covering 1991 to 1994, which is desribed as follows: "Jarman writes with his trademark humour and candour about friends and enemies, as he races through his final years of film-making, gardening and radical political protest".
maeclegg's review against another edition
emotional
hopeful
inspiring
reflective
sad
slow-paced
4.75
wern_vz's review against another edition
challenging
dark
emotional
inspiring
reflective
relaxing
sad
slow-paced
3.75