Scan barcode
kairakaira's review against another edition
4.0
A book about fleeing and how we remember the people we briefly meet. Pleasantly surprised.
jwmcoaching's review against another edition
3.0
I've been wanting to read Modiano ever since he won the Nobel last year. This was sort of a random choice to dip my toe in and I really have no frame of reference since I haven't read any of his other books. This was decent, if a bit short. I felt like the plot could have been developed beyond its 120 pages, but it's still a pretty haunting novella. The whole thing reminded me of the prose style of Camus, crossed with the themes and plotting of Ian McEwan.
leo_leporello's review against another edition
informative
mysterious
reflective
tense
medium-paced
4.75
vacths's review against another edition
2.0
From all the books I've read from Modiano, this one was the most disappointing... sadly - because I was really excited to read it!
danni_faith's review against another edition
3.0
3.5
This book is ROUGH. I can see Modiano starting to develop this writing style, the melancholic, slippery, haunting prose we see in books such as SO YOU DON'T GET LOST IN THE NEIGHBORHOOD and SLEEP OF MEMORY.
However, this book is by younger Modiano. He hadn't yet fully leaned into his own take on surrealism and it shows.
This book is ROUGH. I can see Modiano starting to develop this writing style, the melancholic, slippery, haunting prose we see in books such as SO YOU DON'T GET LOST IN THE NEIGHBORHOOD and SLEEP OF MEMORY.
However, this book is by younger Modiano. He hadn't yet fully leaned into his own take on surrealism and it shows.
aliarabzadeh's review against another edition
2.0
وقتی روی جلد کتابی می‌نویسند برنده‌ی نوبل ادبیات کار اظهارنظر درباره‌اش اگر به ریاکاری نکشد قطعاً خیلی سخت می‌شود. من ترجیح می‌دهم همان کار سخت را انجام بدهم.
خب، شروعش خوب است و می‌گیرد. زبانش پخته است. بی‌تکلف، آرام و صیقل خورده. البته ترجمه هم خوب و هموار و درست است و این جای خوشحالی دارد. یعنی اگر چیزی به کتاب اضافه نکرده باشد بعید می‌دانم ضربه‌ای زده باشد. درست‌ترش این است که متن را مقابله کنیم تا بفهمیم چه کرده که چون متن اصلی فرانسه است فعلاً از من برنمی‌آید.
نقطه‌ی قوت دیگرش این است که لحنش به درستی لحن یک مرد میانسال است. همان‌قدر خسته و همان‌قدر پخته. دوباره رسیدیم به پختگی. چقدر این خصیصه مهم است و چقدر دست یافتن به آن سخت. به هر حال این‌جا هم باید از مترجم ممنون باشیم که کارش را درست انجام داده.
اما همه‌ی این‌ها بیشتر از آن دو ستاره نمی‌شود. چون قصه‌ی خوب به گمان من باید چیز بیشتری داشته باشد. خیلی حرف پیچیده‌ای هم نمی‌خواهم بزنم. یعنی بلد نیستم. مسئله‌ام این است که اگر قرار نیست در هر قدم بدانیم که داریم چه چیزی را می‌خوانیم دست‌کم حق داریم که آخرش بفهمیم برای چه چیزی وقتمان را هدر داده‌ایم. باید معلوم بشود که نویسنده می‌خواسته چه‌کار بکند. چه چیزی را بگوید. حواس‌مان باشد که این لزوماً ربطی به پایان‌بندی کلاسیک ندارد. تکلیف باید «اساساً» معلوم باشد. بلاتکلیفی به مسخره بازی بیشتر شبیه است تا هر چیز دیگری.
مثلا در داستان «علت» بریدن و خستگی ژان «معلوم» نمی‌شود. آدمی که شغل جذاب و هیجان‌انگیزی هم دارد باید علت خوبی برای درماندگی‌اش داشته باشد. یک علت قانع‌کننده. علت علاقه‌اش به سرنوشت اینگرید و ریگو هم مبهم و دم‌دستی است. علت بی‌تفاوتی‌اش نسبت به خیانت همسرش هم. این‌که چطور این هجم از اطلاعات را درباره‌ی زندگی ریگو می‌داند و چرا باید آن را برای ما «بازگو» کند هم مجهول است. مثلا قرار است از مقایسه‌ی زندگی او و ریگو به بصیرت خاصی برسیم؟ نباید این چیزها «صورت» داستان به خودشان می‌گرفتند؟ یعنی همین‌طور از وسط زندگی ایشان سردرآوردیم و همان وسط ها هم ول شدیم که چه؟ با یک مشت مجهول که نمی‌شود قصه گفت. درام و تعلیقش با معما باید یک فرق‌هایی داشته باشد.
بسیار خب، معلوم شد که من اصلا از این اثر برنده‌ی نوبل خوشم نیامده است. به‌علاوه به عقیده‌ام کتاب به شدت بومی است. یعنی به بوم فرانسه و زندگی فرانسوی به ویژه پاریسی ربط دارد و اصلا اگر فهم بشود در همان بوم فهم می‌شود نه این‌جا. بعد از همه‌ی آن تعریف‌هایی که از مترجم کردم باید درباره‌ی انتخابش جداً از دستش عصبانی باشم. از آنجا که نمی‌شود توقع داشت که در یک اثر داستانی دایم پانویس بزنیم و درباره‌ی اصطلاحات و مکان‌ها و روابطی که نویسنده از آن‌ها حرف می‌زند توضیح بدهیم، البته به شرطی که توضیح واقعاً ممکن و موثر باشد، پس حتی‌الامکان باید کتابی را انتخاب کنیم که با حداقل انرژی به فضایش وارد می شویم. نه چیزی مثل این کتاب که اهمیت شناختن کوچه‌ها و محله‌های پاریس در همراهی با قهرمان نقش اساسی دارد.
اگر رمان را یک‌جور سفر درنظر بگیریم توقع‌مان از آن چه خواهد بود؟ این‌که مجموعه‌ای باشد از پیاده‌روی‌ها، ول‌گردی‌ها و سفرهای نصفه و نیمه‌ی بی‌سرانجام یا یک سفر «کامل» که ممکن است لابه لایش از این کارها هم از ما سربزند؟ پاسخ من که روشن است ولی جواب «درست» هرچه که باشد قطعاً این کتاب مصداق یک سفر کامل نیست.
خب، شروعش خوب است و می‌گیرد. زبانش پخته است. بی‌تکلف، آرام و صیقل خورده. البته ترجمه هم خوب و هموار و درست است و این جای خوشحالی دارد. یعنی اگر چیزی به کتاب اضافه نکرده باشد بعید می‌دانم ضربه‌ای زده باشد. درست‌ترش این است که متن را مقابله کنیم تا بفهمیم چه کرده که چون متن اصلی فرانسه است فعلاً از من برنمی‌آید.
نقطه‌ی قوت دیگرش این است که لحنش به درستی لحن یک مرد میانسال است. همان‌قدر خسته و همان‌قدر پخته. دوباره رسیدیم به پختگی. چقدر این خصیصه مهم است و چقدر دست یافتن به آن سخت. به هر حال این‌جا هم باید از مترجم ممنون باشیم که کارش را درست انجام داده.
اما همه‌ی این‌ها بیشتر از آن دو ستاره نمی‌شود. چون قصه‌ی خوب به گمان من باید چیز بیشتری داشته باشد. خیلی حرف پیچیده‌ای هم نمی‌خواهم بزنم. یعنی بلد نیستم. مسئله‌ام این است که اگر قرار نیست در هر قدم بدانیم که داریم چه چیزی را می‌خوانیم دست‌کم حق داریم که آخرش بفهمیم برای چه چیزی وقتمان را هدر داده‌ایم. باید معلوم بشود که نویسنده می‌خواسته چه‌کار بکند. چه چیزی را بگوید. حواس‌مان باشد که این لزوماً ربطی به پایان‌بندی کلاسیک ندارد. تکلیف باید «اساساً» معلوم باشد. بلاتکلیفی به مسخره بازی بیشتر شبیه است تا هر چیز دیگری.
مثلا در داستان «علت» بریدن و خستگی ژان «معلوم» نمی‌شود. آدمی که شغل جذاب و هیجان‌انگیزی هم دارد باید علت خوبی برای درماندگی‌اش داشته باشد. یک علت قانع‌کننده. علت علاقه‌اش به سرنوشت اینگرید و ریگو هم مبهم و دم‌دستی است. علت بی‌تفاوتی‌اش نسبت به خیانت همسرش هم. این‌که چطور این هجم از اطلاعات را درباره‌ی زندگی ریگو می‌داند و چرا باید آن را برای ما «بازگو» کند هم مجهول است. مثلا قرار است از مقایسه‌ی زندگی او و ریگو به بصیرت خاصی برسیم؟ نباید این چیزها «صورت» داستان به خودشان می‌گرفتند؟ یعنی همین‌طور از وسط زندگی ایشان سردرآوردیم و همان وسط ها هم ول شدیم که چه؟ با یک مشت مجهول که نمی‌شود قصه گفت. درام و تعلیقش با معما باید یک فرق‌هایی داشته باشد.
بسیار خب، معلوم شد که من اصلا از این اثر برنده‌ی نوبل خوشم نیامده است. به‌علاوه به عقیده‌ام کتاب به شدت بومی است. یعنی به بوم فرانسه و زندگی فرانسوی به ویژه پاریسی ربط دارد و اصلا اگر فهم بشود در همان بوم فهم می‌شود نه این‌جا. بعد از همه‌ی آن تعریف‌هایی که از مترجم کردم باید درباره‌ی انتخابش جداً از دستش عصبانی باشم. از آنجا که نمی‌شود توقع داشت که در یک اثر داستانی دایم پانویس بزنیم و درباره‌ی اصطلاحات و مکان‌ها و روابطی که نویسنده از آن‌ها حرف می‌زند توضیح بدهیم، البته به شرطی که توضیح واقعاً ممکن و موثر باشد، پس حتی‌الامکان باید کتابی را انتخاب کنیم که با حداقل انرژی به فضایش وارد می شویم. نه چیزی مثل این کتاب که اهمیت شناختن کوچه‌ها و محله‌های پاریس در همراهی با قهرمان نقش اساسی دارد.
اگر رمان را یک‌جور سفر درنظر بگیریم توقع‌مان از آن چه خواهد بود؟ این‌که مجموعه‌ای باشد از پیاده‌روی‌ها، ول‌گردی‌ها و سفرهای نصفه و نیمه‌ی بی‌سرانجام یا یک سفر «کامل» که ممکن است لابه لایش از این کارها هم از ما سربزند؟ پاسخ من که روشن است ولی جواب «درست» هرچه که باشد قطعاً این کتاب مصداق یک سفر کامل نیست.
epictetsocrate's review against another edition
3.0
Zilele de vară se vor întoarce, dar căldura nu va mai fi niciodată atât de apăsătoare, nici străzile atât de pustii cum erau la Milano, în marţea aceea. Era a doua zi după 15 august. Mi-am lăsat valiza la bagaje şi, când am ieşit din gară, am ezitat o clipă: nu se putea merge prin oraş pe soarele acela de plumb. Ora cinci seara. Patru ore de aşteptat trenul spre Paris. Trebuia să-mi găsesc un refugiu şi paşii m-au purtat la vreo câteva sute de metri dincolo de un bulevard ce trecea pe lângă gară, până la un hotel căruia îi zărisem faţada impunătoare.
Culoarele de marmură gălbuie te apărau de soare şi, în răcoarea şi semiîntunericul din bar, erai ca în fundul unui puţ. Azi, barul acesta îmi evocă un puţ, iar hotelul, un blockhaus gigantic, dar atunci mă mulţumeam să beau cu paiul un amestec de grenadină şi suc de portocale. Îl ascultam pe barman, al cărui chip mi s-a şters din minte. Vorbea cu un alt client şi nu prea pot descrie înfăţişarea şi hainele omului aceluia. Un singur lucru a rămas din el, în amintirea mea: felul în care îşi puncta conversaţia cu un „Ha” ce răsuna ca un lătrat funebru.
O femeie s-a sinucis într-o cameră a hotelului, cu două zile în urmă, pe 14 august. Barmanul povestea că au chemat o ambulanţă, dar asta n-a servit la nimic. O văzuse pe femeie după-amiază. Venise la bar. Era singură. După sinucidere, poliţia l-a interogat pe el, pe barman. N-a putut să le furnizeze multe detalii. O brunetă. Directorul hotelului s-a simţit oarecum uşurat, căci povestea a trecut neobservată datorită clientelei puţin numeroase în această perioadă a anului. A fost un mic anunţ, azi-dimineaţă, în Corriere. O franţuzoaică. Ce treabă avea la Milano în luna august? Amândoi s-au întors spre mine, ca şi cum aşteptau să le dau un răspuns. Apoi barmanul mi-a spus pe franţuzeşte:
— Nu trebuia să veniţi aici în luna august. La Milano totul e închis în luna august.
Celălalt a aprobat cu „Ha”-ul lui funebru. Şi amândoi m-au privit cu ochi plini de reproş, ca să simt că făcusem o stângăcie, o greşeală destul de gravă, eşuând la Milano în luna august.
— Puteţi verifica, mi-a spus barmanul. Nici un magazin deschis la Milano azi.
Am urcat în unul dintre taxiurile galbene ce staţionau în faţa hotelului. Şoferul, remarcând ezitarea mea de turist, mi-a propus să mă ducă în Piaţa Domului.
Culoarele de marmură gălbuie te apărau de soare şi, în răcoarea şi semiîntunericul din bar, erai ca în fundul unui puţ. Azi, barul acesta îmi evocă un puţ, iar hotelul, un blockhaus gigantic, dar atunci mă mulţumeam să beau cu paiul un amestec de grenadină şi suc de portocale. Îl ascultam pe barman, al cărui chip mi s-a şters din minte. Vorbea cu un alt client şi nu prea pot descrie înfăţişarea şi hainele omului aceluia. Un singur lucru a rămas din el, în amintirea mea: felul în care îşi puncta conversaţia cu un „Ha” ce răsuna ca un lătrat funebru.
O femeie s-a sinucis într-o cameră a hotelului, cu două zile în urmă, pe 14 august. Barmanul povestea că au chemat o ambulanţă, dar asta n-a servit la nimic. O văzuse pe femeie după-amiază. Venise la bar. Era singură. După sinucidere, poliţia l-a interogat pe el, pe barman. N-a putut să le furnizeze multe detalii. O brunetă. Directorul hotelului s-a simţit oarecum uşurat, căci povestea a trecut neobservată datorită clientelei puţin numeroase în această perioadă a anului. A fost un mic anunţ, azi-dimineaţă, în Corriere. O franţuzoaică. Ce treabă avea la Milano în luna august? Amândoi s-au întors spre mine, ca şi cum aşteptau să le dau un răspuns. Apoi barmanul mi-a spus pe franţuzeşte:
— Nu trebuia să veniţi aici în luna august. La Milano totul e închis în luna august.
Celălalt a aprobat cu „Ha”-ul lui funebru. Şi amândoi m-au privit cu ochi plini de reproş, ca să simt că făcusem o stângăcie, o greşeală destul de gravă, eşuând la Milano în luna august.
— Puteţi verifica, mi-a spus barmanul. Nici un magazin deschis la Milano azi.
Am urcat în unul dintre taxiurile galbene ce staţionau în faţa hotelului. Şoferul, remarcând ezitarea mea de turist, mi-a propus să mă ducă în Piaţa Domului.
catalinapinzaru's review against another edition
emotional
mysterious
sad
fast-paced
- Plot- or character-driven? Plot
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? No
1.75
emmanordstrom's review against another edition
reflective
medium-paced
- Plot- or character-driven? Plot
3.0