Scan barcode
anishabhakta's review against another edition
5.0
beautiful and heartbreaking despite knowing how it ends
gabricarbs's review against another edition
dark
emotional
informative
inspiring
reflective
sad
slow-paced
3.75
casparb's review against another edition
5.0
still the best
Derek is probably my favourite British director & I've been aware of this text for a while since it holds an esteemed place as a kind of sacred text of ecopoetics. So I had high expectations & they were even exceeded I adored this and I'm going to absolutely fail at selling it to anybody
The book came about through Derek deciding to journal the process of developing a garden at his cottage in Dungeness. This is much madder than it sounds - Dungeness is kind of known as 'Britain's only desert' & I recommend a google images for the strangeness. He's growing where nobody would. But the text develops, gorgeously, into a semimemoir of both queer vibrance in the 60s-70s-80s and, unavoidably, the AIDS genocide. This makes the text increasingly heart-wringing- he's plainly dying as the journal progresses & he knows it. Some days the entry is the news of another dead friend. It's perfectly despairingly Jarman I love him lots wish he was still here
Derek is probably my favourite British director & I've been aware of this text for a while since it holds an esteemed place as a kind of sacred text of ecopoetics. So I had high expectations & they were even exceeded I adored this and I'm going to absolutely fail at selling it to anybody
The book came about through Derek deciding to journal the process of developing a garden at his cottage in Dungeness. This is much madder than it sounds - Dungeness is kind of known as 'Britain's only desert' & I recommend a google images for the strangeness. He's growing where nobody would. But the text develops, gorgeously, into a semimemoir of both queer vibrance in the 60s-70s-80s and, unavoidably, the AIDS genocide. This makes the text increasingly heart-wringing- he's plainly dying as the journal progresses & he knows it. Some days the entry is the news of another dead friend. It's perfectly despairingly Jarman I love him lots wish he was still here
moiramacfarlane's review against another edition
emotional
inspiring
reflective
sad
slow-paced
4.0
Als de tuin een afspiegeling is van zijn tuinman, en ik denk dat die dat is, dan laat deze de bloei en verwoesting van een prachtig mens in al zijn veelzijdigheid zien. Nadat hij in 1986 met hiv werd gediagnosticeerd, koopt de Britse kunstenaar, filmmaker en schrijver Derek Jarman (1942-1994) een schraal stuk land met een cottage, op één van de meest desolate, winderige plekken langs de kust van Kent, aan de horizon de troosteloze aanblik van de kerncentrale van Dungeness. Op zoek naar rust pakt hij er zijn oude passie voor bloemen en planten op om er een prachtige tuin te maken.
Een tuin zonder grenzen, met een rijkdom aan veelal wilde bloemen. Bloemen, die menige storm, het verzengende zout in de wind, moesten zien te overleven. Beknot, zwart uitgeslagen, deels afgestorven en Derek die daar reddert en weer opbouwt wat is omgewaaid, stekjes, stenen en juthout meeneemt van zijn wandelingen. Een tuin die vecht tegen de elementen, zoals Derek vocht tegen de aids die steeds duidelijker en onontkoombaar zijn leven binnendrong. Een ziekte die niet alleen hem stukje bij beetje vernietigde, maar ook veel van zijn vrienden deed wegvallen.
Moderne natuur, het dagboek dat hij in 1989/1990 schreef, heb ik met vallen en opstaan gelezen. In eerste instantie pakte ik het op in het Engels, en het ís een Engels boek, enorm. Al heb ik levendige herinneringen aan die tijd, als ik in Glasgow bij mijn grandma was, was het Tatcher-effect verpletterend alom aanwezig, er zijn ook enorme gaten, want ik ben hier in Nederland getogen. Tel daarbij op dat mijn wilde plantenkennis groot is, maar niet half zo groot als ik het met Britse benamingen moet doen, de vele namen van bekenden uit die tijd, plaatsen en woorden uit de Londense homoscene, de alternatieve filmwereld, oud Engelse teksten... Het alles willen weten kon ik zo slecht loslaten dat ik mijzelf liet struikelen over alle zelfgecreëerde voetnoten.
Eenmaal begonnen in de Nederlandse vertaling door Henny Corver en Nico Groen (die uitmuntend is!), was er eindelijk de ruimte in mijn hoofd om te verdwijnen in de tuin, mee te voelen met Derek Jarman als hij zijn herinneringen ophaalt, naast zijn ziekbed te zitten en steeds een beetje meer van deze bijzondere man te houden.
Een tuin zonder grenzen, met een rijkdom aan veelal wilde bloemen. Bloemen, die menige storm, het verzengende zout in de wind, moesten zien te overleven. Beknot, zwart uitgeslagen, deels afgestorven en Derek die daar reddert en weer opbouwt wat is omgewaaid, stekjes, stenen en juthout meeneemt van zijn wandelingen. Een tuin die vecht tegen de elementen, zoals Derek vocht tegen de aids die steeds duidelijker en onontkoombaar zijn leven binnendrong. Een ziekte die niet alleen hem stukje bij beetje vernietigde, maar ook veel van zijn vrienden deed wegvallen.
Moderne natuur, het dagboek dat hij in 1989/1990 schreef, heb ik met vallen en opstaan gelezen. In eerste instantie pakte ik het op in het Engels, en het ís een Engels boek, enorm. Al heb ik levendige herinneringen aan die tijd, als ik in Glasgow bij mijn grandma was, was het Tatcher-effect verpletterend alom aanwezig, er zijn ook enorme gaten, want ik ben hier in Nederland getogen. Tel daarbij op dat mijn wilde plantenkennis groot is, maar niet half zo groot als ik het met Britse benamingen moet doen, de vele namen van bekenden uit die tijd, plaatsen en woorden uit de Londense homoscene, de alternatieve filmwereld, oud Engelse teksten... Het alles willen weten kon ik zo slecht loslaten dat ik mijzelf liet struikelen over alle zelfgecreëerde voetnoten.
Eenmaal begonnen in de Nederlandse vertaling door Henny Corver en Nico Groen (die uitmuntend is!), was er eindelijk de ruimte in mijn hoofd om te verdwijnen in de tuin, mee te voelen met Derek Jarman als hij zijn herinneringen ophaalt, naast zijn ziekbed te zitten en steeds een beetje meer van deze bijzondere man te houden.
'But the wind does not stop for my thoughts. It whips across the flooded gravel pits drumming up waves on their waters that glint hard and metallic in the night, over the shingle, rustling the dead gorse and skeletal bugloss, running in rivulets through the parched grass - while I sit here in the dark holding a candle that throws my divided shadow across the room and gathers my thoughts to the flame like moths.
I have not moved for many hours. Years, a lifetime, eddy past: one, two, three: into the early hours, the clock chimes. The wind is singing now.
Eternity, eternity
Where will you spend eternity?
Heaven or hell, which shall it be,
Where will you spend eternity?
And then the wind is gone, chasing itself across the shingle to lose itself in the waves which brush past the Ness, throwing up plumes of salt spray which spatter across the windows. Nothing can hide from it. Certainly no man can be wise before he has lived his share of winters in the world.
The wind calls my name, Prophesy.
Long past the creator destroyed this earth, the joyful songs of the people were silent, the ancient works of giants stood desolate.
The wind whirls in the gutters, screams in the telegraph poles.
I'll huff and I'll puff,
And I'll blow your house down.
Time is scattered, the past and the future, the future past and present. Whole lives are erased from the book by the great dictator, the screech of the pen across the page, your name, Prophesy, your name! The wind circles the empty hearth casting a pall of dust, the candle fizzes. Who called this up? Did I?'
moiramacfarlane's review against another edition
Ik zat mijzelf zo in de weg bij dit boek dat ik moest stoppen met lezen. Het is het totaalpakket dat me nekte. Het was en en en en. Het alles willen weten kon ik zo slecht loslaten dat ik mijzelf liet struikelen over alle zelfgecreëerde voetnoten.
Zo heb ik van echt heel veel wilde bloemen direct een plaatje in mijn hoofd, ik was als kind al druk in de weer met mijn floragidsen en heb als puber nog een aantal jaren een herbarium aangelegd. Dat was dus ook iets wat mij enorm aantrok in dit boek, de herkenning erin te kunnen verdwijnen, de noodzaak ervan. En dan die tuin -this stony desert, overlooked by a looming nuclear power station, hoe naadloos één met Jarman zelf, als mens, als natuur, in een continu gevecht met de elementen -no boundaries. Van een adembenemende schoonheid! Tegelijkertijd liep ik erop vast. Plantennamen zijn in het Engels totaal anders en al ken ik er ook best een aantal bij hun Engelse naam, het haalt het niet bij wat ik ken in het Nederlands.
Zoeken dus.
Idem voor alle namen van mensen. Idem voor het alternatieve filmcircuit. Idem voor specifieke woorden uit de (Londen) gayscene. Idem voor Latijn. Idem voor de héle oude werken waaruit hij in het Oudengels citeert (Apulius' Herbarum, zoek het maar eens op en probeer de aandrang om je daarin te verdiepen te weerstaan, mij lukte dat niet!). Met de kunstwerken en kunstenaars kon ik dan gelukkig weer wel uit de voeten.
Gisterenavond, bladzijde 92, heb ik het dan dichtgeslagen, diep teleurgesteld en gefrustreerd over de gebrekkige bedrading, capaciteiten en opslagmogelijkheden van dat brein van mij. Daar kan ik mij dan even heel diep ellendig over voelen. Sliep toch goed en de ochtend bracht weer moed, er ligt bijna een Nederlandse vertaling in de winkel en die zal ik ongetwijfeld weten te vinden.
Want schrijven kon hij!
'But the wind does not stop for my thoughts. It whips across the flooded gravel pits drumming up waves on their waters that glint hard and metallic in the night, over the shingle, rustling the dead gorse and skeletal bugloss, running in rivulets through the parched grass - while I sit here in the dark holding a candle that throws my divided shadow across the room and gathers my thoughts to the flame like moths.
I have not moved for many hours. Years, a lifetime, eddy past: one, two, three: into the early hours, the clock chimes. The wind is singing now.
Eternity, eternity
Where will you spend eternity?
Heaven or hell, which shall it be,
Where will you spend eternity?
And then the wind is gone, chasing itself across the shingle to lose itself in the waves which brush past the Ness, throwing up plumes of salt spray which spatter across the windows. Nothing can hide from it. Certainly no man can be wise before he has lived his share of winters in the world.
The wind calls my name, Prophesy.
Long past the creator destroyed this earth, the joyful songs of the people were silent, the ancient works of giants stood desolate.
The wind whirls in the gutters, screams in the telegraph poles.
I'll huff and I'll puff,
And I'll blow your house down.
Time is scattered, the past and the future, the future past and present. Whole lives are erased from the book by the great dictator, the screech of the pen across the page, your name, Prophesy, your name! The wind circles the empty hearth casting a pall of dust, the candle fizzes. Who called this up? Did I?'
treaclepearl's review against another edition
4.0
Not a review, just a note for me to remember -
Pg. 307 'Someone else says, losing your sight must be frightening. Not so, as long as you have safe harbour in the sea of shadows. Just inconvenient. If you woke on a dark day, had only the mind's eye with which to see your way, would you turn back?'
Pg. 307 'Someone else says, losing your sight must be frightening. Not so, as long as you have safe harbour in the sea of shadows. Just inconvenient. If you woke on a dark day, had only the mind's eye with which to see your way, would you turn back?'
smylesing's review against another edition
4.0
Really enjoyed seeing inside the mind of a successful gay ,professional. The different aspects of a life