Reviews

L'assassinio del Commendatore. Libro secondo: Metafore che si trasformano by Haruki Murakami

Only show reviews with written explanations

kat1a_5's review against another edition

Go to review page

4.0

3⭐ e 1/2

(recensione complessiva del libro primo e secondo su libro secondo)

kat1a_5's review

Go to review page

3.0

Caro Murakami Haruki, io ti voglio tanto bene, lo sai, da quando ti ho scoperto con Tokyo blues che ancora rimane il mio libro preferito tra quelli scritti da te. Quello è stato il tuo romanzo più realistico: niente gatti parlanti, niente little people, niente mondi paralleli nascosti sotto una pietra. Ho comunque accolto con curiosità la tua evoluzione, il tuo cercare di raccontare la realtà affiancandola a qualcos'altro, una dimensione invisibile dell'esistenza che per qualche motivo si apre ai tuoi protagonisti, spettinandogli le vite per poi, alla fine, ricompattarli. A volte questa cosa ti è riuscita un po' meglio (come in Kafka sulla spiaggia, o 1Q84), a volte invece meh.
Nell'assassinio del Commendatore, che ho aspettato parecchio prima di leggere perché boh, forse inconsciamente temevo la sòla, il gioco regge fino ad un certo punto. Perché ok, mi sta bene che i personaggi del quadro si manifestino nella vita reale, mi sta bene (anzi, da quando ha fatto la sua comparsa mi aspetto) che la buca nel bosco conduca altrove, però:
- però se devi chiudere il cerchio lo fai, e quindi l'uomo senza volto che compare all'inizio del primo romanzo (e si capisce che siamo in un dopo) e ad un certo punto durante la traversata nel "sottosuolo" (e si capisce che siamo in un prima), insomma, dovevi spiegare come si palesi al pittore per farsi ritrarre nel mondo reale!
- a me piaceva tanto quando i tuoi personaggi mangiavano cibo giapponese. Mi hai fatto scoprire i cetrioli con la salsa di soia ❤ e per questo ti ringrazio. Però adesso pasta al pomodoro, cracker col ketchup... e che è!?
- la ragazzina che si fa ritrarre dal pittore e per prima cosa gli parla della preoccupazione per la grandezza dei suoi seni, argomento su cui si insisterà per pagine e pagine e pagine...
- l'immacolata concezione onirico-pornografica di Yuzu

tete1030's review against another edition

Go to review page

Ai, este livro esgotou-me. Não me apanham a ler Murakami outra vez... Fogo. Que coisa mais... nem sei... bizarra... mas sem ser boa...

still_bummed's review against another edition

Go to review page

emotional mysterious reflective slow-paced

Plot- or character-driven? Character
Strong character development? No
Loveable characters? Yes
Diverse cast of characters? Yes
Flaws of characters a main focus? Yes

3.5

5/7 ★★★★★☆☆

dara_kossok_spiess's review against another edition

Go to review page

4.0

3,6 ☆ - spannender Einblick in den Schaffungsprozess eines Künstlers; mystische Momente und Einflechtung der Nazi-Geschichte waren mir persönlich etwas zu viel des Guten

houyhnhnm64's review against another edition

Go to review page

4.0

Ik heb genoten van De moord op Commendatore, een idea verschijnt. Bij Murakami is het alsof je in bad stapt dat precies de juiste temperatuur heeft, zonder weerstand geeft je lichaam zich over aan de weldaad van het water. Voor je het weet, drijf je mee op de stroom van het verhaal, waarin vanaf de eerste bladzijde al spanning wordt opgebouwd door onverwachte gebeurtenissen.

Want bij Murakami gaat niet alleen over de ‘gewone’ realiteit. Niet alles hoeft letterlijk te ‘kunnen’ in Murakami’s wereld. In een recent interview in De Volkskrant zegt Murakami: 'Als je het vanuit een bepaalde hoek bekijkt, ziet ons dagelijks leven er misschien gewoontjes, vervelend en uiterst continu uit. Maar vanuit een andere hoek bekeken zit het vol met verbazende tegenstrijdigheden, breuken en irrationaliteit. En geregeld worden we 's nachts overrompeld door onbegrijpelijke dromen. In ons binnenste borrelen onophoudelijk dingen op die onmeetbaar zijn met bestaande maatstaven, die we niet kunnen opscheppen met bestaande koppen of kommen.’

En ook uit dit interview: ‘Om me heen kijkend krijg ik vaak het gevoel dat ik me in een wereld bevind waarin ik me eigenlijk niet hoor te bevinden. En het schrijven van fictie (verhalen) geeft me de indruk dat ik nog een ander leven leid, zoals het 'misschien had kunnen zijn.’ Voor mijn geestelijke gezondheid is dat wellicht een goede zaak. In de zin van zelfgenezing, of het rechtzetten van wat is kromgetrokken in mijn binnenste. Mogelijk is dat - het zichzelf via een verhaal in een leven met een heel andere context storten - een daad waartoe alleen romanschrijvers in staat zijn.’

Alleen romanschrijvers? Nou, als lezer kun je je ook via een verhaal in een leven met een heel andere context storten. En bij Murakami is die context een ongrijpbare mix van alledaagse beschrijvingen, geheimzinnige allusies en wonderbaarlijke verschijningen. Zoals de Commendatore in dit boek. Een figuur, nee: een Idea, die staat afgebeeld op een schilderij en die zomaar opduikt in het atelier van de hoofdpersoon.

Dit is deel I. Het eindigt met een passage uit een boek van Samuel Willenberg, de laatste overlevende van het concentratiekamp Treblinka. Want ergens heeft de moord op de Commendatore mogelijk iets te maken met een mislukte aanslag op een nazileider in Wenen in 1938. Bij Murakami kan het. Goed voor de geestelijke gezondheid!